ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

ΕΠΙ-ΣΚΕΨΕΙΣ:

18 Μαρτίου 2008

Ο Λόγος του Θ. Κολοκοτρώνη στην Πνύκα

Παιδιά μου!

Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ' αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ' αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα. Και δια τους παλαιούς Έλληνας, οποίας γνώσεις είχαν και ποία δόξα και τιμήν έχαιραν κοντά εις τα άλλα έθνη του καιρού των, οποίους ήρωας, στρατηγούς, πολιτικούς είχαν, δια ταύτα σας λέγουν καθ' ημέραν οι διδάσκαλοί σας και οι πεπαιδευμένοι μας. Εγώ δεν είμαι αρκετός. Σας λέγω μόνον πως ήταν σοφοί, και από εδώ επήραν και εδανείσθησαν τα άλλα έθνη την σοφίαν των.

Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα τούτο Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοια και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρό πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι καί τους υπόταξαν. Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν, δια να αλλάξη ο λαός την πίστιν του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος το σταυρό του έκαμε. Σαν είδε τούτο ο σουλτάνος, διόρισε ένα βιτσερέ [αντιβασιλέα], έναν πατριάρχη, καί του έδωσε την εξουσία της εκκλησίας. Αυτός και ο λοιπός κλήρος έκαμαν ό,τι τους έλεγε ο σουλτάνος. Ύστερον έγιναν οι κοτζαμπάσηδες [προεστοί] εις όλα τα μέρη. Η τρίτη τάξη, οι έμποροι και οι προκομμένοι, το καλύτερο μέρος των πολιτών, μην υποφέρνοντες τον ζυγό έφευγαν, και οι γραμματισμένοι επήραν και έφευγαν από την Ελλάδα, την πατρίδα των, και έτσι ο λαός, όστις στερημένος από τα μέσα της προκοπής, εκατήντησεν εις αθλίαν κατάσταση, και αυτή αύξαινε κάθε ήμερα χειρότερα, διότι, αν ευρίσκετο μεταξύ του λαού κανείς με ολίγην μάθηση, τον ελάμβανε ο κλήρος, όστις έχαιρε προνόμια, ή εσύρετο από τον έμπορο της Ευρώπης ως βοηθός του ή εγίνετο γραμματικός του προεστού. Και μερικοί μην υποφέροντες την τυραννίαν του Τούρκου και βλέποντας τες δόξες και τες ηδονές οπού ανελάμβαναν αυτοί, άφηναν την πίστη τους και εγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καί τοιουτοτρόπως κάθε ημέρα ο λαός ελίγνευε καί επτώχαινε.

Εις αυτήν την δυστυχισμένη κατάσταση μερικοί από τους φυγάδες γραμματισμένους εμετάφραζαν και έστελναν εις την Ελλάδα βιβλία, και εις αυτούς πρέπει να χρωστούμε ευγνωμοσύνη, διότι ευθύς οπού κανένας άνθρωπος από το λαό εμάνθανε τα κοινά γράμματα, εδιάβαζεν αυτά τα βιβλία και έβλεπε ποίους είχαμε προγόνους, τι έκαμεν ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης και άλλοι πολλοί παλαιοί μας, και εβλέπαμε και εις ποίαν κατάσταση ευρισκόμεθα τότε. Όθεν μας ήλθεν εις το νου να τους μιμηθούμε και να γίνουμε ευτυχέστεροι. Και έτσι έγινε και επροόδευσεν η Εταιρεία.

Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.

Εις τον πρώτο χρόνο της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι. Ο ένας επήγεν εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωνε, το παιδί του εκουβαλούσε ψωμί και μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδον και εάν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία, και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολη. Τόσον τρομάξαμε τους Τούρκους, οπού άκουγαν Έλληνα και έφευγαν χίλια μίλια μακρά. Εκατόν Έλληνες έβαζαν πέντε χιλιάδες εμπρός, και ένα καράβι μιαν αρμάδα...

Εγώ, παιδιά μου, κατά κακή μου τύχη, εξ αιτίας των περιστάσεων, έμεινα αγράμματος και δια τούτο σας ζητώ συγχώρηση, διότι δεν ομιλώ καθώς οι δάσκαλοι σας. Σας είπα όσα ο ίδιος είδα, ήκουσα και εγνώρισα, δια να ωφεληθήτε από τα απερασμένα και από τα κακά αποτελέσματα της διχονοίας, την οποίαν να αποστρέφεσθε, και να έχετε ομόνοια. Εμάς μη μας τηράτε πλέον. Το έργο μας και ο καιρός μας επέρασε. Και αι ημέραι της γενεάς, η οποία σας άνοιξε το δρόμο, θέλουν μετ' ολίγον περάσει. Την ημέρα της ζωής μας θέλει διαδεχθή η νύκτα του θανάτου μας, καθώς την ημέραν των Αγίων Ασωμάτων θέλει διαδεχθή η νύκτα και η αυριανή ήμερα. Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε και, δια να γίνη τούτο, πρέπει να έχετε ως θεμέλια της πολιτείας την ομόνοια, την θρησκεία, την καλλιέργεια του Θρόνου και την φρόνιμον ελευθερία

±

(Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Γενν. 3 Απρ. 1770 – Απεβ. 4 Φεβ. 1843)

«Τρεις υπήρξαν οι εξέχουσες στρατιωτικές στην ξηρά φυσιογνωμίες του μεγάλου εθνεγερτικού αγώνα: Ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Ανδρούτσος. Οι δυο τελευταίοι βρήκαν τραγικό θάνατο. Μα κι' ο Κολοκοτρώνης παραλίγο γλίτωσε τη λαιμητόμο. Σώθηκε από την έξοχη στάση δυο δικαστών, που θα παραμείνουν αιώνιο καύχημα της Δικαιοσύνης του τόπου μας: Του Πολυζωίδη και του Τερτσέτη.

Οι νέοι καταχτητές, οι Βαυαροί, γύρευαν να χτυπήσουν στο πρόσωπό του κάθε εθνική παρόρμηση του λαού μας. Ο Ν. Δραγούμης στις "Ιστορικές αναμνήσεις" του γράφει, πως τον παρουσίαζαν ως ο "Βελζεβούλ και άλλον Κύκλωπα μονόφθαλμον".

Τα Απομνημονεύματα που ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γ. Τερτσέτη, ξεχωρίζουν κειμήλιο λόγου, πατριωτισμού, παρατηρητικότητας, απλότητας, ζωντάνιας και αγνής λαϊκής θυμοσοφίας...

Όσοι για πρώτη φορά θα διαβάσουν τα Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη είμαι βέβαιος πως θ' αναγαλλιάσει η σκέψη τους, καθώς καλύτερα θα νοιώσουν τις ρίζες της παράδοσής τους».

Δημήτρης Φωτιάδης, Ιστορικός.


ΠΗΓΗ: ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ - ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ


ΕΤΣΙ ΕΔΩΣΑΝ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ ΚΡΙΣ ΣΠΥΡΟΥ ΓΙΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

ΕΤΣΙ ΕΔΩΣΑΝ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ

ΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Ομιλία Κρις (Χρήστου) Σπύρου

Πρώην Πρόεδρου του Δημοκρατικού Κόμματος της Πολιτείας Νιού Χαμσάιρ ΗΠΑ, για το Σκοπιανικό, στην εκδήλωση της «Ένωσης των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων»

15 Δεκεμβρίου 2004 Αθήνα

Γνώρισα την Μακεδονία από τα λίγα χρόνια που πήγα σχολείο στην Ελλάδα. Έφυγα για την Αμερική 13 ετών πριν από 48 χρόνια.

Έμαθα για την Μακεδονία από τον παππού μου τον Θανάση Σπύρου, ο οποίος άφησε την γυναίκα του έγκυο το 1910, με τον πατέρα μου στην κοιλιά της, και έφυγε για την Αμερική. Πήρε τρία παιδιά μαζί του και άφησε πίσω στο χωριό άλλα4 παιδιά με τη γιαγιά μου την Ελένη.

Έμαθα για την Μακεδονία από αυτόν τον παππού, που δύο χρόνια μετά την άφιξή του στην Αμερική ξαναγύρισε στην Ελλάδα να πολεμήσει για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και των άλλων κατεχομένων εδαφών από τους Τούρκους. Έξι (6) ολόκληρα χρόνια πολέμησε και δεν ξαναείδε ποτέ τα τρία παιδιά του που άφησε στην Αμερική.

Ξέρω τους Μακεδόνες από τον πατέρα μου τον Κώστα που πολέμησε στην Μακεδονία, στο Ιταλικό μέτωπο και τραυματίας μας διηγιόταν χρόνια μετά για «τα μεγάλα νταούλια» που παίζανε οι Μακεδόνες όταν αυτός έπαιζε το μαντολίνο του στο μέτωπο. Με καμάρι μας έδειχνε φωτογραφίες και μας έλεγε για την φιλοξενία που τους προσέφεραν οι Έλληνες της Μακεδονίας.

