ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ. ΚΑΚΟΥ ΚΟΡΑΚΟΣ ΚΑΚΟΝ ΩΟΝ

ΤΟ «ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΚΟΝ ΚΟΡΑΚΑ ΚΑΚΟΝ ΩΟΝ» ΕΙΝΑΙ ΦΡΑΣΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΟΙ, ΕΙΤΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΕΙΤΕ ΟΧΙ.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΟΧΗ, ΠΟΥ Ο ΝΟΜΟΜΑΘΗΣ ΚΟΡΑΚΑΣ ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΕ ΣΧΟΛΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΠΕΜΨΕ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΤΟΥ ΤΙΣΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΠEΙΔΗ ΔΕΝ ΦΑΙΝΟΤΑΝ ΠΡΟΘΥΜΟΣ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΝ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΑ ΟΡΟ ΕΞΟΦΛΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΔΙΔΑΚΤΡΩΝ.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΙΣ «ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ» - ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΩΛΚΟΣ – ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΣΤΑΘΗΚΑΝ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ Ή ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΤΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΤΑ ΑΥΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ, Ο ΕΝΑΓΩΝ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ, Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΕΝΑΓΩΝ ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΑΘΩΟΝΟΝΤΑΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ.

ΕΠΕΙΔΗ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ, Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΧΗΣ «ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ» ΚΑΙ ΟΙ «ΚΑΚΟΙ ΚΟΡΑΚΕΣ» ΠΟΥ ΓΕΝΟΥΝ «ΚΑΚΑ ΩΑ», ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ, ΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΑΥΤΟ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ.


Ο ΝΟΜΟΜΑΘΗΣ ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΣΕ ΣΧΟΛΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ, ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΕΝΑΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ, ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΣ ΤΙΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ ΜΕ ΠΟΙΑ ΑΜΟΙΒΗ ΘΑ ΤΟΥ ΜΑΘΑΙΝΕ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ.

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΑΦΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΕΠΙΣΤΩΣΕ ΤΗΝ ΟΞΥΝΟΙΑ ΤΟΥ, ΤΟΥ ΕΙΠΕ:

«ΕΠΕΙΔΗ ΦΑΙΝΕΣΑΙ ΕΞΥΠΝΟΣ ΘΑ ΣΟΥ ΔΙΔΑΞΩ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ, ΜΟΛΙΣ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ, ΝΑ ΑΡΠΑΞΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ, ΘΑ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΕΦ΄ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΡΙΤΟΝ ΤΩΝ ΕΙΣΠΡΑΞΕΩΝ ΣΟΥ. ΑΝ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΧΑΣΕΙΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΜΟΙΒΗ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΕΞΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ».

Ο ΤΙΣΙΑΣ ΑΦΟΥ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ, ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑ ΠΩΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΑ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ. ΕΤΣΙ ΥΠΕΓΡΑΨΑΝ ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΣΙΑΣ ΑΡΧΙΣΕ ΤΗΝ ΦΟΙΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΑ.

ΟΤΑΝ Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΠΩΣ Ο ΤΙΣΙΑΣ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΤΗΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΕΙ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ, ΤΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΩΝ.

Ο ΤΙΣΙΑΣ ΟΜΩΣ ΑΦΗΝΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΚΗ, ΓΙΑΤΙ, ΑΝ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΖΕ, ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕ ΕΦ΄ΟΡΟΥ ΖΩΗΣ ΣΚΛΗΡΟ ΧΑΡΑΤΣΙ, ΑΝ ΤΗΝ ΕΧΑΝΕ ΘΑ ΑΠΑΛΑΣΣΟΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΜΗ, ΘΑ ΕΙΣΕΠΡΑΤΤΕ ΟΜΩΣ ΤΗΝ ΦΗΜΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΡΑΚΑ.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΠΡΟΣΦΥΓΕΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΣΙΑ, ΖΗΤΟΥΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟΥ.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΡΩΤΗΣΕ ΤΟΝ ΤΙΣΙΑ ΑΝ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΤΑΦΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΕΔΩΣΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΣΤΟΝ ΚΟΡΑΚΑ.

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΑΦΟΥ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΙΚΑΙΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΟΥ, ΤΟΝΙΣΕ ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ:

«ΚΥΡΙΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ ΑΝ ΒΓΑΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ, Ο ΤΙΣΙΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΑΜΟΙΒΗ».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «ΠΩΣ ΘΑ ΥΠΟΧΡΕΩΘΕΙ Κ. ΚΟΡΑΚΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΜΟΙΒΗ, ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΡΝΗΤΙΚΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ;»

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ: «ΜΑ ΤΟΤΕ Κ. ΠΡΟΕΔΡΕ, Ο ΤΙΣΙΑΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ, ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΖΟΜΕΝΟΙ ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΜΑΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΛΗΡΩΝΕΙ».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «ΚΑΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΑ, ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ, ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ;»

Ο ΚΟΡΑΚΑΣ: «ΤΟΤΕ Κ. ΠΡΟΕΔΡΕ, ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟΥ, ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΣΑΣ ΝΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΑ».

ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΟΙΤΑΧΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΑΠΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΤΙΣΙΑ ΤΟΝ ΡΩΤΗΣΕ: «ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ ΣΤΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΦΗΣΕΣ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ;»

Ο ΤΙΣΙΑΣ: «ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΑΚΑ Κ. ΠΡΟΕΔΡΕ, ΘΑ ΑΡΧΙΣΩ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΜΟΥ. ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΙ ΑΝ ΒΓΑΛΕΤΕ, ΕΓΩ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΟΒΙΟ ΧΑΡΑΤΣΙ ΠΟΥ Ο ΚΟΡΑΚΑΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΩ ΤΗΝ ΝΟΜΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΜΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ Κ. ΤΙΣΙΑ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ;»

Ο ΤΙΣΙΑΣ: «ΜΑ ΤΟΤΕ Κ. ΠΡΟΕΔΡΕ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ. ΑΝ ΕΣΕΙΣ ΜΕ ΔΙΚΑΣΕΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΩ, ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΧΑΝΩ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ, ΚΑΙ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΜΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΔΙΔΑΚΤΡΩΝ».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «ΚΑΙ ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΘΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΡΗΣΕΙΣ ΤΑ ΣΥΜΦΩΝΗΘΕΝΤΑ, ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣ;»

Ο ΤΙΣΙΑΣ: «ΤΟΤΕ Κ. ΠΡΟΕΔΡΕ ΚΕΡΔΙΖΩ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΗΤΙΚΟΥ, ΑΠΑΛΛΑΣΣΟΜΑΙ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΑΠΟΦΑΣΗ».

ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΦΩΝΟΙ ΚΟΙΤΑΧΤΗΚΑΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΧΑΡΑΣΣΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΥΚΛΟ ΑΝΑΦΩΝΗΣΕ:

«ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ, ΑΠΟ ΚΑΚΟΝ ΚΟΡΑΚΑ, ΚΑΚΟΝ ΩΟΝ».

ΠΗΓΗ: ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝ

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...

Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΜΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΜΟΝΙΑΣ ΥΠΗΡΞΕ ΤΟ ΚΡΟΝΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΚΡΟΝΙΟ ΑΥΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΥΠΗΡΞΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΑΙΓΑΙΟ-ΚΡΗΤΩΝ-ΑΘΗΝΑΙΩΝ.

ΟΙ ΚΡΟΝΙΟΙ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ΑΙΓΑΙΩΝ ΚΑΙ ΑΤΛΑΝΤΩΝ ΤΟ 9600 Π.Χ. ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΣΤΟΝ ΤΙΜΑΙΟ ΝΑ ΛΕΕΙ Ο ΙΕΡΕΥΣ ΤΗΣ ΣΑΪΔΟΣ ΣΤΟΝ ΣΟΛΩΝΑ:

«…TA AΡΧΕΙΑ ΜΑΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΟΤΙ Η ΠΟΛΗ ΣΑΣ ΑΝΑΧΑΙΤΗΣΕ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΜΕ ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠ΄ ΕΞΩ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ ΩΚΕΑΝΟ».

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΧΕ ΛΗΞΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΡΟΝΙΑΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ:

«…ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΑΘΗΝΑ), ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΗ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ΜΟΝΗ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ, ΕΦΘΑΣΕ ΣΤΟΝ ΕΣΧΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΕΚΡΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΕΥΣΕ».

ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΗΡΘΑΝ ΤΡΟΜΕΡΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΙ ΠΟΥ ΒΥΘΙΣΑΝ ΣΕ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΤΛΑΝΤΕΣ ΟΣΟΙ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΑΧΩΝΤΑΙ ΥΠΟΓΕΙΩΣ ΟΣΟΥΣ ΒΙΩΝΑΝ ΚΑΙ ΕΞΑΠΛΩΝΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ.



ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΕΚΤΟΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ MΑΝLY P. HALL:

«ΑΝ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΤ΄ ΑΝΑΓΚΗ ΔΙΑΒΟΛΙΚΗ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΡΚΕΤΕΣ ΨΕΥΔΕΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΥΡΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ… (ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ)… ΟΙ ΜΑΥΡΟΙ ΜΑΓΟΙ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΝΑ ΕΞΑΣΚΟΥΝ ΤΙΣ “ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥΣ” ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΥΠΕΣΚΑΨΑΝ ΚΑΙ ΔΙΕΦΘΕΙΡΑΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΓΟΝΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ… ΣΦΕΤΕΡΙΣΤΗΚΑΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΑΡΧΙΚΑ ΚΑΤΕΙΧΑΝ ΟΙ ΜΥΗΜΕΝΟΙ, ΚΑΙ ΑΝΕΛΑΒΑΝ ΤΑ ΗΝΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ… ΕΤΣΙ Η ΜΑΥΡΗ ΜΑΓΕΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕΛΥΣΕ ΤΙΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΑΙ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΧΤΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΕ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ. Ο ΦΑΡΑΩ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ – ΜΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΡΧΙΜΑΓΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΑΝΥΨΩΘΕΙ ΣΕ ΘΕΣΕΙΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ».



Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΑΓΚΡΙΝΟΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ «Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ” ΓΡΑΦΕΙ:

«Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΕΠΙΣΗΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΧΩΡΙΖΟΤΑΝ ΣΕ ΑΝΩ (ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ) ΚΑΙ ΚΑΤΩ (ΑΙΓΑΙΟ), ΥΠΗΡΞΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΕΓΑ ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΕ ΤΑ ΜΕΓΙΣΤΑ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΩ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΟΜΑΓΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ… ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΣΕ ΑΜΕΣΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΙΓΑΙΪΔΑ-ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΙΔΙΚΩΤΕΡΑ».

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ “ΙΧΩΡ”, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2000.

ΤΟ ΚΥΡΙΩΤΕΡΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΡΟΝΙΑΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΤΟ ΔΗΛΩΝΕΙ Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ Ο ΧΑΙΡΩΝΕΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ. Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΡΟΝΙΑ ΛΑΤΡΕΙΑ ΒΑΡΒΑΡΗ, ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΠΩΣ ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ:

«ΠΕΡΑΣΕ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΧΗΔΟΝΑ, ΕΠΕΙΔΗ Ο ΚΡΟΝΟΣ ΔΕΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΤΙΜΕΣ…»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - "ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΜΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΩ ΚΥΚΛΩ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ", 942C.

«ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΩΦΕΛΙΜΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΡΧΗΔΟΝΙΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΩΣ ΝΟΜΟΘΕΤΗ ΤΟΝ ΚΡΙΤΙΑ Ή ΤΟΝ ΔΙΑΓΟΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΝΕΝΟΣ ΘΕΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ή ΘΕΟΥ, ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΘΥΣΙΕΣ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΣΤΟΝ ΚΡΟΝΟ; ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΑ, ΟΠΩΣ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ, ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΖΑΝ ΖΩΝΤΑΝΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ: "ΣΗΚΩΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΤΟΥ ΥΙΟ, ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΤΗ ΜΟΡΦΗ, ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΝ ΣΦΑΖΕΙ, Ο ΑΝΟΗΤΟΣ", ΑΛΛΑ ΜΕ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΘΥΣΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ, ΕΝΩ ΟΙ ΑΤΕΚΝΟΙ ΑΓΟΡΑΖΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΣΦΑΖΑΝ ΣΑΝ ΑΡΝΙΑ Ή ΣΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΟΥΛΙΑ, ΕΝΩ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΕΚΟΤΑΝ ΠΛΑΪ ΑΥΣΤΗΡΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΘΡΗΝΕΙ. ΑΝ ΟΜΩΣ ΣΤΕΝΑΖΕ Ή ΔΑΚΡΥΖΕ, ΣΤΕΡΟΥΝΤΑΝ ΤΗΝ ΤΙΜΗ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΕ ΤΗΝ ΘΥΣΙΑ. ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΟΛΗ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΕΜΙΖΕ ΑΠΟ ΘΟΡΥΒΟΥΣ, ΚΑΘΩΣ ΑΡΧΙΖΑΝ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΤΑ ΤΥΜΠΑΝΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Η ΒΟΗ ΤΩΝ ΘΡΗΝΩΝ. ΑΝ ΩΣΤΟΣΟ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΤΥΦΩΝΕΣ Ή ΟΙ ΓΙΓΑΝΤΕΣ, ΔΙΩΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ, ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΑΡΑΓΕ ΘΥΣΙΕΣ ΘΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΩΝΤΑΝ Ή ΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΙΕΡΟΤΕΛΕΣΤΙΕΣ Θ΄ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝ;»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - "ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ", 171Β – D.

Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ΜΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΤΥΦΩΝΟΣ. ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΟ «ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ», 356C ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΤΥΦΩΝΑ ΥΙΟ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ: «ΕΙΝΑΙ ΔΕ ΤΕΚΝΑ… Ο ΤΥΦΩΝ ΚΑΙ Η ΝΕΦΘΥΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ».


Ο ΤΥΦΩΝ ΕΙΧΕ ΩΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΓΑΪΔΑΡΟ: «ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΕΠΙΣΗΣ, ΟΤΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ, ΟΠΩΣ ΕΙΠΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΙΟΣ (ΜΕ ΤΟΝ ΤΥΦΩΝΑ)…»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - "ΠΕΡΙ ΙΣΙΔΟΣ ΚΑΙ ΟΣΙΡΙΔΟΣ", 363C.

ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΠΕΡΙΠΟΥ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΧΙΛΙΕΤΙΑ Π.Χ ΟΠΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΔΕΙΧΘΗΚΕ ΤΟΤΕ Η ΚΡΗΤΗ Η ΟΠΟΙΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑΣ ΕΠΑΝΕΝΩΣΕ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΟΔΩΝ ΤΟΥΣ ΔΙΕΣΠΑΡΜΕΝΟΥΣ ΣΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Β. ΑΦΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΝΩΟΣ ΝΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΗΜΑΙΝΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΥΣΠΕΙΡΩΘΗΚΑΝ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΑΡΠΗΔΩΝΑ, ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΜΙΝΩΟΣ.

Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ: :

«ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, Ο ΣΑΡΠΗΔΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΙΝΩΣ, ΜΑΛΩΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ Ο ΜΙΝΩΣ, Ο ΣΑΡΠΗΔΩΝ ΕΦΥΓΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ. ΟΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ ΕΦΘΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΜΙΛΥΑΔΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ, ΟΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝ ΟΙ ΛΥΚΙΟΙ. ΤΟΤΕ ΛΕΓΟΤΑΝ ΜΙΛΥΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΛΥΕΣ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ΣΟΛΥΜΟΙ. ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΑΡΠΗΔΩΝ…»

"ΚΛΕΙΩ", 173.

Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΟΤΙ Η ΕΞΕΓΕΡΣΙΣ ΤΩΝ ΚΡΟΝΙΩΝ ΜΕ ΗΓΕΤΗ ΤΟΝ ΣΑΡΠΗΔΩΝΑ ΑΠΕΤΥΧΕ. Ο ΜΙΝΩΑΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΡΙΣΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΟΠΟΥ ΠΗΡΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΛΥΜΟΙ, ΙΔΡΥΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΟΛΥΜΑ (ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ) ΚΑΙ ΑΝΑΚΗΡΥΞΑΝ ΤΟΝ ΣΑΠΡΗΔΩΝΑ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΟΥΣ. ΟΤΙ ΟΙ ΣΟΛΥΜΟΙ, Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΣΑΡΠΗΔΩΝΟΣ ΗΤΑΝ ΛΑΤΡΕΙΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ, ΜΑΣ ΤΟ ΛΕΕΙ Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ: «ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΙ, ΟΤΙ ΟΙ ΣΟΛΥΜΟΙ, ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΤΩΝ ΛΥΚΙΩΝ, ΤΙΜΟΥΣΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ.»

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ - "ΠΕΡΙ ΕΚΛΕΛΟΙΠΟΤΩΝ ΧΡΗΣΤΗΡΙΩΝ", 421D.

ΟΤΙ ΙΔΡΥΣΑΝ ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΟΛΥΜΑ ΤΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΡΑΒΒΙΝΟ ΙΩΣΗΠΟ:

«…ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ, ΤΟΥ ΠΡΟΓΟΝΟΥ ΜΑΣ, Η ΠΟΛΗ ΛΕΓΟΤΑΝ ΣΟΛΥΜΑ. ΠΟΛΛΟΙ ΛΕΝΕ, ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΣΟΛΥΜΑ. ΤΗΝ ΔΕ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΑ “ΙΕΡΟ” ΟΙ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (ΤΟΥ ΝΑΥΗ) ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΑΝΑΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΟΙ ΧΑΝΑΝΑΙΟΙ ΚΡΑΤΗΣΑΝ (ΤΗΝ ΠΟΛΗ), ΠΟΥ (Ο ΙΗΣΟΥΣ) ΚΑΤΕΝΕΙΜΕ ΣΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ (ΤΟΥΣ ΧΑΝΑΝΑΙΟΥΣ) ΑΠΟ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ, ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΣΕ Ο ΔΑΥΙΔ…»

ΙΩΣΗΠΟΥ - "ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ", Ζ,3, 10-25.

Ο ERNESTO SABBATO ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ «ΑΒΑΔΔΩΝ Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ» ΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:

«…ΑΣ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΩ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΥΤΗ Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΠΡΟΟΡΙΖΟΤΑΝ ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΤΟΝ ΙΟΥΔΑΪΚΟ ΛΑΟ, ΑΦΟΥ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ. ΓΙ΄ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΕΝΣΑΡΚΩΘΗΚΕ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΕΒΡΑΙΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΤΟΣΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΗΤΑΝ ΘΥΜΑ ».

ΠΟΙΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕΩΣ; ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΟΤΙ Ο ΓΙΑΧΒΕΧ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ ΕΙΠΕ ΣΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ: «ΘΑ ΚΑΜΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΣΟΥ ΕΘΝΟΣ ΜΕΓΑ». ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΝ ΘΑΜΠΩΣΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΞΑΓΟΡΑΣΕ. ΑΥΤΗ Η ΦΥΛΗ ΕΞΑΠΑΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕΧ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΧΡΗΣΙΜΕΥΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟΝ ΓΙΑΧΒΕΧ, ΔΕΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΗΡΗΘΗΚΕ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΪΚΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΟΠΩΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ, ΜΩΑΜΕΘΑΝΙΣΜΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΙΕΡΑΤΕΙΩΝ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕΧ-ΚΡΟΝΟΥ».

Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ: «Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΙΟΓΕΝΩΝ-ΚΡΟΝΙΩΝ» ΓΡΑΦΕΙ:

«ΟΙ ΧΑΛΔΑΟΙ-ΑΚΑΔΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΛΟΕΙΔΑΝ ΤΗΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΟΛΥΜΙΤΕΣ. ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ Ο ΑΒΡΑΑΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΟΥΡ ΤΗΣ ΜΕΣΟΠΟΤΑΜΙΑΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΣΤΑΙΑΣ (ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ) ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΜΙΝΩΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ, ΕΝΩ Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ, ΟΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ ΚΡΥΦΟ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΙΣΧΥΡΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΟΥ ΤΥΦΩΝΟΣ. Ο ΑΒΡΑΑΜ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΑΝ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΛΕΞΗ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ "ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΙ" …ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ Η ΚΡΟΝΙΑ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΤΑΝ ΠΥΡΕΤΩΔΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΤΗΣ. ΣΚΟΠΟΣ ΗΤΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ ΠΡΩΤΑ Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΦΙΛΙΣΤΑΙΑ. ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ Η ΕΠΙΜΕΙΞΙΑ ΚΡΟΝΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΙΤΙΚΩΝ ΦΥΛΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΠΕΙΡΑΤΙΚΟ ΛΑΟ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΩΝ (Σ.Σ. ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΤΩΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΗ ΜΕ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΚΟΚΚΑΛΑ), ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟ ΗΤΑΝ ΚΡΟΝΙΟΙ (“ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ”, 171 Β). Η ΝΑΥΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΥΤΟΥ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΩΣ ΕΛΛΑΔΑ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΤΑ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΜΗΔΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ. Η ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟΣ ΣΤΟΧΟΣ. Η ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΙΣΧΥΡΗ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΜΙΝΩΙΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ. ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΑΛΩΘΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ. Η ΕΒΡΑΪΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΕΙΧΑΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑΝ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΝ. Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ ΟΣΑΡΣΗΦ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ (ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΑ ΤΟΥ ΜΑΝΕΘΩΝΑ), ΕΙΧΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΡΟΝΙΑΣ (ΤΥΦΩΝ-ΣΕΤ) ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ …ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΟΛΥ ΓΝΩΣΤΑ. ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΟΣΑΡΣΗΦ-ΜΩΥΣΗ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ. ΠΕΡΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΧΕΡΣΟΝΗΣΟ ΤΟΥ ΣΙΝΑ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΑΝ ΙΣΡΑΗΛ, ΔΗΛΑΔΗ Ο “ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (ΗΛ)”. ΟΧΙ ΟΜΩΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΘΕΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ΕΦΟΣΟΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ: “ΚΡΟΝΟΝ ΤΟΙΝΥΝ ΟΙ ΦΟΙΝΙΚΕΣ ΗΛ ΠΡΟΣΑΓΟΡΕΥΙΟΥΣΙΝ…” (ΕΡΕΝΝΙΟΥ ΦΙΛΩΝΟΣ, «ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΜΕΝΟ ΣΤΟ Δ΄ΒΙΒΛΙΟ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ζ΄ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ “ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ” ΤΟΥ ΕΥΣΕΒΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ). Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ ΔΕΝ ΠΤΟΗΣΕ ΤΟ ΚΡΟΝΙΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ. ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ ΕΞΟΡΙΣΤΟΙ (ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ) ΣΥΜΜΑΧΗΣΑΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΛΥΜΟΥΣ (ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ) ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΕΒΡΑΙΟΙ (ΕΤΣΙ ΤΟΥΣ ΗΞΕΡΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΡΗΤΕΣ ΤΗΣ ΦΙΛΙΣΤΑΙΑΣ) ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΟ ΘΕΑΡΕΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΔΙΟΓΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: “ΔΙΑ ΤΟΥΤΟ ΤΑΔΕ ΛΕΓΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ. ΙΔΟΥ ΕΓΩ ΕΚΤΕΙΝΩ ΤΗΝ ΧΕΙΡΑ ΜΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΦΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΩ ΚΡΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΩ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΟΙΠΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑΝ” (IEZEKIHΛ, ΚΕ΄ στ΄) ».

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ - "ΔΑΥΛΟΣ", ΤΕΥΧΟΣ 223, ΙΟΥΛΙΟΣ 2000.

ΕΧΟΝΤΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ Ο ΓΙΑΧΒΕΧ (ΣΙΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ) ΣΕ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ (ΕΒΡΑΪΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ) ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΓΙΑΣ ΟΔΟΥ ΚΡΥΦΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥΣ ΜΕΣΩ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΩΝ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΘΕΣΜΟΥΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΓΙΔΕΥΣΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΤΙΣ ΜΑΖΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΣΤΡΕΨΟΥΝ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ.

Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΑΞΙΩΤΗΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ "ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ" ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ:

«O MYΘΟΣ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΟΣ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ, ΟΠΟΥ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ».

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΚΟΙΝΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΚΟΜΗ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ». Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΙΣΧΥΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΛΛΑ ΑΝΑΓΕΤΑΙ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ. ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ, ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ, ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΜΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΛΩΣ ΑΠΛΩΘΕΙ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΑΠ΄ΑΥΤΗΝ ΕΞΑΡΧΗΣ. Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΟΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΩΣ ΠΕΡΝΑ ΤΟ ΣΚΗΠΤΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΟΙ ΥΙΟΙ ΔΙΑΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΑΝΑΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ» ΔΗΛΑΔΗ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ. Ο ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΟΥΙΝΣΔΟΡ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ, ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ, ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΟΙΚΟΙ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΙ ΡΟΚΦΕΛΕΡ Κ.Λ.Π. ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΟΜΩΣ, Η ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΕΝΕΡΓΕΙ ΜΥΣΤΙΚΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΓΝΩΣΤΟΙ. ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ «ΑΝΩΤΕΡΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ».