Το Μακεδονικό το έμαθα από το Νίκο Μάρτη, τον Βαγγέλη Κωφό, και τον Στέλιο Παπαθεμελή, τρεις έξοχους Έλληνες Μακεδόνες που έχουν κάνει αγώνες για την Μακεδονία.

Από τα ντοκουμέντα που θα δείξω απόψε θα δείτε πως για πρώτη φορά μετά το 1993 απεφάσισα να μιλήσω δημόσια για όσα ξέρω για το Μακεδονικό και δέχτηκα την πρόσκληση των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων να συμμετέχω στην αποψινή συζήτηση.

Δέχτηκα την πρόσκληση γιατί ακούω δεξιά και αριστερά να με ρωτούν γιατί εμείς οι Ελληνοαμερικανοί αφήσαμε τον σημερινό Πρόεδρο Τζορτζ Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως “Μακεδονία”.

Δεν άντεξα πια…Είπα στον εαυτό μου, η αλήθεια και η πραγματικότητα πρέπει να ειπωθεί και να αναδειχθεί.

Το πρώτο βάπτισμα του πυρός για το Μακεδονικό το πήρα πριν διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία, όταν το 1986 έμαθα από τον πρώην Έλληνα υπουργό Νίκο Μάρτη, ότι το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ είχε εκδώσει εγκυκλοπαίδεια με τίτλο «Εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ για τις Αμερικανικές Εθνότητες».

Στην εγκυκλοπαίδεια αυτή ο Καθηγητής και συγγραφέας Στέφαν Θέρνστρομ υποστηρίζει ότι υπάρχει “Μακεδονική μειονότητα” στις ΗΠΑ πέραν των Ελλήνων μεταναστών της Μακεδονίας. Γράφει συγκεκριμένα η εγκυκλοπαίδεια του Χάρβαρντ ότι “ενώ στο παρελθόν μερικοί Μακεδόνες μετανάστες, έλεγαν ότι έχουν Ελληνική καταγωγή, σήμερα οι περισσότεροι νιώθουν ελεύθεροι να αυτοαποκαλούνται “Μακεδόνες” χωρίς τον φόβο ύπαρξης αντιποίνων από την Ελληνική κυβέρνηση”.

Έγιναν μεγάλοι αγώνες ν’ αλλάξουμε το κείμενο της εγκυκλοπαίδειας χωρίς καμιά βοήθεια από την επίσημη Ελληνική πολιτεία.

Το 1992 προέκυψε πια το Μακεδονικό όπως το ξέρουμε σήμερα.

Μετά το δημοψήφισμα της Νοτιοσλαβίας (των Σκοπίων), στις 7 Σεπτεμβρίου 1991, για κήρυξη ανεξάρτητου Κράτους με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας», συνέβησαν τα ακόλουθα.

Στις 16 Δεκεμβρίου 1991, το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης ψήφισε ομόφωνα ότι δεν θα αναγνωρίσουν όνομα για τη Νοτιοσλαβία που μπορεί να έχει «εδαφικές διεκδικήσεις στο μέλλον» (σ.σ. οι τρείς όροι).

Στις 2 Φεβρουαρίου 1992, οι Υπουργοί εξωτερικών της ΕΟΚ ανέθεσαν στον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Πορτογαλίας João de Deus Pinheiro να προτείνει λύση για το αίτημα αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας. Μετά από μερικούς μήνες διαπραγματεύσεων ο κύριος Πινεϊρο πρότεινε το όνομα “Nova Macedonia”. Η πρότασις Πινεϊρο απορρίφθηκε από το Συμβούλιο Αρχηγών της Ευρώπης (ΕΟΚ) γιατί περιείχε το όνομα “Μακεδονία”.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ

Στις 13 Απριλίου 1992, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κάλεσε σε σύσκεψη το Συμβούλιο των Ελλήνων Πολιτικών Αρχηγών να πάρει θέση για την ονομασία και την αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας ως νέου κράτους.

Μετά την συνάντηση των Αρχηγών ο Πρέσβης παρά τω Προέδρω Πέτρος Μολυβιάτης, ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος, διάβασε για τις τηλεοράσεις και τα άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης το ακόλουθο ανακοινωθέν.

«Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον εάν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ στις 16 Δεκεμβρίου ‘91 με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”»!

Στις 27 Ιουνίου 1992 οι ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης ψήφισαν ομόφωνα και συμφώνησαν με την Ελληνική θέση ότι θα αναγνωρίσουν τα Σκόπια ως ανεξάρτητο κράτος «μόνον εάν η ονομασία δεν περιέχει τη λέξη “Μακεδονία”».

Στις 7 Ιουνίου 1992, ο Αμερικανός ιστορικός και αρθρογράφος Johann Fink δημοσίευσε άρθρο στην αλυσίδα 300 και πλέον εφημερίδων του “Scripps Howard News Service” στο οποίο άρθρο έλεγε και τα εξής:

«Η “Μακεδονία”, η φτωχότερη από τις πρώην δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της, είναι και πάλι ελεύθερη έπειτα από είκοσι δύο αιώνες κατοχής από ξένους. Τώρα υπάρχει ανησυχία ότι η πατρίδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επί πολλά χρόνια εκρηκτική ύλη σε πυριτιδαποθήκη, είναι πιθανόν να αποτελέσει και πάλι το μήλον της έριδος ανάμεσα στις γείτονες χώρες, τη Βουλγαρία, την Ελλάδα, την Αλβανία και τη Σερβία.

Η σημαντικότερη αμφισβήτηση της εθνικής της κυριαρχίας προέρχεται από την Ελλάδα. Η Αθήνα, που περιγράφει υποτιμητικά τη “Μακεδονία” ως “ψευτο-δημοκρατία”, αντιτίθεται στη χρήση του ονόματος “Μακεδονία” ως εθνικού ονόματος για τη νεοσύστατη δημοκρατία, επισημαίνοντας ότι η ονομασία αυτή είναι ταυτόσημη με την ονομασία της διοικητικής περιφέρειας που βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Ελλάδας και αποτελούσε τμήμα της ιστορικής Μακεδονίας μέχρι το 1913. Ως μέλος διαφόρων διεθνών οργανισμών, η Αθήνα έχει τελικά απομονώσει τη “Μακεδονία” από τη διεθνή κοινότητα».

Κυρίες και κύριοι, έχετε ξανακούσει τέτοιες ηλιθιότητες να λέγονται από ιστορικούς; Αυτός ο κύριος ισχυρίζεται ότι εδώ και δύο χιλιάδες διακόσια χρόνια υπήρχε κράτος Μακεδονία, οι κάτοικοί του οποίου ήταν Σλάβοι, όπως και ο ένδοξος βασιλεύς του ο Μέγας Αλέξανδρος. Τι κακό πράγμα η άγνοια!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΠΙΛ ΚΛΙΝΤΟΝ

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Στις 2 Οκτωβρίου 1992 ο τότε υποψήφιος για την Προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Κυβερνήτης Μπιλ Κλίντον (Bill Clinton) έκανε την επίσημη γραπτή δήλωση με τίτλο:


ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ ΚΛΙΝΤΟΝ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΙΔΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ”

Είπε ο κ. Κλίντον: «Στηρίζω την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με την οποία η νοτιότερη πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητο κράτος υπό τον όρο να μην περιλαμβάνεται στην ονομασία της η λέξη «Μακεδονία». Πολλοί Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το πρόβλημα που προκύπτει από τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία». Περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η χρήση αυτού του ονόματος για το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας χαρακτηρίστηκε από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της χώρας μας «ως προκάλυμμα για επιθετικές ενέργειες εναντίον της Ελλάδας» ενώ θα μπορούσε, επίσης, να αποτελέσει και πάλι πηγή αποσταθεροποίησης και διαμάχης.

Η θέση των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Εάν το νέο αυτό κράτος επιθυμεί την αναγνώριση της Αμερικής, θα πρέπει κατ΄ αρχάς να δεχθεί τις αρχές της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι, να ικανοποιήσει τις γείτονες χώρες και την παγκόσμια κοινότητα όσον αφορά τις προθέσεις του, ότι δηλαδή είναι ειρηνικές και σύμφωνες με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία απορρίπτει τη χρήση του ονόματος Μακεδονία. Η Κυβέρνηση Κλίντον θα υπερασπιστεί αυτές τις αρχές και θα διασφαλίσει την ικανοποίηση των νόμιμων συμφερόντων της Ελλάδας»!!!

Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου του 1992 ο Μπιλ Κλίντον εκλέχτηκε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κερδίζοντας τις εκλογές από τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπούς.