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΙΔΙΑ ΔΗΛAΔΗ ΝΑ ΚΡΑΤΑΝΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ: « ΤΟ ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ». ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΕΠΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ, ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΕΝΔΟΓΑΜΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ, ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟ ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΙΣΙΜΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΤΟΥ. ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΜΑΣ. Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ. ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΚΑΚΟ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΛΥΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΥΣΗ. ΟΛΑ ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟ ΡΗΤΟ: «ORDO AB CHAO – ΤΑΞΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ». ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΞΗ.

ΠΗΓΗ: ΝΕΟ-ΕΛΛΗΝ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Κατά το τέλος της τριτογενούς περιόδου του καινοζωϊκού αιώνα, δηλαδή πριν 10 εκατομμύρια χρόνια, τότε που ολόκληρος ο Σαρωνικός ήταν ξηρά, λόγω των γεωλογικών αναστατώσεων, η Πειραϊκή χερσόνησος, χωρίστηκε από την Αττική με θαλάσσια ζώνη.

10 εκατ. χρόνια πριν, από τη Μεγαλόπολη ως το Πικέρμι, κι από την Πτολεμαϊδα ως την Κρήτη, σουλατσάρουν ελέφαντες, λιοντάρια, ρινόκεροι, πίθηκοι, ύαινες κλπ. Τα ζώα αυτά κυκλοφορούν και στον Πειραιά, αλλά και στον Σαρωνικό που είναι ακόμη ξηρά. Η στάθμη της θάλασσας είναι 300 μέτρα πιο χαμηλά. Η Μεσόγειος είναι πολλές λίμνες. Το κλίμα είναι σχεδόν τροπικό. Παράλληλα οι ανακατατάξεις συνεχίζονται. Η περιοχή του Σαρωνικού βυθίζεται (πότε;). Δημιουργούνται η Αίγινα, η Σαλαμίνα, η Καλαυρία, τα Μέθανα, η Ύδρα και οι Σπέτσες.

Ώσπου φθάνουμε στο 10.000 π.Χ. που σπάει το φράγμα του Γιβραλτάρ και δημιουργεί τη Μεσόγειο θάλασσα. Μεγάλες, πάλι, οι γεωλογικές ανακατατάξεις.

Αν κρίνουμε από τα παλαιοντολογικά ευρήματα στην Αττική, σπήλαιο του Πανός, στη Ριζούπολη και αλλού, η περιοχή της Αττικής κατοικείτο τουλάχιστον 10.000 χρόνια π.Χ.

Φαίνεται ότι ο Πειραιάς κατοικήθηκε και κατά την παλαιολιθική εποχή. Εχουν βρεθεί ξύστρο και λίθινη αιχμή Ωρινάκειου τύπου που βρίσκονται στο Μουσείο του Μάντσεστερ. Βρέθηκαν ακόμη συνοικισμοί στην Παλαιά Κοκκινιά και επί του λόφου Αγίου Γεωργίου Κερατσινίου που ανήκουν στην Πρωτοελλαδική κυκλαδική εποχή.

Ως πρώτοι κάτοικοι του Πειραιά, πριν αυτός γίνει νησί, όταν δηλαδή ήταν ενωμένος με τα νησιά του Σαρωνικού, αναφέρονται, εκτός από τους Πελασγούς και άλλοι γνωστοί προϊστορικοί κάτοικοι του Ελλαδικού χώρου, Κάρες, Λέλεγες, Κρήτες, Θράκες, Φοίνικες.

Αλλά οι συνεχείς κατακλυσμοί – καταποντισμοί εξαφάνισαν κάθε ίχνος πολιτισμού, όπως γράφει ο Πλάτων στους διάλογους «Τίμαιος» και «Κρι­τίας». Ο Πλάτων, το 390 π.Χ, κάνει αναφορά στην χαμένη ήπειρο της Ατλαντίδος. Οι Ατλαντες είχαν ανώτερο πολιτισμό και επεκτάθηκαν με κατακτητικούς πολέμους ανατολικά, απειλώντας και την Ελλάδα.

Τους αντιμετώπισαν και τους νίκησαν οι Αθηναίοι. Γι' αυτό και ο Πλάτων αισθάνεται υποχρεωμένος να κάνει συγκεκρι­μένες αναφορές στην Ιστορία των Αθη­νών 9.000 χρόνια πριν την εποχή του, δηλαδή 11. 000 χρόνια πριν τη δική μας εποχή.

Γενάρχες των Αθηναίων, αναφέρει, ήταν ο Ηφαιστος και η Αθηνά, που «έφτιαξαν καλούς κατοίκους». Τα ονόματα των Αθηναίων του 9.000 π.Χ. έχουν διατηρηθεί, γράφει ο Πλάτων, σημειώνει όμως ότι «έχουν χαθεί τα έργα τους από τις αλλεπάλληλες καταστροφές. Και τονίζει:

«Οσοι επιζούσαν μετά από κάθε καταστροφή ήταν αγράμματοι βουνίσιοι, που είχαν ακούσει μόνο τα ονόματα των πα­λαιών ηγετών αλλά γνώριζαν ελάχιστα για τα έργα τους. Ετσι, προτιμούσαν να δίνουν αυτά τα ονόματα στα παιδιά τους, αγνοούσαν όμως τις αρετές και τους νό­μους των προγενεστέρων, εκτός από κά­ποιες ασαφείς πληροφορίες που είχε τύ­χει ν' ακούσουν για τον καθένα».

«Εκείνη την εποχή», συνεχίζει ο Πλά­των, «οι πολεμικές ασχολίες ήταν κοινές και για τις γυναίκες και για τους άν­δρες». Υπήρχε και μια ιδιαίτερη τάξη των πολεμιστών. « Η τάξη αυτή χωρίστηκε από την αρχή και κατοικούσε σε ιδιαίτερη περιοχή, έχοντας ό,τι χρειαζόταν για την τροφή και την εκπαίδευση της, χωρίς κα­νένας τους να έχει τίποτα δικό του, αλλά όλα τα πράγματα θεωρούνταν κοινά για όλους».

Για τη γεωγραφία της Αττικής στην εποχή των 11. 000 χρόνων από σήμερα, ο Πλάτων γράφει ότι «ο τόπος ξεπερνούσε κάθε άλλον σε γονιμότητα και αφθονία καρπών και «βοσκοτόπια για όλα τα είδη ζώων». Τότε η Αττική είχε πλούσια δάση («όχι τους σημερινούς ξερότοπους», σχολιάζει ο Πλάτων και για τη δική του εποχή αναφέρει τεράστια καρποφόρα δέντρα, πο­τάμια και πολλές πηγές.

Τι συνέβη και χάθηκε η ειδυλλιακή Αττική του 10.000 π.Χ.; Ο Πλάτων είναι συγκεκριμένος. Υποστηρίζει ότι η Αττική δέχτηκε μεγάλους καταποντισμούς – κατακλυσμούς 9.000 χρόνια πριν από την εποχή του, με αποτέλεσμα το έδαφος να ξεπλυθεί και το χώμα «να γλιστράει σε μεγάλες ποσότητες και να εξαφανίζεται στα βάθη της θάλασσας».

Ακολούθησαν καταστρεπτικοί σεισμοί και μεγάλες γεωλογικές μεταβολές.

Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτή η εικόνα της πλούσιας σε βλάστηση αλλά και σε καταστροφές Αττικής που μας δίνει ο Πλάτων, επιβεβαιώνεται και από τις έρευνες στο Πικέρμι με τα σπουδαία παλαιοντολογικά ευρήματα.

Έτσι λοιπόν, πολλά χρόνια πριν από το Θεμιστοκλή, ο Πειραιάς ήταν νησί που τον ονόμαζαν "Περαία", δηλαδή πέρασμα. Όμως σιγά-σιγά με τις προσχώσεις των ποταμών Κηφισού και Ιλισού ενώθηκε με την Αττική.

Κατά τους προϊστορικούς χρόνους, ο Πειραιάς ήταν νησί, που χωριζόταν από την υπόλοιπη Αττική με θαλάσσια ζώνη, που άρχιζε από την περιοχή του Φαληρικού όρμου - και συγκεκριμένα από το Νέο Φάληρο - περνούσε μέσα από τη σημερινή συνοικία Καμίνια και τμήμα του δήμου Αγίου Ιωάννη Ρέντη και κατάληγε στον λιμένα Αλών, μπροστά στο σταθμό των "Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων Αθηνών - Πειραιώς". Αργότερα η ζώνη αυτή καλύφθηκε με προσχώσεις για να μετασχηματιστεί αρχικά σε αβαθή θαλάσσια λωρίδα, στη συνέχεια σε "ελώδη περιοχή" (βάλτο) και τελικά σε "πηλώδη" (λασπότοπο) και να αποτελέσει το γνωστό μας Αλίπεδο, με το οποίο ο Πειραιάς ενώθηκε με την υπόλοιπη Αττική.

Αυτό έγινε ως το 2.000 π.Χ.

2.000 π.Χ. Είναι η σίγουρη χρονολογία, κατά την οποία άρχισε να κατοικείται ο Πειραιάς. Υπάρχουν προϊ­στορικοί οικισμοί στην Παλαιά Κοκκινιά και στο Κερατσίνι (2.600 - 2.000 π.Χ.).

1529 π.Χ. Το χρόνο αυτό έγινε ο κατακλυσμός – καταποντισμός του Δευκαλίωνα ή του Νώε, είναι ο ίδιος, αποτέλεσμα του φοβερού σεισμού του ηφαιστείου της Σαντορίνης και του εν συνεχεία «τσουνάμι» που βύθισε και κατέστρεψε μεταξύ πολλών άλλων και τις ακτές της Αττικής. Ως διασωθέντες της Αττικής φέρονται ο Κέκροπας – μισός άνθρωπος, μισός φίδι-, ο Κραναός και μερικοί άλλοι.

1.529 π.Χ. Δευκαλίων, Κέκροψ, Ελλην ηφαίστειο Σαντορίνης-ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ… ΝΩΕ.

1.500 π.Χ. Κραναός, Δαναός, Πελασγός, Αίολος, Αμφικτύων, Ξούθος, Δώρος.

1.470 π.Χ. Ιων, Ατθίς, Κριθώ .

1.440 π.Χ. Άβας, Πελίας, ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ

1.410 π.Χ. Εριχθόνιος Ιάσων…ΟΡΦΕΑΣ-ΟΡΦΙΚΟΙ

1.400 π.Χ. Το Τετράκωμο Ηράκλειο.

ΣΤΗΝ αρχαιότητα, στον Πειραιά, λατρευόταν ιδιαίτερα ο ήρωας Ηετίων, από τον οποίο πήρε το όνομα της η Ηετιωνία ακτή, (Καστράκι Δραπετσώνας) όπως βγαίνουμε από το λιμάνι το άκρο δεξιά.

Από τον Ηετίωνα πήρε το όνομα του ο θρησκευτικός θίασος Ηετιωνίδες. Αυτό έγινε γνωστό από επιγραφή των μέσων του 5ου π.Χ. αιώνα που βρέθηκε στην περιοχή Καμινίων όπου τοποθετείται το αρχαίο Τετράκωμο Ηράκλειο. Όμως ο Ηρακλής έζησε γύρω στα 1260 π.Χ. και είναι περίεργο πως οι αρχαιολόγοι τοποθετούν χρονολογικά το Τατράκωμο Ηράκλειο στο 1.400 π.Χ. Φαίνεται πως την ονομασία την πήρε αργότερα, ή ότι δεν είχε σχέση με το γνωστό μας ήρωα.

Τετράκωμον ονομάζονταν οι τέσσερις δήμοι μαζί, των Πειραιέων, των Φαληρέων, των Ξυττεταιόνων (Π. Κοκκινιά- Κορυδαλλός), και των Θυμαιτάδων, (Κερατσίνι-Δραπετσώνα) που είχαν κοινό ιερό στα Καμίνια, όπως προαναφέραμε.

• Στο Κερατσίνι, κοντά στο ναό του Αγίου Γεωργίου, υπήρχε τέμενος του Ηρακλέους, από το οποίο και το Τετράκωμο, ονομάστηκε Ηράκλειο. Από αυτό το τέμενος, στο οποίο λατρευόταν ο Ηρακλής, πήρε και το όνομα του, το λιμάνι του Κερατσινίου που αλλιώς ονομάζεται Λιμήν Ηρακλέους.

• Ο Δήμος Ξυπέτης, αρχικά ονομαζόταν Τροία ή Δήμος Τρωών, και βρισκόταν Νοτιοδυτικά του Πειραιά (Π. Κοκκινιά- Κορυδαλλός),.

Σε μαρμάρινη βάση που βρέθηκε στο Μοσχάτο, υπάρχει η επιγραφή:

«Ξυπεταιόνων νικητών κωμάρχων κομαστών».

1.380 π.Χ. Πανδίων Α , βασιλιάς της Αθήνας

1.350 π.Χ. Ερεχθεύς

1.320 π.Χ. Κέκροψ Β.

1.300 π.Χ. Οι Μινύες στη Μουνιχία. Σπηλιά της Αρετούσας. Σηράγγειο.

Οι Μινύες ήταν ένας από τους επιφανέστερους λαούς της ηρωικής εποχής με κέντρο τ6ν Ορχομενό Βοιωτίας, και εκπροσωπούσαν την ναυτική εμπορική δύναμη της προϊστορικής Ελλάδας.

Οι πρώτοι αυτοί κάτοικοι του Πειραιά, έφεραν τη λατρεία της θεάς των Θρακών Βενδίοδος (Εκάτης) και της Φεραίας Αρτέμιδος, που λατρευόταν στη Μουνιχία – Καστέλα- σαν «Μουνιχία Αρτεμις».

Η περιοχή είχε ονομαστεί Μουνιχία από τον ήρωα Μούνιχο, γιο του Παντακλέους ή Πεντευκλέους από το γένος των Μινύων, που μετοίκισε μαζί με τους οπαδούς του από τον Ορχομενό στην περιοχή αυτή, αφού μετά τον κατακλυσμό – καταποντισμό είχε μείνει ακατοίκητη.

Πιστεύεται ότι το ιερό της Μουνιχίας Αρτέμιδος βρισκόταν στην κορυφή του λόφου, εκεί που βρίσκεται σήμερα ο να6ς του Προφήτη Ηλία.

Σαν κατοικία των Μινύων αναφέρεται το Σηράγγειο, η γνωστή «σπηλιά του Παρασκευά», που πήρε το όνομα αυτό από τον επιχειρηματία Εμμ. Παρακευά, που είχε κέντρο εκεί. Λέγεται ακόμη και σπηλιά Λαλαούνη.

Το σπήλαιο αυτό είχε πολλά υπόγεια διαμερίσματα, κατασκευασμένα με αρκετή δεξιοτεχνία.

ΤΟ ΣΗΡΑΓΓΕΙΟ

Το Σηράγγειο, κατά μία εκδοχή θεωρείται ως Ασκληπιείο του Πειραιά, το υπόγειο αυτό κατασκεύασμα μέσα σε βράχους, της Καστέλας. Αποκαλύφθηκε, κατά τον Χρ. Πανάγο, το 1897 και, κατά τον Γ. Ζαννέτο το 1894. Το φυσικό «κοίλωμα» του Σηραγγείου προϋπήρχε αλλά αξιοποιήθηκε, με την εκτέλεση ορισμένων έργων από τους Μινύες. Η στοά του εισχωρεί 12 μέτρα μέσα στο βράχο, κάτω από τη λεωφόρο Φαλήρου (Βασ. Παύλου). Αν και δεν έχουμε θετικές πληροφορίες για το σκοπό, για τον οποίο κατασκευάσθηκε, πιθανολογείται ότι ήταν ιερό, αφιερωμένο στον τοπικό ήρωα Σήραγγο. Θεωρείται ότι στους ιστορικούς χρόνους δεν αποκλείεται να χρησιμοποιήθηκε ως ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ και ως «Πορφυρείο», για την κατεργασία των πολλών πορφυρούχων κοχυλιών που αφθονούσαν στην Πειραϊκή ακτή. Αργότερα, πάντως και ως τους ρωμαϊκούς χρόνους στο Σηράγγειο λειτούργησε «βαλανείο» (δημόσιο λουτρό) και τότε κατασκευάστηκαν τα δύο ψηφιδωτά που υπήρχαν εκεί και, κατά περίεργο τρόπο, εξαφανίστηκαν στην περίοδο της Δικτατορίας (1967 - 1974). Ακόμη μέσα εκεί υπήρχε ένα ηρώο, δυο πανάρχαιοι τάφοι, και τα δύο ψηφιδωτά, ένα που παρίστανε το Σήραγγο σε άρμα, και ένα τη Σκύλλα. Μέσα στο σπήλαιο βρέθηκε και βωμός του Αποτρόπαιου Απόλλωνα.

ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΟΥ ΣΗΡΑΓΓΟΥ

Κατά την παράδοση το Σηράγγειο ήταν η κατοικία του ήρωα Σήραγγου. Ό νέος που εικονίζεται στο ψηφιδωτό πρέπει να είναι ο Σήραγγος, που όμως ήταν γνωστός και με άλλο κυριότερο όνομα.

Με βάση την μυθολογία ο εικονιζόμενος στο ψηφιδωτό νέος ταυτίστηκε με τον Γλαύκο». Το φτωχό ψαρά που απελπισμένος γκρεμίστηκε στα βράχια της Ευβοίας. Και καταδικάστηκε σε α0ανασία και από τότε πλανιέται μέσα στα κύματα. Αγάπησε την ωραία θαλάσσια παρθένα Σκύλλα, αλλά τους φθόνησε η Κίρκη και την μεταμόρφωσε σε τέρας.

Αλλά ο Γλαύκος δεν έπαψε να την αγαπάει και παρέμεινε μεμψί­μοιρος και κακόβουλος, προφητεύοντας τους ανέμους στους θαλασσινούς με θορυβώδεις χρησμούς.

Εγινε δε ένα μελαγχολικός γέρος με απλανές βλέμμα, μισός άνθρωπος, μισός ψάρι, και η ουρά του ήταν σκεπασμένη με θαλάσσια φυτά και κοχύλια.

ΤΑ ΘΕΟΣΠΙΤΑ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΟΥΣΑ

ΚΟΝΤΑ στην κορυφή του Λό­φου της Μουνιχίας – Προφήτη Ηλία - και προς τη δυτική πλευρά υπάρχει ένα επικλινές και ευρύχωρο όρυγμα.

Από τις έρευνες που έγιναν στα 1868 και 1897 αποδείχθηκε μόνο η ύπαρξη υδραυλικών έργων με κατεύθυνση προς τους πανάρχαι­ους συνοικισμούς γύρω από το λιμάνι της Μουνιχίας (Μικρολίμα­νο).

Αλλά δεν εξακριβώθηκε που οδηγεί το όρυγμα αυτό..

• Η παράδοση αναφέρει ότι το σπήλαιο αυτό ήταν η κατοικία μιας βασιλοπούλας, της Αρετούσας που από αυτήν πήρε το όνομα της. Την χρησιμοποιούσε δε για να επικοι­νωνεί κρυφά με τόν αγαπημένο της που βρισκόταν στην Ακρόπολη.

Όπως γράφει ο Στράβων, τα σπηλαιοειδή αυτά ορύγματα αποδίδουται στους πρώτους κατοίκους του Πειραιά και είναι έργα ύδρευσης της προϊστορικής περιόδου.

Στη βόρεια πλευρά της Πειραϊκής Χερσονήσου, στη θέση «Σταυρός» καθώς και στο λόφο της ^: Μουνιχίας, έχουν βρεθεί, σκαμμένες σε βράχους παλαιότατες κατοικίες, που ο λαός ονόμαζε « Θεόσπιτα».

Η Μουνιχία είναι δεμένη με την Αργοναυτική εκστρατεία. Το λιμά­νι του Φαλήρου με το ταξίδι του Θησέα στην Κρήτη όπου σκότωσε τον Μινώταυρο. Επίσης από το Φάληρο ξεκίνησε για τον Τρωικό Πόλεμο ο βασιλιάς της Αθήνας Μενεσθεύς.

Το Φάληρο πήρε το όνομα του από τον ήρωα Φάληρο, εγγονό του Ερεχθέως.

1.290 π.Χ. Πανδίων Β βασιλιάς στην Αθήνα.

1.260 π.Χ. Αιακός, Αιγεύς, Πιτθεύς, Ατρεύς

1.230 π.Χ. Θησέας

1200 π.Χ. Ακάμας, Πολύξενος, Κλεοδαίος, Αίας, Αχιλλεύς, ΤΡΩΪΚΟΣ

1.180 π.Χ. Το Φονικό Δικαστήριο στη Φρεατίδα υπήρξε το πρώτο, το αρχαιότατο δικαστήριο του Πειραιά, και ανάγεται στους χρόνους του έπους. Σε αυτό κατά τους χρόνους εκείνους πρώτος απολογήθηκε από πλοίο όπως γράφει ο Παυσανίας (Αττικά 28, 12), ο Τεύκρος προς το πατέρα του Τελαμώνα από τη Σαλαμίνα, ο οποίος τον κατηγόρησε διότι επέστρεψε από την εκστρατεία κατά της Τροίας χωρίς τον ετεροθαλή αδελφό του Αίαντα τον Τελαμώνιο, και δεν εκδικήθηκε το θάνατό του.

Το δικαστήριο αυτό καθ όλες τις ενδείξεις βρισκόταν στον όρμο της Φρεατίδας εκεί που τώρα είναι το ναυτικό Μουσείο.

1.170 π.Χ. Μούνιχος στον Πειραιά.

1.140 π.Χ.

1.110 π.Χ.

1.080 π.Χ

1.070 π.Χ. Κόδρος ( Αθήνα), ΜΩΥΣΗΣ – ΕΞΟΔΟΣ

1.000 π. Χ. Απόγονοι Κόδρου

1.020 π.Χ. Αρχέλαος

960 π.Χ. Ησίοδος

930 π.Χ

900 π.Χ. Αρχιτέλης,Αρχέλαος,Εύνομος

870 π.Χ. Πολυδεύκτης,Χαρίλαος,ΛΥΚΟΎΡΓΟΣ,

840 π.Χ. Ομηρος

810 ( Από δω και πέρα όλοι οι σοφοί ως τη γέννηση του Χριστού ).

780 π.Χ. Τήλεκλος

750 π.Χ. Αλκαμένης-Θεόπομπος, Α Μεσσηνιακός

720 π.Χ. Πολύδωρος, Πρευγένης, Αρχίδαμος

714 π.Χ. Δεκαετείς άρχοντες- τέλος Μεδοντιδών, Αλκμαίων (13^ος)

683 π.Χ. Ετήσιοι άρχοντες, Χάρωψ

681 π.Χ. Λυσιάδης- Αρχίλοχος

644 π.Χ. Δρωπίδης

621 π.Χ. Δράκων (Νόμοι),Στησίχορος (λυρικός ποιητής)

612 π.Χ. Κύλων ( προσπάθεια τυραννίας)

594 π.Χ. ΣΟΛΩΝ (Νομοθεσία)

582 π.Χ. Δαμάσιος, Κίμων Α

571 π.Χ. Πεισίστρατος, Αριστίων (ρήτωρ)

560 π.Χ. Το Φάληρο επίνειο της Αθήνας.

550 π.Χ. Μεγακλής στην Αθήνα.

528 π.Χ. Ιππίας 527 Ιππαρχος(φονευθείς από Αρμόδιο-Αριστογείτονα).

524 π.Χ. Μιλτιάδης Α.

511 π.Χ. Ισαγόρας, Αισχύλος(τραγωδός)

510 π.Χ. Κλεισθένης (γεν. επόμενες), Αριστείδης ο Δίκαιος.

507 π.Χ. Ο Πειραιάς ανακηρύσσεται Δήμος από τον Κλεισθένη.

493 π.Χ. Ο Θεμιστοκλής στρέφει το ενδιαφέρον του προς τον Πειραιά. Μιλτιάδης Β

489 π.Χ. Κίμων Β

485 π.Χ. Ηρόδοτος (485-421)

483 π.Χ. Ο Πειραιάς επίνειο της Αθήνας. Έναρξη των έργων για την οχύρωση και την αξιοποίηση του.

480 π.Χ. Θεμιστοκλής, Ευριπίδης (480-406)

480 π.Χ. Ναυμαχία της Σαλαμίνας.

479 π.Χ. Ο Πειραιάς συνεχίζει να εξελίσσεται. Μέσα σε 17 χρόνια δαπανώνται 6.000 τάλαντα γα λιμενικά και άλλα έργα.

471-465 π.Χ. Εξορία του Θεμιστοκλή. Αποπεράτωση των τειχών και των κυρίως λιμενικών έργων, νεωσοίκων κ.λπ. Ο Πειραιάς δεν είναι μόνο πολεμικό αλλά και σπουδαίο εμπορικό λιμάνι.

Η ολοκλήρωση των τειχών του Πειραιά που τον τριγύριζαν παραλιακά και στον ηπειρωτικό χώρο έφθαναν μέχρι την οδό Πύλης, αποτέλεσαν τον «Πειραϊκό περίβολο». Ερείπιά του βλέπουμε σήμερα στην Πειραϊκή, στο χώρο του Ναυτικού ομίλου, και εντός του Ναυτικού Μουσείου. Εκεί βρίσκεται και ένας τετράγωνος πύργος του «Πειραϊκού περιβόλου» Κοντά σ αυτόν υπήρχε παλιά μια λίθινη σκάλα που, πως πιστευόταν, οδηγούσε στο Φονικό Δικαστήριο, που λειτουργούσε στον Ορμο της Φρεατύδας όπου ήταν και η πηγή « Τσιρλονέρι».

Οι νεώσοικοι – χώροι ρίψης των πλοίων στη θάλασσα - δημιουργήθηκαν στη Ζέα (196), στη Μουνυχία –Μικρολίμανο (82), και στον Κάνθαρο, στο κεντρικό λιμάνι (96). Συνολικά 372.

Ιχνη τους υπήρχαν μέχρι πρότινος στη Μουνιχία, στο τέλος της οδού Σαγγαρίου, στη Ζέα στη διασταύρωση των οδών Μουτσοπούλου και Σηραγγείου , στο ισόγειο της πολυκατοικίας που αγοράστηκε από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Με βάση τα ερείπια αυτά και σχέδιο του Ντέρπφελτ, κατασκευάστηκε , με την επίβλεψη του Ιωάννου Μελετόπουλου, ομοίωμα που βρίσκεται στο Ναυτικό Μουσείο.

470 π.Χ. ΣΟΦΟΚΛΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ

461 – 456 π.Χ. Χτίζονται τα Μακρά Τείχη που άρχιζαν από τη σημερινή οδό Πύλης – διπλά ως το Δίπυλο των Αθηνών.

451-431 π.Χ. Ανοικοδομείται η πόλη του Πειραιά, με σχέδιο του Ιππόδαμου. Ολοκλήρωση από τον Περικλή (448) του προγράμματος του Θεμιστοκλή και συμπλήρωση των Μακρών Τειχών. Ανέγερση των στοών Αμφιτόπωλις και Ιπποδάμειος Αγορά, και άλλα κτίρια για τις κρατικές υπηρεσίες. Ο Πειραιάς γίνεται το μεγαλύτερο ναυτεμπορικό κέντρο της Μεσογείου, του Ευξείνου Πόντου και όλου του τότε γνωστού κόσμου.

460 ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ (γεν.επόμ.460-394)

450 π.Χ. ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ (452-385)

448 π.Χ. Αλκιβιάδης (γεν. επομ. 448-404), Ανδροκλής

443 π.Χ. ΠΕΡΙΚΛΗΣ, Αναξαγόρας

437 π.Χ. Μνησικλής (διάσημος γλύπτης )

436 π.Χ. Ισοκράτης, ΛΥΣΙΑΣ

Ο Λυσίας από τους γνωστότερους ρήτορες της Αττικής, που φαίνεται έζησε και αρκετά χρόνια στον Πειραιά είναι από τους ρήτορες, που περισσότερο από όλους τους άλλους αναφέρεται σ αυτόν. Ο λόγος του «Κατά Αγόρατου», που θεωρείται από τα ωραιότερα μνημεία της Ελ­ληνικής ρητορικής Τέχνης, ε­κτός από τις γενικότερες γραμμές, που δίνει για την ιστορία των Αθηνών, μας παρέχει και χρησιμότατα στοιχεία για το θέατρο της Μουνιχίας και για το ιερό της Αρτέμιδος, όπου είχε καταφύγει για να συνεχίσει τις δολοπλοκίες του με τους «Τριάκοντα» για την προγραφή και την εξόντωση επιφανών Αθηναίων...

Ο Λυσίας κατηγορούσε τον Αγόρατο ότι συνεννοήθηκε κρυφά με τους Λακεδαιμόνιους και πέτυχε να καταστρέψει τα μακρά τείχη και τα νεώρια του Πειραιά και να παραδώσει τον Αθηναϊκό Λαό στη Σπάρτη.

Η εποχή αυτή είναι η πλέον λαμπρή για τον Πειραιά. Εχει, πέραν των όσων αναφέρθηκαν και θα αναφερθούν πιο κάτω, δύο θέατρα, ένα στη Ζέα που σώζεται και σήμερα και ένα στη Μουνιχία που καταστράφηκε, περικαλλείς ναούς, όπως του Μειλιχίου Διός, της Αθηνάς, του Σωτήρος Διός, της Αφροδίτης, της Αρτέμιδας στον Προφήτη Ηλία, του Ασκληπιού και άλλων εγχώριων και ξένων θεών, μνημεία ηρώων,

και εμπορικές στοές.

Πολλά αγάλματα κοσμούν την πόλη όπως αυτά που αποκαλύφθηκαν στις 18 Ιουλίου 1959, στη διασταύρωση των οδών Γεωργίου Α και Φίλωνος κατά τη διάρκεια εκσκαφών από την Εταιρία Υδάτων:

Ο Κούρος που χαρακτηρίστηκε ως το σπουδαιότερο άγαλμα του κόσμου, το ανυπέρβλητο άγαλμα της Αθηνάς και η ασπίδα της, η Κόρη του Πειραιώς, το τραγικό προσωπείο, όλα αυτά χάλκινα, δύο μαρμάρινες Ερμαϊκές στήλες και η μαρμάρινη Δεσμία Κόρη.

Και φυσικά πολλά άλλα που βρίσκονται στο αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά, πολλά δε άλλα στο Μουσείο της Αθήνας. Από τα πιο σημαντικά είναι: άγαλμα της Αφροδίτης, του Πανός, του Ασκληπιού, κεφαλή της Μέδουσας, πολλές επιτύμβιες στήλες και άλλα.

431-404 π,Χ. Πελοποννησιακός πόλεμος. Κάμψη της λιμενικής κίνησης. Λοιμός. Θάνατος του Περικλή (428). Εκστρατεία στη Σικελία (415). Επισκευή των υδραγω­γείων του Πειραιά από το Μέτωνα (414). Τετρακόσιοι. Κατασκευή της Μεγίστης Στοάς (411). Ήττα των Αθηναίων στους Αιγός Ποταμούς (405). Ο Λύσανδρος στον Πειραιά. Κατάλυση της Δημοκρατίας. Τριάκοντα τύραν­νοι. Καταστροφή των μακρών τειχών και των νεωσοίκων (404).

425 π.Χ. Ξενοφών ( ιστορικός 425-335)

411 π.Χ. Ιδρυση της συνεταιριστικής Τράπεζας των Αρχίστρατου και Αντισθένη. Κατάλυση των δημοκρατικών αρχών. Οι Τετρακόσιοι. Ανεγείρεται η μέγιστη Στοά, και ισχυρότερο τείχος στην Ηετιωνία ακτάη ( Καστράκι – Δραπετσώνα).

403 π.Χ. Άφιξη Θρασυβούλου στη Μουνιχία. Απέλαση 30 τυράννων, αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

400 π.Χ. ΠΛΑΤΩΝ, Λάχης, Διαγόρας, Εργοκλής(στρατηγός). Ιδρύεται στον Πειραιά η Τράπεζα του Πασίωνος.

393 π.Χ. Ανοικοδόμηση των τειχών από τον Κόνωνα. Ανέγερση του Αφροδισίου - νέων ιερών. Ανασυγκροτείται το ναυτικό και το λιμάνι.

390 π.Χ. Αριστοκράτης(ναύαρχος).

384 π.Χ. Δημαίνετος (στρατηγός)

376 π.Χ. Ο Σπαρτιάτης Σφοδρίας με 10.000 στρατιώτες επιχειρεί νύχτα να καταλάβει τον Πειραιά.

373 π.Χ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

371 π.Χ. Δείναρχος (ρήτωρ).

370 π.Χ. Η κίνηση στο λιμάνι του Πειραιά αρχίζει να ανέρχεται. Φρασικλείδης, ΑΙΣΧΙΝΗΣ.

368 π.Χ. Ναυσιγένης, Φίλων (αρχιτέκτων).

366 π.Χ. Κηφισσόδωρος

350 π.Χ. Αστυδάμας (τραγικός)

347-323 π.Χ. Ανοικοδόμηση των νεωσοίκων. Ο Πειραιάς και πάλι αξιόλογο λιμενικό κέντρο.

346-328 π.Χ. Κατασκευή της Σκευοθήκης του Φίλωνος στο λιμενίσκο της Ζέας.

346 π.Χ. Πυθόδηλος, Λεωχάρης ( γλύπτης) .

345 π.Χ. ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ο μέγας ρήτωρ.

338 π.Χ. Ήττα των Αθηναίων από το Φίλιππο στη Χαιρώνεια. Προσπάθεια για επι­σκευή των πειραϊκών τειχών.

334 π.Χ. Αριστόνικος, Αριστοφών (ρήτορες) .

334-323 π.Χ. Εκστρατεία Μεγάλου Αλεξάνδρου. 345, Ειρήνη Αθηναίων – Φιλίππου, νέα ακμή του Πειραιά. Αλλά ακολουθεί δημιουργία νέων λιμενικών κέν­τρων (Αλεξάνδρειας, Θεσσαλονίκης). Μείωση της σημασίας του Πειραιά.

333 π.Χ. Νικοκράτης, Δημοχάρης.

332 π.Χ. Νίκητος, Πολέμων (φιλόσοφος).

330 π.Χ. Αριστοφών (στρατηγός).

328 π.Χ. Ευθύκριτος,Τίμαρχος (ρήτωρ) .

323 π.Χ. Ηγήσιος, ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ (ποιητής).

322 π.Χ. Φιλοκλής, (Αντίπατρος Αθήνα) .

322 π.Χ. Εγκατάσταση Μακεδονικής φρουράς στο λόφο της Μουνιχίας. Συνεχής μείωση της λιμενικής κίνησης του Πειραιά, στη διάρκεια της Μακεδονικής κυ­ριαρχίας, με σύντομες περιόδους μικρής ανάκαμψης (μεταξύ 290-250 π.Χ.).

321 π.Χ. Αρχιππος, Απολλόδωρος.

319 π.Χ. Ο Πολυσπέρχων, διάδοχος του Αντιπάτρου, πολιορκεί και κυριεύει τον Πειραιά.

318 π.Χ. Ο Κάσσανδρος ανακτά τον Πειραιά.

317 π.Χ. Δημογένης

316 π.Χ. Δημοκλείδης

313 π.Χ. Θεόφραστος

311 π.Χ. Σιμωνίδης

310 π.Χ. Ιερομνήμων

308 π.Χ. Καίριμος

307 π.Χ. Αναξικράτης (Μακεδόνες).

307 π.Χ. Δημήτριος ο Πολιορκητής, ανασκάπτει το φρούριο της Μουνυχίας. Οι Αθηναίοι προσφέρουν σε αυτόν ως δώρο τον Πειραιά.

Τον Ιούνιο του 307 κατέπλευσε στον Πειραιά με διακόσια πλοία, χωρίς να βρει καμία α­ντίσταση, ο γιος του Α­ντίγονου, Δημήτριος ο Πολιορκητής. Ο Δημήτριος έστειλε μή­νυμα στους Αθηναίους και Πειραιώτες, ότι είχε εντολή από τον πατέρα του να διώξει την Μακε­δονική φρουρά της Μουνιχίας και να απο­δώσει στους πολίτες ε­λεύθερη την πατρίδα τους. Ο Φαληρέας και η μακεδονική φρουρά προσπάθησαν να προ­βάλλουν αντίσταση. Την επομένη ημέρα όμως ο ίδιος ο Φαληρέας επικε­φαλής αντιπροσωπείας πήγε στον Πειραιά για να παραδώσει την πόλη. Η μακεδονική φρουρά αντιστάθηκε και πάλι με ανδρεία στην πολιορκία του Δημή­τριου, αναγκάστηκε ό­μως να παραδοθεί μετά από σκληρές μάχες τον Σεπτέμβριο του 307. Ο Δημήτριος χρησιμοποίη­σε πολιορκητικές μηχα­νές. Το φρούριο της Μουνιχίας καταστράφη­κε "εκ θεμελίων" και τα τείχη του Πειραιά υπέ­στησαν σοβαρότατες ζημιές. Οι Πειραιώτες και οι Αθηναίοι δέχθη­καν με χαρά τον Δη­μήτριο, τον ανακήρυξαν μάλιστα και ελευθερωτή τους.

Ακολούθησαν αποτυχημένο κίνημα κατά του Δημήτριου, το οποίο πιθανά υποστηρίχθηκε από τους Σπαρτιάτες, ε­πέμβαση του Πύρρου στις εξελίξεις ανά την Ελλάδα, θάνατος του Πύρρου, εγκατάσταση στον Πειραιά τυράννων (περίοδος του βασιλιά της Μακεδονίας Αντίοχου του Γόνατα, θάνα­τος του Δημήτριου και απελευθέρωση του Πει­ραιά το 251.

Οι Πειραιώτες μετά την απελευθέρωση άρχισαν να οχυρώ­νουν τα λιμάνια τους και να επι­σκευάζουν τα τείχη. Οι προ­σπάθειες όμως για αναβίωση της κίνησης του λιμα­νιού υπήρξαν μάταιες. Τίποτα δεν μπορούσε να συγκρατήσει την φθίνουσα πορεία των πραγμάτων. Η οικονο­μική δραστηριότητα, οι πληθυσμοί, τα κέντρα, εξακολουθούν να μετα­τοπίζονται προς την Α­νατολή, την Αλεξάν­δρεια, την Ιταλία και την Ευρώπη. Ο πληθυσμός της πόλης μειώνεται συ­νέχεια, οι επιχειρήσεις διαλύονται η μια μετά την άλλη και οι έμποροι μετακινούνται προς τα νέα εμπορικά κέντρα της εποχής. Η αίγλη της πόλης του Πειραιά με τα μεγάλα κτίσματα και τις μεγάλες εγκαταστά­σεις βρίσκεται σε τέλεια αντίθεση με την κατά­σταση μαρασμού στην οποία είχε περιπέσει η κίνηση του λιμανιού. Τα σπίτια άρχισαν να ερειπώνονται και πολλοί α­πό τους δρόμους δίνανε την εντύπωση εγκαταλε­λειμμένης πόλης. Τα κτήματα έξω από την πόλη και τα σπίτια πωλούνται σε πολύ χαμηλές τι­μές. Τα οικονομικά βρί­σκονται και αυτά στην ίδια θλιβερή κατάσταση του μαρασμού. Χωρίς χρήματα η πόλη, εγκα­ταλελειμμένη από όλους, πέφτει στη σκιά ενός λα­μπρού παρελθόντος. Ο Πειραιάς έπαψε να είναι το κέντρο των θαλασσίων μεταφο­ρών της Μεσογείου. Οι ειδικευμένοι εργάτες του αναχωρούν στο ε­ξωτερικό για εύρεση καλύτερης τύχης, οι έ­μποροι για εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους και οι άνεργοι για από­κτηση εύφορου γης. Το ρεύμα προς την Ανα­τολή στα από τον Μεγά­λο Αλέξανδρο και τους διαδόχους του οργανω­θέντα κράτη συνέχεια μεγάλωνε. Κατά τα επό­μενα έτη ο Πειραιάς διέρχεται περίοδο νε­κρικής ησυχίας μέχρι της εμφανίσεως νέων ε­χθρών: των Ρωμαίων.

299 π.Χ. Ο Αγασικλής, γιος του Σκύθου που διέμενε στον Πειραιά, κατόρθωσε με δωροδοκία να αποσπάσει δικαιώματα Αθηναίου Πολίτη. Για την ενέργεια αυτή στράφηκαν εναντίον του οι ρήτορες Δήναρχος και Υπερείδης.

267 π.Χ. Επιδρομή Έρούλων κατά του Πειραιά.

251 π.Χ. Με την επέμβαση του Άρατου, αποδίδονται στους Αθηναίους αντί 150 ταλάντων, ο Πειραιάς, η Σαλαμίνα, η Μουνυχία και τα λιμάνια. Επισκευές των τειχών και οχύρωση των λιμανιών.

250 π.Χ. Συνεχίζεται η παρακμή του Πειραιά.

229 π.Χ. Λήγει ή μακεδονική κατοχή του λόφου της Μουνυχίας - Καστέλας.

146 π.Χ. Ίδρυση του λιμένα της Δήλου. Παρακμή του Πειραιά. Ρωμαϊκή κυριαρχία.

100 π.Χ. Αλκέτης, άρχων πολέμαρχος.

87 π.Χ. Ο Αρχέλαος ο Καππαδόκης, στρατηγός του Μιθριδάτη, βοήθησε τον Αριστίωνα να καταληφθούν η Αθήνα και ο Πειραιάς.

85 π.Χ. Πυρπόληση και καταστροφή του Πειραιά από το Σύλλα.

79 π.Χ. Ο Κικέρων διέρχεται από τον Πειραιά.

67 π.Χ. Ο Πομπήϊος αναλαμβάνει αγώνα κατά των πειρατών. Κατασκευάζει πρόχειρα λιμενικά έργα στον Πειραιά. Τότε γίνεται ανοικοδόμηση του «Δείγματος» και μερικών νεωρείων.

50 π.Χ. Ρωμαίοι.

45 π.Χ. Φθάνει στον Πειραιά ο Οράτιος.

39 π.Χ. Όταν για πολιτικούς λόγους αποσπάσθηκε από τα θέλγητρα της Κλεοπάτρας ο Αντώνιος για να νυμφευθεί την αδελφή του Οκταβιανού Οκταβία πέρασε το μήνα του μέλιτος στην Αθήνα το χειμώνα του 39 π.Χ. Τότε οι Αθηναίοι τον αρραβώνιασαν τιμητικά με την πολιούχο Αθηνά. Όμως είναι άγνωστο αν του έδωσαν και την προίκα που τους ζήτησε ο Αντώνιος, χίλια δηλαδή τάλαντα.

32 π.Χ. Μετά από λίγο καιρό η Κλεοπάτρα και ο Αντώνιος έρχονται στον Πειραιά και την Αθήνα και διασκεδάζουν ποικιλότροπα. Στον Πειραιά έμαθε ο Αντώνιος την κήρυξη πολέμου εναντίον του από τον Οκταβιανό.

176 μ.Χ. Αντωνίνοι. Μικρή ανάκαμψη της κίνησης του λιμένα. Πιθανή χρονολογία τοποθέτησης του μαρμάρινου αγάλματος του Λέοντος στον Πειραιά.

Από τα ευρήματα φαίνεται πως υπήρξε και ρωμαϊκή πόλη στον Πειραιά. Κατά την ανέγερση, το 1981, του Δικαστικού Μεγάρου Πειραιά στην Τερψιθέα, ανακαλύφθηκαν ερείπια πόλης ρωμαϊκής εποχής, οικίες εργαστήρια, καταστήματα και δεξαμενές σε σχήμα αχλαδιού, σκαμμένες στο βράχο που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με υπόγειους διαδρόμους. Οι δεξαμενές αυτές αποτελούν πρότυπο για την ύδρευση του Πειραιά. Τέτοιες δεξαμενές είχαν βρεθεί και παλιότερα αλλά καταστράφηκαν. Αυτές διατηρήθηκαν.

267 μ.Χ. Εισβολή των Γότθων. Εγκατάλειψη του Πειραιά από τους κατοίκους του.

322 μ.Χ. Ο στόλος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εκ 1200 πλοίων, χρησιμοποιεί ως ορμητήριο τον Πειραιά στην εκστρατεία κατά του Λικινίου.

395 μ.Χ. Αλάριχος. Οριστική καταστροφή του Πειραιά. Αρχή των αιώνων της παρακμής.

551 μ.Χ. Μεγάλος σεισμός καταστρέφει ότι είχε απομείνει από τα λιμενικά έργα του Πειραιά.

622 μ.Χ. Ο βυζαντινός στόλος, με επικεφαλής τον αυτοκράτορα Κώνστα Β', στον Πειραιά, έναν ολόκληρο χειμώνα.

778 μ.Χ. Ο Βυζαντινός στόλος παραλαμβάνει την Ειρήνη την Αθηναία από τον Πειραιά και αποπλέει για την Κωνσταντινούπολη όπου θα στεφθεί αυτοκράτειρα.

935 μ.Χ. Σαρακηνοί αποβιβάζονται στον Πειραιά και λεηλατούν την Αττική.

1019 μ.Χ. Ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος μετά τη νίκη του κατά των Βουλγάρων, έρχεται στην Αθήνα, κι αφού τελεί μεγαλοπρεπή δοξολογία στον πλησίον του Παρθενώνος ναό της Παναγίας της Αθηνιώτισσας, αναχωρεί από τον Πειραιά όπου είχε καταπλεύσει ισχυρή μοίρα του Βυζαντινού στόλου.

1040 μ.Χ. Ο αρχαίος Πειραιάς όλο και ερημώνει.

ΤΟ ΠΟΡΤΟ ΛΕΟΝΕ - ΠΟΡΤΟ ΔΡΑΚΟ

1204 μ.Χ. Φραγκοκρατία. Το λιμάνι του Πειραιά χρησιμοποιείται σπάνια —και ευκαιριακά— για εμπορικές συναλλαγές.

1318 μ.Χ. Ο Πειραιάς αναφέρεται για πρώτη φορά στο χάρτη του Βισκόντι ως Πόρτο Λεόνε. Τότε πήρε αυτήν την ονομασία, και ιδρύθηκε το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα.

Στη θέση που ήταν το Δημαρχείο, το γνωστό σ' όλους Ρολόι, ήταν άλλοτε στο δέκατο τρίτο αιώνα, ένα μεγάλο και υπερφυσικό πέτρινο λιοντάρι , και γι αυτό οι Ελληνες ναυτικοί ονόμαζαν τον Πειραιά Πόρτο — Δράκο και αργότερα Πόρτο — Λεόνε. Το λιοντάρι αυτό λέγεται ότι στήθηκε από τον Δούκα Γουίδωνα, αλλά ποιος το έφτιαξε και γιατί το έβαλαν εκεί, μας είναι άγνωστο. Ομως είναι γνωστό το σχήμα και η ύπαρξή του: Το λιοντάρι ήταν καθισμένο στα δυο του πισινά πόδια, είχε ανθρώπινο κεφάλι, κι' έβλεπε προς τη θάλασσα, λες κι' ήταν έτοιμο να ορμήσει προς τις σκούνες και τα βρίκια πούρχονταν από τα διάφορα λιμάνια. Ομως, μετά από τριακόσια ενενήντα χρόνια ο Ενετός στόλαρχος Φραγκίσκος Μοροζίνι που όργωνε το Αιγαίο, πήρε το άγαλμα του λιονταριού, κι' ένα άλλο από τη Αθήνα και τάστειλε στη Βενετία, όπου τα τοποθέτησαν στην είσοδο του ναυστάθμου. Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Κατά το 1318 ιδρύθηκε και το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα, εκεί ακριβώς που είναι η σημερινή ομώνυμη εκκλησία. Το μοναστήρι αυτό ήταν οχυρωμένο με γερούς τοίχους, απόρθητες επάλξεις και αρκετές πολεμίστρες Η είσοδός του ήταν θολωτή, με διπλές και γερές πόρτες, το δε διάκενο που μεσολαβούσε ανάμεσα στις δύο, ήταν αδιάβατο για τους ξένους, γιατί στο κέντρο του θόλου υπήρχε μια τρύπα απ όπου οι καλόγεροι του Μοναστηρίου, ζεματούσαν με βραστό λάδι και καυτό μολύβι, αυτούς που θα προσπαθούσαν να μπουν με τη βία στη μονή. Ηταν τόσο γερό το μοναστήρι ώστε άντεξε καταπληκτικά το 1827, στο βομβαρδισμό που έκανε επί δύο ημέρες κατά την Επανάσταση ο ναύαρχος Αστιγξ με τα πολεμικά «Κατερίνα» και «Ελλάς».

Οπως είναι γνωστό, στο μοναστήρι είχαν κλειστεί Τούρκοι, που κρατούσαν άμυνα, αλλά δεν μπόρεσαν ν' αντέξουν άλλο και παραδόθηκαν στους Ελληνες επαναστάτες.

Από το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα πέρασαν μεταξύ άλλων τρεις ηγούμενοι, ένας με το όνομα Διονύσιος, άλλος ο Νικηφόρος Γαβριήλ, και τρίτος ο Συμεών Μαρμαροτούρης.

Στο μοναστήρι αυτό τον αγωγό του νερού τον είχε κατασκευάσει με δικά του χρήματα ο ιδρυτής της ομώνυμης Σχολής Γιάννης Ντέκκας. Μάλιστα, στη διαθήκη του, που έγινε τον Νοέμβριο του 1757 « μπροστά στο Δημόσιο Συμβολαιογράφο Μπονεφάτσιο» και που διαβάστηκε διαβάστηκε μετά πέντε χρόνια από την κηδεία του, άφηνε στη Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα τα εξής χρήματα και εντολές:

«Τετρακόσια δουκάτα για ν αγοράσουν οι επίτροποι ένα υποστατικό, από τα χρήματα του οποίου θα διατηρούνε καθαρή και σώα τη σωλήνα που φέρνει νερό στο μοναστήρι. Κι' ότι απομείνη από το περίσσευμα του υποστατικού, να ξοδεύεται για τον εξωραϊσμό του μοναστηρίου». Επίσης έκανε διάφορες συστάσεις για τον υδραγωγό, και ειδικά για τον επιστάτη « επειδή το νερό είναι αγαθό του θεού και επομένως ωφέλιμο για όλους»! Και τελειώνοντας, γράφει: «.. αν δεν κάνει αυτά που γράφω, θα δώση λογαριασμό στον κριτή θεό για τα τετρακόσια δουκάτα.»!