Λίγες μέρες μετά άρχισε ένας μαραθώνιος αγώνας να αποτραπεί η έντονη και πιεστική προσπάθεια της απερχόμενης κυβέρνησης Τζορτζ Μπους να αναγνωρίσει τη Νοτιοσλαβία (τα Σκόπια) ως “Δημοκρατία της Μακεδονίας”.

Τί έγινε τότε... Μετά την ήττα των εκλογών από τον Μπιλ Κλίντον ο Τζορτζ Μπούς έστειλε τον Υπουργό Eξωτερικών των ΗΠΑ Λόρενς Ήγκελμπέργκερ (Lawrence Eagleburger) στην Ευρώπη προκειμένου να πείσει τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις να αλλάξουν θέση που ομόφωνα είχαν πάρει στις 27 Ιουνίου 1992 και να αναγνωρίσουν μαζί με τις ΗΠΑ το νέο κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Φαίνεται ότι ο Πρόεδρος Μπους προσπάθησε να εκπληρώσει την προεκλογική του υπόσχεση στους Σκοπιανούς των ΗΠΑ, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην αποτυχημένη προεκλογική του προσπάθεια.

Επιστρατεύτηκα από την τότε Ελληνική Κυβέρνηση να βοηθήσω σαν ένας από τους «παράγοντες της Ελληνοαμερικανικής κοινότητας».

Εκείνη την εποχή είχα την ιδιότητα του Προέδρου του Δημοκρατικού κόμματος στην Πολιτεία του Νιού Χαμσάϊρ, την πιο σημαντική πολιτεία της Αμερικής όσον αφορά στις Προεδρικές Εκλογές, και μόλις είχα εκλεγεί Πρόεδρος των Εκλεκτόρων του Μπίλ Κλίντον στην ίδια πολιτεία.

Στόχος ήταν να μην μπορέσει η Αμερικανική Κυβέρνηση πριν τη λήξη της θητείας της στις 20 Ιανουαρίου 1993 να πείσει τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών να αναγνωρίσουν το νέο αυτό κράτος ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Αυθαίρετη αναγνώριση από την κυβέρνηση της Αμερικής θα ήταν άσχετη εφόσον η κυβέρνηση Μπους ήταν πλέον μεταβατική.

Στην Αθήνα συναντήθηκα στο Γραφείο του Έλληνα Πρωθυπουργού με τον κ. Πέτρο Παπαγεωργίου, πολιτικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού και μερικές μέρες αργότερα με τον κ. Λουκά Τσίλα, τότε σύμβουλο του Πρωθυπουργού για θέματα ασφαλείας. Λίγους μήνες αργότερα ο κ. Τσίλας διορίστηκε Πρέσβης της Ελλάδος στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ελληνική Κυβέρνηση. Επίσης για το ίδιο θέμα συναντήθηκα και με την κα. Ντόρα Μπακογιάννη, τότε Υπουργό Πολιτισμού.

Ο κ. Παπαγεωργίου, ο κ. Τσίλας και η κα. Μπακογιάννη τόνισαν την σπουδαιότητα του να αποτραπεί η προσπάθεια της απερχόμενης Κυβέρνησης Μπούς να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ζήτησαν από μένα να βοηθήσω και με τους συμβούλους και συνεργάτες του Μπιλ Κλίντον, αλλά και με την ηγεσία της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας και ιδιαίτερα τα στελέχη του Δημοκρατικού κόμματος που συνέβαλαν στην εκλογή του νέου Προέδρου Μπιλ Κλίντον.

Δέχτηκα να βοηθήσω και πραγματικά μετά από μια σκληρή προσπάθεια και με την βοήθεια του Μάϊκλ Δουκάκη και πολλών άλλων συναδέλφων στην Αμερική κατορθώσαμε να αποτρέψουμε την προσπάθεια του Τζορτζ Μπούς.

Στην Αμερική συναντήθηκα με τον Μάϊκλ Δουκάκη έναν από τους πιο στενούς πολιτικούς φίλους και υποστηρικτές του Μπιλ Κλίντον. Ενημέρωσα τον Μάϊκλ Δουκάκη για το σημαντικό θέμα της αναγνώρισης της Νοτιοσλαβίας από τις ΗΠΑ με ονομασία που περιείχε το όνομα «Μακεδονία» και του ζήτησα να συμμετάσχει στην προσπάθεια να σταματήσουμε την Κυβέρνηση Μπους.

Ο Μάϊκλ Δουκάκης συμφώνησε να έρθει σε επαφή με τον Άντονυ Λέικ (Anthony Lake) και την Μαντλίν Ολμπραϊτ (Madeleine Albright). Ο Λέϊκ και η Ολμπράϊτ ήταν κορυφαίοι σύμβουλοι του Μπιλ Κλίντον για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Εθνικής Ασφάλειας στην Προεδρική του εκστρατεία του 1992. Ο Άντονυ Λέϊκ διορίστηκε Σύμβουλος Ασφαλείας του Προέδρου Κλίντον στο Λευκό Οίκο και η Μαντλίν Ολμπραϊτ έγινε Πρέσβης της Κυβέρνησης Κλίντον στα Ηνωμένα Έθνη και αργότερα Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Ενημέρωσα επίσης πολλούς ακόμη επιφανείς Ελληνοαμερικανούς πολιτικούς ηγέτες, όπως τον Φιλ Αγγελίδη, τότε Πρόεδρο του ισχυρού Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας με περισσότερα από έξι (6) εκατομμύρια δημοκρατικά μέλη όπως και τον Μάϊκ Πάνος, Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Πολιτείας Ιντιάνα. Όλοι τους συμφώνησαν να βοηθήσουν.

Με σκληρή επιμονή και με τη βοήθεια πολλών άλλων Ελληνοαμερικανών οι οποίοι ήταν κοντά στον Μπιλ Κλίντον καταφέραμε να σταματήσουμε την προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους να φέρει το θέμα της αναγνώρισης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών για ψήφισμα, παρότι ο Ήγκελμπέργκερ προσπάθησε να το κάνει ακόμη και στις 19 Ιανουαρίου 1993, μια μέρα πριν από την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον!

Πρέπει να προσθέσω εδώ ότι στη χρονική αυτή διάρκεια συναντήθηκα αρκετές φορές με τους Συμβούλους του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού (σ.σ. Μητσοτάκη) και πέρασα και τα Χριστούγεννα του ’92 και την Πρωτοχρονιά του 1993 στην Αθήνα. Συνέβαλα επίσης και στην προετοιμασία του τότε Έλληνα Υφυπουργού Εξωτερικών Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ο οποίος ταξίδευε στη Νότιο Αμερική σε μια αποστολή να ζητήσει υποστήριξη από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και από την Ελληνοαμερικανική ηγεσία ενάντια στην προσπάθεια της Κυβέρνησης Μπους. Στο υπόμνημά μου προς τον κ. Τσίλα με ημερομηνία 31/12/1992 πρότεινα στις Ηνωμένες Πολιτείες ο κ. Ανδριανόπουλος να έρθει σε επαφή με τους Μάϊκλ Δουκάκη, Πόλ Τσόγκα, Φίλ Αγγελίδη, Μάϊκ Πάνο, Άγγελο Τσακόπουλο, Νίκ Μητρόπουλο και Τζόρτζ Στεφανόπουλο. Στο υπόμνημά μου συμπεριέλαβα τα τηλέφωνα σπιτιού και τα προσωπικά τηλέφωνα του καθενός τους.


ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Όπως αργότερα αποδείχτηκε δεν ξέραμε πολλά για το τι ακριβώς συνέβαινε με το Μακεδονικό θέμα. Είναι τώρα όμως ξεκάθαρο ότι η τότε Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν με αντιφατικές στρατηγικές. Δημόσια και επίσημα η Ελληνική Κυβέρνηση εργαζόταν να αποτρέψει την Κυβέρνηση Μπους να αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Παρασκηνιακά όμως η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε ένα σύνθετο όνομα που θα ήταν κάπως παραδεκτό και θα είχε λιγότερο πολιτικό κόστος.

Είναι τώρα προφανές ότι αυτή η στρατηγική εφαρμόστηκε παρασκηνιακά για αρκετό χρονικό διάστημα από τον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό. Ακούστε τι είπε σε μια πρόσφατη δήλωσή του ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Αντώνης Σαμαράς, στην εκπομπή «Οι φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά στο τηλεοπτικό κανάλι “MEGA” στις 16/11/2004:

«Εκείνη την στιγμή στη σύσκεψη αυτή (6 Μαρτίου) ενόψει του γεγονότος ότι εγώ έπρεπε σε τρεις ημέρες να πάω στις Βρυξέλες να συζητήσω με Μπέικερ και Υπουργούς των Εξωτερικών, ο Μητσοτάκης λέει πρέπει να έχουμε μια δεύτερη γραμμή άμυνας. Τι θα γίνει εάν οι Αμερικανοί δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν αυτό το οποίο έχουν αναγνωρίσει οι Ευρωπαίοι, τους τρεις όρους;

Μα δεν υπάρχει περίπτωση να μην το δεχθούν παρά εάν εμείς δεν δώσουμε την μάχη. Μου λέει δεν σου κρύβω, παρουσία των άλλων, ότι εγώ το θέμα του ονόματος δεν το θεωρώ σημαντικό. Λέω τότε κύριε Πρόεδρε, μου λέτε αυτό που έχετε πει στον Ελληνικό λαό, αυτό που έχει αποφασίσει το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αυτό το οποίο λέτε εσείς προς τον Ελληνικό λαό, άλλο τι μας λέτε εδώ, να βγω εγώ και να πω τα αντίθετα στο εξωτερικό; Πώς θα το κάνω; Πηγαίνω έξω και, κύριε Παπαχελά, ποτέ δεν έχω αισθανθεί τόσο άσχημα και δεν θα ήθελα ποτέ άλλος Έλληνας Υπουργός των Εξωτερικών να αισθανθεί το ίδιο άσχημα. Έγινα περίγελος. Με ρωτούσε ο κύριος Ντελόρ με υπονοούμενα, με ρωτούσε ο κύριος Πόστ του Λουξεμβούργου, με ρωτούσε ο Γκένσερ, με ρωτούσε ο κύριος Κόλλινς της Ιρλανδίας και μου λέγανε, καλά Αντώνη, εδώ μας λες άλλα και μαθαίνουμε από το κέντρο ότι άλλη είναι η γραμμή. Είχανε ήδη αρχίσει οι διαρροές ότι μην ακούτε τον Σαμαρά, αυτός έχει την θέση όνομα, εμάς δεν μας νοιάζει».

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ ΤΟ ΣΥΝΘΕΤΟ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ FYRO«M»

Φαίνεται λοιπόν πια ξεκάθαρα ότι όταν εμείς αγωνιζόμασταν να αποτρέψουμε την Κυβέρνηση Μπους, η Ελληνική Κυβέρνηση συζητούσε με άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βρουν τρόπο να αποφύγουν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας σαν νέο κράτος από την Ενωμένη Ευρώπη. Ο μόνος άλλος φορέας ήταν τα Ηνωμένα Έθνη! Έτσι και έγινε.

Στις 22 Ιανουαρίου 1993, δύο μέρες μετά την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον και πριν τελειώσουν οι τελετές ορκωμοσίας στην Ουάσιγκτον η κυβέρνηση των Σκοπίων έκανε επίσημη αίτηση στα Ηνωμένα Έθνη να αναγνωριστεί η Νοτιοσλαβία ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Πώς και γιατί αποφάσισε η κυβέρνηση των Σκοπίων να παρακάμψει την Ενωμένη Ευρώπη;

Δύο μέρες αργότερα στις 24 Ιανουαρίου 1993 τρεις μεγάλες χώρες της Ενωμένης Ευρώπης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ισπανία με τη σύμφωνη γνώμη της Ελληνικής Κυβέρνησης πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας από τα Ηνωμένα Έθνη με μια δήθεν συμβιβαστική ονομασία. Πρότειναν αναγνώριση της Νοτιοσλαβίας με το όνομα «Πρώην-Γιουγκοσλαβική-Δημοκρατία-της Μακεδονίας» FYROM.

Πώς και γιατί αποφάσισαν οι τρεις αυτές κυβερνήσεις να κάνουν την επίσημη αυτή «συμβιβαστική» πρόταση στα Ηνωμένα Έθνη; Μήπως είχαν ψηφίσει οι ηγέτες της Ευρώπης να αλλάξουν στάση και να αναγνωρίσουν τα Σκόπια με όνομα που περιείχε την λέξη Μακεδονία; Ασφαλώς όχι. Το κάνανε εν ονόματι της Ενωμένης Ευρώπης; Ασφαλώς όχι!!

Φαίνεται ότι όλα είχαν προσυμφωνηθεί παρασκηνιακά. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση των Σκοπίων και οι Ευρωπαίοι τα είχαν βρει για μια σύνθετη ονομασία η οποία περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» . Αυτό που παρέμεινε σε εκκρεμότητα ήταν η θέση του Μπιλ Κλίντον.

ΠΩΣ ΞΕΓΕΛΑΣΑΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΜΠΙΛ ΚΛΙΝΤΟΝ

Τι έγινε όμως με την ομόφωνη απόφαση των πολιτικών ηγετών της Ελλάδος; Τί έγινε η περίφημη δήλωση του Πέτρου Μολυβιάτη εν ονόματι του Συμβουλίου των Ελλήνων πολιτικών Αρχηγών ότι η Ελλάδα δεν θα αναγνωρίσει τα Σκόπια εάν η ονομασία περιέχει την λέξη «Μακεδονία»; Είχαν αλλάξει στάση οι Έλληνες πολιτικοί ηγέτες; Ασφαλώς όχι!!

Το θέμα Κλίντον όμως ήταν το πιο σοβαρό. Ο Μπιλ Κλίντον είχε δεσμευτεί στους Ελληνοαμερικανούς υποστηρικτές του και ο Κλίντον θα τηρούσε την δέσμευσή του. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Επομένως οι αρχιτέκτονες της συμβιβαστικής λύσης ρισκάρανε το βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας από την Κυβέρνηση Κλίντον εάν προτείνανε αναγνώριση των Σκοπίων με ονομασία που περιείχε την λέξη «Μακεδονία». Μόνον οι Ελληνοαμερικανοί ηγέτες μπορούσαν να αποδεσμεύσουν τον Μπιλ Κλίντον. Εξάλλου αυτοί τον δέσμευσαν στις 3 Οκτωβρίου 1992.

Έτσι κατασκευάσθηκε προσεκτικά ένας σύγχρονος «Δούρειος Ίππος»!

Ιδού τι έγινε.

Δεν ξέρω ακριβώς πόσες ώρες μετά την ορκωμοσία του Μπιλ Κλίντον στο αξίωμα του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν περάσει όταν οι μισθωτοί αντιπρόσωποι της Ελλάδος (paid lobbyists) στην Ουάσιγκτον κ.κ. «Manatos & Manatos” δημιούργησαν μια «προσωρινή ειδική» επιτροπή με την ονομασία «Ad hoc American Hellenic Leadership Committee”.

Ποιά ήταν τα μέλη αυτής της «προσωρινής επιτροπής» δεν έμαθα ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι το εξής: Εκ μέρους αυτής της πρόχειρης επιτροπής η εταιρεία «Μάνατος και Μάνατος» ζήτησε από εκλεγμένους πολιτικούς, επιχειρηματίες και Δημοτικούς άρχοντες όλους επιφανείς Ελληνοαμερικανούς να συνυπογράψουν μια επιστολή που απευθυνόταν στον Πρόεδρο Κλίντον και του ζητούσε να υποστηρίξει την «νέα θέση» της Ελληνικής Κυβέρνησης για μια «συμβιβαστική λύση» στο ζήτημα της αναγνώρισης του ονόματος της Νοτιοσλαβίας. Η επιστολή είχε συνταχθεί και είχε διατυπωθεί τόσο προσεκτικά που μπροστά της ο «Δούρειος Ίππος» έμοιαζε σαν μια ερασιτεχνική εφεύρεση!

Παρόλα αυτά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο. Ο Μπιλ Κλίντον θα έπρεπε να υποστηρίξει την νέα θέση της Ελληνικής Κυβέρνησης στην ονομασία του νέου κράτους της Νοτιοσλαβίας, παρότι η συμβιβαστική λύση περιείχε τη λέξη «Μακεδονία».

Η προτεινόμενη επιστολή προς τον Πρόεδρο Κλίντον είχε την ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 1993 έξι μέρες μετά την ορκωμοσία του. Είναι τόσο ωραία γραμμένη και τόσο υπέροχα εθνικοποιημένη που αν δεν είσαι γνώστης των πραγμάτων και «γάτα» στα πολιτικά υπονοούμενα ποτέ δεν θα καταλάβεις ότι με την συνυπογραφή σου συμβάλλεις σε μια Κολοσσιαία εθνική προδοσία! Και όμως ακριβώς αυτό ήταν.