Οταν διαλύθηκε το μοναστήρι, έμειναν στα χέρια του ηγουμένου Συμεών μερικά πράγματα, για τα οποία έγινε ολόκληρη αλληλογραφία μεταξύ αυτού και του Επαρχιακού διευθυντή της Αττικής. Τα πράγματα που παρακρατούσε ο Μαρμαροτούρης ήταν ένα Ευαγγέλιο, δυο σταυροί, τέσσερα καντήλια αργυρά, δυο πετραχείλια χρυσά, και διάφορα άλλα είδη. Τελικά, τα κειμήλια αυτά τα πήρε αργότερα η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.

Ο Μαρμαροτούρης συνεργάστηκε με διάφορους δημογέροντες, τον Νικ. Τυρναβίτη, Λογοθέτη και άλλους, για ζητήματα σχετικά με την Επανάσταση.

ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ

1456.- Κατάληψη της Αθήνας και του Πειραιά από τους Τούρκους.

1674.- Στις 14 Δεκεμβρίου 1674, ο τότε Γάλλος πρεσβευτής στην Υψηλή Πύλη ήρθε με πολλά πλοία στο λιμάνι.

Το πόσο ενδιαφέρον είχε από τότε ο Πειραιάς για τους ξένους, δείχνει η παρακάτω χαρακτηριστική περιγραφή: Στις 14 Δεκεμβρίου 1674, ο τότε Γάλλος πρεσβευτής στην Υψηλή Πύλη ήρθε με πολλά πλοία στο λιμάνι. Μαζί του έφερε ολόκληρη ακολουθία: ζωγράφους, συγγραφείς γλωσσολόγους, σχεδιαστές, καθώς και ειδικευμένους εργάτες με κατάλληλα εργαλεία για την απόσπαση των επιγραφών και ανάγλυφων. Να πως περιγράφει κάποιος από την ακολουθία του Γάλλου πρεσβευτή, ένα επεισόδιο σχετικό με την εγκατάστασή τους στον Πειραιά:

«Οταν μας είδαν με το τηλεσκόπιο από την Αθήνα, γνώρισαν πως πλοίο ήταν Γαλλικό. Ο τότε Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα νόμισε πως αυτοί που ήρθαν με τα πλοία ήσαν έμποροι, και μόλις κατέβηκε στον Πειραιά ξαφνιάστηκε σαν είδε τον πρεσβευτή και την ακολουθία του. Τότε ζήτησε συγνώμη του είπε να περιμένει, κι αυτός ανέβηκε στην Αθήνα για να ετοιμάσει την υποδοχή. Οταν έφυγε ο πρόξενος, ο Γάλλος πρεσβευτής διέταξε κι έκαναν αντίσκηνο στον έρημο τότε Πειραιά. Αυτός, μαζί μερικά μέλη της ακολουθίας του γύρισαν όλα τα μέρη του Πειραιά για να δουν τα αρχαία μνημεία: Τον τάφο του Θεμιστοκλή, τα Μακρά Τείχη που κατέστρεψε ο Σύλλας, καθώς και ένα μαρμάρινο λιοντάρι που από το στόμα του έτρεχε νερό.

Εν τω μεταξύ, όμως, την ώρα που έλειπε ο πρεσβευτής με την ακολουθία του, αποβιβάστηκαν μερικοί πειρατές και μπροστά στα μάτια μου κακοποίησαν πολλούς χωριάτες ενός χωριού του λιμανιού, κι έφυγαν αφού πήραν πολλούς αιχμαλώτους, καθώς και τον Τούρκο τελώνη. Οι κάτοικοι του χωριού φαίνεται πως ήταν ψαράδες, γιατί πουθενά δεν φαινόταν καλλιεργημένη γη».

Μετά από δώδεκα χρόνια, το 1686, δυο Γάλλοι αξιωματικοί έφτασαν στον Πειραιά σαν έμποροι, οι οποίοι γυρνούσαν τα διάφορα λιμάνια για να πουλήσουν δήθεν τα εμπορεύματα τους. Το καράβι τους ήταν φορτωμένο λογής - λογής πραμάτιες: περσικά χαλιά, ανατολίτικα υφάσματα, κομψοτεχνήματα από την Κίνα και διάφορα είδη από την Αραβία. Ομως δουλειά τους δεν ήταν το εμπόριο. Σα σκοπό είχαν σύμφωνα με διαταγή του Γάλλου πρεσβευτή στην Υψηλή Πύλη, να μελετήσουν και σχεδιάσουν τις τοποθεσίες, τις αρχαιότητες και τα σχέδια του Πειραϊκού λιμανιού.

Αυτοί λοιπόν οι αδελφοί Κόμτ έκαναν διάφορα σχέδια, που βρίσκεται η ακτή, που ο δρόμος που πήγαινε για την Αθήνα, που πιθανόν να περνούσε ανάμεσα από τη σημερινή Μακρά στοά και την οδό Μιαούλη. Στα σχέδια επίσης είχαν καθορίσει τον τόπο του μοναστηρίου Αγίου Σπυρίδωνα, την πιθανή τοποθεσία του τάφου του Θεμιστοκλή, των Μακρών τειχών, καθώς και τη θέση του λιονταριού, στο παλιό Ρολόι που κατεδαφίστηκε.

1687.- Το χρόνο αυτό επισκέφθηκε τον Πειραιά ο Αγγλος Βερνάρδος Ράντολφ που γράφει σχετικά: «Το λιμάνι του Λέοντος δεν το προσβάλλει κανένας άνεμος, αλλά δεν είναι οχυρωμένο και καθημερινά αποβιβάζονται πειρατές».

—Την αυγή της 11/9/1687 οι Τούρκοι είδαν από το κάστρο στο λιμάνι του Πειραιά πολεμικά πλοία που ξεμπαρκάριζαν στρατεύματα. Ο στρατηγός Καίνιξμαρκ τα χώρισε σε δύο δυνάμεις και με κανόνια προχώρησε μέσα από τον Ελαιώνα στην Αθήνα.

1688.- «Απαγωγή» του αγάλματος του Λέοντος από το Φρ. Μοροζίνι, μετά την εκστρατεία κατά των Αθηνών.

1757.- Ο ιδρυτής της ομώνυμης Σχολής Γιάννης Ντέκκας, στη διαθήκη του, που έγινε τον Νοέμβριο του 1757 « μπροστά στο Δημόσιο Συμβολαιογράφο Μπονεφάτσιο» και που διαβάστηκε διαβάστηκε μετά πέντε χρόνια από την κηδεία του, άφηνε πολλά στη Μονή του Αγίου Σπυρίδωνα - όπως ήδη είπαμε.

1770.- Παρουσιάζονται στον Πειραιά οι αδελφοί Καϋράκ από τη Μασσαλία.

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΟΙΚΙΣΤΕΣ

Κατά το 1770 παρουσιάζονται στον Πειραιά οι αδελφοί Καϋράκ από τη Μασσαλία. Κατάγονταν από ευγενή οικογένεια και ήταν συγγενείς του Γάλλου προξένου στην Αθήνα Ντε Γκασπερύ ( μετέπειτα Γάσπαρη). Χρονογράφοι της εποχής μας λένε ότι η οικογένεια Καϋράκ εγκαταστάθηκε πρώτα στην Αθήνα και κατόπιν στον Πειραιά. Ανοιξαν ένα κατάστημα κι έκαναν μαζί τον μάγειρα, τον ξενοδόχο, και τον έμπορα. Υποδέχονταν όλους τους ξένους με γαλατική ευγένεια, κι έδιναν πρόθυμα κάθε πληροφορία που τους ζητούσαν, τόσο για τον Πειραιά όσο και για την Αθήνα. Ενας μάλιστα από τους αδελφούς Καϋράκ, εμπόδισε τότε τον φίλο του, Καπετάν Αλέξη Παλικούτζον, αξιωματικό του Ρωσικού πολεμικού ναυτικού, να φέρει τον Ρωσικό στόλο και να ξεσηκώσει τους Ελληνες για Επανάσταση.

Συγκεκριμένα, κατά την περίοδο των Ορλωφικών, 1969-1770, συνέβη τούτο: Ο Καπετάν Παλικούτζος ήρθε στο λιμάνι, με πλοίο που είχε Μοσχοβίτικη σημαία, και πήρε μια σακολέβα Τούρκικη, γεμάτη ρύζι. Φεύγοντας, είπε πως θα ξαναγυρίσει, φέρνοντας μαζί του τον Ρωσικό στόλο, για να ξεσηκώσει τους Ελληνες σε Επανάσταση. Οι Τούρκοι, μόλις το άκουσαν αυτό, έφυγαν και κλείστηκαν στο κάστρο. 'Αλλά, την ώρα που έφευγε ο Καπετάν Παλικούτζος, τον πρόλαβε ο Καϋράκ και τον παρακάλεσε εν ονόματι της φιλίας τους να μη φέρει τον στόλο στον Πειραιά. Μάλιστα οι τρομαγμένοι Τούρκοι περίμεναν τον Ρωσικό στόλο να προβάλει στο λιμάνι. Ο Καπετάν Παλικούτζος φαίνεται πως άκουσε το φίλο του Καϋράκ, και δεν έφερε τα ρωσικά πλοία στον Πειραιά. Ετσι δεν εξεγέρθηκαν τότε οι Ελληνες, Αυτή η εκδούλευση ήταν η καλύτερη υπηρεσία που προσέφερε ο Καϋράκ στην Αθήνα και γενικά στους Ελληνες.

Οι Καϋράκ έγιναν γνωστοί ως "Μουσιουκαράδες" (από το Μουσιού Καϋράκ).

Ο Λουδοβίκος Καϋράκ, ήταν θερμός φιλέλληνας, ταυτόχρονα με το εμπόριο έγινε και πρόξενος της Γαλλίας στην Αθήνα – αναφέρεται δε ως έγκριτος κάτοικος της το 1784.

Ο Ιωσήφ Καϋράκ, αρχικά αξιωματικός του γαλλικού ναυτικού που εγκαταστάθηκε στον Πειραιά ασχολήθηκε, μαζί με τον αδελφό του, με το εμπόριο ελιών και λαδιού και στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν ο μόνος έμπορος του Πειραιά. Νυμφεύθηκε Ελληνίδα από καλή οικογένεια, τη Μαρία Μαμουνά, και το γεγονός αυτό εξυμνήθηκε από τη λαϊκή μούσα:

Κυρά Μαργιώ του Μαμουνά και 'γγονι τ' Αοτρακάρη

Μουσιού Καϋράκ σε γύρεψε γυναίκα να σε πάρει.

Η Μαρία Καϋράκ πέθανε λίγο μετά το γάμο της, αφού γέννησε μία κόρη, τη Μαργαρίτα. Ο Καϋράκ αγόρασε επίσης ένα σπίτι από το Γάλλο πρώην πρόξενο Ωμπέρ, εκεί που σήμερα είναι ο Κήπος του Θεμιστοκλέους ή παλαιότερα Τινάνειος, δίπλα στη θάλασσα, και εγκατέστησε το κατάστημά του κοντά στα ερείπια του ναού της Αφροδίτης. Η οικία του Ιωσήφ Καϋράκ άλλαξε πάρα πολλούς ιδιοκτήτες, Έλληνες και ξένους, και καταστράφηκε κατά την Ελληνική Επανάσταση).

Στην περίοδο 1775-1776 διετέλεσε πρόξενος της Βενετίας. Η κόρη του Μαργαρίτα έγινε σύζυγος του Γάλλου Ανδρέα Μερτρούδ, που ήταν γνωστός στην Αθήνα με το όνομα Μουσανδρέας (Μουσιού Ανδρέας) και μία από τις κόρες του ζεύγους έγινε σύζυγος του γιατρού Καίσαρα Βιτάλη, πρόξενου του Βασιλείου της Νεαπόλεως, ο οποίος βοήθησε πολύ τον Αγώνα, φέρνοντας κρυφά πολεμοφόδια από την Ιταλία λίγο πριν από την κήρυξη της Επανάστάσης του 1821. Ο Ιωσήφ Καϋράκ πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία το 1798 (ή κατ' άλλους το 1800).

Και οι δύο αδελφοί Καϋράκ τάφηκαν στον κήπο της Μονής των Καπουτσίνων στην Αθήνα (στη θέση που βρίσκεται το Μνημείο του Λυσικράτους στην Πλάκα) και οι τάφοι τους υπήρχαν εκεί μέχρι το 1815.

Ο Συμεών Μαρμαροτούρης εκτός από τα πολλά κτήματα που είχε στην κατοχή του, είχε και μία πολύ ωραία ανιψιά την Κατερίνα Μαρμαροτούρη, που με την ομορφιά της φαίνεται πως ήταν το μήλο της έριδος.

Γι αυτό της έβγαλαν κι ένα δίστιχο, που σώζεται μέχρι σήμερα:

«Κατίγκω μ του γιαλού, μην αγαπάς αλλού».

Τον καιρό εκείνο, ένας περιηγητής, ο Σκροφάνι, επιστρέφοντος από τη Σικελία, γράφει τα εξής για τον Πειραιά και την κίνησή του:

«Μέσα στο λιμάνι του Πειραιά ήταν οκτώ σκάφη, Υδραίικα και Ψαριανά. Οι ψαράδες που συναντήσαμε στο λιμάνι, είχαν γκίνια από ψάρια, και γι αυτό φοβέριζαν τον Αγιο Σπυρίδωνα πως, αν δεν τους παρουσίαζε ψάρια, δεν θα του άναβαν το καντήλι… Ενας μάλιστα από αυτούς, ερεθισμένος από θυμό, φώναξε τον Αγιο «Παξιμαδοκλέφτη», γιατί είχε καταναλώσει όλα του τα παξιμάδια, χωρίς να πιάσει ούτε ένα ψάρι ..».

Τα χρόνια εκείνα, 1773, εκτός από δέκα ή δώδεκα καλόγηρους του μοναστηριού, τους Καϋράκ, τον Τούρκο τελώνη και δυο φαροφύλακες, κανείς δεν ζούσε στο λιμάνι του Πειραιά. Τότε άνοιξε στο λιμάνι η «Δογάνα», κάτι μεταξύ εστιατορίου και ξενοδοχείου, χωρίς όμως κρεβάτια. Σ' αυτό καταστάλαζαν οι Ελληνες που έρχονταν από τα διάφορα μέρη φοβούμενοι τους Τούρκους. Οπως αναφέρουν διάφοροι χρονογράφοι, οι πρώτοι Πειραιώτες, ήταν Ελληνες που μετά την Επανάσταση έφταναν απ' όλα τα τουρκοκρατούμενα μέρη της Ελλάδας.

Με τον καιρό, και με κάτι παλιόξυλα, κατασκεύασαν τις πρώτες παράγκες και άρχισε κάποια κίνηση. Οι παράγκες αυτές δεν ξεχώριζαν αν ήταν δωμάτια, εργαστήρια ή μαγαζιά. Αργότερα πλήθυναν οι κάτοικοι και στις 23 Δεκεμβρίου του 1835 ορκίστηκαν οι πρώτοι δημοτικοί άρχοντες, με δήμαρχο τον Υδραίο έμπορο Κυριάκο Σερφιώτη.

1780.- Ο Πειραιάς πάντα έρημος. Μόνες «εστίες» ζωής το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα και το σπίτι του Γάλλου Καϋράκ.

1790.- Δημιουργία «ασκηταριού» μοναχών σε σπηλιά του λόφου Βώκου- σήμερα ναός Ζ. Πηγής Παλαιοημερολογιτών.

1792.- Προσπάθεια για αξιοποίηση του Πειραιά, με εγκατάσταση των Υδραίων, που είχαν εγκαταλείψει το νησί τους, μετά από φοβερή επιδημία, ματαιώνεται εξαιτίας της αντίδρασης των Αθηναίων, κυρίως, ιδιοκτητών της περιοχής. Αργότερα χτίζουν τον Αγιο Νικόλαο.

1806.- Ο Σατωμπριάν επισκέπτεται τον Πειραιά και υπογραμμίζοντας την ερήμωση του τόπου παρατηρεί ότι «δεν διέκρινε ούτε μίαν λέμβον». Και προσθέτει: «Θλιβερός φρουρός εις την παραλίαν και παράδειγμα ηλιθίου υπομονής εις Τούρκος τελωνοφύλαξ κάθηται αυτού καθ' όλον το έτος, εντός αθλίου παραπήγματος. Μήνες παρέρχονται χωρίς να ίδη καταπλέον κανένα πλοίον...».

1811.- (Καλοκαίρι). Ο Λόρδων Βύρων, δεινός κολυμβητής, έχει κατεβεί στον Πειραιά για το καθημερινό μπάνιο του. Σε μια στιγμή συναντά μια ομάδα Τούρκων, που ετοιμάζονταν να τιμωρήσουν με πνιγμό μια μοιχαλίδα. Τάζει μπαξίσια στους Τούρκους, σώζεται η γυναίκα και ο ποιητής βρίσκει το κεντρικό θέμα του νέου έργου του « ο Γκιαούρ».

– Τον ίδιο χρόνο ενώ ο Βύρων φεύγει από τον Πειραιά με το πλοίο ΥΔΡΑ, φεύγει και το τελευταίο κομμάτι από τα «Ελγίνεια» μάρμαρα.

1814.- Το μήνα Μάϊο επισκέφθηκε τον Πειραιά ο Ουίλλιαμ Τάρνερ διπλωματικός υπάλληλος στην Αγγλική Πρεσβεία της πόλης. Ο Τάρνερ γράφει:

«Χωρίς να καθυστερήσω άλλο ξεκίνησα να επισκεφθώ τα αρχαία. Ανέβηκα στην Ακρόπολη. Μπροστά μου ο περίφημος ναός του Θησέα. Με συγκίνηση στάθηκα πάνω στην Πνύκα όπου ο Δημοσθένης έβγαλε τους περίφημους λόγους του προς τους Αθηναίους. Ανέβηκα στον Αρειο Πάγο και στο λόφο των Νυμφών απ όπου είδα τον Πειραιά, την πόλη του Θεμιστοκλή και την Σαλαμίνα. Το βράχο που κάθισε ο Ξέρξης για να παρακολουθήσει τη ναυμαχία.

1816.- Το Φλεβάρη του χρόνου αυτού ένα μικρό τρικάταρτο αποβιβάζει στον Πειραιά μιαν ιστορική βασίλισσα: τη βασίλισσα της Αγγλίας Καρολίνα. Η εποχή ήταν σκοτεινή για την Ελλάδα, και ζούσε κάτω από τη σκιά της τρομοκρατίας. Παρ' όλα αυτά ο πληθυσμός της Αθήνας, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη της «υψηλής» ξένης, κατέβηκε σύσσωμος στον Πειραιά για να την υποδεχθεί. Η βασίλισσα, που συνοδευόταν από τον Ιταλό τυχοδιώκτη Βαρθολομαίο Περγκάμι, τόσο πολύ ενθουσιάστηκε ώστε, αντί ν' ανέβει στην πρωτεύουσα με το άλογο που της έφεραν, κίνησε με τα πόδια. Ενας από τους προύχοντες των Αθηνών, ο Μιχαήλ Αρμάος, που μιλούσε αρκετά καλά τα αγγλικά της εξήγησε ότι οι δρόμοι ήταν ακατάλληλοι για τα «ευγενικά της βήματα». Ηταν όλοι κατεστραμμένοι και γεμά­τοι λάσπες. Η Καρολίνα χαμογέλασε:

--- Δεν πειράζει, είπε. Στον ωραίο σας τόπο, όλα πρέπει να έχουν αξία. Ακόμη και οι λάσπες.

Πριν ανεβεί στην Αθήνα επισκέφθηκε τις αρχαιότητες που υπήρχαν στον Πειραιά.

Υστερα περπάτησε, ακολουθούμενη από τον πληθυσμό, δυο ολόκληρες ώρες. Οταν έφτασε στην Αθήνα, όχι μόνο δεν έδειξε καμιά κούραση, αλλά θέλησε να επισκεφθεί αμέσως τους αρχαιολογικούς χώρους.

--- Θεέ μου, φώναξε η βασίλισσα μόλις είδε τον Παρθενώνα. Τέτοια ιερή ομορφιά, πώς είναι δυνατόν να βεβηλώνεται από την παρουσία αυτών των ανθρώπων;

Ο ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ

1821.-

Την άνοιξη του 1821 ο Πειραιάς ήταν ένας σχεδόν έρημος τόπος. Υπήρχαν μόνο το μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα, μερικά σκόρπια σπιτάκια και το παράπηγμα του Τούρκου Τελώνη με τον πύργο του.

Πέρα από αυτά υπήρχαν τα ψυχρά θλιβερά λείψανα, από τα τείχη του Θεμιστοκλή και του Κόνωνα.

Στη γη θαμμένα τα απομεινάρια της αρχαίας πόλης, που τη θαυμάσια ρυμοτομία της είχε χαράξει ο ξακουστός Μιλήσιος αρχιτέκτονας Ιππόδαμος, με εντολή του ίδιου του Περικλή. Κι ανάμεσα σ αυτά όσα αγάλματα και άλλα αξιόλογα αντικείμενα δεν είχαν κλαπεί, λεηλατηθεί, ή καταστραφεί.

Τίποτα δε θύμιζε ότι ο Πειραιάς ήταν κάποτε το μεγάλο λιμάνι της κραταιής Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Η ίδια η Αθήνα, η γεννήτρα της δημοκρατίας ζούσε σε σκοτεινή και οπισθοδρομική σκλαβιά και κυβερνιόταν από άξεστους Τούρκους διοικητές, που μέσα στις μύριες όσες αυθαιρεσίες τους, αφήνανε, με το αζημίωτο, το λόρδο Ελγιν και τους ομοίους του να καταληστεύουν τα αρχαία αριστουργήματα.

Όμως ήρθε η ώρα του Ξεσηκωμού.

Ο άνθρωπος που θα οδηγούσε τους Ελληνες σ αυτόν, βγήκε από ανάμεσά τους. Ήτανε ο χωριάτης Μελέτης Βασιλείου απ' τη Χασιά (Φυλή), πατριώτης μυημένος στη Φιλική Εταιρία. Με το πρόσχημα ότι μπορούσε να κρατήσει την ασφάλεια της Αττικής, φυλάγοντας τα ορεινά περάσματα γύρω στην Πάρνηθα, πήρε άδεια απ' τους Τούρκους και συγκρότησε ένα ένοπλο τμήμα στο Μενίδι. Αυτοί οι οπλοφόροι ήταν η μαγιά του επαναστατικού στρατού της Αττικής.

Στις αρχές του Απρίλη του 1821 άρχισαν την ένοπλη δράση τους χτυπώντας τους Τούρκους στον Κάλαμο και απομονώνοντας την Αττική απ' το βοριά.

Ύστερα, αφού συνεννοήθηκε μυστικά με τους Αθηναίους, εξόρμησαν απ' το Μενίδι, απελευθέρωσαν την Αθήνα στις 26/4/1821 και πολιόρκησαν τους Τούρκους, που εγκαταλείψανε την κάτω πόλη και κλειστήκανε στην Ακρόπολη.

Την άλλη μέρα, 26 του Απρίλη, μπήκε στο λιμάνι του Πειραιά το πρώτο πλοίο με ελληνική σημαία. Ήταν ένα υδραίικο πλοίο με 11 κανόνια και καπετάνιο το Γιώργη Νέγκα, που ήρθε να ενισχύσει τους επαναστάτες της Αττικής, σταλμένο - από τη διοίκηση της Ύδρας που την ασκούσε τότε ο λαϊκός αγωνιστής Αντώνης Οικονόμου, ο άνθρωπος που ανάγκασε τους εφοπλιστές του νησιού να βγουν στον αγώνα. Στο μεταξύ είχαν επαναστατήσει, εκτός από τις Σπέτσες την Ύδρα και τον Πόρο, και τα κοντινότερα στον Πειραιά νησιά Σαλαμίνα, Αίγινα, και Τζια. Όλα αυτά τα νησιά μείνανε λεύτερα μέχρι το τέλος της Επανάστασης και στάθηκαν πολύτιμο έρεισμα, για την ηπειρωτική Αττική, που γνώρισε πολλές περιπέτειες μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος Τούρκος απ' αυτή, το 1833.

Ο Αντώνης Οικονόμου, ο άνθρωπος που ξεσήκωσε την Ύδρα και που επί των ημερών του ήρθε το πρώτο πλοίο με Ελληνική Σημαία στο λιμάνι του Πειραιά, κυνηγήθηκε και τελικά δολοφονήθηκε στις 16/12/1821 έξω από το Αργος από Ελληνες.

Αφού η Επανάσταση απλώθηκε, ο Πειραιάς πήρε αρκετή ζωή, καθώς έγινε πέρασμα για τον εφοδιασμό των επαναστατών στην ξεσηκωμένη Αττική.