Όταν εγώ έλαβα το προτεινόμενο γράμμα προς τον Πρόεδρο Κλίντον και μου ζητήθηκε να το υπογράψω οι συγγραφείς του είχαν ήδη εξασφαλίσει την υπογραφή των: Phil Angelides (Φίλ Αγγελλίδης), Πρόεδρο του Δημοκρατικού κόμματος της Καλιφόρνιας. Art Agnos (Αρτ Άγκνος), πρώην Δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, Andrew Athens (Άντριου Άθενς), Προέδρου του Ηνωμένου ΑμερικανοΕλληνικού Κογκρέσου, John Casimatidis (Τζων Κατσιματίδης), Πρόεδρο του “Red Apple Groups”. Philip Christopher (Φίλιπ Κρίστοφερ), Προέδρου PSEKA, dr. Gus Konstantine (Γκάς Κονσταντίν), Supreme President of AHEPA, δρ. Takey Crist (Τάκη Κρίστ), Προέδρου American Hellenic Institute, Public Affairs Committee. Michael Dukakis (Μιχάλης Δουκάκης), πρώην Κυβερνήτης της Πολιτείας της Μασαχουσέτης, Nicholas Gage (Νίκολας Γκέιτς), συγγραφέας, Fotis Gerasopoulos (Φώτης Γερασόπουλος), αντιπρόεδρο Hellenic American National Council. Dr. Christos Ioannides (Χρήστος Ιωαννίδης), Καθηγητής Greek and Middle Eastern Affairs, Michael Zaharis (Μιχάλης Ζαχαρής), Chairman KOS Pharmaceutical INC, Sotiris Kolokotronis (Σωτήρης Κολοκοτρώνης), President SKK Enterprises, Andrew Manatos (Άντριου Μάνατος), Special Counsel United Hellenic American Congress, John Nathenas (Τζων Ναθήνας) President Hellenic American National Council. Peter J. Pappas (Πήτερ Πάππας), President P.J. Mechanical Corporation, Jim Regas (Τζιμ Ρήγας) Esq. Senior Courses Regas, Freratos & Harp, Eugene Rossides (Ευγένιος Ροσίδης), Esq. Chairman American Hellenic Institute, Angelo Tsakopoulos (Άγγελος Τσακόπουλος), Former National Chairman Greek American for Clinton and Professor Spiros Vreonis jr.(Σπύρος Βρυώνης), New York University.

Ασφαλώς έγινε κοινοποίηση της επιστολής στον Warren Christopher (Γούορεν Κρίστοφερ) Υπουργό Εξωτερικών ΗΠΑ, Anthony Lake (Άντονυ Λέικ), Σύμβουλο Ασφαλείας του Λευκού Οίκου και dr. Madeleine Albright (Μαντλίν Ολμπράϊτ), Πρέσβη των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

Διάβασα προσεκτικά την προτεινόμενη επιστολή που μου ζητούσαν να συνυπογράψω και είπα μέσα μου «Ώρα καλή Μακεδονία μας». Ασφαλώς δεν δέχτηκα να την συνυπογράψω και η επιστολή εστάλη στον Πρόεδρο Κλίντον. Κατάλαβα ότι εάν τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώριζαν το νέο κράτος των Σκοπίων με ένα όνομα που περιείχε τη λέξη «Μακεδονία» θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία «Μακεδονία» και δεν θα ήταν Ελληνική. Με άλλα λόγια η νοτιότερη περιοχή της Γιουγκοσλαβίας θα αναγνωριζόταν από τα Ηνωμένα Έθνη σαν χώρα με το όνομα «Μακεδονία» και η Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας θα ήταν πια απλώς μια διοικητική περιφέρεια όπως την αποκάλεσε ο προαναφερθείς ιστορικός κ. Johann Fink. Μια διοικητική περιφέρεια η οποία στο μέλλον θα διεκδικείται από το νεοσύστατο κράτος!

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι που πρόσφεραν την υπογραφή τους δεν είχαν τον απαραίτητο χρόνο για να μελετήσουν το ακριβές κείμενο της επιστολής και υπέγραψαν καλή τη πίστει νομίζοντας ότι υπογράφουν για το συμφέρον της Ελλάδας. Άλλωστε η υπογραφή ζητήθηκε και δόθηκε τηλεφωνικά!!

Αυτό που ακολούθησε ήταν ένα δίμηνο γεμάτο παραπληροφόρηση και αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης. Για περισσότερο από δύο μήνες οι συζητήσεις και οι «αγώνες» περιστρέφονταν γύρω από δευτερεύοντα και τριτεύοντα θέματα. Σημαίες, σύμβολα, παλικαρισμοί, Τουρκικές παρενοχλήσεις οτιδήποτε άλλο παρά το όνομα Μακεδονία απασχολούσαν την κοινή γνώμη.

ΤΟ ΕΚΓΛΗΜΑ ΤΗΣ 7ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1993

Τελικά η μάσκα έπεσε. Στις 7 Απριλίου 1993 επίσημα πια με επιστολή προς το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εν ονόματι της Ελληνικής Κυβέρνησης ο τότε Υπουργός Εξωτερικών κ. Μιχάλης Παπακωνσταντίνου ανήγγειλε ότι η Ελληνική κυβέρνηση αποδέχεται την συμβιβαστική πρόταση με την οποία τα Ηνωμένα Έθνη θα αναγνωρίσουν το νοτιότερο τμήμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας ως νέο κράτος με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Την ίδια μέρα, στις 7 Απριλίου 1993 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την αναγνώριση του νέου κράτους και φυσικά έτσι ψήφισε και η Ελλάδα!

Εκείνη την ημέρα ένα κομμάτι από την Ελληνικότητά μου πέθανε.

Έτσι λοιπόν εάν σας ρωτήσει κανείς πότε αναγνωρίστηκε (γεννήθηκε) το πρώτο και μόνο μη Ελληνικό κράτος με το όνομα «Μακεδονία» να του πείτε στις 7 Απριλίου 1993.

Αν σας ρωτήσει ποιά ήταν η θέση της Ελλάδος, να πείτε ότι ψήφισε υπέρ!

Αν σας ρωτήσει πώς ψήφισε η Αμερική να του πείτε και αυτή ψήφισε υπέρ.

Αν σας ρωτήσει γιατί οι Ελληνοαμερικανοί φίλοι του Μπίλ Κλίντον του ζήτησαν να αλλάξει την θέση που είχε πάρει στις 3 Οκτωβρίου 1992 να του πείτε γιατί η Ελληνική κυβέρνηση τους ζήτησε να το κάνουν!

ΑΣΡΑΠΙΑΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Ακούστε προσεκτικά παρακαλώ, κυρίες και κύριοι, τι είπε ο τότε πανίσχυρος Αμερικανός βουλευτής και Πρόεδρος της Επιτροπής των Εξωτερικών Υποθέσεων του Αμερικανικού Κογκρέσου κ. Lee Hamilton (Λι Χάμιλτον) όπως είχε γραφεί στην ανταπόκριση του δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου στην ημερήσια εφημερίδα «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης λίγες μέρες μετά την επίσημη αναγνώριση από τα Ηνωμένα Έθνη.

Είπε ο κύριος Χάμιλτον:

«ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗΚΑΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ.

ΜΑΣ ΑΦΗΣΑΤΕ ΣΥΞΥΛΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΑΣ»

Η ανταπόκριση του Μιχάλη Ιγνατίου στην Πρωϊνή:

«ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ. Η Ελληνική κυβέρνηση έχασε μοναδική ευκαιρία να κερδίσει σημαντικά πλεονεκτήματα στη μάχη των Σκοπίων, όταν λόγω ασυνεννοησίας με την Ουάσιγκτον και ερασιτεχνικών χειρισμών δέχθηκε τον «έντιμο συμβιβασμό» χωρίς να περιμένει τη δημοσιοποίηση της θέσης της νέας αμερικανικής κυβέρνησης.

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, Λι Χάμιλτον, δήλωσε στη διάρκεια εκδήλωσης Ελληνοαμερικανών στο Λος Άντζελες, ότι ο ίδιος αλλά και στελέχη της κυβέρνησης Κλίντον εξεπλάγησαν από την απόφαση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μην επιμένει στη γνωστή θέση της για την ονομασία και αντίθετα να αποδεχθεί τη διαδικασία της διαιτησίας και της όποιας απόφασης των μεσολαβητών Σάιρους Βάνς και Λόρδου Όουεν.

Ο Αμερικανός βουλευτής, που θεωρείται ένας από τους λίγους πολιτικούς που γνωρίζουν τα ελληνικά εθνικά θέματα, ιδιαίτερα το Κυπριακό και το πρόβλημα που δημιουργούν τα Σκόπια, είπε ότι η πλειοψηφία των βουλευτών και των γερουσιαστών «είχαν πειστεί για τις δίκαιες θέσεις της Ελλάδας» και τις υποστήριξαν μάλιστα εγγράφως, υπογράφοντας κείμενο επιστολής προς τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους.

Όπως εξήγησε ο κ. Χάμιλτον, «το Κογκρέσο ενημερώθηκε σωστά από την Ελληνοαμερικανική κοινότητα», τα μέλη της οποίας πίεσαν με διάφορους τρόπους τους βουλευτές και τους γερουσιαστές, οι οποίοι πείστηκαν ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων ήταν στην πραγματικότητα η κλοπή του ονόματος της Μακεδονίας.

Ο Αμερικανός βουλευτής βλέπει «διαφωνία μεταξύ των θέσεων της Αθήνας και της Ομογένειας» αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι μόνοι που απέμειναν να επιμένουν για μη χρησιμοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας είναι οι Ελληνοαμερικανοί.

Ο κ. Χάμιλτον κατέληξε λέγοντας ότι ακριβώς λόγω της αποδοχής από την Αθήνα συμβιβαστικής λύσης, ούτε το Κογκρέσο, ούτε η Κυβέρνηση Κλίντον μπορούν πια να βοηθήσουν, υπονοώντας ότι δεν ισχύουν οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου»!!!

Στις 22 Φεβρουαρίου 1994 ο παλαίμαχος στρατηγός του Ελληνικού στρατού εν αποστρατεία Ελευθέριος Παπαγιαννάκης με επιστολή του προς τον Πρέσβη της Αυστραλίας στην Αθήνα αναρωτήθηκε πως η Αυστραλία αναγνώρισε τα Σκόπια ως Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Στις 28 Μαρτίου 1994 ο Αυστραλός Πρέσβης C.A. Edwards απάντησε στο στρατηγό Παπαγιαννάκη ως εξής:
«Στρατηγέ μου,
Το γράμμα σας με ημερομηνία 22 Φεβρουαρίου με εντυπωσίασε με την ειλικρίνεια με την οποία εκφράσατε τα αισθήματά σας προς την Αυστραλία και τους Αυστραλούς που έπεσαν μαχόμενοι για την ελευθερία της Ελλάδος.

Είναι μεγάλο κρίμα που άνθρωποι όπως εσείς που έχουν τόσο δυνατά αισθήματα για τη χώρα μου αισθάνεται ότι κατά κάποιο τρόπο η πρόσφατη απόφαση της Αυστραλίας να αναγνωρίσει την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM) αποτελεί με οποιοδήποτε κτύπημα κατά της Ελλάδος. Από την πλευρά της η Κυβέρνηση της Αυστραλίας δεν αισθάνεται ότι η απόφασή της ήταν με οποιοδήποτε τρόπο κατά των συμφερόντων της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα παίρνοντας την απόφασή της η κυβέρνηση κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να ανταποκριθεί στις επιθυμίες της Ελλάδας. Καθώς πιθανώς προσέξατε το όνομα με το οποίο αναγνωρίσαμε τη χώρα ήταν το ίδιο όνομα με εκείνο που χρησιμοποίησε η ίδια η Ελλάδα στην δική της αναγνώριση και σε όλες τις άλλες δοσοληψίες που έχει με αυτή τη χώρα».

Μετά από όλα αυτά κυρίες και κύριοι τώρα πια ξέρετε:
Τι κάνανε οι Ελληνοαμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Αμερικανοί
Ξέρετε τι κάνανε οι Ευρωπαίοι
Ξέρετε τι κάνανε οι Σκοπιανοί και
ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ ΟΙ ΝΤΟΠΙΑΝΟΙ
*”!!!

* Παρόμοια αποκαλυπτική ομιλία έγινε και στις 5 Δεκεμβρίου του 2007, όταν ο κ. Κρις Σπύρου Ιδρυτής και Πρόεδρος πια του Free Agia Sophia Council of America http://www.freeagiasophia.org, μίλησε σε εκδήλωση των Συλλόγων Θεσσαλών Παπάγου, της Πανελλήνιας Οργάνωσης Οικογένειας και Νεότητας, της Πανελλήνιας Οργάνωσης Ελληνική Εστία και της Λέσχης Γυναικών, Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων Γυμνασίων Λυκείων Παπάγου με θέμα «Η Ονομασία των Σκοπίων»

Πηγές:

http://www.greeknewsonline.com/modules.php?name=News&file=article&sid=2829

http://www.greeknewsonline.com/modules.php?name=News&file=article&sid=2870




ΕΠΙΣΗΣ ΔΕΙΤΕ:

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΣ 1

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΓΕΝΙΤΣΑΡΙΣΜΟΣ 2


15 Μαρτίου 2008

Δέκα «απαγορευμένες αλήθειες»...





Η αλήθεια έχει πάντα πολλές όψεις. Αλλά η πιο αποκαλυπτική αλήθεια, κάθε φορά, είναι εκείνη που αποκρύβεται, η αλήθεια που όλοι χαμηλοφώνως παραδέχονται, αλλά ουδείς τολμά να τη διατυπώσει δημόσια.
Στις δημοκρατίες ο δημόσιος λόγος διαμορφώνει κοινή γνώμη και καθορίζει μακροχρόνια τις εξελίξεις – ή τα αδιέξοδά τους. Κι όταν υπάρχει αντίφαση ανάμεσα σε αυτά που λέγονται δημόσια κι εκείνα που συνειδητοποιούν οι άνθρωποι μόνοι τους και παραδέχονται χαμηλοφώνως μεταξύ τους, τότε αργά ή γρήγορα δημιουργούνται πολιτικά αδιέξοδα.
Κι όταν αυτή η αντίφαση οξύνεται απότομα, όταν το χάσμα ανάμεσα στο δημόσιο λόγο και την πραγματικότητα που βιώνεται κατ’ ιδίαν μεγαλώνει, τότε τα πολιτικά αδιέξοδα που κυοφορούνται γίνονται πιο οδυνηρά για τους πολίτες και πιο επικίνδυνα για την χώρα…
Σε μια τέτοια συγκυρία ζούμε Καιρός, λοιπόν, να αρχίσουμε να λέμε μερικές «απαγορευμένες αλήθειες»…

* Πρώτον, στην υπόθεση των Σκοπίων ουδέποτε είχαμε πολιτική. Περάσαμε από μια άρνηση σε μια άλλη άρνηση. Πριν από το 1992 είχαμε την «λογική» του «ανυπάρκτου προβλήματος». Επί δεκαετίες η, γιουγκοσλαβική τότε, προπαγάνδα των Σκοπιανών οργίαζε σε όλο τον κόσμο, κι εμείς αρνούμασταν να την αντιμετωπίσουμε «για να μην δημιουργήσουμε πρόβλημα»…
Μπερδεύαμε το ιστορικό πρόβλημα της Μακεδονίας – που ήταν, όντως, «ανύπαρκτο» (για μας) και προ πολλού λυμένο (για τους ιστορικούς) – με το πολιτικό πρόβλημα της ψευδομακεδονικής προπαγάνδας – που ήταν υπαρκτότατο κι αρνιόμασταν να το δούμε.
Μετά το 1992, όταν το γειτονικό κράτος ανακήρυξε την ανεξαρτησία του, αρνηθήκαμε να το αναγνωρίσουμε με το όνομα της «Μακεδονίας», αλλά δεν κάναμε και τίποτε άλλο. Με αποτέλεσμα να «διολισθαίνουμε ανεπαισθήτως» προς την αποδοχή αυτού που, πριν το 1992 αρνιόμασταν ότι υπάρχει και μετά το 1992 δεχόμασταν ότι υπάρχει, αλλά αρνιόμασταν να αναγνωρίσουμε.
Πολιτική, όμως, δεν είναι η σκέτη άρνηση. Πολιτική είναι τι κάνεις σε βάθος χρόνου για να ανατρέψεις αυτό που σε απειλεί, ή για να το αποδυναμώσεις, ή για να μάθεις να ζεις μαζί του, χωρίς να το αφήνεις να εξελιχθεί σε κάτι χειρότερο, μέχρι να σου δοθεί η ευκαιρία να το μετασχηματίσεις σε κάτι λιγότερο απειλητικό.

* Δεύτερον, το «Μακεδονικό» δεν το έχασαν οι λεγόμενοι «Μακεδονομάχοι» που αρνούνταν κάθε υποχώρηση. Από αυτή την άποψη, η «μάχη «είχε χαθεί» και το μακεδονικό ιδεολόγημα είναι κυριαρχήσει διεθνώς, πολλά χρόνια πριν το 1992, από την απροθυμία της επίσημης ελληνικής πολιτείας να αντιμετωπίσει το…
«ανύπαρκτο» πρόβλημα.
Η απόλυτη άρνηση της Ελλάδας να αναγνωρίσει τα Σκόπια μετά το 1992 ήταν συνέπεια της απόλυτης αδυναμίας της να δει το πρόβλημα που μεγάλωνε δίπλα της, επί δεκαετίες πριν το 1992. Από μιαν άποψη, δεν αντιδράσαμε καθόλου για πολλά-πολλά χρόνια, κι όταν το πρόβλημα που αρνιόμασταν να δούμε τόσο καιρό «έσκασε» δίπλα μας, υπερ-αντιδράσαμε. «Φωνάζαμε» το 1992-93, επειδή όλα τα προηγούμενα χρόνια σιωπούσαμε.
Το να μιλάμε για «Μακεδονομάχους» σήμερα είναι ανυπόφορη ανοησία. Ποιους εννοούμε, άραγε; Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος τότε δάκρυσε δημόσια; Τον Ανδρέα Παπανδρέου, ό ο οποίος έκανε κηρύγματα απόλυτης άρνησης κάθε αποδοχής ονόματος που θα έχει τη λέξη Μακεδονία παράγωγα ή σύνθετα αυτής;
Το να μιλάμε για «χαμένες ευκαιρίες» είναι ακόμα μεγαλύτερη ανοησία. Δεν υπάρχει έλληνας πρέσβης που διαχειρίστηκε το Μακεδονικό – επισήμως ή και ανεπισήμως – που να μην καταγγέλλει σήμερα ότι, όχι μόνο τα Σκόπια ουδέποτε έδειξαν την παραμικρή διάθεση να υποχωρήσουν σε κάποιο συμβιβασμό, αλλά και πολύ συχνά μας κορόιδεψαν κι όλα.
Το να θεωρούμε ότι υπήρξε κάποια «σύνθετη» ονομασία που θα μπορούσαμε να έχουμε συμφωνήσει με τα Σκόπια, αλλά δεν το κάναμε λόγω της δικής μας «ακαμψίας», υποδηλώνει άγνοια ή – ακόμα χειρότερα – ηθελημένη παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Η αλήθεια είναι ότι διακριτικώς και παρασκηνιακώς όλα τα ονόματα έπεσαν στο τραπέζι – και το «Σλαβομακεδονία», και το «Άνω» ή «Βόρεια Μακεδονία» και το «Νέα Μακεδονία». Κι όλα απορρίφθηκαν από την πλευρά των Σκοπίων…
Η μόνη περίπτωση που η Ελλάδα αρνήθηκε το συμβιβασμό ήταν τον Απρίλιο του 1992, με το περιβόητο «Πακέτο Πινέϊρο». Το όνομα που πρότεινε τότε ο κ. Πινέϊρο ήταν το «Νέα Μακεδονία», αλλά το είχαν απορρίψει τα Σκόπια. Για την ακρίβεια, ο Σκοπιανός διαπραγματευτής φέρεται να είχε εκφράσει αρχικώς την «αίσθηση» ότι η κυβέρνησή του μπορούσε να το αποδεχθεί, αλλά η κυβέρνηση των Σκοπίων έσπευσε να το απορρίψει. Για την ακρίβεια, ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος Κίρο Γκλιγόροφ έχει δηλώσει, εκ των υστέρων, ότι υπήρξαν και «κάποιες απόψεις Πινέϊρο, τις οποίες ούτε συζητήσαμε τότε». Σκεφτείτε, εκείνοι ούτε που τις συζήτησαν τότε, εμείς ακόμα θρηνούμε την… «χαμένη ευκαιρία»!

* Τρίτον: το λεγόμενο Πακέτο Πινέϊρο το απέρριψαν τότε και οι δύο πλευρές, όχι μόνο εμείς. Οπότε δεν υπήρξε «ευκαιρία». Θα ήταν «ευκαιρία» αν το είχαν αποδεχθεί τα Σκόπια και το είχαμε απορρίψει εμείς. Χώρια, που και με αυτό το όνομα οι γείτονές μας θα αποκαλούνταν διεθνώς όχι βέβαια… «Νεομακεδόνες», αλλά σκέτο «Μακεδόνες». Δηλαδή θα ερχόμασταν εδώ που έχουμε έλθει, έτσι κι αλλιώς. Μόνο που θα είχε μπει και η δική μας υπογραφή…

* Τέταρτον: η αλήθεια είναι ότι την πρόταση Πινέϊρο την απέρριψε τότε το δεύτερο Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, αφού προηγουμένως είχε αποπέμψει τον τότε υπουργό Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά. Η απόφαση ήταν ομόφωνη, πλην ΚΚΕ. Πέραν του κ. Μητσοτάκη και του Ανδρέα Παπανδρέου, την είχε προσυπογράψει και ο Συνασπισμός εκπροσωπούμενος από την τότε Πρόεδρο του Μαρία Δαμανάκη.
Το να ρίχνουμε την ευθύνη απόρριψης του πακέτου Πινέϊρο στον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος μόλις είχε αποπεμφθεί, καταντά νοσηρό.
Διότι το να μη βλέπουμε τι έχει συμβεί είναι ευήθεια (ανοησία). Το να διαστρέφουμε τι συνέβη και να ψάχνουμε να βρούμε «αποδιοπομπαίους τράγους» καταντά κακοήθεια. Το να συζητάμε ακόμα για μια υπόθεση που κανένα απολύτως ρόλο δεν έπαιξε (πακέτο Πινέϊρο) ούτε θα μπορούσε να παίξει άλλωστε (αφού το είχαν απορρίψει και τα Σκόπια) καταντά αρρώστια.

* Πέμπτον: η Σκοπιανή ηγεσία ουδέποτε μπορούσε να διαπραγματευθεί το όνομα της Μακεδονίας. Από αυτό δεν μπορούσαν να κάνουν πίσω, ούτε πριν δέκα έξι χρόνια ούτε σήμερα. Αυτό τους ενδιέφερε πρωτίστως, όχι γιατί είναι «αδιάλλακτοι» ή «άκαμπτοι», αλλά διότι αυτό αποτελούσε βασική εγγύηση για την ενότητα του νεοπαγούς τους κράτους. Επειδή ακριβώς αποτελούν συνονθύλευμα διαφορετικών εθνοτικών ομάδων, έχουν ανάγκη το Μακεδονικό όνομα και τη μακεδονική ταυτότητα που τους προσδίδει μιαν επίφαση «εθνικής ενότητας».

* Έκτο: το πρόβλημα για την Ελλάδα το είχαν θέσει με απόλυτη σαφήνεια οι δύο κορυφαίοι πολιτικοί της στις αρχές της δεκαετίας του ’90:
-- Ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχε διακηρύξει ότι το όνομα της «Μακεδονίας» αποτελούσε όχημα αλυτρωτισμού, τον οποίο η Ελλάδα δεν μπορούσε να νομιμοποιήσει. Καμία χώρα δεν αναγνωρίζει και δεν νομιμοποιεί ένα γειτονικό αλυτρωτισμό που στρέφεται εναντίον της.
-- Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε διακηρύξει ότι ο κίνδυνος για την Ελλάδα δεν προέρχεται από το μέγεθος των Σκοπίων, αλλά από τους συνδυασμούς δυνάμεων που μπορούν να προκύψουν στο μέλλον. Σημασία δεν έχει μόνο η σχετική ισχύς ενός κράτους, αλλά οι συνδυασμοί ισχύος όπου μπορεί να ενταχθεί και που μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να αποσταθεροποιήσουν μια γειτονική χώρα ή μια ολόκληρη περιοχή.

* Έβδομο: Σύμφωνα με τη λογική εκείνη η Ελλάδα έχει μακροχρόνια δύο επιλογές απέναντι στα Σκόπια:
-- Είτε να ενθαρρύνει τη μετεξέλιξή τους σε Ομοσπονδία εθνικών καντονίων, ώστε να πάψει και επισήμως να είναι «εθνική κοιτίδα των Μακεδόνων» και να εγκαταλείψουν τον ψευτομακεδονικό αλυτρωτισμό, υπό την πίεση των Αλβανών του Τετόβου,
-- Είτε να περιμένει τη διάλυση των Σκοπίων, πάλι υπό τον πίεση των Αλβανών του Τετόβου και με καταλύτη την (κυοφορούμενη, ήδη από τότε) ανεξαρτησία του γειτονικού Κοσσόβου.
Και στις δύο περιπτώσεις η Ελλάδα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις διεθνείς εξελίξεις που άλλοι προωθούσαν ήδη από τότε (ξεσηκωμό των αλβανικών πληθυσμών της πρώην Γιουγκοσλαβίας) και τις διαφαινόμενες, ήδη από τότε, εσωτερικές εξελίξεις στα Σκόπια (εξέγερση των Αλβανών του Τετόβου), για να επιτύχει είτε τη διάλυση της FYROM ως ενιαίου κράτους είτε την μετεξέλιξή της σε μια Ομοσπονδία εθνικών καντονίων όπου οι λεγόμενοι «μακεδόνες» θα ήταν μια εσωτερική υποδιαίρεση.