Όμως, τον Ιούλιο του 1821, κατέβηκε ο Ομέρ Βρυώνης για την Αθήνα. Οι κάτοικοι της ακολουθώντας την ίδια τακτική με τους προγόνους τους, στους Μηδικούς πόλεμους, καταφύγανε στα «ξύλινα τείχη» και τράβηξαν για τα νησιά και κυρίως για την κοντινή Σαλαμίνα. απ' όπου επιχειρούσαν ξαφνικές παρενοχλητικές καταδρομές, κατά του Ομέρ Βρυώνη.

Ο Βρυώνης ναύλωσε τότε δύο ολλανδικά πλοία που βρισκόντουσαν στο λιμάνι του Πειραιά, επιβίβασε στρατό και ετοιμάστηκε για απόβαση στην αντικρινή Σαλαμίνα. Καθώς όμως ετοιμαζόταν να αποπλεύσει, μπήκε αποφασιστικά στην έξοδο του λιμανιού το υδραίικο πλοίο του Λάζαρου Βόγλη «ΜΕΝΤΟΡΑΣ» με καπετάνιο τον Κώστα Μεθενίτη και ματαίωσε τα σχέδια του πασά. Έτσι ο Βρυώνης έμεινε στην Αττική και επιχείρησε μια τελευταία προσπάθεια ενάντια στην Σαλαμίνα, αλλά τον αποκρούσανε οι Κουλουριώτες με αρχηγό το Γιώργο Γκλύστη στη στενή παραθαλάσσια διάβαση του Κερατόπυργου, εκεί που είναι σήμερα το Νέο Ικόνιο.

Τελικά ο Βρυώνης εγκατέλειψε την Αττική τον Οκτώβρη του 1821, μη αντέχοντας τον αδιάκοπο κλεφτοπόλεμο που του κάνανε σι επαναστάτες. Σε ένα, μάλιστα επεισόδιο κινδύνεψε να σκοτωθεί απ' τον τολμηρό Αθηναίο Δήμο Ρούμπεση, που χτυπήθηκε την τελευταία στιγμή απ' τους υπασπιστές του πασά.

Όταν έφυγε ο Βρυώνης και ανάσανε λίγο ο τόπος, οι Έλληνες ξαναπήραν την Αθήνα και πολιόρκησαν τους Τούρκους στην Ακρόπολη.

Οι Τούρκοι αντέξανε πολιορκημένοι επτά μήνες, μέχρι που παραδόθηκαν στις 10 Ιουνίου 1822. Από τους 2.500 που ήταν στην αρχή, είχανε μείνει μόνο 1.160, που οι πιο πολλοί δε θέλησαν να κάνουν χρήση του άρθρου 5 της συνθήκης παράδοσης και να φύγουν για την Τουρκία, αλλά μείνανε στην Αθήνα.

Λίγες μέρες αργότερα έφτασε η είδηση ότι κατεβαίνει για την επαναστατημένη Ελλάδα ο Δράμαλης. Στην Αθήνα ξεσπάσανε ταραχές και πολλοί Τούρκοι πέσανε θύματα του ξεσηκωμένου όχλου. Όσοι γλίτωσαν, με τη φροντίδα και την προστασία του Αυστριακού πρόξενου, κατέβηκαν στον Πειραιά και έφυγαν για τη Σμύρνη.

Καθώς ο Δράμαλης κατέβαινε απειλητικός οι Αθηναίοι φύγανε ξανά και σκόρπισαν στα βουνά και στα νησιά. Μόνο πάνω στην Ακρόπολη έμεινε μια φρουρά από 500 άνδρες. Ο Δράμαλης όμως δεν ήρθε προς την Αθήνα, αλλά τράβηξε βιαστικός για το Μοριά όπου βρήκε το χαμό του στα Δερβενάκια.

Ένα μήνα περίπου μετά την καταστροφή του Δράμαλη, στις 22 Αυγούστου 1822, ήρθε στην Αθήνα ο Οδ. Ανδρούτσος. Συγκάλεσε συνέλευση αντιπροσώπων της Στερεάς, όπου του δόθηκε το αξίωμα του αρχιστράτηγου, εγκατέστησε φρούραρχο στην Αθήνα το φίλο του Γιάννη Γκούρα και έφυγε για την Παρνασσίδα για να σταματήσει τον Κιοσσέ Μεχμέτ που ερχόταν προς τα κάτω. Και πράγματι, ο δαιμόνιος Οδυσσέας, πότε με τα όπλα, πότε με απειλές και απατηλές ενέργειες, κατάφερε να κρατήσει για καιρό τους Τούρκους μακριά από την Ανατολική χέρσα Ελλάδα. Έτσι πέρασαν οι χρονιές 1823 και 1824 μέσα σε μια επικίνδυνη ησυχία για την Αττική, που την τάραζαν αδιάκοπα οι απανωτές επιδρομές του Ομέρ Μπέη της Εύβοιας. Σ' αυτό το διάστημα ο Πειραιάς κρατούσε συνεχώς το ρόλο του πρόχειρου κέντρου εφοδιασμού των επαναστατών που γινόταν με υδραίικα και σπετσιώτικα πλοία.

Μόλις μπήκε ο επόμενος χρόνος, το 1825, φτάσανε στον Πειραιά πολλοί εξαθλιωμένοι πρόσφυγες από τα Ψαρά, που γύριζαν εδώ κι εκεί μετά την καταστροφή της ηρωικής πατρίδας τους τον Ιούνιο του 1824. Με άδεια της Κυβέρνησης εγκατασταθήκανε προσωρινά σε «εθνική γη» στον Πειραιά και σε μοναστηριακές εκτάσεις του Αγίου Σπυρίδωνα. Η εγκατάστασή τους προκάλεσε την αντίδραση των Αθηναίων, που υπέβαλαν υπομνήματα διαμαρτυρίας στην Κυβέρνηση, αλλά και στείλανε αντιπροσωπεία από τον ηγούμενο του Αγ. Σπυρίδωνα Συμεώνα Μαρμαροτούρη και τον πρόκριτο κυρ-Αγγελάκη Καγγελέρη για να υποστηρίξουν και προφορικά τις απόψεις τους.

Ενώ διαρκούσε η Επανάσταση το 1825, ελήφθη η πρώτη απόφαση της δημιουργίας του Νεωτέρου Πειραιά με την εγκατάσταση σ' αυτόν των Ψαριανών. Αυτοί είχαν αξιώσει ν' ανεγερθεί το τότε σωζόμενο σε αρκετά σημεία βόρειο τμήμα του Πειραϊκού περιβόλου.

Προς τούτο το Μινιστέριον (υπουργείον) των Εσωτερικών έστειλε εις τον Πειραιά Επιτροπήν Ψαριανών και τον Κωνσταντίνον Δεληγιάνην, να ερευνήσουν το θέμα. Σε αναφορά του γράφει, ότι «εδιασχοίνισε το παλαιόν θεμέλιον του Πειραιώς εις το οποίον μέλλει να γίνη το τείχος κατά ζήτησιν των Ψαριανών» από της Λιμνοθαλάσσης, που έφθανε περίπου ως τον Ηλεκτρικό Σταθμό, μέχρι του Μικρολίμανου και βρήκε ότι ήταν βήματα 2.560. Έγραψε επίσης στην αναφορά του ότι η έκταση που επρόκειτο να οικοδομηθεί η πόλη στο λιμάνι, ήταν 47 στρέμματα.

Οι Ψαριανοί στείλανε και αντιπροσωπεία από τον ηγούμενο του Αγ. Σπυρίδωνα Συμεώνα Μαρμαροτούρη και τον πρόκριτο κυρ-Αγγελάκη Καγγελέρη για να υποστηρίξουν και προφορικά τις απόψεις τους.

Αλλά σχετικά με την εγκατάσταση των Ψαριανών στον Πειραιά αντέδρασαν οι Αθηναίοι, οι οποίοι τελικά πέτυχαν να την ματαιώσουν.

Τελικά οι Ψαριανοί φύγανε και εγκατασταθήκανε στην περιοχή της αρχαίας Ερέτριας, στην Εύβοια, που λέγεται από τότε και Νέα Ψαρά.

Μα αν ο εποικισμός με Ψαριανούς απέτυχε, άλλοι, Χίοι, Κρήτες, Υδραίοι, Μανιάτες, κατόρθωσαν να εγκατασταθούν στον Πειραιά και να τον δημιουργήσουν.

Στις 5 Ιουλίου 1825, τη νύχτα, έγινε ένα δραματικό γεγονός στην Ακρόπολη: ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, με εντολή του φίλου του και ψυχαδερφού του Γιάννη Γκούρα, δολοφονήθηκε και πετάχτηκε κάτω απ' το βράχο.

Μπήκε το 1826. Απρίλη μήνα έπεσε το ηρωικό Μεσολόγγι, μετά από τη θρυλική έξοδο της φρουράς του. Ο ένας απ' τους πολιορκητές, ο Ιμπραήμ τράβηξε για το Μοριά. Ο άλλος, ο Κιουταχής τράβηξε για την Αθήνα, αφού προηγουμένως εξασφάλισε τους δρόμους ανεφοδιασμού του βάζοντας όπου έπρεπε φρουρές.

Στις 3 Ιουλίου η εμπροσθοφυλακή του Κιουταχή φτάνει στα Πατήσια. 16 Ιουλίου φτάνει κι ο ίδιος ο Κιουταχής, 3 του Αυγούστου παίρνει την Αθήνα και πολιορκεί τους Έλληνες, που μ' αρχηγό το Γκούρα είναι κλεισμένοι στην Ακρόπολη.

Η Κυβέρνηση στο Ναύπλιο τάχει χαμένα, ψάχνει να βρει το στρατιωτικό ηγέτη που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τον Κιουταχή, για να κρατηθεί η Αθήνα και να μη σβήσει η επανάσταση στη Ρούμελη. Όλα τα βλέμματα τότε πέφτουν πάνω σ' έναν πραγματικό λαϊκό ηγέτη, το Γεώργιο Καραϊσκάκη, το νόθο γιο της καλογριάς, που χάρη στις ικανότητες, την παλικαριά του και την αδούλωτη ψυχή του μπόρεσε να βρει το δρόμο του, ενάντια στη μαύρη μοίρα της ζωής του και να φτάσει να γίνει απ' τους πρώτους του αγώνα.

Στις 20 Ιουλίου 1826 παίρνει την Κυβερνητική εντολή και με 600 διαλεγμένους άντρες φεύγει απ' το Ναύπλιο κι έρχεται στη Σαλαμίνα.

Σαν έφτασε εκεί κάποιος του υπόδειξε την περιοχή του Πειραιά, σαν κατάλληλο τόπο για τη δημιουργία ενός προγεφυρώματος στην ηπειρωτική Αττική. Παίρνει ένα καΐκι και στις 31/7/1826 έρχεται με 20 άντρες για μια αναγνώριση του Πειραιά. Πέφτει όμως πάνω σε μια τούρκικη περίπολο που ενέδρευε και μόλις προλαβαίνει να γλιτώσει. Επτά σύντροφοι του μένουν στα χέρια των Τούρκων και σκοτώνονται.

Ύστερα απ' αυτό το επεισόδιο περνάει απέναντι στην Ελευσίνα και στήνει εκεί το στρατόπεδο του. Στις 6 και 8 Αυγούστου 1826 επιχειρεί μια διείσδυση στον κάμπο της Αθήνας απ' τη διάβαση του Δαφνιού και δίνει αμφίρροπη μάχη στο Χαϊδάρι.

Στις 10 Αυγούστου συναντιέται με τον ίδιο τον Κιουταχή, πάνω στη ναυαρχίδα του Γάλλου στόλαρχου της Ανατολικής Μεσογείου Χένρυ Δεριγνύ, που βρίσκεται στο Αμπελάκι της Σαλαμίνας. Ήταν μια «στημένη» συνάντηση, που δείχνει το ενδιαφέρον που είχε κάθε μεγάλη δύναμη, για την ευνοϊκότερη προς το συμφέρον της έκβαση του ελληνικού αγώνα. Ο Κιουταχής απ' την κουβέντα που έκανε με τον Καραϊσκάκη, καταλαβαίνει την πίστη και την προσήλωσή του στον απελευθερωτικό αγώνα και κάποιες ελπίδες που έτρεφε για συνεννόηση μαζί του εξανεμίζονται. Μετά απ' αυτή τη συνάντηση ο Καραϊσκάκης, μπροστά στο γεγονός της στρατιωτικής ανωτερότητας του Κιουταχή, στο πεδινό έδαφος γύρω στην Αθήνα, άρχισε να σκέπτεται, να βρει τρόπο, να τον αποκόψει απ' τις γραμμές εφοδιασμού του και να τον φθείρει σιγά-σιγά μες στον άνυδρο κάμπο της Αθήνας. Αποφασίζει λοιπόν να κάνει μια αστραπιαία εκστρατεία στην ενδοχώρα της Ρούμελης για να καταστρέψει τις τούρκικες βάσεις και να διαλύσει το σύστημα ανεφοδιασμού του Κιουταχή. Προτού όμως φύγει, σχεδιάζει τρεις επιχειρήσεις, για διάσπαση του κλοιού των Τούρκων γύρω από την Ακρόπολη και ενίσχυση των πολιορκημένων. Η πρώτη στις 12 και 27 του Σεπτέμβρη 1826, από 200 Επτανήσιους με αρχηγό το Γεράσιμο Φωκά αποτυχαίνει. Η δεύτερη στις 11 του Οκτώβρη 1826, από 400 αγωνιστές με αρχηγό το Νικόλαο Κριεζή, ξεκινώντας από τον Πειραιά πετυχαίνει —και ανεβαίνουν στην Ακρόπολη. Η τρίτη στις 30 του Νοέμβρη 1826, από 540 Έλληνες και ξένους Φιλέλληνες με αρχηγό το Γάλλο συνταγματάρχη Κάρολο Φαβιέρο, ξεκινώντας απ' το Φάληρο, πετυχαίνει επίσης, και ανεβαίνουν στην Ακρόπολη.

Στο μεταξύ, στις 30 Σεπτέμβρη, τη νύχτα μια τούρκικη σφαίρα χτυπάει στο κεφάλι το Γκούρα και τον ρίχνει νεκρό στα Προπύλαια, κοντά στο μέρος που πριν 15 μήνες είχε δολοφονηθεί με διαταγή του ο Ανδρούτσος.

Μετά το θάνατο του Γκούρα, τη διοίκηση των πολιορκημένων της Ακρόπολης ανέλαβε μια τετραμελής επιτροπή υπό τον Μακρυγιάννη. Ενώ όμως η πολιορκία της Ακρόπολης συνεχίζεται, ο Καραϊσκάκης έχει εξορμήσει από τις 25 του Οκτώβρη και σαρώνει τη Ρούμελη. Μέσα σε 4 μήνες δεν έχει μείνει Τούρκος πουθενά. Δόμβραινα, Δίστομο, Αράχωβα, Άμφισσα, Τιθορέα ήτανε μια σειρά νίκες που απομονώσανε και φέρανε σε δύσκολη θέση το στράτευμα του Κιουταχή.

Ο Μακρυγιάννης πάνω στην Ακρόπολη, βλέποντας ότι ο Καραϊοκάκης έλειπε στην εκστρατεία, χωρίς να έχει ειδήσεις του και ότι ο Κιουταχής έμενε ανενόχλητος, αποφάσισε να στείλει κάποιον να εκθέσει τις ανάγκες των πολιορκημένων στην Κυβέρνηση. Οι πολιορκημένοι επιμένανε να πάει ο ίδιος, που είχε μεγαλύτερο κύρος για να έχει αποτελεσματικότητα το διάβημα. Ο Μακρυγιάννης παρόλο που είχε τρεις πληγές ανοιχτές, από πρόσφατη μάχη, το αποφάσισε και μαζί με άλλους 5 όρμησε έξω τη νύχτα στις 17 του Νοέμβρη 1826. Πέρασε επεισοδιακά ανάμεσα απ' τις γραμμές των Τούρκων και πήγε στην Κυβέρνηση, στην Αίγινα.

Γύρισε πίσω μετά από 2 μήνες, στις 24 Γενάρη 1827, μαζί με το Σκωτσέζο Φιλέλληνα Τόμας Γκόρντον και το Χαράλαμπο Ιγγλέση. Αποβιβάστηκαν στο Πασαλιμάνι, ανατρέψανε την παράκτια τούρκικη άμυνα, περιόρισαν τους Τούρκους στον Άγιο Σπυρίδωνα και οχυρώθηκαν στην Καστέλα.

Την άλλη μέρα, 25 και 26 του Γενάρη 1827, μπήκε στο λιμάνι του Πειραιά το πρώτο ελληνικό πολεμικό ατμόπλοιο, η «ΚΑΡΤΕΡΙΑ» και βομβάρδισε τους Τούρκους που ήταν κλεισμένοι στο μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα. Ήταν η πρώτη στον κόσμο πολεμική επιχείρηση από ατμόπλοιο και ο Πειραιάς είχε το προνόμιο αυτής της πρωτιάς.

Μετά από δύο μέρες, στις 27 του Γενάρη 1827, οι Έλληνες είχαν μια σημαντική αποτυχία στο Καματερό, κοντά στα Λιόσια. Το τούρκικο ιππικό με μια θυελλώδη επέλαση συνέτριψε ένα ελληνικό στρατιωτικό τμήμα που διοικούσε ο κεφαλλονίτικης καταγωγής Διονύσιος Βούρβαχης, συνταγματάρχης του Γαλλικού στρατού, που σκοτώθηκε στη μάχη.

Ύστερα απ' αυτή την αποτυχία, που έδειξε την υπεροχή του Κιουταχή στις μάχες «εκ παρατάξεως» και ιδιαίτερα του ιππικού του, οι Έλληνες πάθανε μια πτώση του ηθικού τους και αδρανήσανε. Σ' αυτή την κατάσταση τους βρήκε ο Καραϊσκάκης όταν γύρισε στην Ελευσίνα τροπαιούχος, μετά από τη νικηφόρα εκστρατεία της Ρούμελης, ένα μήνα μετά την καταστροφή του Βούρβαχη στις 28 Φλεβάρη 1827. Είχε μαζί του μόνο 1.000 άνδρες, γιατί είχε διασπείρει τους υπόλοιπους σε διάφορες θέσεις να φυλάνε τη Στερεά.

Χωρίς να χασομερήσει μάζεψε κοντά του τα υπολείμματα του στρατού του Βούρβαχη και όσους άλλους μπόρεσε και σχημάτισε ένα στράτευμα 3.500 ανδρών.

Στις 2 του Μάρτη μετακινήθηκε νύχτα απ' την Ελευσίνα στο Κερατσίνι, όπου τελικά φτάσανε λιγότεροι από 1.500 άνδρες, γιατί οι άλλοι στη διάρκεια της νυχτερινής πορείας, μέσα απ' την ορεινή διάβαση του Σχιστού, έφυγαν. Αυτή όμως η λιποταξία λειτούργησε σαν σωστή επιλογή, γιατί όσοι απομείνανε ήταν αποφασισμένοι να σταθούν εκεί και να πολεμήσουν. Πράγματι την άλλη μέρα 3 του Μάρτη ο Κιουταχής, καλά πληροφορημένος για την άφιξη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι, έστειλε 800 πεζούς και 400 ιππείς να χτυπήσουν τα πρόχειρα οχυρώματα, που είχαν φτιάξει μες στη νύχτα οι Έλληνες, στο λόφο του Αγίου Γεωργίου. Όμως οι Τούρκοι παρά την προσπάθεια τους δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τις ελληνικές θέσεις. Την άλλη μέρα, 4 του μήνα, ο Κιουταχής ήρθε με 4.000 πεζούς και 2.000 ιππείς. Χώρισε τη δύναμη του σε 3 τμήματα. Το πρώτο το έστειλε στη μάντρα του Σαρδελά. Στη θέση Μετόχι, ανατολικά απ' το λόφο του Αγίου Γεωργίου και βόρεια απ' τη σημερινή κεντρική πλατεία Κερατσινίου. Τη μάντρα αυτή την είχε πιάσει, με εντολή του Καραϊσκάκη, ένα επίλεκτο ελληνικό τμήμα από 250 άνδρες. Οι κλεισμένοι στη μάντρα αντιμετωπίσανε νικηφόρα την επίθεση, όλη μέρα, και προκαλέσανε μεγάλη φθορά στους Τούρκους.

Το δεύτερο τμήμα (κυρίως ιππικό), επιτέθηκε στις κεντρικές θέσεις του Κερατσινίου με σκοπό να καταλάβει το λόφο του Αγίου Γεωργίου, όπου στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, του μόνου που υπήρχε τότε στο λόφο και που σώζεται ως τα σήμερα, είχε ο Καραϊσκάκης το σταθμό διοίκησης του.

Μπροστά στο τουρκικό ιππικό αντιπαρατάχθηκε το μικρό τμήμα του ελληνικού ιππικού, με αρχηγό το γενναίο Χατζή-Μιχάλη Νταλιάνη, που σκοτώθηκε αργότερα στο Φραγκοκάστελλο των Σφακιών της Κρήτης και σύνδεσε το όνομα του με το φαινόμενο και το θρύλο των Δροσουλιτών.

Ο Χατζημιχάλης παράσυρε το τούρκικο ιππικό μέσα στην κοιλάδα του Κερατσινίου προς τη θάλασσα, όπου τους παγίδευσαν οι άντρες που ο Καραϊσκάκης είχε παρατάξει στους υπερκείμενους λόφους. Οι Τούρκοι άρχισαν να δέχονται πυρά από παντού. Τότε ο Χατζημιχάλης γύρισε πίσω και τους χτύπησε, καθώς κάνανε αρχή να υποχωρούν. Σε λίγο τους ακολούθησαν κι άλλοι Τούρκοι, που χτυπούσαν τη μάντρα και η υποχώρηση γενικεύτηκε και μετατράπηκε σε φυγή.

Οι Έλληνες του λόφου της Καστέλας βλέποντας τους Τούρκους να φεύγουν σε κακή κατάσταση προς την Αθήνα επιτέθηκαν και τους πλαγιοκόπησαν. Όμως ο Κιουταχής δεν ήταν Δράμαλης. Έριξε στη μάχη το τρίτο τμήμα του στρατού του, που είχε την πρόνοια να το κρατήσει για εφεδρεία και σιγά-σιγά απαγκιστρώθηκε και συμπτύχθηκε με τάξη προς την Αθήνα. Άφησε πίσω του 300 νεκρούς και είχε 500 τραυματίες. Όμως δεν εγκατέλειψε ολοκληρωτικά την περιοχή του Πειραιά, αλλά διατήρησε τις θέσεις του στο βόρειο μέρος του λιμανιού από Καστράκι (Δραπετσώνα), Άγιο Διονύση, μέχρι Άγιο Σπυρίδωνα.

Μετά από έναν ανεπιτυχή αιφνιδιασμό που επιχείρησε ο Κιουταχής προς τις θέσεις του Καραϊσκάκη, απ' την περιοχή του Κορυδαλλού στις 22 του Μάρτη, δεν ξαναεπιτέθηκε εναντίον του Κερατσινίου.

Ετσι, το στρατόπεδο στο Κερατσίνι ενισχύθηκε σε τέτοιο σημείο, που έφτασε περίπου τους 10.000 άντρες, Ρουμελιώτες, Μοραίτες, Μακεδόνες, Νησιώτες, Κρητικούς. Τα οχυρώματά τους πιάνανε όλο το βορειοδυτικό Πειραιά και από τότε έμεινε η περιοχή αυτή με το όνομα «Ταμπούρια». Ο Καραϊσκάκης, ασκώντας τη διοίκηση, τώρα, κάτω απ' την εποπτεία των Άγγλων Κόχραν και Τζώρτς που του επέβαλε σαν αρχιστράτηγους η Κυβέρνηση, επιχείρησε την τελική του επίθεση προς τις θέσεις που διατηρούσαν οι Τούρκοι στο βόρειο μέρος του λιμανιού. Η επίθεση εκδηλώθηκε το πρωί στις 13 του Απρίλη από τα σημεία:

— Κερατσίνι με τον Καραϊσκάκη

— Από την Καστέλα με το Μακρυγιάννη, και

— Από το νότιο Πειραιά όπου είχε αποβιβαστεί ένα τμήμα από Υδραίους, Κρανιδιώτες κ.α.

Η τούρκικη αμυντική διάταξη κατέρρευσε, καθώς οι τρεις αιχμές της επίθεσης, συγκλίνανε προς το κέντρο και δεν απόμειναν παρά 300 Αρβανίτες μέσα στον Αγιο Σπυρίδωνα, που συνθηκολόγησαν σε τρεις μέρες μετά από άγριο κανονιοβολισμό του μοναστηριού απ' τα πλοία. Καθώς όμως οι Αρβανίτες φεύγανε υπέστησαν επίθεση από απειθάρχητα ελληνικά στοιχεία, με αποτέλεσμα να υπάρξουν απώλειες κι απ' τις δυο μεριές και να κινδυνεύσει ο ίδιος ο Καραϊσκάκης.

Μετά την άλωση της Μονής του Αγ. Σπυρίδωνα ενώθηκαν οι Έλληνες Καστέλας και Κερατσινίου και ο Καραϊσκάκης μετέφερε τη βάση του στην Καστέλα.

Το απομεσήμερο, στις 23 του Απρίλη 1827, ανήμερα στη γιορτή του, του Αγ. Γεωργίου, βρισκόταν με πυρετό στη σκηνή του. Άκουσε χαμηλά στην αρχή του κάμπου του Ν. Φαλήρου τουφεκιές. Ετρεξε τότε έφιππος με μια μικρή ομάδα να σταματήσει την αψιμαχία, που είχαν αρχίσει οι προφυλακές με μια τούρκικη περίπολο. Και 'κει κάτω από συγκεχυμένες συνθήκες, χτυπήθηκε από σφαίρα στο υπογάστριο. Μεταφέρθηκε τραυματισμένος στη γολέτα «ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ» όπου ξεψύχησε το ίδιο βράδυ. Την άλλη μέρα μέσα σε βαρύ πένθος τον θάψανε στον περίβολο του Αγ. Δημήτρη, στην πόλη της Σαλαμίνας, όπως εκείνος ζήτησε.

Την επόμενη κιόλας μέρα, αδιαφορώντας για τις ολέθριες συνέπειες που είχε στο ηθικό του ελληνικού στρατεύματος ο θάνατος του Καραϊσκάκη, οι δυο Άγγλοι που ασκούσαν τη διοίκηση από τα πλοία, διατάξανε γενική επίθεση προς Αθήνα. Η επίθεση άρχισε από μια κατεύθυνση με αφετηρία το Π. Φάληρο (Τρεις Πύργοι) και κατάληξη την Ακρόπολη. Πάνω στον άξονα, περίπου, της σημερινής Λεωφόρου Συγγρού. Όταν ζούσε ο Καραϊσκάκης είχε άλλα σχέδια για την τελική επίθεση, που την ήθελε από πολλά σημεία, για να απασχολήσει πολλαπλά την τούρκικη άμυνα και όχι με μιας, αλλά με σταδιακή οργανωμένη προώθηση, μέχρι τον αντικειμενικό σκοπό. Τώρα όμως οι Άγγλοι αρχηγοί βιάζονταν και τελικά τα σχέδια τους καταλήξανε σε μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή, που έμεινε στην ιστορία ως καταστροφή του Ανάλατου.

Μετά από την καταστροφή κάποια υπολείμματα των ελληνικών δυνάμεων με το Νικηταρά, κράτησαν την περιοχή του Πειραιά για λίγες ακόμα μέρες. Αλλά κάτω απ' τις συνεχείς επιθέσεις των Τούρκων και την πείνα, αναγκάστηκαν να φύγουν με καϊκια απ' το Τουρκολίμανο. Στις 16/5/1827 φύγανε κι οι τελευταίοι με το Νικηταρά. Ο Πειραιάς έμεινε στα χέρια των Τούρκων. Στις 25 του Μάη 1827 συνθηκολόγησε η φρουρά της Ακρόπολης. Ο Κιουταχής τους κατέβασε στον Πειραιά και τους άφησε να περάσουν στην ελεύθερη Ελλάδα με γαλλικά και αυστριακά πλοία.

Η Αττική ελευθερώθηκε μετά την άφιξη του Καποδίστρια από το Δημ. Υψηλάντη στα 1828. Όσο όμως το θέμα της ελληνικής ανεξαρτησίας παρέμενε διπλωματικά εκκρεμές, ο Σουλτάνος διατηρούσε φρουρές σε ορισμένες θέσεις. Μια απ' αυτές ήταν και η Ακρόπολη, που η τούρκικη φρουρά αποχώρησε στις 31 του Μάρτη 1833, δώδεκα ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Μελέτης Βασιλείου άρχισε την επανάσταση στην Αττική. Ο λαϊκός αυτός αγωνιστής από τη Χασιά, ο πρωτοεπαναστάτης της Αττικής, σκοτώθηκε το Μάη του 1824 από Ελληνες.

ΑΠΟ ΤΟ 1827 ΩΣ ΤΟ 1900

Ανέκαθεν υπήρχε ένας «ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ Αθήνας και Πειραιά.

Η ΑΘΗΝΑ ήταν η πρωτεύουσα όλης της χώρας.

Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ η ναυτική και εμπορική πρωτεύουσα της Ελλάδας.

Κι η μία επεδίωκε να υπερκεράσει την άλλη σε πρόοδο.

1829.- Εγκατάσταση των πρώτων «πέντε» οικιστών του νεότερου Πειραιά. Ανάμεσα τους κι ο Γιαννακός Τζελέπης.

Ο Πειραιάς σαν επίνειο των Αθηνών, μετά την δήωση και την πανωλεθρία αρχίζει να ζητάει ζωή. Έρημη τότε η παραλία. Την μονοτονία της διέκοπτε το ιστορικό μοναστήρι του Αγ. Σπυρίδωνος. Μπροστά από το μοναστήρι αυτό, υπήρχαν ερείπια μεσαιωνικού πύργου και λίγο πάρα πέρα ένα ξύλινο σπιτάκι που χρησίμευε σαν σταθμός τελωνειακός και τίποτε άλλο. Αυτή είναι η εικόνα κατ' αφήγηση ξένου, που πέρασε τότε από τον Πειραιά.

• Ως πρώτοι οικιστές του Πειραιά από επίσημο έγγραφο, παρουσιάζονται οι εξής πέντε: Ιω. Κατελούζος, Σπυρ. Διπλαράκης, Ιω. Τζελέπης, Αντ. Τζελέπης, Ν. Τζελέπης.

Στο νεκροταφείο της Ανάστασης και στην επιτάφια πλάκα του πρώτου οικιστή διαβάζουμε:

«Ω, διαβάτα, πρόσεχε, στον τάφο όπου βλέπεις, κοιμάται κι αναπαύεται ο Γιαννακός Τζελέπης. Αφήσας την πατρίδα του, Θετταλομαγνησίαν, αυτός την πρώτην έκτισε στον Πειραιά οικίαν».

Αργότερα, σαν πέθαινε κι' η γυναίκα του κάποιος πρόσθεσε έναν στίχο:

«Εν μέσω τόπου χλοερού κι η σύζυγός του η Φλωρού».

Σιγά - σιγά έφθαναν νησιώτες και στεριανοί που έφτιαχναν τις συνοικίες του. Επίσημοι συνοικισμοί θεσπισθέντες με Β.Δ. είτε με εγκυκλίους της κυβέρνησης, δυο μόνο έγιναν στον Πειραιά. Πρώτα, των Χίων και των Υδραίων. Ανεπίσημοι, όμως, συνοικισμοί υπήρ­χαν άλλοι τρεις, κάπως ασήμαντοι, των Βλαχοποιμένων, των Κρητών και των ξένων.

1834.- Σύνταξη του «σχεδίου της πόλεως» από τον Κλεάνθη και το Σάουμπερτ. Θεώρησή του από τον Κλένζε. Τότε, 18-9-1834, ένας αρχαιολόγος πρότεινε να γίνει πρωτεύουσα ο Πειραιάς. Αλλά η πρότασή του απορρίφθηκε.

1834.- Η Κυβέρνηση ίδρυσε στον Πειραιά Υπολιμεναρχείο στο οποίο Λιμενάρχης τοποθετήθηκε ο Γάλλος Μπάντιν, μέχρι τότε Λιμενάρχης Ναυπλίου. Διατάχθηκε ακόμη η κανονιοφόρος «Ανδρούτσος» να καταπλεύσει στο Πειραιά. Για να προστατεύσουν μάλιστα τους άνδρες του πληρώματός της από τη διαφθορά και το συγχρωτισμό τους με τα πληρώματα των εμπορικών πλοίων που ήταν κάθε καρυδιάς καρύδι, τους απαγόρευσαν την έξοδο και κυκλοφορία στην πόλη του Πειραιά.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΕΡΦΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

1835.- Ίδρυση του Δήμου Πειραιά. Πρώτος Δήμαρχος ο Κυριάκος Σερφιώτης. Κείνη τη χρονιά οι Αθηναίοι ζήτησαν να ενσωματωθεί ο Πειραιάς στο Δήμο τους, αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ο Πειραιάς δεν έχει δημοτικό φωτισμό.

Σήμερα χαίρεται κανείς να περπατάει τις νυχτερινές ώρες στον Πειραιά με τους άπλετα φωτισμένους δρόμους και τις πλατείες του. Από τα άκρα της πόλης μέχρι τα πιο κεντρικά της σημεία, ο ηλεκτροφωτισμός επιτρέπει την ελεύθερη κυκλοφορία.

Μα για να φθάσουμε στην εποχή του ηλεκτρικού διακόπτη με τις εν συνεχεία ευεργετικές επιπτώσεις στις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων αυτής της πόλης, μεσολάβησε ένα μεγάλο διάστημα μισοσκότεινης και γεμάτης ταλαιπωρίες διαδρομής.

Το θέμα του φωτισμού της πόλης έχει την ιστορία του. Ξεκίνησε από μια εποχή, που οι λιγοστοί άνθρωποι αυτοί του τόπου ζούσαν χωρίς αξιώσεις, χωρίς νυχτερινή, ζωή, δουλειά την ημέρα και ύπνος τη νύκτα.

Για την στιγμή της ανάγκης, το λυχνάρι του λαδιού ήταν υπεραρκετή να εξυπηρετήσει την κατάσταση.

Όμως το λυχνάρι του λαδιού ήταν μόνο για τα σπίτια. Στους δρόμους, τίποτα. Σκοτάδι απόλυτο. Για ποιο λόγο! Ποιός να κυκλοφορήσει; Πού να πάει; Να κάνει τί;

Με το λυχνάρι του λαδιού, λοιπόν, η διαβίωση των πρώτων εποίκων του Πειραιά, και με το καντήλι και το φως λίγων κεριών, η συνεδρίαση του πρώτου Δημοτικού Συμβουλίου του νεοσύστατου Δήμου, μέσα στην ερειπωμένη εκκλησούλα της Μονής του Αγίου Σπυρίδωνα, το Δεκέμβρη του 1835.

Μετά το ηλιοβασίλεμα, καμιά κίνηση, κανένα περπάτημα στην έρημη περιοχή.

Τα πρώτα εξωτερικά φώτα ήσαν δυο φανάρια λαδιού που τοποθετήθηκαν έξω από την πόρτα του κτιρίου που στέγαζε το Δημαρχείο και την Αστυνομία.

Και δεν ήταν μόνον η πόλη χωρίς φως, μα και το λιμάνι, αφού στα 1938, από τη Βασιλική Γραμματεία των Εσωτερικών χορηγήθηκε άδεια τοποθέτησης δύο φανών στην είσοδο του λιμανιού.

Το σκοτάδι της πόλης άρχισε να διαλύεται το Μάιο του 1854 με την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου «περί τοποθετήσεως τριών φανών ελαίου, εις τας αναγκαιοτέρας θέσεις της πόλεως».

Ετσι η αρχή έγινε. Το Γενάρη του επόμενου έτους τοποθετήθηκαν ακόμη μερικοί φανοί, που ο συνολικός αριθμός των έφθασε τους δέκα. Για τη συντήρησή τους προκηρύχθηκε δημοπρασία και ο ανάδοχος αναλάμβανε αντί 1.190 δραχμών να ανάβει καθ' όλο το έτος τους 10 φανούς, υπολογίζοντας ότι η απαιτουμένη για τη συντήρησή τους ποσότητα λαδιού, ανέρχεται σε δύο οκάδες την ημέρα. Το Σεπτέμβριο του 1856, άλλοι δέκα φανοί φωτίζουν την αγορά κα άλλα μέρη της πόλης. Τον άλλο χρόνο άλλοι δέκα. Στα 1866 ο αριθμός των φαναριών έχει ανέλθει σε 54, εκ των οποίων τα 12 πλαισιώνουν τον Τινάνειο κήπο. Εν τω μεταξύ τη συντήρησή τους, την έχει αναλάβει δια των υπηρεσιών του, ο Δήμος.

Στα 1867 το σύστημα του φωτισμού αλλάζει ως προς τη φωτιστική ύλη. Αντί για λάδι χρησιμοποιείται το πετρέλαιο.

Το Μάρτιο του 1872 ο Γάλλος Πιοτ προτείνει στο Δήμο τη χρήση του φωταερίου για το φωτισμό της πόλης και υπογράφεται η σχετική σύμβαση. Τρεις μήνες αργότερα παραχωρείται το γήπεδο για την εγκατάσταση του εργοστασίου.

Αλλά τον επόμενο χρόνο λόγω αύξησης των καυσίμων η σύμβαση ακυρώνεται.

Το Φεβρουάριο του 1877 υπογράφεται νέα σύμβαση με τον Ν. Βλάγκαλη. Το Μάιο του 1878 το κτίριο του Ωρολογίου και το Ζάννειο Νοσοκομείο φωτίζονται με φωταέριο. Καλό σημάδι. Σ' ένα χρόνο μέσα, τα εν λειτουργία φανάρια του γκαζιού στην πόλη, έφθασαν τα πενήντα. Βέβαια, η αλλαγή του συστήματος φωτισμού δεν σήμαινε την αυτόματη αντικατάσταση των φανών της πόλης. Δεν ήταν μόνο το στήσιμο του φαναριού στη γωνία κάποιου δρόμου ή ο εντοιχισμός του στο ντουβάρι του γωνιακού σπιτιού, αλλά και η τοποθέτηση υπόγειων σωλήνων διοχέτευσης αερίου.

Γι αυτό και η αντικατάσταση των φαναριών πετρελαίου με φανάρια γκαζιού, άρχισε να πραγματοποιείται τον Απρίλη του 1886. Την ίδια εποχή τοποθετείται το πρώτο πολύφωτο γκαζιού στην πλατεία Κανάρη.

Στα 1888 ο Ν. Βλάγκαλης μεταβιβάζει τα δικαιώματά του σε γαλλική εταιρία.

Τρία χρόνια αργότερα στο Δημοτικό Συμβούλιο ανακινείται το θέμα του ηλεκτροφωτισμού της πόλης, χωρίς βεβαίως εξελίξεις.

Τελικά στα 1899 (Απρίλιος) υπογράφεται σύμβαση με την εταιρία Τόμσον - Χιούστον για τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης του Πειραιά. Με τη σύμβαση αυτή: «Υπεχρεούτο η εταιρία να εγκαταστήσει εντός 6 μηνών από της υπογρα­φής της συμβάσεως είκοσι τέσσαρας λαμπτήρας τοξοειδείς, φωτιστικής δυνάμεως 500 κηρίων κατ' ελάχιστον όριον, επί σιδηρών στηλών οίτινες θα καίουν επί 1825 ώρας έκαστος ετησίως, συνδεομένων δι εναέριων καλωδίων, στηριζόμενων επί βραχιόνων τοποθετουμένων επί τοίχων οικοδομών, είτε επί ξύλινων στύλων. Δια τους 24 λαμπτήρας ο Δήμος υπεχρεούτο να καταβάλλει επί 20 έτη ανά 20 χιλιάδας δραχμάς κατ' έτος. Δια τους επί πλέον τοξοειδείς λαμπτήρας, κατ' αίτησιν του Δήμου, ο Δήμος θα κατέβαλεν το αντίτιμον φωτισμού ήτοι 38 λεπτά καθ' εκάστην ώραν και κατά φανόν. Εφ όσον ο Δήμος τοποθέτησει άνω των 55 λαμ­πτήρων των 500 κηρίων, αποδεσμεύεται της αρχικής υποχρεώσεως των 24 και εφαρμόζεται η έναντι των 38 λεπτών καθ' ώραν πληρωμή».

Το Δεκέμβριο του 1899 έγιναν τα εγκαίνια του ηλεκτροφωτισμού.

Βέβαια δεν ηλεκτροφωτίσθηκε ως δια μαγείας η πόλη. Με το στ­γονόμετρο, που λέμε, έγινε η τοποθέτηση και λειτουργία των ηλεκτρικών λαμπτήρων. Για ένα διάστημα ο Πειραιάς χρησιμοποιούσε και τον ηλεκτρισμό και το γκάζι.

Όμως σιγά-σιγά το γκάζι παραχώρησε τη θέση του στον ηλεκτρικό λαμπτήρα κι ο γκαζιέρης παραιτήθηκε, και ανέθεσε τα καθήκοντα του στον ηλεκτρικό διακόπτη.

Αλλά οι ταλαιπωρίες της πόλης δε σταμάτησαν. Στα 1917 λόγω έλλειψης καυσίμων από τον αποκλει­σμό, η πόλη φωτιζόταν με λάμπες ασετιλίνης.

Όμως αυτή η ταλαιπωρία πέρασε γρήγορα. Ο ηλεκτροφωτισμός ξανάρχισε, και μπήκε πλέον και στα πλούσια σπίτια, πρώτα, και σιγά-σιγά στα υπόλοιπα.

1836.- Επιβολή του πρώτου λιμενικού τέλους. Άτυπη σύσταση και λειτουργία του Μωλικού ταμείου. Αποπεράτωση της αμαξιτής οδού Αθήνας-Πειραιά. Αποπεράτωση της αμαξιτής οδού Αθηνών – Πειραιώς. Ιδρυση του πρώτου Δημοτικού αλληλοδιδακτικού σχολείου και της ιδιωτικής σχολής του Νεοφ. Βάμβα - Οικοδόμηση της εκκλησίας του Αγίου Σπυρίδωνα.

Κατ' απογραφικό πίνακα των επιτηδευματιών του Πειραιά, που συντάχθηκε από τον πρώτο δήμαρχο Κυρ. Σερφιώτη, το Δεκέμβριο του 1836, κατ' εντολήν του Οικον. Εφόρου Αττικής Κ. Πεντεδέκα, οι πέντε αυτοί που αναφέραμε είναι οι πρώτοι που ήρθαν στον Πειραιά το 1829. Προ αυτών, δεν αναφέρεται κανένα άλλο όνομα οικιστού, πλην των Καϋράκ, του ηγουμένου της Μονής του Αγ. Σπυρίδωνος, Συμεώνος Μαρματούρη και λίγων διεσπαρμένων μοναχών.

Το 1836 όλοι κι όλοι οι κάτοικοι του Πειραιά ανέρχονταν σε 1.011 και οι περισσότεροι έμεναν σε καλυβόσπιτα. Οι οικογένειες ήταν 146, και τόσα περίπου και τα σπίτια. Από αυτούς γραμμένοι στο Δημοτολόγιο ήταν 764.

1837.- Απόρριψη πρότασης της Δημοτικής Αρχής ν' ανακηρυχθεί ο Πειραιάς «λιμήν ατελής» (ελεύθερος). Εγκατάσταση της Σχολής των Ευελπίδων στον Πειραιά (που παρέμεινε ως το 1894). 1837 Ιδρυση του «Παρθενικού Σχολείου» — Εγκατάσταση της «Σχολής Ευελπίδων» στον Πειραιά.

Τον επόμενο χρόνο οι κάτοικοι ανήλθαν σε 1829. Σύμφωνα με την απογραφή του χρόνου εκείνου, οικίες 109, αποθήκες – καταστήματα 236.

1837.- 2 Φεβρουαρίου. Στο λιμάνι του Πειραιά, με το βρετανικό δίκροτο «Πόρτλαντ» το νιόπαντρο πρώτο βασιλικό ζευγάρι της Ελλάδας. Ο βασιλιάς Οθωνας και η σύζυγός του βασίλισσα Αμαλία (Μαρία - Φρειδερίκη) κόρη του μεγάλου δούκα του Ολντεμπουργκ Αύγουστου. Ο γάμος τους είχε γίνει στις 20 Νοεμβρίου 1936- οι ημερομηνίες είναι με το παλαιό ημερολόγιο. Τους επιφυλάχθηκε ενθουσιώδης υποδοχή και δια της οδού Πειραιώς η βασιλική πομπή, με τον Οθωνα έφιππο και την Αμαλία σε τέθριππο αμάξι μαζί με τις κυρίες της Αυλής κατευθύνθηκε στην Αθήνα.

1838.- Ιδρύεται το πρώτο τυπογραφείο από τον Ηλία Χριστοφίδη.

1839 .- Εκδίδεται το πρώτο περιοδικό, ο «Παιδαγωγός» του Ήλ. Χριστοφίδη — Αρχίζει να λειτουργεί το Σχολαρχείο.

1841.- Ίδρυση αγγλικής Εμπορικής Τράπεζας στον Πειραιά. - Εκλέγεται δήμαρχος ο Π. Όμηρίδης - Σκυλίτσης - Δίνεται ο πρώτος δημόσιος χορός στη λέσχη «Αρμονία».

1842.- Οι οικογένειες που διαμένουν στον Πειραιά είναι 210.

1844.- Έναρξη της λειτουργίας του μεταξουργείου του Λουκά Ράλλη, του πρώτου (από το 1846) ατμοκίνητου εργοστασίου στην Ελλάδα.

1845.- Αρχίζουν να χτίζονται τα διδακτήρια του αλληλοδιδακτικού σχολείου και του Σχολαρχείου με δωρεά του Κ. Ίωνίδη.

1846.- Ίδρυση του πρώτου ναυπηγείου από τον Αντ. Καλούδη.

1847.- Αποπεράτωση των διδακτηρίων αλληλοδιδακτικού σχολείου και Σχολαρχείου.

Οι κάτοικοι του Πειραιά είναι 4.960.

1848.- Σύσταση τριμελούς επιτροπής για τη διοίκηση του λιμένα.

1849.- Ο Νικηταράς άφησε τη στερνή του πνοή - 25/9/1849 - στον Πειραιά, σ' ένα φτωχοκάλυβο μιας καρβουνόμαντρας κοντά στο λιμάνι, όπου τον είχε μαζέψει ένα απ' τα παλιά παλικάρια του. Ήταν τυφλός και άρρωστος απ' τις κακουχίες της φυλακής που τον κλείσανε στα 1839.

Εκδίδεται η πρώτη εφημερίδα, ο «Ερμής του Πειραιώς», του Π. Καμπούρογλου.

1849 .- Το Πάσχα ήρθε στην Αθήνα ο Εβραίος μεγαλοτραπεζίτης βαρόνος Ρότσιλδ. Ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας που τον φιλοξένησε ζήτησε από την Κυβέρνηση να απαγορεύσει το συνηθισμένο κάψιμο του «Εβραίου», που έκαναν τότε κάθε Μεγάλη Εβδομάδα οι Αθηναίοι. Πράγμα που έγινε. Οι Αθηναίοι όμως θεώρησαν σαν υπεύθυνο τον Άγγλο - Εβραίο Δαβίδ Μπονιφάτσιο Πατσίφικο που έμενε στην οδό Σαρρή.

Το πλήθος ξεκίνησε για το σπίτι του και όταν έφτασε πέταξε όλα τα πράγματά του στο δρόμο.

Τότε ο Αγγλος πρέσβης βρήκε την ευκαιρία να ζητήσει το φανταστικό για την εποχή εκείνη ποσό των 886.737 δραχμών σαν αποζημίωση. Η κυβέρνηση αρνήθηκε και η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια.

Υστερα από αυτά, στις 16 Ιανουαρίου του 1850, μοίρα του αγγλικού στόλου με επικεφαλής το ναύαρχο Πάρκερ ήρθε στον Πειραιά.

Μα η περιουσία του Πατσίφικο ήταν η δικαιολογία. Στην πραγματικότητα οι Αγγλοι απόκλεισαν τον Πειραιά γιατί είχαν πληροφορίες ότι ο Οθων σχεδίαζε να συμπράξει με τη Ρωσία εναντίον των συμφερόντων τους.

Στα 1850 η Αγγλία διεκδικούσε τα νησιά Ελαφόνησο και Σπέντζα. Αν λοιπόν οι πληροφορίες αλήθευαν ότι η Ελλάδα θα συνεργαζόταν με τον Τσάρο για να πολεμήσει την Τουρκία και να κατοχυρώσει τα νησιά για τον εαυτό της την είχε άσχημα.

Θέλησε λοιπόν να δώσει στον Όθωνα ένα μάθημα. Γι αυτό και κατέπλευσε η μοίρα του Πάρκερ στον Πειραιά.

Ο Πάρκερ με τον διπλωμάτη Ουάις πήγαν στο υπουργείο Εξωτερικών και επέδωσαν τελεσίγραφο. Η κυβέρνηση το αρνήθηκε και ο αγγλικός στόλος κήρυξε την Ελλάδα σε αποκλεισμό.

Ο υπουργός Λόντος απάντησε με ένα γράμμα στο οποίο ανέφερε:

«Κύριε,

απέναντι των πράξεων αίτινες έλαβον χώραν εκ μέρους μιας Δυνάμεως, την οποίαν η κυβέρνησής μου δεν έχει ούτε τον τρόπον, ούτε την θέλησην να αντικρούσει, διαμαρτύρομαι εν ονόματι του βασιλέως μου και εν ονόματι των ιερωτέρων αρχών του δικαίου των εθνών...κλπ»

Αλλά οι «ιερώτερες αρχές του δικαίου των εθνών» πολύ λίγο βάραιναν εκεί όπου υπήρχε δύναμη.

Οσο όμως οι μέρες περνούσαν ο λαός εξαγριωνόταν. Οι Αθηναίοι τραγουδούσαν το τραγούδι του Σούτσου:

«Εμπροστά: μ' ανδρείο βήμα, και στη μέση το σπαθί, η Ελλάς να γένη θρύμμα παρά ν' απεγγλεζωθή».