* Όγδοο, η Ελλάδα σήμερα δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρήσει απέναντι σε ένα κράτος έτοιμο να διαλυθεί. Δεν έχει κανένα λόγο να διαπραγματεύεται το όνομα ενός κράτους που αύριο δεν ξέρει το ίδιο αν και πώς θα υπάρχει. Έχει κάθε λόγο να περιμένει την επόμενη κίνηση των Αλβανών του Τετόβου. Τη στιγμή που εκείνοι θα θέτουν το πρόβλημα μετεξέλιξης σε Ομοσπονδία ή διάλυσης της FYROM, τότε η Σκοπιανή ηγεσία θα είναι έτοιμη να διαπραγματευθεί τα πάντα. Ως τότε δεν είναι σε θέση να διαπραγματευθεί τίποτε.

* Ένατο: η Ελλάδα μοιάζει να φοβάται σήμερα τη «μεγάλη Αλβανία». Αλλά μια Αλβανία των 7 εκατομμυρίων δεν ανατρέπει τους συσχετισμούς στην περιοχή. Ακόμα κι αν προκύψει μια τέτοια Αλβανία, η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων θα εξακολουθεί να είναι 50% μεγαλύτερη πληθυσμιακά, και πολλές δεκαετίες μπροστά από άποψη ανάπτυξης και ευημερίας.

* Δέκατο: Η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται ούτε από την πλευρά των «αμερικανικών πιέσεων». Έτσι κι αλλιώς η σημερινή αμερικανική κυβέρνηση μετράει μόνο μερικούς μήνες ζωής ακόμα. Έτσι κι αλλιώς η επόμενη αμερικανική κυβέρνηση θα αναγκαστεί να αλλάξει πάρα πολλά, ιδιαίτερα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Έτσι κι αλλιώς, η Ουάσιγκτων έχει πολύ σοβαρότερα προβλήματα σήμερα με τη συμπεριφορά της Τουρκίας στο Ιράκ, για να δημιουργεί νέα προβλήματα και να ανοίξει νέα μέτωπα με την Ελλάδα στα Βαλκάνια.

Αυτές είναι οι δέκα αλήθειες που δεν λέγονται σήμερα δημόσια στην Ελλάδα. Η αποσιώπησή τους στρεβλώνει το δημόσιο διάλογο, περιορίζει τις πολιτικές επιλογές μας, διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στην κοινή γνώμη και την πολιτική ηγεσία.
Σήμερα πολώνουμε το εσωτερικό μας μέτωπο, αντί να σφυρηλατούμε την εθνική ενότητα, τώρα που περισσότερο τη χρειαζόμαστε.
Αποδοκιμάζουμε ως «Μακεδονομάχους» τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, αντί να προσπαθούμε να αρθρώσουμε το πνεύμα αντίστασης της κοινής γνώμης σε πολιτική σταθερότητας για ολόκληρη την περιοχή μας. Και δεν μας περνάει από το μυαλό καν, πως ό,τι συμπιέζεται για καιρό στο τέλος εκρήγνυται. Κι όσες αλήθειες αποκρύβονται για καιρό, στο τέλος, εισβάλλουν από όλες τις «χαραμάδες του συστήματος» και σαρώνουν τα πάντα.
Η στιγμή της αλήθειας πλησιάζει. Όχι (μόνο) για την πολιτική μας στο Σκοπιανό. Κυρίως για την σταθερότητα ενός πολιτικού συστήματος που δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συμφέροντα της χώρας, δυσκολεύεται να διαχειριστεί τη θέληση της κοινωνίας, ενταφιάζει τις παρακαταθήκες του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και αναδεικνύει τις επικοινωνιακές πομφόλυγες του …Alexis Tsipras.
Εκεί φτάσαμε.
Κανείς δεν προβληματίζεται;


Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
ΠΗΓΗ: ΔΙΚΤΥΟ 21

5 Μαρτίου 2008

ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ 5ης ΜΑΡΤΙΟΥ


Η 60χρονη συνωμοσία κατά της Μακεδονίας έστω και αργά απεκαλύφθη. Ο σιωνιστικός όφις έβγαλε έξω από την τρύπα την κεφαλή του. Κιʼ αυτή δεν είναι η αμαθέστατη, ανιστόρητη , αξιοθρήνητη και εγκληματική άρχουσα τάξη των Σκοπίων, αλλά ο Αμερικανοσιωνισμός και η Ευρωμασωνία. Οι Σκοπιανοί -όπως και οι Κοσσοβάροι- είναι απλώς οι «μαριονέτες» που παριστάνουν τους σκληρούς και τους αδιάλλακτους, διότι έτσι τους έχουν διατάξει τα «μεγάλα αφεντικά» της διεθνούς «Μαφίας» Ας μην λησμονούμε ότι ο δικτάτορας Τίτο(Ζόζεφ Μπροζ) ο οποίος ονόμασε τα Σκόπια ως «Μακεδονία», ήτο Εβραιοκροάτης που εκτελούσε διατεταγμένη υπηρεσία του Διεθνούς Σιωνισμού.

Μετά την αποκάλυψη της φρικτής συνωμοσίας είναι φανερόν ότι όλο το μένος των Νατοϊκών δυνάμενων και της 5ης φάλαγγος τους θα επιπέσει κατά της Βαλκανικής- και ιδιαιτέρως κατά της Ελλάδος- για να κάνει δια των όπλων τον διαμελισμό της. Είναι το δεύτερο χτύπημα μετά το εγκληματικό σχέδιο Αννάν που εκπορεύθηκε από τα ίδια ανθελληνικά κέντρα για την καταστροφή της Κύπρου. Αυτά τα σχέδια δεν είναι νέα. Έχουν χαλκευθεί από τον αρχισφαγέα του Κυπριακού Ελληνισμού –και όχι μόνον- τον διαβόητο Αμερικανοεβραίο Χένρι Κίσινγκερ , μισό αιώνα πριν. Βέβαια δεν είμαστε εμείς το μοναδικό θύμα. Πολυάριθμοι λαοί πλήρωσαν –και πληρώνουν -βαρύτατο φόρο αίματος στην Αμερικανική βία . Ο Αμερικανικός λαός είναι κιʼ αυτός θύτης και θύμα διότι τελεί κάτω από την πιο σκληρή και ανελέητη κατοχή . Ο μαρτυρικός Παλαιστινιακός σφαγιάζεται ανηλεώς. Καταδικάσουμε έντονα την Γενοκτονία που υφίσταται εδώ και 50 χρόνια, και ιδιαίτερα αυτό τον καιρό, διότι απειλείται με αφανισμό.

Τώρα οι Αμερικανοσιωνιστές θεωρούν ότι έφθασε η ώρα για την τελική φάση του σχεδίου τους για Παγκόσμια Κυριαρχία. Όμως λησμονούν ότι όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι άρχισαν από τα Βαλκάνια(Α & Β! Π.Π , Ψυχρός Πόλεμος και τώρα ο 3ος Π.Π ) και όλους τους ιμπεριαλιστές εισβολείς η Ελλάδα τους εκδικήθηκε . Σαν άλλη δράκαινα τους έχυσε το δηλητήριο και τους ενίκησε ηθικά πριν αρχίσουν τον πόλεμο. Το ίδιο κάνει και τώρα όταν βροντοφωνάζει .

ΟΧΙ στο ιταμό τελεσίγραφο των Αμερικανοσιωνιστών και των Σκοπιανών «αχυρανθρώπων» τους.

ΟΧΙ στα θλιβερά και αργυρώνητα «παπαγαλάκια» ορισμένων ΜΜΕ και σε άλλους ημεδαπούς 5ο φαλαγγίτες της διεθνούς εξουσίας.

ΟΧΙ στον Νεοταξικό Φασισμό. Ο φασισμός δεν θα περάσει.

ΝΑΙ στο βέτο στο ΝΑΤΟ.

ΝΑΙ στον σεβασμό των συνόρων και στην Ειρήνη στα Βαλκάνια

ΝΑΙ στην φιλία των Βαλκανικών λαών . Τρέφουμε τα καλύτερα αισθήματα προς όλους τους Βαλκανικούς λαούς και τους λέμε ότι:

α/ Οι ηγεσίες ορισμένων χωρών

υπηρετούν ξένα, ολέθρια για τους λαούς , συμφέροντα.

β/ Τους καλούμε για κοινό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα

ΝΑΙ στην πολιτιστική εκστρατεία για την κατάρριψη της Αμερικανοσιωνιστικής προπαγάνδας.

ΝΑΙ στο πανελλήνιο συλλαλητήριο της 5ης Μαρτίου 2008 στην Θεσσαλονίκη.

Συνάντηση με κάθε μέσον όλων των απανταχού Ελλήνων στην Θεσσαλονίκη.

(του Υποστρατήγου ε. α K. Χ. Κωνσταντινίδη)