Τελικά, το Ελληνικό κράτος πλήρωσε στον Πατσίφικο 200.000 δραχμές. Ο αγέρωχος Πάλμερσον είχε δείξει τη γροθιά του στον Οθωνα.

Και ο αποκλεισμός του Πειραιά λύθηκε ύστερα από 42 μέρες, την 1 Μαρτίου 1850.

1850.- Ο Πειραιάς κύριος κόμβος των θαλασσίων συγκοινωνιών. Πρώτα υποτυπώδη λιμενικά έργα. Ετήσια λιμενική κίνηση: 7.000 πλοία 130.000 τόνων και 30.000 επιβάτες.

Σύμφωνα με την απογραφή του 1850 οι οικίες είναι 450 και οι αποθήκες 330.

1854.- Αγγλογαλλική κατοχή, στη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου. Επιδημία χολέρας.

1855.- Δήμαρχος εκλέγεται ο Λουκάς Ράλλης.

1856.- Αρχίζει να χτίζεται το κτίριο των «Ραλλείων Σχολών», με δωρεά του Ίακ. Ράλλη.

1857.- Αποχώρηση από τον Πειραιά των στρατευμάτων κατοχής.

1858.- Εγκατάσταση του πρώτου υποβρύχιου τηλεγραφικού δικτύου. - Ανέγερση του πρώτου δημαρχείου, στη γωνία των οδών Λυκούργου και Δημοσθένους — Χτίζεται το διδακτήριο του Β' αλληλοδιδακτικού σχολείου, στα Υδρέϊκα, με δωρεά του Στεφ. Φραγκιάδη — Τελειώνει το κτίριο των «Ραλλείων Σχολων».

1860.- Ίδρυση του Μηχανουργείου (αργότερα και Ναυπηγείου) Βασιλειάδη.

1861.- Σύσταση της «Εφορευτικής Επιτροπής του λιμένος Πειραιώς». Το λιμάνι ουσιαστικά υπό τον έλεγχο του Δήμου. - Αποφασίζεται η ανέγερση της Δημοτικής Αγοράς.

1862.- Λειτουργία του Α' Γυμνασίου.

1863.- Αποπεράτωση της λιθόκτιστης Δημοτικής Αγοράς.

1864.- Πέθανε ο Μακρυγιάννης, που αγωνίστηκε στην Καστέλα, από φυσικό θάνατο, στις 20 Απριλίου 1864, αφού επί Όθωνα γνώρισε τη φυλακή και μια καταδίκη σε θάνατο. Πρόλαβε όμως και έγραψε με το ίδιο του το χέρι τα απομνημονεύματα του και έβαλε το λαϊκό ζωγράφο και παλιό αγωνιστή Παναγιώτη Ζωγράφο απ' τη Βορδόνια της Λακωνίας, να φτιάξει τις εικόνες από μάχες του αγώνα, που οι πιο πολλές είναι από μάχες της Αθήνας και του Πειραιά. -- Ίδρυση του πρώτου υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας στον Πειραιά.

1864.- Το χρόνο αυτό επισκέφθηκε τον Πειραιά ο Γάλλος αξιωματικός Ριβιέρ ο οποίος γράφει στο ημερολόγιό του ότι « αντίκρισε με έκπληξη και περιέργεια τους ξεροψημένους από τον ήλιο κατοίκους του. Εχουν όλοι τους κάτι πελώριες μουστάκες και είναι ντυμένοι με φουστανέλες ή βράκες με μαλλιαρές κάπες. Υπάρχουν πολλοί αμαξάδες και αν αντί για καμουτσί κρατούσαν όπλο, θα νόμιζες ότι είναι πολεμιστές».

1865.- Ιδρυση σχολής απόρων παίδων, στη συνοικία Καραβά, με δαπάνες του Νικ. Μελετοπούλου.

1866.- Δήμαρχος εκλέγεται ο Δημ. Μουτζόπουλος.

1867.- Εκδίδεται η εφημερίδα «Φωνή του Πειραιώς» του Α.Χ. Κωνσταντινίδη.

1868.- Κατασκευή κρηπιδωμάτων στο λιμένα Αλών.

1869.- Έναρξη λειτουργίας ατμοκίνητου Σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς, φθάνει ως το Θησείο. — Αρχίζει να χτίζεται το μέγαρο του Χρηματιστηρίου και αργότερα Δημαρχείου (το ιστορικό «Ρολόι»), που αποπερατώθηκε το 1873. - Ιδρύονται ο Φιλολογικός Σύλλογος «Σωκράτης» και η πρώτη δημοτική φιλαρμονική.

1871.- 14 Απριλίου. Μεταφέρεται στον Πειραιά με πολεμικό πλοίο το σκήνωμα του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε. Κι από κει με μεγάλες στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών όπου τοποθετείται σε λάρνακα.

1872.- Θάνατος Π. Όμηρίδη – Σκυλίτση.

1873.- Ό Μουσικός Σύλλογος «Μελπομένη» συγχωνεύεται με τη Φιλαρμονική Εταιρία «Ευτέρπη» — Λειτουργεί το πρώτο θερινό θέατρο στην Τερψιθέα — Λειτουργεί το «Τζάννειο Νοσοκομείο» — Εκδίδεται η εφημερίδα «Ποσειδών» του Π. Κηρύκου. Δημιουργούνται τα "Βούρλα".

1874.- Δήμαρχος εκλέγεται ο Τρύφων Μουτζόπουλος — Ιδρύεται το «Ζάννειο "Ορφανοτροφείο» — Εκδίδεται ή εφημερίδα «Έρμης» του Ι. Καλοστύπη.

1875.- Εγκαίνια του Χρηματιστηρίου, που όμως δεν θα λειτουργήσει για πολύ. -- Πρώτες αξιόλογες προσπάθειες για δημιουργία πνευματικής και καλλιτεχνικής κινήσεως — Φιλολογικοί σύλλογοι «Ελικών» και «Μούσαι» — Δίνονται θεατρικές παραστάσεις και συναυλίες στις αίθουσες του «Ραλλείου Παρθεναγωγείου» και του Χρηματιστηρίου.

1876.- Τελειώνει το κτίριο του Γυμνασίου στην πλατεία Κοραή. - Εγκατάσταση του πρώτου γερανού στο λιμάνι.

1878.- Φωτισμός της πόλης και του λιμένα με φωταέριο.

1879 .- Θάνατος Λουκά Ράλλη.

Οι κάτοικοι το χρόνο αυτό 1879 αριθμούνται σε 21.055.

1880.- Ιδρύεται ο επιστημονικός σύλλογος «Αριστοτέλης» — Εκδίδεται ή εφημερίδα «Σφαίρα» του Ι. Καλοστύπη.

1881-1886.- Αγορά μεγάλης βυθοκόρου. Εκβαθύνσεις στο λιμάνι. Αξιοποίηση του λιμένα Αλών.

1882.- Οι λιθόκτιστες οικίες του Πειραιά, των γύρω συνοικιών Φρεατίδος και Νέου Φαλήρου ανέρχονται σε 2.000 με 650 ιδιοκτήτες.

1884.- Ίδρυση της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων. — Θεμελίωση του Δημοτικού Θεάτρου (που θ' αποπερατωθεί το 1895). - Λειτουργεί το πρώτο χειμερινό θέατρο του Ν. Καμπανάκη — Εκδίδεται το πε­ριοδικό «Απόλλων» του Δ. Κ. Σακελλαρόπουλου — Δήμαρχος εκλέγεται ο Αριστείδης Σκυλίτσης — Ανέγερση του θεάτρου Τσόχα, στην Καστέλα.

1885.- Ανέγερση του υπαιθρίου θεάτρου Νέου Φαλήρου.

1887.- Ιδρυση του λυκείου «ο Πλάτων» του Ζήση Αγραφιώτη — Δήμαρχος εκλέγεται ο Θεοδ. Ρετσίνας.

1888.- Εκδοση του περιοδικού «Κυανή Έπιθεώρησις» — Εγκατάσταση της οικογενείας Λαμπελέτ στον Πειραιά.

1889.- Οι ιδιοκτήτες οικιών αυξάνονται σε 2.600.

1893.- Θάνατος Θεοδ. Άφεντούλη. Αποπεράτωση του Δημοτικού Θεάτρου — Ιδρυση του «Καλλιτεχνικού Κέντρου Πειραιώς» από τον Κ. Βολανάκη.

1894.- Εγκατάσταση των πρώτων τηλεφώνων. -- Εκδίδεται το περιοδικό «Στάδιον» του Γ. Κριτή, από το οποίο πρωτοπαρουσιάζεται 6 Λάμπρος Πορφύρας — Ιδρύεται και λειτουργεί στον Πειραιά η «Βιομηχανική και Εμπορική Ακαδημία» του Οθ. Ρουσοπούλου — Μεταφέρεται στην Αθήνα η Σχολή των Ευελπίδων — Ιδρύεται ο «Πειραϊκός Σύνδεσμος».

1896 .- Ο πληθυσμός του Πειραιά φτάνει τους 50.200 κατοίκους. Ανεγείρονται 140 νέες οικοδομές και έτσι το σύνολο των οικιών υπολογίζεται σε 9.400.

Σε μια φωτογραφία της εποχής παρμένη από τον Προφήτη Ηλία που είχε στην κατοχή του ο χρονογράφος Θεόδωρος Βλάσσης (+ 1971) και όπως έγραψε ο ίδιος στις 11-3-1969 στη « Φωνή του Πειραιώς», «παρουσιάζει την γενική, σχεδόν, άποψη του Πειραιά, από τη Φρεατίδα μέχρι το ναό του Αγ. Σπυρίδωνος. Προς το σημείο της πλατείας Αλεξάνδρας φαίνεται το συγκρότημα των ομοιόμορφων σπιτιών του Τσίλλερ, καθώς και το εργοστάσιο υαλουργίας, δηλαδή το γνωστό στον καιρό μας σπίτι του Σπυράκη. Λίγο πιο πάνω φαίνεται το θέατρο Τσόχα, το σημερινό « Αελλώ», που χτίστηκε στα 1884, καθώς και το πέτρινο σπίτι, στην παραλία. Από το πέτρινο σπίτι μέχρι την πλατεία του Πασαλιμανιού, η περιοχή είναι γεμάτη από βράχια και πουρνάρια. Στο Πασαλιμάνι τα δύο υπάρχοντα σπίτια, είναι το κτίριο του καφενείου των σημερινών «Βερσαλλιών» και απέναντι, πολύ χαμηλότερο, το καφενείο του Διονυσιάδη, δηλαδή εκεί που βρίσκεται τώρα το καφενείο «Σπλέντιτ».

Αλλες αξιοσημείωτες, τότε, οικοδομές ήσαν ένα σπίτι πλάι στου Κοψαύτη, το σπίτι του Στίγκου, δυο -τρία στην Υψηλάντου, στη Χαριλάου Τρικούπη το μεγάλο σπίτι του Περατικού προ της Γαλλικής Σχολής, και στο άκρο προς τη Φρεατίδα, τα κτίρια του Μελετόπουλου, που αργότερα αγοράσθηκαν από τη Βασίλισσα Ολγα και διαμορφώθηκαν σε Ρωσικό Νοσοκομείο (σήμερα Ναυτικό).

Αυτές ήσαν οι εντυπωσιακές οικοδομές, λίγο πριν από το 1900. Όλα τα άλλα σπίτια ήσαν μονώροφα».

1897 .- Εκδίδεται η εφημερίδα «Χρονογράφος» του Γ. Κριτή.

1898.- Ιδρύεται το Παρθεναγωγείο της Ε. Μπάρδη — Πρόεδρος του «Πειραϊκού Συνδέσμου» εκλέγεται ο Νικ. Φίλων. -- Έναρξη κατασκευής των δύο Μονίμων Δεξαμενών. Αρχίζουν επίσης να κατασκευάζονται οι δύο εξωτερικοί μόλοι (Θεμιστοκλέους, Κράκαρη), που τελειώνουν το 1906 και διευρύνεται ο προβλήτας της Τρούμπας.

1899.- Ιδρυση της Σχολής Μηχανικών του «Πειραϊκού Συνδέσμου» — Κυκλοφορούν τα «Τραγούδια του σπιτιού» του Γ. Στρατήγη — Λειτουργεί, για πρώτη φορά, κινηματογράφος στον Πειραιά, στο θέατρο Τσόχα.

ΑΠΟ ΤΟ 1900 ΩΣ ΤΟ 1950

Κατά τη «μεταρρυθμιστική» δεκαετία 1900-1910 έχει ηλεκτροκινηθεί ο σιδηρόδρομος Αθήνας-Πειραιά, έχει διανοιχτεί η λεωφόρος Συγγρού και έχει αρχίσει η ασφαλτόστρωση των δρόμων, ενώ εμφανίζονται τα πρώτα τηλέφωνα και αυτοκίνητα.

Η ανάπτυξη του σιδηροδρόμου ουσιαστικά επιβάλλει και την εξάπλωση της πόλης σύμφωνα με τις βέλτιστες χωρικές αστικές επιλογές: ΒΑ ως την Κηφισιά και νότια ως το Φάληρο.
Στον Πειραιά βιομηχανικές μονάδες έχουν αναπτυχθεί στα ΒΔ του λιμανιού και κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής. Μετά την έλευση των προσφύγων θα φτάσουν ως τη Νέα Ιωνία. Στη Δραπετσώνα, στη δυτική άκρη του λιμανιού, είχαν εγκατασταθεί από τις αρχές του αιώνα, όταν ακόμη η περιοχή ήταν ακατοίκητη, τρεις μεγάλες επιχειρήσεις: το Ναυπηγείο Βασιλειάδη αρχικά (1896-1898), το 1907 η τσιμεντοβιομηχανία Ζαβογιάννη-Ζαμάνου (η μετέπειτα ΑΓΕΤ του Α. Χατζηκυριάκου) και το 1909 η Ανώνυμη Εταιρεία Χημικών και Λιπασμάτων του Κανελλόπουλου. Το 1913 μάλιστα η εταιρεία των λιπασμάτων έχτισε εκεί και εργατικές κατοικίες πρoκειμένου να στεγαστούν οι εργαζόμενοι της εταιρείας. Η εγκατάσταση των προσφύγων δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την επέκταση και ανάπτυξη της βιομηχανικής ζώνης προς το δυτικό άξονα της πόλης.

Λεπτομερέστερα:

1900.- Εκδίδεται «Το Περιοδικόν μας» του Γερασ. Βώκου — Ιδρύεται η Σχολή Μηχανικών «Προμηθεύς».

1901.- Εκδίδεται το Φιλολογικό Λεύκωμα του Ήρ. Παπαμανώλη — Κυκλοφορεί ο «Λαγκάς» του Δημοσθ. Βουτυρά.

1902.- Θάνατος του Νικ. Φίλωνος.

1903.- Ιδρυση του Ωδείου του «Πειραϊκού Συνδέσμου» — Έναρξη της λειτουργίας του «Χατζηκυριακείου "Ορφανοτροφείου», που είχε αρχίσει να χτίζεται το 1883.

1904.- Αρχίζει ο ηλεκτροφωτισμός στην πόλη και το λιμάνι. Ηλεκτροκινείται ο Σιδηρόδρομος Αθηνών - Πειραιώς. -- Ιδρυση του «Δραγατσείου» εκπαιδευτηρίου.

1905.- Ανέγερση του κτιρίου της Σχολής Ν. Δοκίμων , στην Πειραϊκή χερσόνησο — Θάνατος Άντ. Αντωνιάδη.

1906.- Θάνατος του Τρυφ. Μουτζοπούλου.

Διέρχεται από τον Πειραιά ο Κεμάλ Ατατούρκ, προερχόμενος από την Αίγυπτο και με πλοίο κατευθύνεται στη Θεσσαλονίκη.

1907.- Πρωτοπαρουσιάζεται η «Παγά Λαλέουσα» του Παύλου Νιρβάνα — Δήμαρχος εκλέγεται ο Δημοσθ. Όμηρίδης - Σκυλίτσης — Πεθαίνει ο μεγάλος θαλασσογράφος Κώστας Βολανάκης. --Λειτουργία του εργοστασίου της Ανων. Γεν. Εταιρείας Τσιμέντων στη Δραπετσώνα.

1908.- Έναρξη εκβραχισμού του υφάλου του Προλιμένα. -- Ιδρύεται το «Νέον Ωδείον Πειραιώς» της Σοφ. Βέλλα - Βρυάκου — Παίζεται στην Αθήνα « Ο Γιος του ίσκιου» του Σπ. Μελά.

1909.- Ηλεκτροκίνηση των «τραμ». Ασφαλτόστρωση των κεντρικών οδών και πλατειών. Μεταφέρεται το Νεκροταφείο από τον Αγιο Διονύση στην Ανάσταση. — Έναρξη λειτουργίας του εργοστασίου της Α.Ε. «Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων».

1910.- Ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Πειραιά. -- Πρώτες προσπάθειες για συγκρότηση Βιβλιοθήκης — Λειτουργία λαϊκού αναγνωστηρίου στο ισόγειο του Σχολαρχείου.

1911.- Σύσταση της «Επιτροπείας Λιμένος Πειραιώς». Πρόεδρος ο Δημήτριος Καλλιμασιώτης.

1912.- Ιδρυση του λυκείου «Ελληνισμός» του Κυρ. Σταυριανού. Αποπεράτωση των Μονίμων Δεξαμενών.

1913.- Εκδοση της εφημερίδας «Θάρρος».

1914.- Ιδρυση του Ε' Γυμνασίου Αρρένων — Δήμαρχος εκλέγεται ο Αναστάσιος Παναγιωτόπουλος.

1915.- Κυκλοφορεί «Το Συναξάρι του παπά-Παρθένη» του Παύλου Νιρβάνα.

1916-1917.- Αποκλεισμός του λιμένα από τους Αγγλογάλλους.

1918.- Θάνατος Ιωάν. Καλοστύπη — Έκδοση της εφημερίδας «Σημαία» — Το Α' Γυμνάσιο μεταφέρεται, στα διδακτήρια του Σχολαρχείου και το Β' Γυμνάσιο στο κτίριο του Β' Παρθεναγωγείου, στην οδό Αφεντούλη.

1919 .- Ίδρυση του Εμπορικού-Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Πειραιά (Ε.Β.Ε.Π.) ως νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου (Ν. 184/1914). [Το επι­μελητήριο λειτουργούσε ως νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου από το 1907]. — Ίδρυση του Λιμενικού Σώματος.

1920.- Θάνατος Άγαθ. Κωνσταντινίδη — Εκδοση των «Σκιών» του Λάμπρου Πορφύρα.

1921.- Κυκλοφορούν τα έργα του Δημοσθ. Βουτυρά «Ζωή Αρρωστημένη» και «Οι αλανιάρηδες» — Εκδίδονται σε δύο τόμους τα θεατρικά έργα του Π. Νιρβάνα — Ιδρύεται η «Λογοτεχνική ομάδα» από νέους λογοτέχνες και διανοουμένους.

Στα 1921 ο Πειραιάς έχει 128.339 κατοίκους. Πρόκειται , φυσικά, για τον μείζονα Πειραιά, αφού ο χωρισμός των συνοικισμών, έγινε πολύ αργότερα. Και στα 1929 σε μια τότε απογραφή αναφέρονται περί τα είκοσι μέγαρα στην περιοχή Πειραιώς, όπως του Οικονόμου στην οδό Μιαούλη, του Πότογλου στη Σκουζέ, του Πρίνου στη Β. Κωνσταντίνου, του Κασσίμη στη Γεωργίου, του Σφαέλου στη Νικήτα, του Τριανταφύλλου στη Νικήτα, της « Κιούναρ» στη Ρέπουλη. Αυτά τριώροφα. Τετραώροφα της Λαϊκής, του Γαβριήλ στη Μακράς Στοάς, του Γιαννουλάτου, στην πλατεία Καραϊσκάκη, του Συρεγγέλα κοντά στην αγορά, των Σιδηροδρόμων, του Σπυράκη στη Γεωργίου. Και πενταώροφα των Αφών Βάττη και του Ζερβού.

Αυτές όμως οι οικοδομές φιλοξενούσαν επαγγελματικές επιχειρήσεις. Για κατοικίες, όμως, τα περισσότερα οικοδομήματα ήσαν το πολύ διώροφα και τριώροφα ήσαν τα αρχοντικά, όπως των Μεταξάδων, των Σκυλίτσηδων, του Ξακουστή, του Μπαρμπαρέσσου, του Ηλιόπουλου, του Μιχαλινού, του Κωνσταντόπουλου, του Παληού, των Βουρβουλαίων, των Φραγκούληδων, του Μελετόπουλου, του Πιπινέλλη, του Γεωργή, του Πουρή, του Μπιτούνη, του Κρέμου και μερικά άλλα.

Ερχεται η θλιβερή περίοδος της Κατοχής, με τα επακόλουθα των βομβαρδισμών, του μαρασμού, της ερήμωσης της πόλης. Για χρόνια μένει στάσιμη από πλευράς οικοδομικής δραστηριότητας και με μειωμένο τον προπολεμικό πληθυσμό της.

Η οικοδομική δραστηριότητα ξαναρχίζει το 1952 με τη θεμελίωση της πρώτης πολυκατοικίας στον Πειραιά, του Παυλίδη στο Πασαλιμάνι.

Από κει και πέρα άρχισε η ανοικοδόμηση και άλλων μεγάλων πολυώροφων κτιρίων.

1922.- Μικρασιατική καταστροφή. Εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων στον Πειραιά. Ριζική μεταβολή στη ζωή της πόλης — Κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση η «Παγά Λαλέουσα» του Π. Νιρβάνα.

1923.- Απονομή του Εθνικού Αριστείου Γραμμάτων και Τεχνών στον Π. Νιρβάνα. --Τραγικό ναυάγιο του βοηθητικού πλοίου του στόλου «Αλέξανδρος», έξω από το λιμάνι, με 300 περίπου θύματα.

1924.- Έναρξη κατασκευής των πρώτων μεγάλων λιμενικών έργων συνολικού ύψους 495 εκατομμυρίων δραχμών (που ολοκληρώθηκαν το 1931). — Εγκαίνια του Χρηματιστηρίου Εμπορευμάτων Πειραιώς.

1925.- Ίδρυση των Επιμελητηρίων Επαγγελματικού και Βιοτεχνικού. -- Εκδίδονται, οι «Λόγοι κι αντίλογοι» του Π. Νιρβάνα — Εκλέγεται δήμαρχος ο Τάκης Παναγιωτόπουλος.

1926.- Κυκλοφορούν σε δεύτερη Έκδοση οι «Σκιές» του Λ. Πορφύρα — Ιδρύεται η «Εταιρία Διανοουμένων Πειραιώς» — Συγκροτείται ο θίασος «Νέοι του Πειραιώς».

1927.- Αρχίζει να λειτουργεί η Δημοτική Βιβλιοθήκη — Ιδρύεται ο «Φυσιολατρικός Ομιλος Πειραιώς» — Θάνατος Άλεξ. Μελετοπούλου — Θάνατος Γερασ. Βώκου.

1928.- Ο πληθυσμός του Πειραιά μαζί με τους προσφυγικούς συνοικισμούς φτάνει τους 254.088 κατοίκους — Εκδίδονται το περιοδικό «Διανόηση» και το «Πειραϊκό Ημερολόγιο» — Ο Π. Νιρβάνας εκλέγεται ακαδημαϊκός. -- Αρχίζει η άμεση παραβολή των πλοίων στα κρηπιδώματα και τους προβλήτες του λιμανιού. — Λειτουργεί το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής Εταιρείας στο Κερατσίνι.

1929.- Εκδίδονται το περιοδικό «Διανοούμενος» και η εφημερίδα «Νέοι Καιροί». Παράλληλα πληθαίνουν οι τεκέδες.

1930.- Ίδρυση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς. — Πρώτος πρόεδρος του Δ.Σ. ο δικηγόρος Μιχαήλ Ρινόπουλος (1879-1959) και πρώτος γενικός διευθυντής ο ναύαρχος Λ.Σ. Θεόδωρος Γρηγοράκης. — Ιδρύεται η «Φιλολογική Στέγη» — Κυκλοφορούν οι «Θλιμμένοι Ναζωραίοι» του Γρ. Θεοχάρη.

**** Το λιμάνι του Πειραιά δέχτηκε οργανωμένο εποικισμό από Χιώτες στη δεκαετία του 1830 και εξελίσσεται στο πρώτο λιμάνι εισαγωγής σιτηρών.Έτσι στη δεκαετία του 1860 εμφανίζεται εδώ δυναμικά η αλευροβιομηχανία και ταυτόχρονα ένα άλλο στρατηγικής σημασίας αγαθό, το βαμβάκι. Ο αμερικανικός εμφύλιος(1861-1865)πυροδότησε τις τιμές του βαμβακιού και προκάλεσε επέκταση της καλλιέργειας του στην περιοχή της Λιβαδειάς όπου ιδρύθηκαν τα πρώτα υδροκίνητα εκκοκκιστήρια και νηματουργεία. Η εξαγωγή του βαμβακιού από τον Πειραιά έδωσε ώθηση για την ίδρυση εκκοκκιστηρίων και νηματουργείων στην πόλη(1868). Στο μεταξύ είχε ιδρυθεί το πρώτο μηχανικό μηχανουργείο από τον Γεώργιο Βασιλειάδη. Ο Πειραιάς βρισκόταν στο κατώφλι της βιομηχανικής εποχής.

1931.- Απονέμεται το αριστείο του Δήμου Πειραιώς στιις κορυφαίες μορφές της πειραϊκής πνευματικής παραδόσεως — Κυκλοφορεί «Ό Γέρος του Μοριά» του Σπ. Μελά — Εκδίδεται το περιοδικό «Ορίζοντες» — Κυκλοφορούν τα «Ειδύλλια» του Νίκου Χαντζάρα — Ιδρύεται ο Φυσιολατρικός Σύνδεσμος «Ζήνων». —Ανάληψη από τον Ο.Λ.Π. της φορτοεκφόρτωσης των εμπορευμάτων.

1932.- Ιδρύονται η «Εταιρία Καλλιτεχνών Πειραιώς» και η «Φιλική Εταιρία Νέων» — Δημιουργείται η «Καλλιτεχνική Σκηνή» με σκηνοθέτη το Μιχ. Κουνελάκη — Κυκλοφορεί ο « Ισιος Δρόμος» του Χρ. Λεβάντα — Θάνατος Λάμπρου Πορφύρα. — Έναρξη λειτουργίας της Ελευθέρας Ζώνης — Εγκατάσταση των δύο γερανογεφυρών.

1933.- Δρομολόγηση του Υ/Κ «Βύρων» στη γραμμή Πειραιά-Βορείου Αμερικής. -- Κυκλοφορούν ο «Ναύαρχος Μιαούλης» του Σπ. Μελά και τα «Μαραμπού» του Ν. Καββαδία — Ιδρύονται οι Σχολές Μηχανικών «Αρχιμήδης».

1934.- Απόσπαση των προσφυγικών συνοικισμών από το Δήμο Πειραιά και αναγνώριση τους ως ανεξάρτητων δήμων και κοινοτήτων. — Κυκλοφορούν οι «Μουσικές Φωνές» του Λ. Πορφύρα — Πρωτοπαρουσιάζεται ο «Παπαφλέσσας» του Σπ. Μελά — Εκδίδεται η εφημερίδα «Κοινή Γνώμη» του Γρ. Θεοχάρη — Το Α' Γυμνάσιο μετονομάζεται σε Σχολή Μέσης Εκπαιδεύσεως Πειραιώς — Θάνατος του Ίακ. Χ. Δραγάτση.

1935.- Εκδίδεται η εφημερίδα «Πειραϊκή» του Στ. Φραγκούλη με διευθυντή συντάξεως τον Κύπρο Φραγκούλη — Ό Σπύρος Μελάς εκλέγεται ακαδημαϊκός.

1936.- Θάνατος Ζήση Αγραφιώτη. -- Ίδρυση του Ναυτικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.

1937.- Εγκαίνια Σιταποθήκης (Σιλό). — Ιδρυση της «Ραλλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας» — Θάνατος Παύλου Νιρβάνα. Τέλος των Βούρλων, αρχή της Τρούμπας.

1938.- Στον Πειραιά λειτουργούν 475 μεγάλα εργοστάσια, 3.400 μικρότερα εργοστάσια και βιοτεχνικά εργαστήρια, 12.000 καταστήματα. Ο ετήσιος κύκλος εργασιών των 162 ανωνύμων εταιρειών (βιομηχανικών, εμπορικών, ναυτιλιακών) ξεπερνάει τα 10 δισεκατομμύρια. -- Δήμαρχος διορίζεται ο Μιχ. Μανούσκος — Τελειώνει η ανέγερση του μεγάρου του «Πειραϊκού Συνδέσμου», που είχε αρχίσει το 1930 — Ιδρύεται ή «Πειραϊκή Σκηνή» — Γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Λ. Πορφύρα στη Φρεαττύδα — Κυκλοφορούν τα «Περασμένα κι αλησμόνητα » του Αγγ. Κοσμή — Θάνατος Γ. Στρατήγη.

1939.- Αναχώρηση για πρώτη φορά από το λιμάνι του Υ/Κ «Νέα Ελλάς», που εγκαινιάζει τη γραμμή Ελλάδας- Αμερικής (17 Μαίου). -- Οργάνωση της Α' Πανελλήνιας Εκθέσεως Χαρακτικής στο Φουαγιέ του Δημο­τικού Θεάτρου — Έκδοση των «Επινείων» του Β. Λαμπρολέσβιου.

1940.- Κυκλοφορούν «Ή φαμίλια του Νώε» του Χρ. Λεβάντα και τα «Εσπερινά» του Γ. Καρατζά — Εκδίδεται το περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα» — Οι πειραιώ­τες λογοτέχνες και διανοούμενοι υπογράφουν διακήρυξη διαμαρτυρίας για την άδικη επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. -- Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Πρώτοι αλλά άστοχοι βομβαρδισμοί του λιμανιού από τους Ιταλούς.

1941.- Έναρξη ελληνογερμανικού πολέμου. Βομβαρδισμός από γερμανικά «στούκας». Τρομερή έκρηξη στο αγκυροβολημένο πλοίο «Κλαν Φρέυζερ», με μεγάλες καταστροφές (6 Απριλίου). — Κατοχή. Εγκατάσταση γερμανικής διοίκησης στο λιμάνι (27 Απριλίου). — Καταστροφή της μιας γερανογέφυρας και ανατίναξη του βουλγαρικού α/π «Μαρία-Λουίζα» από σαμποτάζ (31 Μαΐου). — Διακοπή της εκδόσεως των πειραϊκών εφημερίδων.

1942.- Εκδίδεται το λογοτεχνικό περιοδικό «Αργώ».

1943.- Κυκλοφορεί η «Θάλασσα» του Κώστα Σούκα — Εκδίδονται τα περιοδικά «Νεοελ­ληνική Μούσα», «Νεότης», «Νέα Αυγή», κ.ά. — Ιδρύεται ο θίασος «Πειραϊκό Θέατρο».

1944.- Βομβαρδισμός του Πειραιά από συμμαχικά αεροπλάνα, με ανθρώπινα θύματα και μεγάλες καταστροφές (11 Ιανουαρίου) — Ανατίναξη των λιμενικών εγκα­ταστάσεων (Σιλό, Δεξαμενών, Λιμενικών υπόστεγων, Αγίας Τριάδος κ.ά.) από τους Γερμα­νούς, κατά την αποχώρηση τους. Διάσωση του εργοστασίου της Ηλεκτρικής Εταιρίας στο Κερατσίνι από ομάδες της Εθνικής Αντί­στασης (12 Οκτωβρίου) — Απελευθέρωση — Ανάληψη των φορτο-εκφορτωτικών εργασιών από τον Ο.Λ.Π. (17 Δεκεμβρίου). Εκδίδεται η εφημερίδα «Φωνή του Πειραιώς» των Γ. Μπουκουβάλα - Π. Τζουνάκου - Γ. Πασαμήτρου.

1945.- Μετά την απελευθέρωση και την καταστολή του κομμουνιστικού κινήματος του Δεκεμβρίου 1944 - μάχες στο μέγαρο Βάττη- αρχίζουν οι προσπάθειες για την ανασυγκρότηση στην πόλη και το λιμάνι — Ιδρύονται ο όμιλος «Φίλοι της Τέχνης» και ο «Αγγλοελληνικός Σύνδεσμος Πειραιώς» — Εκδίδονται τα περιοδικά «Πορεία», «Πειραϊκά Χρο­νικά» και η εφημερίδα «Ελληνική Ωρα» του Κ. Φραγκούλη — Ό «Σύνδεσμος Νέας και Παλαιάς Κοκκινιάς» μετονομάζεται σε «Φιλολογικό Σύλλογο Νικαίας» — Κυκλοφορούν οι «Τρικυμίες» του Δημοσθ. Βουτυρά και τα «Πειραϊκά» του Ίωάν. Άλ. Μελετοπούλου.

1945-1950.- Αποκατάσταση των περισσοτέρων πολεμικών ζημιών στο λιμάνι. Ανέλκυση των ναυαγίων — Επαναλειτουργία Σιλό (1950). — Δημοσίευση του Α.Ν. 1559/50 «περί Ο.Λ.Π.».

1946.- Επισκευάζονται το Δημοτικό Θέατρο και το μέγαρο του «Πειραϊκού Συνδέσμου», που είχαν υποστεί ζημιές στην Κατοχή και τα Δεκεμβριανά -- Εγκαινιάζει τα ταξίδια του στις μεσογειακές γραμμές το επιβατικό α/π «Κορινθία», το μόνο πλοίο της ΕΛΜΕΣ που διασώθηκε κατά τον τελευ­ταίο πόλεμο.

1947.- Εγκαίνια της πρώτης τακτικής εμπορικής γραμμής Ελλάδας-εξωτερικού από το α/π «Ελλάς» της εταιρείας «Ελληνική».

1948.- Σειρά παραστάσεων της «Εθνικής Λυρικής Σκηνής» στο θέατρο Τσόχα — Θάνατος Γ. Καρατζά.

1949.- Ίδρυση του «Ναυτικού Μουσείου». 1949 -- Ή εφημερίδα «Νέοι Καιροί» μετονομάζεται σε «Νέους Σκοπούς» με διευθυντή το Γ. Πιτσάκη.—Κυκλοφορεί το «Ταξίδι στο άγνωστο» του Χρ. Λεβάντα — Οργανώνεται έκθεση πειραϊκού βιβλίου από τον Άργ. Κωστέα — Θάνατος Ν. Χαντζάρα.

1950.- Ανανέωση της «Φιλολογικής Στέγης» με την είσοδο νέων στελεχών και δραστηριοποίηση της. -- Καταχρήσεις στον Ο.Λ.Π. (Η υπόθεση θα κλείσει με την έκδοση καταδικα­στικής για τους υπεύθυνους υπαλλήλους απόφασης του Εφετείου Αθηνών, τον Οκτώβριο 1953 — και με απαλλαγή ορισμένων υπαλλήλων και του τ. Προέδρου του Ο.Λ.Π. Ν. Γεννηματά).

1951-1980

1951-1954.- Επανέκδοση της εφημερίδας «Χρονογράφος» — Θάνατος Αιμ. Βεάκη.-- Συνέχιση και ολοκλήρωση της αποκατάστασης των πολεμικών ζημιών. Κατασκευή ορισμένων νέων έργων.

1952 .- Ανέγερση της πρώτης σύγχρονης πολυκατοικίας του Παυλίδη στο Πασαλιμάνι — Κυκλοφορεί «Το αγόρι της γελαστής χερσόνησος» του Γκ. Μπινιάρη.

1953.- Εγκαίνια του μεγάρου του Ε.Β.Ε.Π. -- Όργάνωση της Ιστορικής εκθέσεως εικαστικών τεχνών από τη «Φιλολογική Στέγη»—"Εκδοση των περιοδικών «Πειραϊκή "Ερευνα» και «Πνευματική Πο­ρεία».

1954.- Δρομολόγηση του Υ/Κ «Βασίλισσα Φρειδερίκη» στη γραμμή Ελλάδας-Αμερική ς — Εγκατάσταση του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας στον Πειραιά. -- Συγκρότηση της Φιλολογικής Ομάδας των νέων — Ιδρυση του Φυσιολατρικού Μορφωτικού Όμίλου «Ό Πλάτων»— Όργάνωση κύκλου ομιλιών για το αρχαίο θέατρο από τη «Φιλολογική Στέγη» και το «Θυμελικο Θίασο» — Εκδίδεται η εφημερίδα «Δημότης».

1955.- Έναρξη της σταδιακής εκτέλεσης του προγράμματος έργων για την ανάπτυ­ξη του λιμένα, με βάση το σχέδιο του καθηγητή Δημοσθ. Πίππα. — Ανα­χώρηση για πρώτη φορά από το λιμάνι του Υ/Κ «Ολυμπία», που δρομο­λογείται επίσης στη γραμμή Ελλάδας-Αμερικής. -- Κυκλοφορούν τα «Θαλασσοπούλια» του Ν. Βελιώτη.

1956.- Οργανώνεται η Έκθεση πολιτισμού της πόλεως του Πειραιώς στον κήπο της Τερψιθέας — Κυκλοφορούν «Το ποινικό μητρώο μίας εποχής» του Κ. Σούκα (κρατικό βραβείο μυθιστορήματος), η «Αθόρυβη Φλόγα» του Γρ. Θεοχάρη και τα «Ποιή­ματα» του Κ. Θεοφάνους — Εκδίδονται τα «"Απαντα» του Λ. Πορφύρα — Θά­νατος Γ. Σακαλή.

1957.- Ιδρύεται το «Πειραϊκό Θέατρο» του Δ. Ροντήρη — Κυκλοφορούν η «Πορεία κόντρα στον τυφώνα» του Χρ. Λεβάντα και η «Θητεία πάνω στη γη» του Α. Βολανάκη.

1958.- Εγκατάσταση της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής στον Πειραιά.-- Επανεκδίδεται «Το Περιοδικό μας» από ομάδα Πειραιωτών λογοτεχνών — Οργανώνεται η «Εκθεση Σολωμού» στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου — Εκ­δίδεται το «Λεύκωμα Πειραιώς» του Δ. Πανίτσα — Θάνατος Δημοσθ. Βουτυρά.

1959.- Σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα έρχονται στο φως, κατά τη διάρκεια εκσκαφών για υδραυλικές εγκαταστάσεις, στη διασταύρωση των οδών Γεωργίου Α' και Φίλωνος — Οργανώνεται η Εκθεση του Ιστορικού Πειραϊκού Αρχείου, που δώρισε στο Δήμο Πειραιώς ο Ίωάν. Άλ. Μελετόπουλος — Κυκλοφορούν τα «Ραγάνια» του Ν. Βελιώτη και τα «Ποιήματα. 1949-1959» του Γ. Μετσόλη — Θάνατος Τάκη Α. Παναγιωτοπούλου. -- Κατασκευή των πρώτων έργων για τη λιμενοποίηση του όρμου Αγίου Γεωρ­γίου Κερατσινίου (λιμένα Ηρακλέους).

1960.- Κυκλοφορεί η ετήσια Έκδοση «Πειραιάς 1960» του Γ. Δρόσου — Εκδίδεται ή εβδομαδιαία εφημερίδα «Πειραϊκή» — Οργανώνεται ο κύκλος ομιλιών για την πνευματική Ελλάδα από τη «Φιλολογική Στέγη» — Κυκλοφορούν οι «Ιστορίες του Πόρτο-Λεόνε» του Χρ. Λεβάντα και ή «Παθολογία» του Στ. Γεράνη.

1961.- Όργανώνεται η Α' έκθεση Πειραιωτών Καλλιτεχνών στον κήπο της Τερψιθέας από το Φ.Μ.Ο. «Πλάτων» — Εκδίδεται το περιοδικό «Θερμοπύλες» — Κυκλοφορεί ο «Μυστικός Δείπνος» του Α. Βολανάκη.

1962.- Κατασκευή μόλου Φρεαττίδας και λιμενίσκου «Δέλτα» Φαλήρου. — Ίδρυση Μητρόπολης Πειραιώς. -- Οργανώνεται η Α' πανελλήνια έκθεση θαλασσογραφίας από τη «Φιλολογική Στέγη».

1963.- Επαναλειτουργεί η Δραματική Σχολή του «Πειραϊκού Συνδέσμου» — Απονέμεται στην Κ. Μητροπούλου το βραβείο πεζογραφίας της «ομάδας των 12» — Το Α' Γυμνάσιο μετονομάζεται σε «Ίωνίδειο Πρότυπο Σχολή». — Εξαγορά της περιοχής Βασιλειάδη από τον Ο.Λ.Π.

1964.- Ιδρύεται ο Νομός Πειραιώς — Ιδρύεται η εφημερίδα «Κοινωνική» με εκδότη –διευθυντή το Βασίλη Κουτουζή. — Κυκλοφορεί το μυθιστόρημα του Κ. Σούκα «Καταδικάζεται ή ελπίδα». Ολοκλήρωση της επέκτασης του κτιρίου της Σιταποθήκης (Σιλό). — Λειτουργία της Ιχθυόσκαλας, στο Κερατσίνι.

1 965.- Λειτουργεί η Νομαρχία Πειραιά στην οδό Κολοκοτρώνη 100. -- Αρχίζει να λειτουργεί το θέατρο «Αυλαία» — Εκδίδεται το Δελτίο της «Φιλολογικής Στέγης» — Ιδρύεται ή Ανωτέρα Σχολή Ναυπηγών Πειραιώς.

1966.- Έναρξη κατασκευής Επιβατικού Σταθμού Αγίου Νικολάου. — Πα­ραχώρηση των λιμενίσκων Ζέας - Φρεαττίδας στον Ε.Ο.Τ. -- Κυκλοφορούν το «Πειραϊκόν Ήμερολόγιον 1966 — Άρχείον Πειραϊκών Σπουδών» του Ν. Κατσικάρου και «Τα Πρόσωπα της Αυγής» του Κ. Θεοφάνους — Όργανώνεται για έκτη—και τελευταία φορά — η ετήσια Έκθεση καλλιτεχνών στον κήπο της Τερψιθέας και λίγο αργότερα πεθαίνει ο εμπνευστής της Άργ. Ν. Κωστέας — Ο Δημ. Πικιώνης εκλέγεται ακαδημαϊκός — Θάνατος Σπ. Μελά.

1967.- Ανακαινίζεται, το Δημοτικό Θέατρο από το νέο δήμαρχο Άριστ. Στ. Σκυλίτση. Ανέλαβε τον Αύγουστο του 1967 -- Αρχίζει η λειτουργία των δύο πλωτών Δεξαμενών στο Πέραμα.

1968.- Εκδίδονται τα «"Απαντα» του Π. Νιρβάνα — Θάνατος Δημ. Πικιώνη. Κλείνει η Τρούμπα.

1969 .- Αρχίζουν να λειτουργούν τα θερινά δημοτικά θέατρα «Σκυλίτσειον» και «Πειραϊκόν Λυρικόν» — Κυκλοφορεί η συλλογή «Ένας ψαλμός αιμόφυρτος» του Στ. Γεράνη — Γιορτάζονται τα 75 χρόνια του «Πειραϊκού Συνδέσμου» και προκη­ρύσσεται ο διαγωνισμός για τη συγγραφή του χρονικού της πειραϊκής πνευμα­τικής ζωής.

1970.- Οργανώνεται παρέλαση Καρνάβαλου στον Πειραιά. Κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή «Κρύπτη και σύνορο» της Όλγας Βότση που τιμήθηκε με κρατικό βραβείο ποιήσεως — Θάνατος Καίσ. Εμμανουήλ και Πάνου Σπάλα.

1971.- Κυκλοφορούν οι «Φωτεινές διαβάσεις» του Κ. Θεοφάνους, η «Λυρική Πορεία» του Π. Παπαρρηγόπουλου και η ανθολογία «Ο Πειραιάς κι οι ποιητές του» του Στ. Γεράνη — Θάνατος Βασ. Λαούρδα, Θ. Βλάσση, Α. Παπαγιαννοπούλου - ΙΙαλαιού.

1972.- Εκδίδονται σε τρεις τόμους, με τον τίτλο «Οδοιπορία», τα ποιήματα του Νικηφ. Βρεττάκου — Κυκλοφορούν οι ποιητικές συλλογές «Ορια» και «Ως εν κατόπτρω» του Σπ. Δ. Κυριαζόπουλου — Ιδρύεται το Μουσείο Π. Άραβαντινού — Θάνατος Σοφ. Αντωνιάδη και Νίκου Μαράκη.

1973 .- Θάνατος Κατίνας Παξινοΰ.

1978.- Έναρξη κατασκευής τραπεζοειδούς προβλήτα στο Νέο Ικόνιο για τη δημιουργία του νέου μεγάλου σταθμού εμπορευματοκιβωτίων. - Αποπεράτωση των έρ­γων για την επέκταση του Κοντέίνερ Τέρμιναλ της Ακτής Βασιλειάδη.

1979.- Εγκατάσταση και λειτουργία στο λιμένα σταθμού εξυπηρέτησης εμπορεύματα κιβωτίων--ψυγείων με δυναμικότητα 240 θέσεων.

1980.- Προμήθεια δύο νέων γερανογεφυρών για κοντέϊνερς και εγκατάσταση τους στην Ακτή Βασιλειάδη και τον προβλήτα 1 (Ν. Ικονίου) - Εορτασμός της 50ετηρίδας του Ο.Λ.Π.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ

1981.- Εγκαίνια έξι νέων αποθηκευτικών χώρων. - Ενίσχυση τεχνικού εξοπλισμού του Ο.Λ.Π.

1982.- Εγκατάσταση του νέου Διοικητικού Συμβουλίου του Ο.Λ.Π. με 14μελή σύνθεση (σύμφωνα με το Ν. 1220/81). - Κατάρτιση πρώτου πενταετούς προγράμματος ανάπτυξης του λιμένα. -Λειτουργία γερανογέφυρας κοντέϊνερς στον προβλήτα Ι Νέου Ικονίου.- Αποπεράτωση προβλήτα πετρελαιοειδών.

1983.- Εφαρμογή της διεθνούς σύμβασης ΜΑΡΠΟΛ με στόχο τη βελτίωση της καθαριότητας του λιμένα και την προστασία του περιβάλλοντος. - Εισήγηση Γνωμοδοτικής Επιτροπής για την κοινωνικοποίηση του Ο.Λ.Π. - Οργάνωση του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων σε σύγχρονες βάσεις.

1984.- Εργασίες εκβάθυνσης στο Κεντρικό λιμάνι και αποσυμφόρηση χώρων του για εξυπηρέτη­ση της επιβατικής κίνησης. - Κατεδαφίσεις παλαιών κτιρίων στη λιμενική περιοχή. - Δενδροφύτευση του Κεντρικού λιμανιού.

1985.- Επέκταση του επιβατικού λιμένα προς τη δυτική πλευρά και μέτρα για τη βελτίωση της λει­τουργικότητας του. - Κατεδάφιση περίφραξης Κεντρικού λιμένα από Σταθμό ΗΣΑΠ ως τον Άγιο Διονύσιο.- Διαμόρφωση με σειρά έργων του εσωτερικού και εξωτερι­κού χώρου του Επιβατικού Σταθμού Αγίου Νικολάου. Μόνιμη χρησιμοποίηση του ως Εκθεσιακού Κέντρου. - Οργάνωση σ' αυτόν της έκθεσης «Ελλάδα και Θάλασσα». -Έναρξη ανέλκυσης ναυαγίων από τη λιμενική περιοχή.

1986.- Παράδοση σε πλήρη εκμετάλλευση του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων Ακτής Βασιλειά­δη με τη νέα, σε σύγχρονες βάσεις, οργάνωση του. - Αποπεράτωση νέου επιβατικού σταθ­μού στον προβλήτα Βασ. Κωνσταντίνου.- Έναρξη κατασκευής του δεύτερου μεγάλου προβλήτα στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων Νέου Ικονίου - Αποπερά­τωση του τμήματος Ακτής Μιαούλη (ως την οδό Χατζηκυριάκου) του νέου ανισόπεδου συγκοινωνιακού κόμβου στην περιοχή Ξ α β ε ρ ί ο υ και παράδοση του στην κυκλοφορία. -Ολοκλήρωση αναμόρφωσης επιβατικού λιμένα.

1987.- Έγκριση από το Δ.Σ. του Ο.Λ,Π. του επενδυτικού προγράμματος του νέου Σταθμού Εμπο­ρευματοκιβωτίων στο Ν. Ικόνιο, ύψους 9,5 δισεκατομμυρίων δρχ.- Αποπεράτωση επιβατικού σταθμού Ακτής Τζελέπη.- Έγκριση του νέου πενταετούς προγράμμα­τος οικονομικής ανάπτυξης του λιμένα (1988-92) ύψους 16.300.000.000 δρχ.

1988.- Δημοπράτηση έργων αξίας 630 εκατομμυρίων δρχ. - Κατακύρωση κατασκευής δύο νέων επιβατικών σταθμών, στην Ακτή Αλκίμου και τον Άγιο Διονύσιο. -Το Δ.Σ. του Ο.Λ.Π. αποφασίζει να δοθεί το όνομα του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων Ν. Ικονίου, προς τιμή του μεγάλου Έλληνα πο­λιτικού και ιδρυτή του Οργανισμού. - Αποπεράτωση του κτιρίου υπηρεσιών του Ο.Λ.Π. στην περιοχή Καστράκι.- Αναγγελία λειτουργίας, σε πρώτη φάση, του νέου προβλή­τα του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων Ν. Ικονίου, στις αρχές του 1989, με παράδοση στην εκμετάλλευση κρηπιδωμάτων μήκους 400 μέτρων, με επιφά­νεια 100.000 τετρ. μέτρων περίπου.

1989.- Δημοσίευση του Π.Δ. 93/89 με το νέο «Οργανόγραμμα» των υπηρεσιών του Ο.Λ.Π. -Εγκαίνια (του τμήματος που αποπερατώθηκε) του Σταθμού κοντέϊνερς «Ελευθέριος Βενιζέλος».

ΠΗΓΗ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΤΟΥΖΗΣ