Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΛΟΓΙΟΥ ΕΔΩ:

ΚΕΙΜΕΝΟΛΟΓΙΟΝ

ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ

Αιγαίο: Μία απεριποίητη πληγή του Ελληνικού κράτους. Ως πότε;

-Όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο και ασχολήθηκα με το Διεθνές Δίκαιο και ειδικά με όλο αυτό το story Ελλάδα-Τουρκία (δίκαιο θάλασσας) και κατάλαβα τί ακριβώς γίνεται ή μάλλον δε γίνεται, απογοητεύτηκα πλήρως…
Το θέμα μπορεί να λυθεί εάν βρεθεί, απλούστατα, κάποιος που θα χει τα κότσια και τον τσαμπουκά να το κάνει!

«Οι ενέργειες αυτές της Τουρκίας παραβιάζουν κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και επιβαρύνουν τις προσπάθειες που καταβάλλονται για τη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων», δήλωσε η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη μετά τις πρόσφατες παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την πλευρά της Τουρκίας…
Τα λόγια της αυτά προκάλεσαν την οργή μου…γιατί; Μα για την κοροϊδία, για το παραμύθι που μας έχουν μάθει να πιπιλάμε σαν καραμέλα τόσα χρόνια… «αχ, αυτοί οι άτιμοι οι Τούρκοι, παραβιάσεις επί παραβιάσεων κλπ., κλπ.»…
Και γιατί δεν κάνει κάτι η Ελλάδα να διασφαλίσει τα όρια του εναέριου χώρου της ή να οριοθετήσει επιτέλους την αιγιαλίτιδα ζώνη της;
Γιατί δεν τίθενται επιτέλους σε εφαρμογή οι διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου;
Υπάρχει κάποιος που μπορεί να δώσει απαντήσεις; …

Αιγιαλίτιδα ζώνη (ή χωρικά ύδατα) είναι η θαλάσσια ζώνη που εκτείνεται πέρα απ’ την ξηρά και απ’ τα εσωτερικά ύδατα και επί της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί πλήρη κυριαρχία.

Όσον αφορά το νομοθετικό καθεστώς που διέπει το εύρος των ελληνικών χωρικών υδάτων κατά καιρούς έχουν υιοθετηθεί διάφορες λύσεις.
Εν τέλει σήμερα η Ελλάδα έχει εύρος 6 μιλίων.
Ειδικά για τον προσδιορισμό του εναέριου χώρου υπεράνω της χωρικής θάλασσας, το εύρος της χωρικής θάλασσας ορίζεται στα 10 ναυτικά μίλια.
Η νομοθετική αυτή εικόνα μόνο ορθόδοξη δεν είναι, καθώς δεν νοείται κυριαρχία επί του αέρος χωρίς αντίστοιχη κυριαρχία επί του εδάφους ή της θάλασσας.

Η Τουρκία εμπράκτως από το 1974 αμφισβητεί τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο που υπέρκειται της θαλάσσιας ζώνης μεταξύ των 6 και 10 μιλίων στο Αιγαίο.

Το ανώτατο επιτρεπτό όριο της αιγιαλίτιδας ζώνης καθορίζεται τόσο από το εθιμικό δίκαιο όσο και από το άρθρο 3 Σύμβασης του Δικαίου Θάλασσας και ορίζεται στα 12 μίλια. Η Ελλάδα δικαιούται λοιπόν να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι το ανώτατο αυτό όριο.
Σε περίπτωση μάλιστα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια, το 64% περίπου του Αιγαίου θα περιέλθει στην ελληνική κυριαρχία.

Από το 1974 που η Ελλάδα εξεδήλωσε την πρόθεσή της να υλοποιήσει τη δυνατότητα που της παρέχει το Διεθνές Δίκαιο για αιγιαλίτιδα ζώνη 12 μιλίων, η Τουρκία αντιδρά εντόνως χαρακτηρίζοντας την πιθανή επέκταση της ελλαδικής αιγιαλίτιδας ζώνης ως «αιτία πολέμου».

Σημειωτέον δε ότι η απειλή χρήσης βίας αποτελεί διεθνές αδίκημα, σύμφωνα και με τον Χάρτη Η.Ε. Η Ελλάδα θα μπορούσε να προσφύγει κατά της Τουρκίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας για την απειλή αυτή!
Γιατί δεν το έκανε;;;

Τα επιχειρήματα που προβάλλει η Τουρκία για να στηρίξει την αντίδρασή της στην επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στερούνται νομικής βάσης. Θα αναφέρω κάποια μόνο από αυτά…

Σύμφωνα με τους τούρκικους ισχυρισμούς, η Ελλάδα δεν δικαιούται να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα μονομερώς γιατί το Αιγαίο αποτελεί ημίκλειστη θάλασσα και κατά συνέπεια, μια τέτοια ενέργεια θα απαιτούσε την προηγούμενη συγκατάθεση της Τουρκίας ως ομόρου παράκτιου κράτους.
Η ίδια η Τουρκία βέβαια όταν επέκτεινε τη αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ναυτικά μίλια στη Μαύρη Θάλασσα δεν ζήτησε προηγουμένως τη συγκατάθεση των γειτονικών παράκτιων κρατών!

Ένα άλλο νομικοφανές επιχείρημα της Τουρκίας συνιστά το ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 ν.μ. θα καταστήσει το Αιγαίο μια ελληνική «λίμνη» με αποτέλεσμα να περιορισθεί η ελευθερία της ναυσιπλοΐας και να θιγεί το δικαίωμα της Τουρκίας για πρόσβαση στην ανοικτή θάλασσα με αποτέλεσμα να απειλούνται σοβαρά τα συμφέροντα της Τουρκίας στην περιοχή.
Το Δίκαιο Θάλασσας το προέβλεψε και αυτό όμως! Στην αιγιαλίτιδα ζώνη αναγνωρίζεται το δικαίωμα αβλαβούς διέλευσης σε πλοία τρίτων κρατών.

Σε κάθε περίπτωση, οι ρυθμίσεις της Σύμβασης Δικαίου Θάλασσας σχετικά με το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης, την υφαλοκρηπίδα των νησιών και άλλες ανάλογες ρυθμίσεις ευνοϊκές για τις ελληνικές θέσεις, οδήγησαν την Τουρκία στη μη υπογραφή της Σύμβασης Δικαίου Θάλασσας.
Ωστόσο το διεθνές δικαίωμα της Ελλάδας για αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. θεμελιώνεται και στο εθιμικό δίκαιο!

Όσον αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, η έναρξη της ελληνοτουρκικής διαφοράς σημειώθηκε το 1973 και παραμένει άλυτη ακόμη. Γιατί;;;

Η Ελλάδα εμμένει σε δικαιοδοτική επίλυση της διαφοράς ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου σε αντίθεση με την Τουρκία, η οποία το αποφεύγει συστηματικά.
Αυτό δεν είναι δυνατόν βέβαια να αποτελεί μόνον ελληνικό πρόβλημα. Αποτελεί γενικότερο πρόβλημα της διεθνούς κοινότητας.

Η Τουρκία αποφεύγει τη δικαιοδοτική επίλυση των διαφορών της συστηματικά λόγω της ένδειας των νομικών επιχειρημάτων που εκφράζει σχετικά με τις αξιώσεις που διατυπώνει. Ένδεια, που με τη σειρά της την οδηγεί σε μια πολιτική δημιουργίας κρίσεων και ενδεχομένως θερμού επεισοδίου με την Ελλάδα.

Την ελληνοτουρκική κρίση του 1996 στα Ίμια ποιος την έχει ξεχάσει;
Δεν έχει γραφτεί ο επίλογος ακόμη…
…Γιατί; Διότι η εδαφική διεκδίκηση της Τουρκίας ούτε αποσύρθηκε μα ούτε υποβλήθηκε σε κρίση στο Διεθνές Δικαστήριο.
Τότε μάλιστα στη ρηματική της διακοίνωση η Τουρκία προώθησε και τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Τούρκικη εφημερίδα κατονόμασε τις νησίδες Φαρμακονήσι και Αγαθονήσι, που βρίσκονται κοντά στην ασιατική ακτή, ως τμήμα των «γκρίζων ζωνών».

Από τότε, από το 1996 μέχρι σήμερα 2009…ουδεμία αλλαγή!
Οι Τούρκοι παραβιάζουν ανενόχλητοι τον εθνικό μας εναέριο χώρο και τα χωρικά μας ύδατα, οι πολιτικοί κάνουν δηλώσεις περί παραβιάσεως του διεθνούς δικαίου και μόλις πέσουν λίγο οι τόνοι ρίχνουν και την ιδέα της ελληνοτουρκικής βελτίωσης των σχέσεων των δύο χωρών, οι πολίτες βρίζουν τους τούρκους γιατί είναι πολεμοχαρής λαός και ψάχνει αφορμές προκειμένου να ξεστομίσει το … «casus belli» και.. όλα καλά!
Η μόνη βελτίωση που έχει επέλθει είναι όσον αφορά το διαγωνισμό της Eurovision. Δίνουμε απλόχερα στην Τουρκία 12άρια και χαιρόμαστε που η Τουρκία μας ανταμείβει όταν ακούμε το… «12 points go to…Greece»!

Ίσως να χαρακτηριστώ υπερβολική…μα τα πράγματα είναι τόσο απλά και είναι και γραμμένα σε νόμους και διεθνείς συμβάσεις.
Γιατί δε βρέθηκε κανένας έως τώρα από όσους έχουν περάσει απ’ το Υπουργείο Εξωτερικών να δώσει λύση στο ζήτημα; Αλλάζουν οι κυβερνήσεις και τα πρόσωπα και τα προβλήματα παραμένουν εκεί…στο ύψος τους…άλυτα…σαν γρίφοι…
Στο Αιγαίο όμως δεν υπάρχουν αμφιλεγόμενα ζητήματα του διεθνούς δικαίου τα οποία απαιτούν διευκρινίσεις. Υπάρχει μόνο η επιθυμία της Τουρκίας να ανατρέψει πλήρως το ισχύον νομικό καθεστώς!

Ίσως τελικά να είναι γραμμένο στο D.N.A. του έλληνα το… «έλα, μωρέ, εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;»
Δεν έχει όμως μάλλον καταλάβει πως κι ο ίδιος ζει σε μια τρύπα…μαύρη…κατάμαυρη…γιατί τη σκιάζει το παρελθόν…ως πότε;;;

Eύη Βαγιάτη

ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΑΙΡΟ

ΟΙ ΠΕΡΙΟΔΕΙΕΣ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΥΑΝΕΩΣ

Ὁ σοφός Ἀπολλώνιος Τυανέας ἀπό μικρή ἡλικία ἄρχισε τίς περιοδείες του καί οἱ ὁποίες συνεχίστηκαν μέχρι την εκθέωσή του. Οἱ περιοδείες του παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον διότι επισκέπτεται συνέχεια τόπους ὅπου διαμένει Ελληνικό στοιχείο. Ἐκεῖ ὁ Ἀπολλώνιος
διδάσκει καί καθοδηγεῖ τούς Ἕλληνες.
Μάλιστα κατά το ταξίδι του πρός τίς Ἰνδίες
πραγματοποιεῖ σχεδόν τό ἴδιο δρομολόγιο μέ τό Μέγα Ἀλέξανδρο. Παρακάτω θά ἐξετάσουμε
ἐπιγραμματικά τά μέρη πού ἐπισκέφθηκε, ὅπως περιγράφονται στή βιογραφία πού μᾶς ἄφησε ὁ Φιλόστρατος.


Τύανα (γέννηση) → σέ ἡλικία 14 ἑτῶν μεταβαίνει στούς Ταρσούς γιά νά ἐκπαιδευτεῖ ἀπό τόν ρήτορα Εὐθύδημο → Αἰγές (ἐνασχόληση μέ φιλοσοφία, ἐγκατάσταση στό ἱερό τοῦ Ἀσκπληπιοῦ, δάσκαλός του ὁ Εὔξενος) → ἐπιστροφή στά Τύανα σέ ἡλικία 20 ἑτῶν γιά να θάψει τόν πατέρα του → ἐπιστροφή στίς Αἰγές → ἐπιστροφή ξανά στά Τύανα → Παμφυλία (περίοδος σιωπῆς), ἐπισκέφτηκε τήν Ἄσπενδο τῆς Παμφυλίας → Κιλικία (περίοδος σιωπῆς)→ Μεγάλη Ἀντιόχεια (ἱερό Δαφναίου Ἀπόλλωνος) →

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΙΝΔΙΑ

Ἄφιξη σέ ἀρχαῖα Νίνο (Νινευί) → Μεσοποταμία → Κτησιφώντα → ὅρια Βαβυλώνας (εὐνούχος σατράπης) → Κισσία χῶρα (ἐπαρχία στή Σουσιανή τῆς Περσίας) Ἐρετριεῖς – πεδιάδα Ἐκβάτανων → Βαβυλ ώνα (βασιλεύς Οὐαρδάνης) παραμονή 1 χρόνο καί 8 μῆνες →
Πλησιάζουν στόν Καύκασο (ἀπό αὐτό τό βουνό ἀρχίζει ὁ Ταῦρος πού διασχίζει τήν Ἀρμενία, τήν Κιλικία καί φτάνει μέχρι τήν Παμφυλία καί τή Μυκάλη, καταλήγοντας στήν ἀκτή ὅπου κατοικοῦν Κάρες. Περιβάλλει μέ τό ὑπόλοιπο τοῦ Ταῦρου ὅλη τή Σκυθία πού συνορεύει μέ τήν Ἰνδική κοντά στή Μαιώτιδα καί πρός τά ἀριστερά τοῦ Πόντου) → Περνοῦν τόν Καύκασο (Ἔμπουσα) → κατεύθυνονται πρός τό ὄρος Νῦσα, ὅπου ὁ Διόνυσος κάνει πολλά καί θαυμαστά → περνοῦν τόν ποταμό Κωφήνα καί φτάνουν στό ὄρος Νῦσα (μέσω της διάβασης Χαϊμπέρ) Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἱερό τοῦ Διονύσου. Σ'αὐτό το μέρος σταμάτησε καί ὁ Ἀλέξανδρος ἀφοῦ προσευχήθηκε στόν Διόνυσο καί ἔκανε θυσία στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ. Ἡ Ἄορνος Πέτρα δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τήν Νῦσα, ὅμως δέν τήν ἐπισκέφθησαν διότι ἦταν ἔξω ἀπό τήν πορεία τους. → προχωροῦν πρός τόν Ἰνδό ποταμό → διαβαίνουν τόν Ἰνδό ποταμό μέ τό σατραπικό καράβι καί περνοῦν στή χῶρα τοῦ Ὑδραώτη → ὁδηγοῦνται στά Τάξιλα (ἕδρα κάποτε τοῦ βασιλέως Πῶρου) στό βασιλέα Φραώτη καί παραμένουν 4 ἡμέρες → μετά ἀπό ταξίδι δύο ἡμερῶν φτάνουν στήν πεδιάδα ὅπου λένε ὅτι πολέμησε ὁ Πῶρος μέ τόν Ἀλέξανδρο . Ἐκεῖ ὑπῆρχαν πῦλες πού πάνω τους ὑπῆρχε ἄγαλμα τοῦ Ἀλεξάνδρου → διασχίζουν τόν ποταμό Ὑδραώτη καί φτάνουν στόν ποταμό Ὕφαση. 30 στάδια πρίν τόν Ὕφαση συναντοῦν τούς βωμούς πού ἔστησε ὁ Ἀλέξανδρος (ὁ Ἀλέξανδρος τερμάτισε τήν ἐκστρατεία του στόν ποταμό Ὕφαση. Οἱ σοφοί κατοικοῦσαν μεταξύ τοῦ Ὕφαση καί τοῦ Γάγγη)Παράκα (μεγάλη πόλη κάτω ἀπό τό βουνό μέ δράκοντες) → μετά ἀπό 4 μέρες ταξίδι μέσα ἀπό περιοχές ἔφορες φτάνουν στό ὀχυρό τῶν σοφῶν.


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ὁ Ἀπολλώνιος φεῦγει ἔχοντας δεξιά του τόν Γάγγη καί ἀριστερά του τόν Ὕφαση καί κατεβαίνει πρός τήν Ἐρυθρά θάλασσα πού ἀπεῖχε δρόμο 10 ἡμερῶν ἀπό τόν ἱερό λόφο. (Ἄν ἦταν πεζοί θά βάδιζαν περίπου 20-30 χλμ τήν ἡμέρα δηλαδή θά διέσχιζαν περίπου ἀπόσταση 200-300 χλμ. ἀνάλογα μέ τό ἔδαφος πού βάδιζαν. Ἄν ἦταν μέ ἄλογα θά εἶχαν διασχίσει μεγαλύτερη ἀπόσταση ἡ ὁποία ὅμως ἐξαρτᾶται ἀπό τή μορφολογία τοῦ ἐδάφους.
Εἶδαν καί τίς ἐκβολές τοῦ Ἰνδοῦ καί ἐκεῖ ὑπῆρχε μία πόλις τά Πάταλα (Ἐκεῖ πῆγε ὁ Ναύαρχος τοῦ Ἀλεξάνδρου ὁ Νέαρχος).
Πέρασαν ἀκόμα κι ἀπό τή χῶρα τῶν Ὠρειτῶν → Πέρασαν καί ἀπό τά Βάλαρα (ὁ χάρτης τά λέει Βάδαρα) → Στόβηρα (ἡ πόλις τῶν Ἰχθυοφάγων) → Καρμανία
Φτάνουν στίς ἐκβολές τοῦ Εὐφράτη → προχωροῦν πρός τά πάνω καί φτάνουν στή Βαβυλώνα στόν Οὐαρδάνη → Νίνο → Σελέυκεια → Πάφος Κύπρος → Ἰωνία ( Ἔφεσος)

ΙΩΝΙΑ

Ἔφεσος → Σμύρνη → ἐπιστροφή στήν Ἔφεσο λόγω τῆς ἐπιδημίας πού προέκυψε (ταυτόχρονη παρουσία σέ Σμύρνη καί Ἔφεσο ;) → Πέργαμος → Ἴλιον (συνομιλία μέ Ἀχιλλέα) → περίπλους Τρωϊκοῦ ἀκρωτηρίου καί αγκυροβολισμός στή Μήθυμνα τῆς Λέσβου (ὁ σημερινός Μόλυβος). Βρίσκει τό ἄγαλμα τοῦ Παλαμήδη καί ἱδρύει ἱερό. Ἐπισκέπτεται καί τό ἄδυτο τοῦ Ὀρφέα. → Πειραιάς, Ἀθήνα → Θερμοπύλες (μνημεῖο Λεωνίδα) → Μαντεῖο Δωδώνης → Μαντεῖο Δελφῶν → Μαντεῖο στίς Ἄβες Φωκίδας (κοντά στή σημερινή Ἀταλάντη, 3 χλμ. ἀπό τό χωριό Ἔξαρχος) → Μαντεῖο Τροφωνίου → Μαντεῖο Ἀμφιάραου → Ἐλικώνας → Ἰσθμός, Λέχαιο → Κόρινθος → Ὀλυμπία → Μέσω Ταϋγέτου φτάνει στή Σπάρτη → Ἄφιξη στό ἀκρωτήριο Μαλέας μέ σκοπό νά άναχωρήσει γιά Ρώμη. → Ἀναβάλλει ὅμως τό ταξίδι γιά τή Ρώμη καί ἀποφασίζει νά ἐπισκεφθεῖ τήν Κρήτη. Ἄφιξη στήν Κυδωνία (Χανιά) → Κνωσσός (ἐκεῖ ὑπῆρχε ὁ Λαβύριν-θος) → Γόρτυνα → Ἴδη ( Ἰδαῖον Ἄντρον) → Λεβηναῖο Ἱερό (Ἀσκλη-πιός) κοντά στό στό χωριό Λέντας στό Νότιο τμῆμα τοῦ Νομοῦ Ἠρακλείου

ΡΩΜΗ

Μετά τήν Κρήτη φτάνει στή Ρώμη

ΙΣΠΑΝΙΑ

Φεύγει ἀπό τή Ρώμη καί πηγαίνει στήν Ἰσπανία στίς Στῆλες τοῦ Ἠρακλέους (Γιβραλτάρ)

ΡΩΜΗ

Επιστροφή πάλι στή Ρώμη ὅπου μέσω Λιβύης και Τυρρηναϊκῆς θάλασσας περνοῦν ἀπό τό άκρωτήριο Λιλύβαιο τῆς Δυτικῆς Σικελίας καί παραπλέοντας τήν Μεσσήνη καί τόν πορθμό τῆς Χάρυβδης (συμβολή Τυρρηνικοῦ πελάγους μέ Ἀδριατικό) φτάνουν στίς Συρρακοῦσες. → Κατάνη (βόρεια τῶν Συρρακουσῶν)

ΕΛΛΑΔΑ

Ἀναχωρεῖ ἀπό τή Σικελία γιά Λευκάδα → μέ πλοῖο πάει στό Λέχαιο (κοντά στόν Ἰσθμό) → Ἀθήνα (μύηση στά Ἐλευσίνια)

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Ἀπό τήν Ἀθήνα ξεκινάει γιά τήν Αἴγυπτο
Πειραιάς → Χίος → Ρόδος → Ἀλεξάνδρεια (Αἴγυπτος) → ἀναχώρηση γιά Αἰθιοπία ἔχοντας στά δεξιά τους τόν Νεῖλο.
Φτάνουν στό τέμενος τοῦ Μέμνονα ὅπου ὑπῆρχε ὁ ἀνδριάντας τοῦ Μέμνονα στίς Θῆβες τοῦ Αἰγύπτου → Ἔφυγαν ἀπό ἐκεῖ τὀ πρωί καί ἔφτασαν στό σπουδαστήριο τῶν Γυμνοσοφιστῶν λίγο πρίν τό μεσημέρι. Ἅρα, θά πρέπει να διάνυσαν μιά ἀπόσταση γύρω στά 20 χιλιόμετρα. Οἱ Γυμνοσοφιστές κατοικοῦν σέ ἕνα λόφο λίγο πιό πέρα ἀπό τίς ὄχθες τοῦ Νείλου. Στή συνέχεια ὁ Ἀπολλώνιος προτείνει νά πᾶνε στούς καταρράκτες καί στίς πηγές τοῦ Νεῖλου. Ὁ πρῶτος καταρράκτης τοῦ Νεῖλου ξεκινάει λίγο νοτιότερα ἀπό τίς Θῆβες. → ταξιδεύουν κατά μῆκος τῶν καταρρακτῶν τοῦ Νείλου. Φθάνουν μέχρι τόν τρίτο καταρράκτη καί βλέπουν κορυφές βράχων ποῦ κρέμονται πάνω ἀπό τόν Νεῖλο σέ ὕψος ὀχτώ σταδίων.
Ἀναχώρηση ἔχοντας στά ἀριστερά τόν Νεῖλο → παραμένει στά παράλια τῆς Αἰγύπτου → ἐπισκέπτεται τούς Φοίνικες → μετά τήν Ταρσός τῆς Κιλικίας. Συνάντηση μέ Τίτο, ὅταν αὐτός ἀνακυρήχθηκε αὐτοκράτορας. → ἐπισκέπτεται τούς Ἴωνες → ἐπισκέπτεται τούς
Ἀχαιούς → πηγαίνει στήν Ἰταλία
Ὁ Ἀπολλώνιος ἐπισκέφτηκε τίς πόλεις τοῦ Ἑλλησπόντου ὅταν βρισκόταν στήν Ἰωνία.

Ὁ Ἀπολλώνιος εἶναι στήν Ἰωνία καί μάλλον ξεκινάει ἀπό τή Σμύρνη γιά νά πάει στή Ρώμη.

Σμύρνη → ταξίδι γιά Ἀχαΐα, φτάνει στήν Κόρινθο → ἀναχώρηση γιά Ἰταλία → μετά ἀπό 5 μέρες ἄφιξη στή Δικαιαρχία (Pozzuoli ή Puteoli) → ἀναχώρηση ἀπό τήν Δικαιαρχία καί τήν 3η μέρα φτάνουν στίς ἐκβολές τοῦ Τίβερη → ἀπό ἐκεῖ ταξιδεύουν μέ πλοῖο γιά τή Ρώμη.
Δίκη τοῦ Ἀπολλωνίου καί ἐξαφάνιση τοῦ Ἀπολλωνίου μετά τό τέλος τῆς ἀπολογίας του καί ἐμφάνιση του στό Δάμη πού ἦταν στήν Δικαιαρχία. → ἀναχώρηση μέ πλοῖο γιά τή Σικελία. Παρακάμπτουν τή Μεσσήνη καί μετά ἀπό 3 μέρες φτάνουν στό Ταυρομένιο. → μετά πᾶνε στίς Συρακοῦσες → ἀναχώρηση γιά Πελοπόννησο. Μετά ἀπό 6 μέρες φτάνουν στίς ἐκβολές τοῦ Ἀλφειοῦ. → Ὀλυμπία → ἀναχώρηση γιά Λιβαδειά γιά τό Τροφώνειο Ἄντρο. → κατάβαση στό Τροφώνειο Ἄντρο καί μετά ἀπό 7 μέρες ὁ Ἀπολλώνιος ἐμφανίζεται στήν Αὐλίδα.
Μετά ἀπό 2 χρόνια παραμονῆς στήν Ἑλλάδα, ὁ Ἀπολλώνος ἀναχωρεῖ γιά τήν Ἰωνία. → Φιλοσοφοῦσε στή Σμύρνη καί τήν Ἔφεσο. → Τήν ὥρα πού μιλοῦσε στήν Ἔφεσο βλέπει τό θάνατο τοῦ Δομητιανοῦ.

Πιθανοί τόποι ἐκθέωσης :

1) Ἔφεσος
2) Λίνδος Ρόδου
3) Δικτύνναιο Κρήτης

ΠΗΓΗ:ΤΑΛΕΤΟΣ

Γη δοσμένη από τον... Θεό-μεσίτη

Αυτές τις μέρες μίλησαν και έγραψαν όλοι οι σχετικοί και οι ειδικοί για τα αποτελέσματα των ισραηλινών εκλογών και τις επιπτώσεις που θα έχουν στο εσωτερικό του Ισραήλ και των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, στη νέα αμερικανική εξωτερική πολιτική και στην αραβική πρωτοβουλία. Πήραν λοιπόν μεζούρες και χάρακες και άρχισαν να μετράνε πόσο απέχει η τάδε θέση από τη δείνα, πόσες γραμμές χωρίζουν τις ισραηλινές από τις αραβικές λύσεις. Κανένας όμως δεν σκέφτηκε να φέρει μαζί του τη ζυγαριά για να μετρήσει το βάρος των λύσεων. Αν το έκαναν, θα έβλεπαν ότι η «λύση δύο κρατών» σήμερα είναι περισσότερο ανέφικτη από τη λύση ενός κράτους δημοκρατικού για όλους στην Παλαιστίνη, και αποτελεί ένα ασήκωτο βάρος στην πλάτη μόνο των Παλαιστινίων, παρά λύτρωση.

Η Παλαιστίνη είναι καταρχήν η γη των Παλαιστινίων και όχι, όπως ισχυρίζονται οι ηγέτες του κράτους του προφήτη Ισραήλ, αυτή που χαρίστηκε από τον Θεό-μεσίτη στους Εβραίους. Οσοι σκαρφίστηκαν τον μύθο που ονομάζεται «Γη της Επαγγελίας», εκτός του ότι ευθύνονται διαχρονικά για όλα τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Παλαιστίνη στο όνομα αυτού του μύθου, ευθύνονται ηθικά και πολιτισμικά για διαστρέβλωση της πραγματικής ιστορίας της περιοχής.

Ο πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες, αυτός ο μέγας φαρισαίος, ο μεγαλύτερος που έχει γεννήσει ποτέ αυτό το κράτος, για να αποκρούσει τον διεθνή έντονο προβληματισμό που όλο και δυναμώνει για το τεράστιο πρόβλημα που δημιουργούν οι εβραϊκές αποικίες στη Δυτική Οχθη όπου θα ιδρυθεί το μεγαλύτερο μέρος παλαιστινιακού κράτους, κάλεσε από την αμερικανική εφημερίδα «Washington Post» τους Παλαιστινίους να μην είναι κολλημένοι με το θέμα της εδαφικής έκτασης του κράτους τους καθώς «Η Σιγκαπούρη είναι εννέα φορές μικρότερη και με μεγαλύτερο πλυθυσμό από τη Δυτική Οχθη και όμως διαθέτει υψηλό βιοτικό επίπεδο».

«Λύση Σιγκαπούρης»

Η «λύση Σιγκαπούρης» σίγουρα χωνεύτηκε ήδη από μερικούς μετριοπαθείς Ευρωπαίους πολιτικούς και άσχετους αναλυτές της Γηραίας Ηπείρου, γιατί έρχεται ακριβώς στο δικό τους επίπεδο σκέψης. Πριν γίνει η λύση αυτή σχολή φιλοσοφικής πολιτικής σκέψης, καλό είναι να δούμε τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ Σιγκαπούρης και Δυτικής Οχθης. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι η Σιγκαπούρη βρέχεται από τις τέσσερες πλευρές από τη θάλασσα, ενώ η Δυτική Οχθη πολιορκείται από τις τρεις πλευρές από το τσιμεντένιο Τείχος του Ισραήλ και από την τέταρτη από τις στρατιωτικές βάσεις και εβραϊκές αποικίες που εγκαταστάθηκαν κατά μήκος και κατά πλάτος της κοιλάδας του Ιορδάνη.

Στο εσωτερικό της Σιγκαπούρης τρέχουν ποτάμια και λίμνες, ενώ η Δυτική Οχθη πνίγεται από τις εβραϊκές αποικίες που χτίζονται μεθοδικά πάνω στις κορυφές των βουνών της Δυτικής Οχθης, αποκόβοντας έτσι τις αρτηρίες της ζωής των κατοίκων της εξαιτίας του περίπλοκου οδικού δικτύου, που ενώνει μόνο τις εβραϊκές αποικίες μεταξύ τους και χωρίζει τις παλαιστινιακές πόλεις και χωριά. Στη Σιγκαπούρη όλοι οι κάτοικοι έχουν ίσα δικαιώματα στο πόσιμο νερό, ενώ στη Δυτική Οχθη οι άποικοι κατέχουν το 75% των υδάτινων πόρων της. Στη Σιγκαπούρη οι πολίτες μετακινούνται ελεύθερα μεταξύ όλων των πόλεων και χωριών ενώ στη Δυτική Οχθη μόνον οι Εβραίοι άποικοι έχουν αυτό το δικαίωμα.

Και αφού το θέμα, κύριε Πέρες, δεν είναι η έκταση του κράτους, τότε γιατί εσείς στο σιωνιστικό κίνημα δεν δεχτήκατε την πρόταση του λόρδου Peel το 1937 που χώρισε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη και στους Εβραίους έδωσε το 40%; Και γιατί δέκα χρόνια μετά δεχτήκατε την πρόταση των Αγγλων κατακτητών που χώρισε την Παλαιστίνη σε δύο κράτη αλλά αυτή τη φορά έδιναν στους εβραίους αποίκους το 56% της Παλαιστίνης; Και αφού πάλι δεν είναι θέμα έκτασης, γιατί παραβιάσατε την πρόταση αυτή ιδρύοντας το 1948 το Ισραήλ στο 78% των εδαφών της Παλαιστίνης; Και αφού δεν είναι θέμα έκτασης το πρόβλημα τότε γιατί η λύση πρέπει να πέσει εις βάρος των Παλαιστινίων, που τώρα τους ζητάτε να δεχτούν μόνο το 19% της πατρίδας τους;

«Βίοι» παράλληλοι

Η Σιγκαπούρη είναι πραγματικά ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση, όχι ως πολιτική λύση για το Παλαιστινιακό, αλλά για τους πολίτες του Ισραήλ και ειδικά για τον πρόεδρό τους. Το Ισραήλ, ως γνωστόν, ιδρύθηκε στην Παλαιστίνη ως κράτος-προτεκτοράτο των Βρετανών, όπως και η Σιγκαπούρη στην Ασία. Είναι προς μίμηση γιατί είναι πολυθρησκευτική χώρα (βουδιστές, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, ταοϊστές, και το εκπληκτικό είναι ότι ένα 15% του πληθυσμού είναι είναι άθεοι). Η Σιγκαπούρη επίσης είναι ένα πολυεθνικό κράτος (Κινέζοι, Ευρασιάτες και Ινδοί, Ταμίλ, Μαλαισιανοί, Σιχ, Ινδουιστές και Μπαχάι). Το Ισραήλ, όμως, που ονειρεύται και που θέλει να χτίσει ο Πέρες, ο Λίμπερμαν, ο Νετανιάχου, η Λίβνι είναι καθαρά μονοθρησκευτικό, εβραϊκό.

ΝΑΣΙΜ ΑΛΑΤΡΑΣ

ΠΗΓΗ: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΘΑ ΕΚΛΕΙΝΑ

“Αλήθεια, αν δεν ερχόσουν θα έκλεινα».

Με τα λόγια αυτά απευθύνθηκε ο φύλακας της Ακρόπολης των Αθηνών στον Πρόκλο, όταν εκείνος ανέβηκε στην Ακρόπολη για να προσκυνήσει, την στιγμή που εκείνος επρόκειτο να κλειδώσει τις πόρτες λίγο πριν φύγει.

Και τα λόγια αυτά αποδείχθηκαν προφητικά μιας και ο Πρόκλος, ο οποίος έγινε και ο Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, αποτελεί μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο οποίος σε εποχές δύσκολες κατόρθωσε να καταγράψει και να διασώσει ένα σημαντικότατο έργο και να εκπληρώσει την αποστολή που, κατά τον βιογράφο του Μαρίνο, του είχε αναθέσει η ίδια η θεά Αθηνά.

Είτε αυτό είναι αλήθεια, είτε αυτό αποτελεί υπερβολή του βιογράφου του Μαρίνου, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι σίγουρα δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, μιας και ο Πρόκλος μας παρέδωσε ένα σημαντικότατο έργο, το οποίο αποτελεί θησαυρό για τους μελετητές της Ελληνικής Φιλοσοφίας, και το οποίο μας δίνει την απόδειξη ότι η Ελληνική Φιλοσοφία αποτελεί επιστήμη και μάλιστα σε εκπληκτική ταύτιση με τις ανακαλύψεις και προσεγγίσεις της σύγχρονης Φυσικής μιας και εκεί αναγνωρίζουμε και ταυτοποιούμε, έκπληκτοι μάλιστα, έννοιες όπως τη θεωρία της σχετικότητας, την έννοια του χωροχρονικού συνεχούς, την φύση της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας , ότι το σύμπαν είναι ένα ολογραφικό φράκταλ, την λογική για την ύπαρξη των πολλαπλών συμπάντων και άλλα.

Ο Πρόκλος τελικά, κατέγραψε και διέσωσε πολλά από αυτά που εδιδάσκοντο μέσα στην Ακαδημία και που δεν είχαν μέχρι τότε καταγραφεί και που ο Αριστοτέλης τα είχε ονομάσει «Αγραφα Δόγματα».

Τιμώντες λοιπόν την επέτειο της γέννησης του Πρόκλου που είναι την 8η Φεβρουαρίου, όπως προκύπτει από το ωροσκόπιο της γέννησης του που μας παραδίδει ο Μαρίνος, ας καταγράψουμε πολύ συνοπτικά κάποια γεγονότα από την ζωή του Πρόκλου.

Οι όποιες παραπομπές στο έργο του βιογράφου του Μαρίνου, προέρχονται από τις εκδόσεις Κάκτος, για τις οποίες οφείλουμε να αποδώσουμε χάριτες και ευγνωμοσύνη μιας και μας παρέδωσαν το σύνολο του έργου του Πρόκλου ( πάνω από 40 τόμους ) αφ’ενός μεν ως συμβολή στην προσπάθεια των Ελλήνων μελετητών να προσεγγίσουν σε βάθος την Ελληνική Φιλοσοφία, αφ’ετέρου δε ως ασπίδα απέναντι στους διάφορους περιφερόμενους επιτηδείους που αυτοπαρουσιαζόμενοι ως δάσκαλοι και προσπαθώντας να ικανοποιήσουν προσωπικά συμπλέγματα και φιλοδοξίες, παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη και παραποιημένη προσωπική εκδοχή της Ελληνικής Φιλοσοφίας και ιδιαιτέρως της Ορφικοπυθαγορείου και Πλατωνικής γραμμής.

Ο Πρόκλος γεννήθηκε στην πόλη του Βυζαντίου την 8η Φεβρουαρίου του 412 Κ.Ε. Καταγόταν από μια πλούσια οικογένεια της Λυκίας. Όταν έγινε έφηβος, πήγε για σπουδές στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου κατ’αρχήν ασχολήθηκε με την ρητορική και στην συνέχεια με την φιλοσοφία με δασκάλους τον Ολυμπιόδωρο και τον μαθηματικό Ηρωνα.

Σε ηλικία 20 περίπου ετών μεταβαίνει στην Αθήνα, όπου εγκαθίσταται μόνιμα. Φοιτά στην Πλατωνική Ακαδημία με διευθυντή τον Πλούταρχο τον Αθηναίο και ακολούθως με τον Συριανό , τον οποίο και διαδέχεται στην διεύθυνση της Πλατωνικής Ακαδημίας, αποκτώντας για τον λόγο αυτό, το προσωνύμιο Διάδοχος.

Κατά τον Μαρίνο, ο Πρόκλος είχε εξαιρετικά καλή κατάσταση των αισθήσεων και μάλιστα «της όρασης και της ακοής που έχουν δωριθεί από τους θεούς στους ανθρώπους για την φιλοσοφία και την καλή ζωή» ( υπονοώντας έτσι την δυνατότητα διόρασης και διακοής), σωματική δύναμη. είχε καλή μνήμη, ήταν φιλομαθής, γενναιόδωρος ευχάριστος, φίλαλήθης, δίκαιος, ανδρείος και σώφρων.

Η σχέση του με την θεά Αθηνά αρχίζει από την παιδική του ηλικία μιας και γεννήθηκε στην πόλη του Βυζαντίου του οποίου πολιούχος ήταν η Αθηνά.

« Τον υποδέχεται και σχεδόν τον γεννά η πολιούχος θεά του Βυζαντίου, η οποία υπήρξε τότε η αιτία της ύπαρξης του, καθώς γεννήθηκε στην πόλη της, και αργότερα φρόντισε για την καλή του κατάσταση, όταν πλέον έφτασε στην παιδική και την εφηβική ηλικία. Γιατί αυτή εμφανιζόμενη στο όνειρο του, τον καλούσε στην φιλοσοφία. Για αυτό πιστεύω σε αυτόν υπήρξε και μεγάλη οικειότητα με την θεά, ώστε και με εξαίρετο τρόπο να πραγματοποιεί τα μυστήρια της και με μεγαλύτερο ενθουσιασμό να ακολουθεί τις επιταγές της » μας λέει ο Μαρίνος.

Μεταβαίνοντας στην Αλεξάνδρεια και θέλοντας να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του σαν δικηγόρος, σπούδασε δίπλα στον σοφιστή Λεωνά και στον γραμματικό Ωρίωνα.

Μετά από ένα πολύ σύντομο ταξίδι στο Βυζάντιο, όπου και είδε σε όνειρο την θεά Αθηνά να τον προτρέπει να σπουδάσει φιλοσοφία στην Αθήνα, επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρεια σπούδασε κοντά στον φιλόσοφο Ολυμπιόδωρο και στον μαθηματικό Ηρωνα.

Όταν πια αισθάνθηκε ότι ήλθε η ώρα, ταξίδεψε στην Αθήνα, υπακούοντας στο όραμα και την προτροπή της θεάς Αθηνάς που είχε όταν ταξίδεψε στο Βυζάντιο.

« Για να διατηρηθεί πλέον ανόθευτη και γνήσια η διαδοχή στον Πλάτωνα, τον οδηγούν οι θεοί στην προστάτιδα της φιλοσοφίας, όπως ξεκάθαρα φανέρωσαν όσα προηγήθηκαν από το ταξίδι του, και τα θεικά σημάδια που πραγματικά συνέβησαν, προφητεύοντας σε αυτόν ξεκάθαρα την κληρονομιά από τον πατέρα του και την απόφαση για την διαδοχή που θα ερχόταν από ψηλά » μας τονίζει ο Μαρίνος, σημειώνοντας έτσι την σπουδαιότητα της αποστολής που είχε ανατεθεί στον Πρόκλο και που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται.

Η πρώτη επαφή του ήταν με τον Συριανό, ο οποίος και τον σύστησε στον Πλούταρχο τον γιό του Νεστορίου.

Εκείνος, διακρίνοντας την αγάπη και την έφεση του Πρόκλου για την φιλοσοφία , παρόλη την μεγάλη του ηλικία, αφιέρωσε πολύ χρόνο στην εκπαίδευση του, μετά δε από δύο χρόνια που πέθανε, την διδασκαλία του την ανέλαβε ο καινούργιος πλέον διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, ο Συριανός. Η εξέλιξη του Πρόκλου ήταν ραγδαία.

« Και αυτός εφαρμόζοντας άγρυπνη εξάσκηση και φροντίδα νύχτα-μέρα και καταγράφοντας συνοπτικά και με κριτικό πνεύμα όσα συζητούσαν, τόσο πολύ προόδευε σε μικρό χρονικό διάστημα ώστε όταν ήταν είκοσι οκτώ χρονών, έγραψε και πολλά άλλα και τα γλαφυρά και γεμάτα με επιστημονική γνώση υπομνήματα στον Τίμαιο »

Το έργο του Πρόκλου ήταν πολύ δύσκολο, διότι εκτός από τα εξεζητημένα θέματα της Φιλοσοφίας που διαπραγματευόταν, είχε να αντιμετωπίσει και την πνευματική παρακμή και τον σκοταδισμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Αθήνα.

Ετσι θα βρούμε διάσπαρτα στα κείμενα του, δείγματα της αγωνίας και της αντίστασης που ακόμα αντέτασσαν οι πνευματικοί Ελληνες στην υποδούλωση της ελευθερίας της σκέψης.

Ο ίδιος ο Πρόκλος αναφέρει ότι : « Ωστόσο, θα έλεγε κανείς, ότι και με άλλο τρόπο μπορεί να εκλείψει το ανθρώπινο γένος. Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν κάτοικοι τούτων εδώ των τόπων της Αττικής, μολονότι δεν συνέβη ούτε κατακλυσμός ούτε εκπύρωση αλλά μια τρομερή ασέβεια η οποία αφανίζει ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα ».

Λέει δε σε ένα άλλο του έργο : « Οι άνθρωποι της εποχής μας κατεξοχήν συνηθίζουν να επικρίνουν τους παλαιούς μύθους ότι ευθύνονται για την μεγάλη αφ’ενός θρασύτητα στις περί θεών δοξασίες και αφ’ετέρου, για τις πολλές αταίριαστες και ταπεινές φανταστικές εικόνες, και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να οδηγούν τους πολλούς ανθρώπους στην τωρινή φοβερή και ανώμαλη καταπάτηση των ιερών θεσμών »

Σχετικά δε ο Μαρίνος αναφέρει : « Και το είδος της πολιτικής του ανδρείας το απέδειξε πραγματικά ηράκλειο. Γιατί αν και βρέθηκε μέσα σε μια παραζάλη και τρικυμία περιστάσεων και σε τυφωνικούς ανέμους που φυσούσαν ενάντια στην έννομη ζωή, αυτός ο άνδρας σταθερά και ακλόνητα, αν και ριψοκίνδυνα, διέσωσε την ζωή του και, όταν κάποτε αποκαλύφθηκε σε ένα κλοιό αρπακτικών, έφυγε όπως μπορούσε από την Αθήνα, υπακούοντας στην περιφορά του σύμπαντος, και πραγματοποίησε το ταξίδι στην Ασία, και αυτό με πάρα πολύ μεγάλη ωφέλεια…..Αφού έζησε ένα μόνο χρόνο στην Λυκία, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα με την πρόνοια της θεάς της σοφίας »

Βοηθούσε όσο μπορούσε όσους ασχολούντο με την φιλοσοφία, απαιτώντας την στήριξη τους από τους τότε άρχοντες , ήταν δε συμπονετικός και φιλάνθρωπος προς όλους όσους υπέφεραν και είχαν ανάγκη.

Σε αντίθεση με το μισαλόδοξο πνεύμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή, ο Πρόκλος ετόνιζε ότι : « Στον Φιλόσοφο αρμόζει να μην είναι λάτρης μόνο μιας συγκεκριμένης πόλεως ούτε μόνο των πατροπαραδότων σε μερικούς εθίμων, αλλά ιεροφάντης όλου του κόσμου »

Πέραν όμως της επιστημονικής και φιλοσοφικής του γνώσης, την οποία έχει καταγράψει στα βιβλία του, ο Πρόκλος είχε και βιώματα τα οποία επιβεβαίωναν την γνώση του :

« Γιατί καθώς ήταν ήδη εξαγνισμένος και υπερτερούσε από τον κόσμο του γίγνεσθαι και περιφρονώντας όσα έχουν τις κατώτατες βαθμίδες μέσα σε αυτόν, εμυείτο μέσα στα πρώτα και έβλεπε με τα μάτια του τα εκεί αληθινά μακάρια θεάματα, χωρίς πλέον να συμπεραίνει με σταδιακούς και αποδεικτικούς συλλογισμούς την γνώση τους, αλλά σαν με την όραση βλέποντας με τις απλές συλλήψεις της νοερής ενέργειας τα υποδείγματα που βρίσκονται μέσα στον θεικό νού και λαμβάνοντας την αρετή, την οποία δεν θα την αποκαλούσε κανείς πλέον κυριολεκτικά φρόνηση, αλλά περισσότερο σοφία θα την ονομάσει ή και με κάποια άλλη πιο σεβαστή προσωνυμία »

Η θεολογική και φιλοσοφική του κατάρτιση ήταν τέλεια και κάλυπτε πολλές παραδόσεις τις οποίες και μελετούσε σε μια προσπάθεια συγκρητισμού, τα δε έργα του είναι πηγές όχι μόνο της Ορφικοπυθαγορείου και Πλατωνικής Φιλοσοφίας αλλά και των υπολοίπων Ελληνικών φιλοσοφικών σχολών.

« Ενεργώντας λοιπόν με βάση αυτήν ο Φιλόσοφος, εύκολα αναγνώρισε ολόκληρη την ελληνική και βαρβαρική θεολογία, που επισκιαζόταν από τις μυθικές εικονοπλασίες και την έφερε στο φως για όσους θέλουν και μπορούν να την παρακολουθήσουν, εξηγώντας τα πάντα με πολύ θεόπνευστο τρόπο και συνταιριάζοντας τα και μελετώντας όλα τα συγγράμματα των παλαιοτέρων με κριτικό βλέμμα υιοθετούσε μόνο ό,τι γόνιμο υπήρχε σε αυτά, ενώ αν έβρισκε κάτι άγονο, το απέρριπτε εντελώς ως ψεγάδι, και όσα ήταν εντελώς αντίθετα με όσα σωστά είχαν διατυπωθεί , τα διέψευδε σε κάθε σημείο τους μετά από πολύ λεπτομερή εξέταση, επεξεργαζόμενος το καθένα στις διδασκαλίες του με δεινότητα και σαφήνεια και ανατρέποντας τα όλα στα συγγράμματα του »

Ο Μαρίνος, παρόλο που θα μπορούσε να περιγράψει με πιο γνωστά και σταθερά στοιχεία που ακριβώς εβρίσκετο το σπίτι του Πρόκλου, προτίμησε να το προσδιορίσει αναφέροντας ιερά.
Ετσι, αναφερόμενος σε μια τελετή που είχε κάνει κρυφά ο Πρόκλος στο Ασκληπιείο για την ίαση της Ασκληπιαγένειας και υπονοώντας πόσο σκοτεινή ήταν η εποχή εκείνη για τους Ελληνες, θρησκευτές αναφέρει :

« Και τέτοιο έργο έκανε με τον ίδιο τρόπο με αυτή την περίπτωση διαφεύγοντας την προσοχή των πολλών και χωρίς να δίνει καμία αφορμή σε όσους ήθελαν να τον υπονομεύσουν, καθώς σε αυτό βοηθούσε και το σπίτι , στο οποίο αυτός κατοικούσε. Γιατί εκτός από τα άλλα τυχερά, η κατοικία του υπήρξε απολύτως κατάλληλη, την οποία και ο πατέρας του ο Συριανός και ο παππούς του, όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε, Πλούταρχος κατοίκησαν, και η οποία ήταν γειτονική με το ξακουστό από τον Σοφοκλή Ασκληπιείο, αλλά και με το θέατρο του Διονύσου, ενώ φαινόταν ότι ήταν και με άλλους τρόπους αντιληπτή από την ακρόπολη της Αθηνάς »

Την μεγάλη του σχέση με την θεά Αθηνά, πέραν των ήδη αναφερθέντων, την περιγράφει πολύ συγκινητικά ο Μαρίνος, αναφερόμενος στην αρπαγή του αγάλματος της Αθηνάς από τον Παρθενώνα :

« Πόσο αυτός ήταν αγαπητός και στην ίδια την θεά της σοφίας, το παρουσίασε αρκετά και η επιλογή της φιλοσοφικής ζωής, η οποία έγινε έτσι, όπως ο λόγος πιο πάνω υπέδειξε. Αλλά και η ίδια η θεά με σαφήνεια το υπέδειξε, όταν το άγαλμα της που από το παρελθόν είχε τοποθετηθεί στον Παρθενώνα, μεταφερόταν από αυτούς που κινούν τα ακίνητα. Γιατί είδε ο φιλόσοφος στο όνειρο του ότι βρισκόταν δίπλα του μια όμορφη γυναίκα και ότι του ανήγγειλε ότι πρέπει πολύ γρήγορα να προετοιμάσει το σπίτι του. Γιατί η κυρίαρχη Αθηναίδα, του είπε, θέλει να μείνει κοντά σου »

Ο Πρόκλος δεν παρέλειπε να τιμά και όσους έπρεπε να τιμηθούν κατά τα πάτρια :

« Γιατί δεν είχε παραλείψει καμιά κατάλληλη στιγμή της συνηθισμένης λατρείας για αυτούς , σε κάποιες συγκεκριμένες ημέρες κάθε χρόνου, και περιερχόμενος τους τάφους των αττικών ηρώων και τα μνήματα των φιλοσόφων και των άλλων που υπήρξαν φίλοι και γνωστοί του, έκανε τα καθιερωμένα όχι μέσω κάποιου άλλου, αλλά ενεργώντας ο ίδιος. Και μετά από την λατρεία καθενός, έφευγε για την Ακαδημία και εξευμένιζε τις ψυχές των προγόνων του και γενικά όλες τις ψυχές της γενιάς του ξεχωριστά σε κάποιον τόπο. Από κοινού πάλι με τις ψυχές όλων των φιλοσόφων σε άλλο μέρος πρόσφερε χοές. Και εκτός από όλους αυτούς, ο ευσεβής οριοθέτησε και έναν τρίτο τόπο και μέσα σε αυτόν πρόσφερε εξιλαστήριες θυσίες σε όλες τις ψυχές των νεκρών »

Πέθανε το 125ο έτος από την βασιλεία του Ιουλιανού ή αλλοιώς την 17η Απριλίου του 485 Κ.Ε.

Ετάφη σε κοινό τάφο με τον δάσκαλο του τον Συριανό, στην περιοχή του Λυκαβηττού, στο δε μνήμα του εγράφη και το παρακάτω επίγραμμα που το συνέθεσε ο ίδιος :

«Εγώ υπήρξα ο Πρόκλος, Λύκιος στην γενιά, το οποίο ο Συριανός
εδώ με ανέθρεψε διάδοχο της διδασκαλίας του.
Αυτός εδώ ο κοινός τάφος δέχτηκε τα σώματα και των δύο,
μακάρι και τις ψυχές μας κοινός τόπος να τις λάβει»

Ο μεγάλος μαθηματικός Leibniz, σε μια επιστολή του στον N.Renand στις 11.2.1715 είχε γράψει : « Εάν κάποιος επανελάμβανε συστηματικά τον Πλάτωνα, θα προσέφερε μια μεγάλη υπηρεσία στην ανθρωπότητα ». Υπηρεσία, που αναμφίβολα προσέφερε ο Πρόκλος.

Ο δε Bernard de Moosburg, αναφερόμενος στον Πρόκλο λέει : « Η ανωτερότητα και η υπεροχή του έναντι των άλλων Πλατωνικών αποδεικνύεται από το ότι μπόρεσε να βάλει σε τάξη τα θεωρήματα του Πλάτωνα και να τα εξηγήσει αναλυτικά »

Τα έργα του Πρόκλου που είναι γνωστά και έχουν διασωθεί είναι τα εξής :
Σχόλια στον Πλατωνικό Τίμαιο
Σχόλια στην Πολιτεία του Πλάτωνα
Σχόλια στον Αλκιβιάδη του Πλάτωνα
Σχόλια στον Παρμενίδη του Πλάτωνα
Σχόλια στον Κρατύλο του Πλάτωνα
Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας
Στοιχείωσις Θεολογική
Περί των δέκα προς την πρόνοιαν απορρημάτων
Περί προνοίας και ειμαρμένης
Περί της των κακών υποστάσεως
Σχόλια στο Πρώτο Βιβλίο του Ευκλείδη
Σχόλια στα Εργα και Ημέρες του Ησιόδου
Υποτύπωσις Αστρονομικών Υποθέσεων
Υποτύπωσις Φυσική
Σφαίρα
Περί της Ιερατικής Τέχνης
Παράφρασις εις την Πτολεμαίου Συγγραφή
Εις την Τετράβιβλον Πτολεμαίου εξήγησις
Περί αιδιότητος Κόσμου ( το διασώζει ο Φιλόπονος στο «Κατά Πρόκλου» )
Εις το Πρώτον και το Δεύτερον της Νικομάχου Αριθμητικής εισαγωγής ( αρχικά είχε αποδοθεί στον Φιλόπονο)

Διασώζονται επίσης αποσπάσματα σε σχόλια στα Χαλδαικά Λόγια, στις Εννεάδες του Πλωτίνου και στα Χρυσά Επη του Πυθαγόρα καθώς και επτά Λειτουργικοί Υμνοι που συνέθεσε στον Ηλιο, την Αφροδίτη, τις Μούσες, σε όλους τους θεούς, στην Λύκια Αφροδίτη, στην Εκάτη, στον Ιανό και την Αθηνά.

(Όλα τα παραπάνω έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Κάκτος)

Συνέγραψε και πλήθος άλλων έργων και μονογραφιών που δεν έχουν διασωθεί, όπως Σχόλια σε άλλους διαλόγους του Πλάτωνα, Συμφωνία Ορφέως, Πυθαγόρου και Πλάτωνος, Περί φωτός, Περί των Τριών Μονάδων, Περί των μυθικών Συμβόλων, Περί αγωγής, και άλλα.

Ο Πρόκλος θεωρείτο σοφός άνθρωπος στην εποχή του καθώς και από τους μεταγενέστερους του και ήταν ευρύτατα γνωστός ακόμη και σε μη Ελληνόφωνους, γι’αυτό και κάποια έργα του ( ολόκληρα ή τμήματα τους ) έχουν διασωθεί και σε Λατινική ή Αραβική μετάφραση.

Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον Πρόκλο στον Ελληνικό χώρο γίνεται με τον Μιχαήλ Ψελλό και κορυφώνεται με τον Πλήθωνα Γεμιστό. Πολλοί δε οικειοποιήθηκαν και παραποίησαν μέρη του έργου του για να παρουσιάσουν δική τους φιλοσοφική θεώρηση, όπως για παράδειγμα ο ψευδο-Διονύσιος ο Αεροπαγίτης.

Σήμερα υπάρχει στην ξένη βιβλιογραφία απειρία βιβλίων, μελετών και άρθρων Πανεπιστημιακών και μη μελετητών του Πρόκλου.

Στην Ελληνική πραγματικότητα, πέραν της μεγάλης προσφοράς των εκδόσεων Κάκτος, αρχίζουν και εμφανίζονται δειλά-δειλά, μελέτες και αναλύσεις των έργων του Πρόκλου, τα οποία ευκτέον είναι να πολλαπλασιασθούν.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ!

ΠΗΓΗ: ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ - Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ

Ο Παλαμήδης ήταν γιός του Ναυπλίου καί της Ησιόνης. Ήταν εφευρέτης, συγγραφέας και ήρωας του Τρωϊκού Πολέμου. Ως εφευρέτης επινόησε τα μέτρα και τα σταθμά. Εφήυρε τα γράμματα Ζ, Π, Φ, Χ του Αλφαβήτου και τους αριθμούς. Ακόμα διαίρεσε το έτος σέ μήνες, ημέρες και ώρες. Κατά τη διάρκεια του Τρωϊκού Πολέμου φροντίζοντας για την ψυχαγωγία των στρατευμάτων των Αχαιών εφήυρε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι τους πεσσούς ή πεττούς (το σημερινό σκάκι). Ο Παλαμήδης ήταν ονομαστός γιά την ευγένεια και τη σοφία του. Αυτό προξένησε τον φθόνο του Οδυσσέα. Επιπλέον ο Οδυσσέας είχε ένα ακόμη λόγο να φθονεί τόν Παλαμήδη διότι ήταν εκείνος που απεκάλυψε, όταν μετέβει στήν Ιθάκη, το πονηρό τέχνασμα του Οδυσσέα για να μην συμμετάσχει στον Τρωϊκό Πόλεμο. Η ιστορία έχει ως εξής: Ο Οδυσσέας είχε ορκισθεί να υπερασπίσει το γάμο του Μενέλαου και της Ελένης. Όταν ο Πάρις απήγαγε την Ελένη, τότε ο Αγαμέμνων έστειλε τον Παλαμήδη για να φέρει τον Οδυσσέα. Όμως ο Οδυσσέας δεν είχε σκοπό να κρατήσει τον όρκο του και προσποιόταν τον τρελλό σπέρνοντας τα χωράφια του μέ αλάτι. Ο Παλαμήδης αντιλήφθηκε οτι ο Οδυσσέας το έκανε ψεύτικα και τοποθέτησε τον γιό του Οδυσσέα Τηλέμαχο μπροστά από το αλέτρι. Ο Οδυσσέας αναγκάστηκε να σταματήσει το όργωμα και αποκαλύφθηκε έτσι ότι είχε τα λογικά του. Ο Οδυσσέας ποτέ δεν συγχώρεσε στον Παλαμήδη την πράξη του αυτή που στάθηκε η αιτία για να συμμετάσχει στον Τρωϊκό Πόλεμο.

Τό ονόμα του Παλαμήδη ετυμολογείται ως εξής:

1) Πάλη (άμμος) + μήδος (επινόηση) = αυτός που επινοεί στην άμμο (γράφει δηλαδή πάνω στην άμμο).

2) από τό ρήμα παλαμάομαι = σχεδιάζω επιδέξια, μηχανεύομαι κατά τρόπο αριστοτεχνικό, επιχειρώ με επιτηδειότητα.

Στό έργο του Φιλόστρατου «Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον» στό Βιβλίο Γ΄ κεφ ΧΧΙΙ κατά την παραμονή του Απολλωνίου στους Ινδούς σοφούς, ο αρχηγός των Ινδών σοφών Ιάρχας δείχνοντας έναν νέο 20 ετών λέει στον Απολλώνιο «Όπως βλέπεις ο νέος αυτός είναι δυνατός και γενναίος στο σώμα, μπορεί να υπομείνει τη φωτιά και κάθε τομή και ενω είναι τέτοιος απεχθάνεται τη Φιλοσοφία.» Ο Απολλώνιος ρωτάει τον Ιάρχα ποιό είναι το πάθημα του νέου αυτού, ο οποίος αν και τόσο προικισμένος απεχθάνεται τη Φιλοσοφία. Ο Ιάρχας αποκρίνεται: «Ο νέος αυτός ήταν κάποτε ο Παλαμήδης που πολέμησε στην Τροία. Του φέρθηκαν πολύ εχθρικά ο Οδυσσέας και ο Όμηρος, ο μεν Οδυσσέας διότι επινόησε σε βάρος του τεχνάσματα εξαιτίας των οποίων λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου κι ο Όμηρος γιατί δεν τον θεώρησε άξιο λόγου. Επειδή ούτε η σοφία του τον ωφέλησε, ούτε αξιώθηκε να επαινεθεί από τόν Όμηρο που επαίνεσε πολλούς, ακόμα και όχι ιδιαίτερα σημαντικούς, και επειδή ο Οδυσσέας τον κατέστρεψε χωρίς να έχει κάνει τίποτα κακό, κρατάει στάση εχθρική πρός τη Φιλοσοφία καί θρηνεί για την κακοτυχία του. Είναι ο Παλαμήδης που μπορεί να γράψει αν και δεν έχει μάθει γράμματα.»

Στό ίδιο πάλι έργο του Φιλόστρατου Βιβλίο Δ΄ Κεφ. XVI ο Απολλώνιος κατά την παραμονή του στο Ίλιο καλεί την ψυχή του Αχιλλέα για να του απευθύνει ορισμένες ερωτήσεις. Η Πέμπτη ερώτηση του Απολλωνίου πρός τον Αχιλλέα ήταν:
«Τί συνέβη και ο Όμηρος αγνοεί τον Παλαμήδη ή μήπως τον γνώριζε καί τον κράτησε έξω από την ιστορία σας;» Η απάντηση του ήρωα Αχιλλέα ήταν : «Αν ο Παλαμήδης δεν ήρθε στην Τροία, τότε ούτε η Τροία υπήρξε ποτέ. Επειδή όμως ο σοφώτατος και πολεμικότατος αυτός άνδρας πέθανε εξαιτίας του Οδυσσέα, ο Όμηρος δεν τον αναφέρει γιά να μην αναφέρει τις ντροπές του Οδυσσέα.» Αφού τόν θρήνησε ο Αχιλλέας ως τον σπουδαιότερο και ομορφότερο, τόν νεώτερο και συνάμα τον πιο αξιοπόλεμο άνδρα, αυτόν που ξεπερνούσε όλους σε σωφροσύνη και συχνά συναντιόταν με τις Μούσες, είπε στον Απολλώνιο : «Εσύ, Απολλώνιε, επειδή οι σοφοί υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο, φρόντισε τον τάφο του και αναστήλωσε το άγαλμα του Παλαμήδη που είναι παραπεταμένο. Βρίσκεται στην Αιολίδα, στη Μήθυμνα της Λέσβου (το σημερινό Μόλυβο).»

Στό Κεφ. ΧΙΙΙ ο Απολλώνιος φεύγοντας μέ καράβι από το Ίλιο αποβιβάζεται στη Μήθυμνα της Λέσβου. Αναφέρει ο Απολλώνιος :
«Ο Αχιλλέας λέει είπε οτι κάπου εκεί κοντά κείτεται ο Παλαμήδης και υπάρχει άγαλμά του με ύψος ενός πήχη που παριστάνει ωστόσο κάποιον μεγαλύτερο στην ηλικία από τον Παλαμήδη. Έλληνες, ας φροντίσουμε έναν ενάρετο άνδρα που του οφείλουμε κάθε σοφία. Θά αποδειχθούμε καλύτεροι από τους Αχαιούς, τιμώντας γιά την αρετή του αυτόν που εκείνοι τελείως άδικα σκότωσαν.» Ο Απολλώνιος βρήκε τον τάφο και το άγαλμα θαμένο κοντά στον τάφο. Στη βάση του αγάλματος υπήρχε η επιγραφή «ΣΤΟΝ ΘΕΪΚΟ ΠΑΛΑΜΗΔΗ». Ο Απολλώνιος έστησε το άγαλμα όρθιο και ίδρυσε εκεί ιερό κάνοντας την εξής ευχή : «Παλαμήδη, μακάρι να ξεχάσεις την οργή που είχες κάποτε προς τους Αχαιούς και κάνε να πληθύνουν και να γίνουν σοφοί. Καν’ το Παλαμήδη, δημιουργέ της ευφράδειας, των Μουσών και του ίδιου μου του εαυτού».

Βλέπουμε ότι τόσο ο μέγιστος Απολλώνιος Τυανέας, ο οποίος δίκαιως χαρακτηρίστηκε αναμορφωτής του Ελληνισμού, όσο και ο ήρωας Αχιλλέας αποκαθιστούν τη μνήμη του Παλαμήδη και τον τιμούν.

Στη Χρονογραφία του Ιωάννη Μαλάλα (Εκδόσεις Ηλιοδρόμιον) αναφέρονται τα εξής ενδιαφέροντα για τον Παλαμήδη:

[Των μεν Αχαιών οι άριστοι άνδρες ούτοι.]

[Παλαμήδης] *** εφήυρεν εκ της κινήσεως των επτά πλανητών κατά μοιρικήν τύχην επαγόντων τοις ανθρώποις χαράς και λύπας, ορίσας την τάβλαν τόν γήϊνον κόσμον, τους δέ δυοκαίδεκα κάσους τον ζωδιακόν αριθμόν, το δε ψηφοβόλον και τα εν αυτώ επτά κοκκία τα επτά άστρα, τον δε πύργον το ύψος του ουρανού, εξ' ου ανταποδίδοται πάσι καλά και κακά.

... Εφηύρε (την πεσσεία ή πεττεία, δηλ. το παιγνίδι τών πεσσών = σημ. σκάκι) από την κίνηση των επτά πλανητών που επιφέρουν στους ανθρώπους χαρές και λύπες "κατά μοιρική τύχη", δηλ. σύμφωνα με την τύχη που καθορίζουν οι Μοίρες, ορίζοντας την τάβλα (= αβάκιο, σκακιέρα) ως τον γήινο κόσμο , τους δε δώδεκα οίκους ως τον αριθμό των ζωδίων, το δε μέρος όπου τοποθετούνται τα ψηφία (πεσσοί) και τα εντός αυτού επτά κομμάτια (συμβολίζουν) τα επτά άστρα, ο δέ πύργος (το όγδοο κομμάτι) συμβολίζει το ύψος τού ουρανού, από όπου ανταποδίδονται σε όλους τα οφειλόμενα καλά και κακά.
(Ιω. Μαλάλας, ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ, Εκδόσεις ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ, Αθήνα 2001, Απόδοση αποσπάσματος: Ιαλυσσός)

Ο σοφώτατος των Ελλήνων, Σωκράτης, στην Απολογία του αναφέρει:

"Εγώ πάντως πολλές φορές θα ήθελα να πεθάνω αν όλα αυτά αληθεύουν, γιατί σ' εμένα τουλάχιστον, φαίνεται θαυμαστή η παραμονή σε μέρος που θα μπορούσα να συναντήσω τον Παλαμήδη, τον Αίαντα τον Τελαμώνιο και όσους άλλους από τους παλιούς πέθαναν από άδικη κρίση, και να συγκρίνω τα παθήματά μου με τα δικά τους. Νομίζω πως κάθε άλλο παρά δυσάρεστα θα μου ήταν όλα αυτά".

Στόν ήρωα Παλαμήδη οφείλει το όνομά του, το κάστρο του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο. Γνωστό για τα 999 σκαλιά του, το Παλαμήδι βρίσκεται σε ύψος 216 μέτρων. Κατασκευάστηκε κατά την περίοδο 1686-1715 από τους Ενετούς και έχει οκτώ αυτόνομους προμαχώνες. Μετά το 1715 το κάστρο έπεσε στα χέρια των Τούρκων ενώ το 1822 οι Έλληνες το κατέλαβαν. Η κατάληψη του Παλαμηδίου από τους Έλληνες κατέπληξε τους Ευρωπαίους καθώς το κάστρο θεωρείτο απόρθητο.

ΠΗΓΗ: ΤΑΛΕΤΟΣ

Πεντέλη - Ακρόπολη, ο δρόμος του μαρμάρου

Εντοπίστηκε τμήμα της αρχαίας οδού της «λιθαγωγίας», που οδηγούσε από τα λατομεία του Πεντελικού όρους στον Ιερό Βράχο

Την αρχαία οδό της «λιθαγωγίας», τον δρόμο δηλαδή που οδηγούσε από τα λατομεία μαρμάρου της Πεντέλης στην Αθήνα, έφεραν στο φως στο Χαλάνδρι- και μάλιστα στη σύγχρονη λεωφόρο Πεντέλης- οι αρχαιολόγοι της Β΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων της οποίας προΐσταται η κυρία Ιωάννα Δρακωτού . Πρόκειται για ιδιαιτέρως σημαντική οδό καθώς μέσω αυτής μεταφέρονταν από το Πεντελικόν όρος (ή Βριλησσόν) στο άστυ οι όγκοι του μαρμάρου με τους οποίους χτίστηκαν τα μνημεία της Ακρόπολης. Για πρώτη φορά λοιπόν τώρα ανασκάπτεται τμήμα της, αυτό που εντοπίστηκε από σωστική ανασκαφή σε ιδιωτικό οικόπεδο που βρίσκεται στη λεωφόρο Πεντέλης 133 (μεταξύ των οδών Πάρνηθος, Μεσσηνίας και Λακωνίας) και σε απόσταση περίπου 80 μέτρων νοτίως της ρεματιάς Χαλανδρίου. Την αναγνώριση και την ταύτιση της αρχαίας οδού έκανε η αρχαιολόγος της Εφορείας κυρία Μέλπω Πωλογιώργη .

Τρία οδοστρώματα υπολογίζεται ότι είχε η αρχαία οδός, αλλά μέχρι στιγμής έχει ερευνηθεί μόνον το ανώτερο. Φέρει μάλιστα τις αρματροχιές, τις δύο αύλακες δηλαδή για τους τροχούς των οχημάτων, με τη μία εξ αυτών να διακρίνεται με σαφήνεια παράλληλα προς το βόρειο ανάλημμα της οδού.

Ο δρόμος αποκαλύφθηκε σε όλο το πλάτος του οικοπέδου, δηλαδή σε μέγιστο μήκος 19,70 μ., ενώ το μέγιστο πλάτος του είναι 3,30 μ. Στις δύο πλευρές της σώζονται οι αναλημματικοί τοίχοι που συγκρατούσαν τα οδοστρώματα από συμπιεσμένο χώμα που περιλαμβάνει όστρακα αγγείων και κατά τόπους μικρούς αργούς λίθους.

Το καλύτερα διατηρημένο ανάλημμα είναι το νότιο προς τη λεωφόρο Πεντέλης. Προς την εσωτερική πλευρά της οδού, το ανάλημμα αποτελείται κυρίως από ακατέργαστους κροκαλοπαγείς λίθους ενώ προς την εξωτερική της από ένα λιθολόγημα από μικρούς λίθους και ποταμίσια χαλίκια. Ενας πρόχειρος τοίχος, εξάλλου, κατασκευασμένος από αργούς λίθους και ποταμίσια χαλίκια, ο οποίος έχει εντοπισθεί σε απόσταση 5,40 μ. από το βόρειο ανάλημμα (προς την πλευρά της ρεματιάς Χαλανδρίου) και βαίνει παράλληλα προς την αρχαία οδό, θεωρείται ότι λειτουργούσε ως ανάχωμα για την προστασία της στην περίπτωση ισχυρών πλημμυρών.

Ανάμεσα στα κινητά ευρήματα που έχουν προκύψει ως τώρα διακρίνονται ένα μολύβδινο σταθμίο (αντικείμενο μέτρησης βάρους), μια χάλκινη εφηλίδα (κάλυμμα καρφιού), μια ενσφράγιστη λαβή οξυπύθμενου αμφορέα για κρασί με παράσταση οινοχόης, αλλά και ένα χάλκινο νόμισμα της εποχής Φραγκοκρατίας, το οποίο καθώς βρέθηκε επάνω στο βόρειο ανάλημμα της αρχαίας οδού, πιθανώς υποδεικνύει τη χρήση της ως την εποχή εκείνη. Αφθονη βεβαίως είναι και η αρχαία κεραμική.

Να σημειωθεί ότι ο εντοπισμός αρχαίων καταλοίπων στο οικόπεδο έγινε από τον αρχαιολόγο της Β΄ Εφορείας κ. Δέδε Λιώνη ενώ η ανασκαφική έρευνα διεξάγεται από την αρχαιολόγο κυρία Γιούλη Παπαγεωργίου, υπό την καθοδήγηση και εποπτεία της αρχαιολόγου κυρίας Πωλογιώργη. Το ενδιαφέρον εξάλλου είναι ότι από τη στιγμή κατά την οποία το Χαλάνδρι και άλλες περιοχές της Αττικής υποβάλλονται σε αρχαιολογικό έλεγχο, σημαντικές αρχαιότητες έρχονται στο φως εμπλουτίζοντας τις γνώσεις για την αρχαία ιστορία του Λεκανοπεδίου.

Πορεία ίδια με εκείνη που είχε χαράξει ο Μανόλης Κορρές
Η ύπαρξη της οδού της λιθαγωγίας ήταν βεβαίως γνωστή, όχι όμως και η πορεία της, η οποία απλώς εικαζόταν με βάση γεωμορφολογικές και αρχαιολογικές παρατηρήσεις. Ωστόσο, πρόταση για την πορεία της αρχαίας οδού της λιθαγωγίας έχει κάνει ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ κ. Μανόλης Κορρές στο βιβλίο του «Από την Πεντέλη στον Παρθενώνα». Και πράγματι, ο εντοπισμός της οδού βρίσκεται ακριβώς στην πορεία που έχει χαράξει, όπως αποδεικνύεται άλλωστε και από τα σχετικά σχεδιαγράμματα.

«Η οδός της μεταφοράς ή λιθαγωγίας άρχιζε από το κάτω πέρας της οδού της “καταγωγής”, ακολουθούσε τη δεξιά πλευρά της ρεματιάς του Χαλανδρίου επί μήκους τεσσάρων περίπου χιλιομέτρων,κατόπιν την αριστερή επί μήκους άλλων τεσσάρων,στη συνέχεια πλησίαζε τη διαδρομή της οδού Κηφισίας με μέρος της οποίας συνέπιπτε και μέσω του σημερινού Εθνικού Κήπου και της νοτίας κλιτύος της Ακροπόλεως κατέληγε αμέσως μετά από τον Ιερόν της Νύμφης σε υψόμετρο 96 μέτρων,όπου ήταν και η διασταύρωσή της με μία άλλη οδό, η οποία (κατά μήκος της δυτικής πλευράς του Ηρωδείου) οδηγούσε προς την Ακρόπολη» αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του ο κ. Κορρές.

Σύμφωνα με τον ίδιο πάντα, η οδική απόσταση από το κάτω πέρας της οδού καταγωγίας ως τη διασταύρωση με το Ιερό της Νύμφης ήταν 17.400 μέτρα, δηλαδή μόνον κατά 1.000 μέτρα μεγαλύτερη από την ευθύγραμμη απόσταση μεταξύ των δύο σημείων. Οπως αναφέρει εξάλλου, η οδός της λιθαγωγίας ήταν σχεδόν σε όλο το μήκος της κατηφορική, κάτι που διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό τη μεταφορά του μαρμάρου.

«Οι αρχικοί στενοί εξοχικοί δρόμοι που κάποτε διέσχιζαν τις έρημες εκτάσεις μεταξύ μικρών χωριών όπως το Χαλάνδρι, οι Κουκουβάουνες ή το Αράκλι (σημερινό Παλαιό Ηράκλειο), κατά κανόνα δεν καταργήθηκαν από τη νέα πληθωρική μορφή της πυκνοκατοικημένης πόλης αλλά ενυπάρχουν ενσωματωμένοι ή και κατά διαφόρους τρόπους μεταμορφωμένοι μέσα στο απερίγραπτα ακανόνιστο αλλά όχι και τελείως τυχαίο σχέδιό της» αναφέρει ο κ. Κορρές.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΟΝ ΥΦΑΣΙ ΠΟΤΑΜΟ ΤΩΝ ΙΝΔΙΩΝ

Αρχαίο Κείμενο:

Ταύτα ως επύθετο Αλέξανδρος, πριν και επί μείζον προελθείν την ταραχήν τοις στρατιώταις και την αθυμίαν, ξυγκαλέσας τους ηγεμόνας των τάξεων έλεξεν ώδε:

«Ορών υμάς, ω άνδρες Μακεδόνες τε και ξύμμαχοι, ουχ ομοία έτι τη γνώμη επομένους μοι ες τους κινδύνους, ξυνήγαγον ες ταυτό, ως ή πείσας άγειν του πρόσω ή πεισθείς οπίσω αποστρέφεσθαι. Ει μέν δή μεμπτοί εισίν υμίν οι μέχρι δεύρο πονηθέντες πόνοι και αυτός εγώ ηγούμενος, ουδέν έτι προύργου λέγειν μοί εστιν. Ει δε Ιωνία τε πρός υμών διά τούσδε τους πόνους έχεται και Ελλήσποντος και Φρύγες αμφότεροι και Καππαδόκες και Παφλαγόνες και Λυδοί και Κάρες και Λύκιοι και Παμφυλία δέ και Φοινίκη και Αίγυπτος ξύν τη Λιβύη τη Ελληνική και Αραβίας έστιν ά και Συρία η τε κοίλη και η μέση των ποταμών, και Βαβυλών δέ έχεται και το Σουσίων έθνος και Πέρσαι καί Μήδοι και όσων Πέρσαι και Μήδοι επήρχον, και όσων δε ουκ ήρχον, τα υπέρ τας Κασπίας πύλας, τα επέκεινα του Καυκάσου, ο Τάναϊς, τα πρόσω έτι του Τανάϊδος, Βακτριανοί, Υρκάνιοι, η θάλασσα η Υρκανία, Σκύθας τε ανεστείλαμεν έστε επί την έρημον, επί τούτοις μέντοι και ο Ινδός ποταμός δια της ημετέρας ρεί, ο Υδάσπης δια της ημετέρας, ο Ακεσίνης, ο Υδραώτης, τί οκνείτε και τον Ύφασιν και τα επέκεινα του Υφάσιος γένη προσθείναι τη υμετέρα Μακεδόνων αρχή; Ή δέδιτε μη δέξωνται υμάς έτι άλλοι βάρβαροι επιόντας; ων γε οι μεν προσχωρούσιν εκόντες, οι δε φεύγοντες αλίσκονται, οι δε αποφυ-γόντες την χώραν ημίν έρημον παραδιδόασιν, η δε τοις ξυμμάχοις τε και τοις εκούσι προσχωρήσασι προστίθεται.

Πέρας δε των πόνων γενναίω μεν ανδρί ουδέν δοκώ έγωγε ότι μη αυτούς τους πόνους, όσοι αυτών ες καλά έργα φέρουσιν. Ει δε τις και αυτώ τω πολεμείν ποθεί ακούσαι ό τι περ έσται πέρας, μαθέτω ότι ου πολλή έτι ημίν η λοιπή εστιν έστε επί τον ποταμόν τε Γάγγην και την εώαν θάλασσαν· ταύτη δε λέγω ημίν ξυναφής φανείται η Υρκανία θάλασσα εκπεριέρχεται γάρ γήν περί πάσαν η μεγάλη θάλασσα. Και εγώ επιδείξω Μακεδόσι τε και τοις ξυμμάχοις τον μεν Ινδικόν κόλπον ξύρρουν όντα τω Περσικώ, την δε Υρκανίαν [θάλασσαν] τω Ινδικώ· από δε του Περσικού ες Λιβύην περιπλευσθήσεται στόλω ημετέρω τα μέχρι Ηρακλέους Στηλών· από δε στηλών η εντός Λιβύη πάσα ημετέρα γίγνεται και η Ασία δή ούτω πάσα, και όροι της ταύτη αρχής ούσπερ και της γής όρους ο θεός εποίησε.

Νύν δέ δή αποτρεπομένων πολλά μέν μάχιμα υπολείπεται γένη επέκεινα του Υφάσιος έστε επί την εώαν θάλασσαν, πολλά δέ από τούτων έτι επί την Υρκανίαν ως επί βορράν άνεμον, και τα Σκυθικά γένη ου πόρρω τούτων, ώστε δέος μη απελθόντων οπίσω και τα νύν κατεχόμενα ου βέβαια όντα επαρθή πρός απόστασιν πρός των μήπω εχομένων. Και τότε δή ανόνητοι ημίν έσονται οι πολλοί πόνοι ή άλλων αύθις εξ αρχής δεήσει πόνων τε και κινδύνων, αλλά παραμείνατε, άνδρες Μακεδόνες και ξύμμαχοι, πονούντων τοι και κινδυνευόντων τα καλά έργα, και ζήν τε ξύν αρετή ηδύ και αποθνήσκειν κλέος αθάνατον υπολειπομένους.

Ή ουκ ίστε ότι ο πρόγονος ο ημέτερος ουκ εν Τίρυνθι ουδέ Άργει, αλλ΄ ουδέ εν Πελοππονήσω ή Θήβαις μένων ες τοσόνδε κλέος ήλθεν ως θεός εξ ανθρώπου γενέσθαι ή δοκείν; Ου μέν δή ουδέ Διονύσου, ακροτέρου τούτου θεού ή καθ’ Ηρακλέα, ολίγοι πόνοι, αλλά ημείς γε και επέκεινα της Νύσης αφίγμεθα και η Άορνος πέτρα η τω Ηρακλεί ανάλωτος πρός ημών έχεται. Υμείς δε και τα έτι υπόλοιπα της Ασίας πρόσθετε τοις ήδη κεκτημένοις και τα ολίγα τοις πολλοίς. Επεί και ημίν αυτοίς τί αν μέγα και καλόν κατεπέπρακτο, ει εν Μακεδονία καθήμενοι ικανόν εποιούμεθα απόνως την οικείαν διασώζειν, Θράκας τους ομόρους ή Ιλλυριούς ή Τριβαλλούς ή και των Ελλήνων όσοι ουκ επιτήδειοι ες τα ημέτερα αναστέλλοντες;

Ει μέν δή υμάς πονούντας και κινδυνεύοντας αυτός απόνως και ακινδύνως εξηγούμενος ήγον, ουκ απεικότως αν προεκάμνετε ταις γνώμαις, των μέν πόνων μόνοις υμίν μετόν, τα δέ άθλα αυτών άλλοις περιποιούντες· νυν δέ κοινοί μέν ημίν οι πόνοι, ίσον δέ μέτεστι των κινδύνων, τας δέ άθλα εν μέσω κείται ξύμπασιν. Η τε γαρ χώρα υμετέρα και υμείς αυτής σατραπεύετε. Και των χρημάτων το μέρος νυν τε ες υμάς το πολύ έρχεται και επειδάν επεξέλθωμεν την Ασίαν, τότε ουκ εμπλήσας μα Δία υμάς, αλλά και υπερβαλών όσα έκαστος ελπίζοι αγαθά έσεσθαι τους μεν απιέναι οίκαδε εθέλοντας εις την οικίαν αποπέμψω ή επανάξω αυτός· τους δέ αυτού μένοντας ζηλωτούς τοις απερχομένοις ποιήσω.»

Απόδοση:

Μόλις επληροφορήθη αυτά ο Αλέξανδρος, προτού αυξηθή ακόμη περισσότερον η ταραχή και η αθυμία του στρατού, συγκαλέσας τους αρχηγούς των σωμάτων είπε τα εξής:

«Επειδή σας βλέπω, ω Μακεδόνες και σύμμαχοι, ότι δεν θέλετε να με ακολουθήσετε εις τους κινδύνους με την ιδίαν προθυμίαν πλέον, δι’ αυτό σας συνεκάλεσα όλους ομού με τον σκοπόν ή, αφού σας πείσω, να σας οδηγήσω πρός τα εμπρός, ή, αφού πεισθώ να σας φέρω πρός τα οπίσω. Εάν μεν λοιπόν είναι αξιοκατάκριτοι οι μέχρι τούδε διεξαχθέντες αγώνες και εγώ ο οποίος σας ωδηγούσα, τότε δεν έχω πλέον να είπω τίποτε. Αφού όμως τώρα εξ αιτίας τούτων των αγώνων η Ιωνία κατέχεται από ημάς και ο Ελλήσποντος και αι δύο Φρυγίαι και η Καππαδοκία και η Παφλαγονία και η Λυδία και η Καρία και η Λυκία και η Παμφυλία δέ και η Φοινίκη και η Αίγυπτος μαζί με την Eλληνικήν Λιβύην και μερικά μέρη της Αραβίας και η κοίλη Συρία και η Μεσοποταμία, και η Βαβυλών ακόμη υπόκειται εις την εξουσίαν μας και το έθνος των Σουσίων και η Περσία και η Μηδία και όσους οι Πέρσαι και οι Μήδοι εξουσίαζαν αλλά και όσους δεν εξουσίαζαν, αι επάνω από τας Κασπίας Πύλας χώραι και αι πέρα του Καυκάσου, ο Τάναϊς, τα πέραν ακόμη από τον Τάναϊν, η Βακτριανή, η Υρκανία και η Υρκανία θάλασσα, και αφού εξεδιώξαμεν τους Σκύθας έως την έρημον, ύστερον δέ από όλα αυτά μάλιστα και ο Ινδός ποταμός ρέει διά μέσου της ιδικής μας χώρας, ο Υδάσπης διά μέσου της ιδικής μας, όπως και ο Ακεσίνης και ο Υδραώτης, διατί λοιπόν διστάζετε να προσαρτήσετε και τα πέραν από τον Ύφασιν έθνη εις το Μακεδονικόν κράτος το ιδικόν σας; Ή φοβείσθε μήπως αντισταθούν εις εσάς και άλλοι βάρβαροι, όταν επιτεθήτε κατ’ αυτών; Αφού μάλιστα άλλοι μέν εξ αυτών υποτάσσονται θεληματικώς, άλλοι δέ τρεπόμενοι εις φυγήν αιχμαλωτίζονται, άλλοι δέ έφυγαν μακράν και αφήνουν εις τας χείρας μας έρημον την χώραν των, η οποία παραχωρείται εις τους συμμάχους και εις εκείνους που προσεχώρησαν εις ημάς αυτοπροαιρέτως.

Δι’ ένα γενναίον άνδρα, όπως εγώ τουλάχιστον νομίζω, δεν υπάρχει κανένα άλλο τέλος των κόπων του παρά μόνον αυτοί οι αγώνες του όσοι εξ αυτών καταλήγουν εις ένδοξα έργα. Εάν δε κανείς από σάς επιθυμεί να ακούση ποίον ακριβώς θα είναι το τέρμα του πολέμου, αυτός ας μάθη ότι ολίγη ακόμη χώρα απομένει εις ημάς προς κατάκτησιν μέχρι του Γάγγου ποταμού και του Ανατολικού Ωκεανού. Εις αυτό το μέρος λέγω εις σας ότι θα ιδήτε αυτόν τον ωκεανόν να συνάπτεται με την Υρκανίαν θάλασσαν, διότι ο μεγάλος εκείνος Ωκεανός περιβάλλει απ’ έξω όλην την γήν. Και εγώ θα δείξω εις τους Μακεδόνας και τους άλλους συμμάχους ότι ο μέν Ινδικός κόλπος συνενούται κατά τον ρούν με τον Περσικόν, ο δε Υρκανικός με τον Ινδικόν. Και από τον Περσικόν κόλπον ημείς θα περιπλεύσωμεν με τον στόλον μας την Λιβύην έως τας στήλας του Ηρακλέους. Από δέ τας στήλας η εσωτερική Λυβύη θα περιέλθη εις την εξουσίαν μας και η Ασία μάλιστα ομοίως όλη, και θα έχωμεν ως όρια της εξουσίας μας εις τούτο το μέρος εκείνα τα οποία ακριβώς έβαλε ο θεός ως όρια και της γής.

Τώρα δέ εάν τραπώμεν προς τα οπίσω, πολλά μεν έθνη πολεμικά θα απομείνουν ελεύθερα πέραν του Υφάσιος ποταμού μέχρι του Ανατολικού Ωκεανού, πολλά δέ μακράν από αυτά πρός βορράν έως την Υρκανίαν θάλασσαν, και τα Σκυθικά φύλα τα οποία δεν είναι μακράν από αυτά, και δι’ αυτό φοβούμαι, εάν επιστρέψωμεν πρός τα οπίσω, μήπως και τα κατεχόμενα τώρα από ημάς μέρη, επειδή δεν είναι πιστά, παρακινηθούν εις αποστασίαν από τα άλλα έθνη τα οποία δεν έχουν υποταχθή από ημάς. Και τότε πλέον οι πολλοί μέχρι τούδε κόποι μας θα είναι ανωφελείς ή θα χρειασθώμεν εξ αρχής άλλους αγώνας και κινδύνους. Αλλά παραμείνατε ακόμη, ω Μακεδόνες και σύμμαχοι, καθόσον μάλιστα τους κοπιάζοντας και κινδυνεύοντας ακολουθούν τα ένδοξα έργα. Και το να ζη κανείς με αρετήν είναι γλυκύ όπως και το να αποθνήσκη πάλιν αφού αφήση αθάνατον δόξαν.

Ή δεν γνωρίζετε ότι ο ιδικός μας πρόγονος έφθασεν εις τόσην δόξαν ώστε από άνθρωπος έγινε θεός ή εθεωρήθη θεός από τους ανθρώπους, διότι δέν έμεινεν ούτε εις την Τίρυνθαν ούτε εις το Άργος ουδέ εις την Πελοπόννησον ή εις τας Θήβας αλλ’ όμως και του Διονύσου, ο οποίος ήτο ανώτερος θεός από τον Ηρακλέα, οι αγώνες δεν ήσαν ολίγοι. Αλλ’ ημείς μάλιστα και πέρα της Νύσης έχομεν φθάσει και η Άορνος Πέτρα, τον οποίον δεν ηδυνήθη να κυριεύση ο Ηρακλής, έχει καταληφθή από ημάς. Σεις δε τώρα προσθέσατε και τα υπόλοιπα μέρη της Ασίας εις τα μέχρι τούδε αποκτηθέντα και τα ολίγα εις τα πολλά. Επειδή και ημείς οι ίδιοι τι μέγα κατόρθωμα ηθέλαμεν επιτελέσει, εάν μένοντες εις την Μακεδονίαν ηρκούμεθα να διασώζωμεν μόνον την πατρίδα μας χωρίς κόπους, κρατούντες έξω των συνόρων μας τους γείτονας Θράκας ή τους Ιλλυριούς ή τους Τριβαλλούς ή μερικούς εκ των Ελλήνων όσοι ήσαν εχθροί πρός ημάς;

Εάν όμως εγώ σας ωδηγούσα εις τους αγώνας και τους κινδύνους κοπιάζοντας και κινδυνεύοντας χωρίς να κοπιάζω και κινδυνεύω μαζί με σάς εγώ ο ίδιος, τότε δικαίως ηθέλατε αποκάμει ψυχικώς, εφ’ όσον τους κόπους θα υφίστασθε μόνον σείς, ενώ θα εδίδετε τα βραβεία των κόπων σας εις άλλους. Τώρα όμως και τους κόπους έχομεν κοινούς και εξ ίσου μετέχομεν όλοι εις τους κινδύνους, τα δέ βραβεία ευρίσκονται εις το μέσον και κοινά δι’ όλους. Διότι και η χώρα αυτή είναι ιδική σας και σεις είσθε διοικηταί αυτής. Και εκ των χρημάτων τώρα μέν το περισσότερον μέρος εις σας περιέρχεται, και όταν υποτάξωμεν όλην την Ασίαν, τότε όχι μόνο αφού σας φορτώσω, μά τον Δία, μέ αγαθά, αλλ’ αφού σας δώσω και πολύ περισσότερα από όσα ελπίζει να λάβη ο καθένας, τους μέν επιθυμούντας να επιστρέψουν εις την πατρίδα θα τους αποστείλω ή θα τους επαναφέρω εγώ ο ίδιος, τους δε επιθυμούντας να μείνουν εδώ θα τους κάμω τέτοιους, ώστε να τους ζηλεύουν εκείνοι που θα επέστρεφαν εις την πατρίδα των».

( Αρριανού «Αλεξάνδρου Ανάβασις», Βιβλίο E΄, Κεφ. 25, Εκδόσεις «Πάπυρος» )

ΠΗΓΗ: ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ

ΥΠΑΤΙΑ - Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

H Υπατία ήταν η κλασική περίπτωση σωστού ανθρώπου που γεννήθηκε σε λάθος εποχή. Ενώ γεννήθηκε στο σωστό μέρος - στην Αλεξάνδρεια, την κοιτίδα του κοσμοπολιτισμού,- γεννήθηκε το 370 μ.X., 5-6 αιώνες αργότερα από τον καιρό που θα εκτιμούσαν τα πνευματικά της προσόντα. Ήταν εκπληκτική μαθηματικός, καλύτερη και από τον επίσης εκπληκτικό μαθηματικό Θέωνα, τον πατέρα της - και λίγο πριν πέσει οριστικά το σκοτάδι του μεσαίωνα. Δεν είναι και τόσο ευφυές - από την κοντόθωρη άποψη της δικής σου επιβίωσης τουλάχιστον - να διακονείς την επιστήμη σε ημέρες που έχει πάρει το πάνω χέρι η πίστη.

Σε ένα τέτοιο ζοφερό και βαθιά αντιπνευματικό κλίμα, όπου η ομορφιά θεωρείται αμαρτία, ο μισογυνισμός θεσμοθετείται από την Εκκλησία - είναι ανατριχιαστικά τα σχετικά εδάφια από τις επιστολές-εντολές του Αποστόλου Παύλου που παρατίθενται - και τα λεπτεπίλεπτα όργανα τής ήδη εντυπωσιακά προχωρημένης επιστημονικής έρευνας εκλαμβάνονται ως όργανα του Σατανά σε παγανιστικές τελετές

Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Κύριλλος - επιμένει ο Γκάλβεθ - «που στις μέρες μας θα τον βλέπαμε σαν διαβολικό ταλιμπάν, έφερε στη συνείδησή του το βάρος του θανάτου περίπου διακοσίων πενήντα χιλιάδων Ιουδαίων. Γι' αυτό ο Κάρλχαϊντς Ντέσνερ, στην "Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού", τον θεωρεί προάγγελο του Χίτλερ και απαλλάσσει τον δεύτερο από την απάνθρωπη σύλληψη της "οριστικής λύσης"...» Όσο σκληρή και αν ακούγεται η σύγκριση, ο Γκάλβεθ δεν την αφήνει ατεκμηρίωτη. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, ο φονταμενταλισμός ακολουθεί με ευλάβεια τα ίδια πάντα βήματα. Πρώτα στρέφεται κατά των «αιρετικών» στους κόλπους του κι έπειτα κατά όλων των υπολοίπων. Απώτατη επιδίωξη; Είτε θ' ακούγεται μία φωνή είτε θα βασιλεύει η σιωπή... Αλληλούια.

ΤΟ ΒΑΘΥΤΑΤΟ ΜΙΣΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

«Ευτυχώς, υπάρχει μια εκτενέστατη βιβλιογραφία για τον Κύριλλο και, ακόμα, έχουμε στη διάθεσή μας τα έργα του. Και ξέρουμε από αυτά ότι ένιωθε βαθύτατο μίσος για το σύνολο της Φιλοσοφίας, την οποία χαρακτήριζε «ελληνιστική βλακεία». Αισθανόταν μια περιφρόνηση εξίσου βαθιά για τον Όμηρο και τον Ησίοδο, όπως και για όλους τους Έλληνες δραματουργούς. Όσο για τον ρόλο της γυναίκας, έλεγε σε ένα από τα κηρύγματά του: "Υποταγμένη και παραδομένη στην υπακοή προς τον Θεό, οφείλει να αφοσιώνεται στη γέννηση παιδιών"»

H Yπατία έλαμψε στην πνευματική ζωή της υστερορωμαϊκής Aλεξάνδρειας με την ευγλωττία, την ομορφιά, τα πνευματικά της χαρίσματα. Έγινε σύμβολο της θετικής γνώσης σε χρόνους όπου ο χριστεπώνυμος ζήλος ταύτιζε το φιλέρευνο πνεύμα με την πλάνη και τη μαγεία. O πατριάρχης Aλεξανδρείας, Kύριλλος τη μισούσε θανάσιμα. Mε παρακίνησή του, γράφει ο σύγχρονός της Σωκράτης ο Σχολαστικός, την κατακρεούργησαν φανατικοί μοναχοί το 415. Tο ειδεχθές έγκλημα οδήγησε στη φυγή πολλούς λόγιους και επιστήμονες. Ήταν η αρχή του τέλους της Aλεξάνδρειας ως φάρου της γνώσης στον ύστερο αρχαίο κόσμο. Tο δέκατο και τελευταίο κεφάλαιο, «H κληρονομιά της Yπατίας», απαραίτητο, διαφωτιστικό και σωστά τοποθετημένο στο τέλος και όχι (σε μορφή και) στη θέση Προλόγου.

.

ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΡΕΟΥΡΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

«Ήταν δεκατρείς. Eμοιαζαν με κυνηγούς που παραμονεύουν το θήραμά τους. Mπορούσε να διακρίνει τον αρχηγό τους: φορούσε δερμάτινα σανδάλια και λευκό χιτώνα. Oι άλλοι ήταν ξυπόλυτοι και η αμφίεσή τους περιοριζόταν σε κάτι μανδύες από τραχύ ύφασμα χρώματος καφέ. Eίχαν πρόσωπα στεγνωμένα από τους ανέμους και τον ήλιο της ερήμου και δασιές, αναμαλλιασμένες γενειάδες.

H Yπατία, που είχε πάψει να κοιτάζει έξω, δεν αντιλήφθηκε αρχικά τι συνέβαινε... Ύστερα τινάχτηκε μακριά από το κάθισμά της και έπεσε με φόρα στο λιθόστρωτο. Tότε είδε την ομάδα των ανδρών, που αποτελείωναν τους μεταφορείς της..., πεσμένους κατάχαμα, μερικούς να συστρέφονται από τον πόνο, τους υπόλοιπους ήδη αποκεφαλισμένους. Ένιωσε την πίεση κάτι αρπακτικών νυχιών που χώνονταν στις σάρκες τις και τη σήκωναν στον αέρα. Αντιλήφτηκε ότι την έβαζαν ξανά στο φορείο. Ένιωσε το βάρος ενός άντρα που έπεσε πάνω της και προσπαθούσε να την ακινητοποιήσει ...

Όλη της η ζωή περνούσε μπροστά της σαν μυθιστόρημα. Tα παιδικά της παιχνίδια. O πατέρας της να τη σηκώνει ψηλά. Oι κήποι του σπιτιού. H πρώτη φορά που συνόδευσε τον πατέρα της στην αίθουσα όπου παρέδιδε τα μαθήματά του. H πρώτη φορά που η ίδια παρέδωσε μάθημα σ' εκείνη την αίθουσα. Tην έσυραν μέσα στην εκκλησία και της ξέσκισαν τα ρούχα. Tην πέταξαν καταγής, δίπλα στην Aγία Tράπεζα, και ένας άντρας σήκωσε το ράσο του... Προσπάθησε να αμυνθεί, ο άλλος άρχισε να τη γρονθοκοπά στο πρόσωπο... Ένιωσε ναυτία και άρχισε να κάνει εμετό. Kαι πάλι οι γροθιές στο πρόσωπο και τα νύχια που την έσφιγγαν σαν μέγγενη...

Bυθισμένη σ' εκείνη την αφόρητη κατάσταση, αντιλήφθηκε ότι μπορούσε να κάνει μια νοητική προσπάθεια και να κοιτάξει τη σκηνή σαν να συνέβαιναν όλα αυτά σε κάποιον άλλο... Mπορούσε να αγναντεύει τα πάντα από ψηλά..., να βγει από τον εαυτό της και να καταφύγει σ' εκείνες τις σφαίρες όπου είχε εκτυλιχθεί πάντοτε η ζωή της. Eκεί ψηλά βρισκόταν ο Όμηρος και ο Eυριπίδης της, ο Eυκλείδης και ο Διόφαντός της, η ποίηση, η μουσική, τα θαυμάσια παραληρήματα της φαντασίας όταν ακολουθούσε το μονοπάτι της μαθηματικής έρευνας... Παρευρισκόταν στο ίδιο της το δράμα σαν να παρακολουθούσε θεατρική παράσταση. Χαμογελούσε κρυφά: είχε κοροϊδέψει εκείνους τους ανθρώπους, τους είχε νικήσει. Tελικά έχασε τις αισθήσεις της.

Δίπλα στην πόρτα του σκευοφυλακίου υπήρχαν δυο άδειοι αμφορείς. Oι άντρες τούς κομμάτιασαν καταγής... Όρμησαν πάνω στην Yπατία και βάλθηκαν να ξεκολλάνε τις σάρκες από τα οστά της..., χρησιμοποίησαν τα θραύσματα για να της ακρωτηριάσουν τα μέλη... Kαι ξαφνικά έπαψε να αισθάνεται το σώμα της. Kάθε πόνος εξαφανίστηκε και την κυρίευσε μια παράξενη ευδαιμονία. Eίδε τον εαυτό της, εκπληκτικά ήρεμο, στην είσοδο μιας πένθιμης σήραγγας... Διέκρινε στο βάθος τη μορφή του πατέρα της, που της άπλωνε τα χέρια. Έπρεπε να τρέξει κοντά του, να αναζητήσει καταφύγιο στην αγκαλιά του. Kαι όταν σταμάτησε να τρέχει, τα φώτα έδωσαν τη θέση τους στο έρεβος και βασίλεψε το σκοτάδι. H τάξη διαλύθηκε μέσα στο χάος.»

«Eκ του δίφρου εκβαλόντες, επί την εκκλησίαν Kαισάριον συνέλκουσιν· αποδύσαντές τε την εσθήτα, οστράκοις ανείλον. Kαι μεληδόν διασπάσαντες, επί τον καλούμενον Kιναρώνα τα μέλη συνάραντες, πυρί κατηνάλωσαν» (Σωκράτης ο Σχολαστικός, "Eκκλησιαστική Iστορία", 5ος αι. μ.X.), που στα νεοελληνικά λέει: «Αφού την άρπαξαν από το άρμα της την έσυραν στην εκκλησία που λεγόταν Καισάριο, και αφού την γύμνωσαν την κομμάτιασαν με θραύσματα αγγείων. Και αφού την κομμάτιασαν, σώριασαν τα κομμάτια της στον λεγόμενο Κιναρώνα και τα αφάνισαν με φωτιά»...

Πηγή: Πέδρο Γάλβεθ ,"Yπατία. H γυναίκα που αγάπησε την επιστήμη" εκδ. Mεταίχμιο

ΠΗΓΗ: ΕΘΝΙΚΟΙ

Αριστοτέλης: Η ζωή και τα έργα του

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγειρα, στο ανατολικό τμήμα της Χαλκιδικής. Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν προσωπικός γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Β'. Το 368/7 ο νεαρός Αριστοτέλης μετοίκησε στην Αθήνα και έγινε δεκτός στην Ακαδημία του Πλάτωνα, όπου και φοίτησε 20 χρόνια, μέχρι το θάνατο του δασκάλου του (348/7).
Στη συνέχεια πήγε στην 'Ασσο της Μυσίας, που γνώριζε εκείνη την εποχή μεγάλη πνευματική άνθηση, και κατόπιν στη Μυτιλήνη, όπου έμεινε για δύο χρόνια. Το 343/2 τον προσκάλεσε στην αυλή του ο Φίλιππος της Μακεδονίας και ανέλαβε την εκπαίδευση του Αλέξανδρου.
Ο Αριστοτέλης γύρισε στην Αθήνα το 335/4 π.Χ., όπου ίδρυσε τη δική του σχολή, το Λύκειο ή Περίπατο, όπως ονομάστηκε αργότερα. Η σχολή βρισκόταν στο ανατολικό τμήμα της πόλης, κοντά στο ιερό του Λύκειου Απόλλωνα, απ' όπου και πήρε το όνομά της, και αρχικά στεγαζόταν σε ένα γυμναστήριο. Αργότερα, ο διάδοχος του Αριστοτέλη, Θεόφραστος, κληρονόμησε ένα κτήμα κοντά στη σχολή, το οποίο έθεσε στη διάθεση του Λυκείου.
Στη σχολή του ο Αριστοτέλης δίδαξε δεκατρία χρόνια. Η διαμονή του στην Αθήνα τελείωσε άδοξα, όταν, εξαιτίας του αντιμακεδονικού κλίματος που αυξήθηκε στην πόλη μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο φιλόσοφος κατηγορήθηκε για ασέβεια. Για να αποφύγει την καταδίκη κατέφυγε στη Χαλκίδα, όπου πέθανε ένα χρόνο μετά, το 322 π.Χ.
Ο Αριστοτέλης είναι από τα καθολικότερα πνεύματα, αφού ασχολήθηκε με όλα τα επιστημονικά και φιλοσοφικά θέματα, συνδυάζοντας τη φιλοσοφική θεώρηση με την εμπειρική παρατήρηση. Η επίδραση της αριστοτελικής φιλοσοφίας υπήρξε μεγάλη κατά τους αρχαίους όσο και κατά τους νεότερους χρόνους. Αποφασιστική ήταν η επιρροή του στο Μεσαίωνα.
Τα έργα του Aριστοτέλη απευθύνονταν σε κοινό με επαρκή γενική παιδεία. Ο ίδιος έκανε διάκριση μεταξύ των Λόγων Εξωτερικών, έργων που προορίζονταν για αναγνώστες εκτός της σχολής του και από τα οποία διαθέτουμε μόνον αποσπάσματα, και των Λόγων κατά Φιλοσοφίαν, έργων γραμμένων με τη μορφή διαλέξεων ή για μελέτη μέσα στο δικό του κύκλο, τα οποία αποτελούν το σωζόμενο αριστοτελικό έργο. Τα κείμενα που διαθέτουμε πιθανόν ανάγονται σε μια έκδοση που έκανε ο Ανδρόνικος ο Ρόδιος πριν από τα μέσα του 1ου αιώνα π.Χ., στον οποίο αποδίδονται επίσης η διάταξη των έργων του φιλοσόφου, η διαίρεσή τους σε βιβλία καθώς και μερικοί τίτλοι.
Ο ίδιος ο Αριστοτέλης αναγνώριζε μια συγκεκριμένη διάταξη της γνώσης ή των επιστημών, στην οποία βασίζεται και η διάταξη των έργων του: θεωρητική, πρακτική και παραγωγική (Μετά τα Φυσικά Ε 1025b25). Σ' αυτά πρέπει να προστεθούν και οι λογικές πραγματείες, τις οποίες ο φιλόσοφος θεωρούσε ως μέθοδο επιχειρηματολογίας εφαρμόσιμη σε όλες τις επιστήμες.

Τα έργα του
Φυσικά: Μελέτες και παρατηρήσεις γύρω από φυσικά θέματα περιλαμβάνονται στα έργα Φυσικά, Περί Ουρανού, Περί Γενέσεως και Φθοράς, Περί Κόσμου, Περί Ζώων Μορίων, Περί Ζώων Κινήσεως, Περί Ψυχής. Όπως διακρίνεται και από τους τίτλους, οι μελέτες αυτές αφορούν τη φύση, τη βιολογία και τη θεολογία.

Οντολογικά: Τα σχετικά έργα είναι συγκεντρωμένα στο σύγγραμμα του φιλοσόφου Μετά τα Φυσικά. Αντίθετα από τον Πλάτωνα, ο οποίος διατύπωσε την άποψη ότι υπάρχουν δύο κόσμοι: των ιδεών, που είναι ο αιώνιος, ο αμετάβλητος, και των αισθήσεων, των αισθητών και μεταβαλλόμενων πραγμάτων, ο Αριστοτέλης χωρίς να αρνείται τη σημασία των ιδεών, θεωρούσε ότι οι ιδέες ενυπάρχουν στον αισθητό κόσμο ως δυνάμεις που διαμορφώνουν την ύλη. Για τον Αριστοτέλη επομένως ιδέα και ύλη αποτελούν μαζί την ουσία του κόσμου. Με τον Πλάτωνα διέφεραν και σε ένα άλλο σημείο: ενώ για τον Πλάτωνα η Ιδέα ήταν η πρώτη και τελευταία αλήθεια, για τον Αριστοτέλη πρωταρχικό ήταν το Γεγονός. Τέλος, ο Αριστοτέλης εγκαινίασε τη μέθοδο της ανάλυσης, η οποία πριν από τη σύνθεση απαιτεί την επιστημονική μέθοδο της παρατήρησης. Η άποψη αυτή συγγενεύει με τη σκέψη του Δημόκριτου, διαφοροποιείται όμως απ' αυτήν λόγω των αρχών του Αριστοτέλη, δηλαδή της αρχής της ελεύθερης βούλησης του ατόμου και της αρχής της εντελέχειας, της σκοπιμότητας δηλαδή που ενυπάρχει στην ύλη. Αυτή η δεύτερη αρχή οδήγησε στο χαρακτηρισμό της αριστοτελικής θεωρίας ως τελεολογική.

Λογικά: Τα συγγράμματα του φιλοσόφου που αναφέρονται στη λογική και τη μεθοδολογία συγκεντρώθηκαν κατά τη Βυζαντινή περίοδο σε ένα βιβλίο με τίτλο Όργανον. Ο Αριστοτέλης διατύπωσε τους βασικούς νόμους της λογικής, το νόμο της ταυτότητας, το νόμο της (μη) αντίφασης και το νόμο της τρίτης αποκλείσεως. Με τους νόμους αυτούς και τη θεωρία για τις λογικές κατηγορίες έννοια, κρίση, συλλογισμό θεμελίωσε την τυπική λογική.

Πολιτικά: Ο Αριστοτέλης ασχολήθηκε και με την κοινωνική ιστορία και την πολιτειολογία. Έχει διασωθεί μόνον ένα σύγγραμμα, τα Πολιτικά. Η πραγματεία Αθηναίων Πολιτεία και αποσπάσματα από τις πολιτείες άλλων πόλεων αποτελούν δείγματα του προγράμματος της σχολής του. Στα Πολιτικά του διακρίνει τρεις κύριες μορφές πολιτευμάτων: τη μοναρχία, τη δημοκρατία και την αριστοκρατία. Eκτροπή αυτών των πολιτευμάτων αποτελούν η τυραννία, η οχλοκρατία και η ολιγαρχία. Εκτός όμως από τη μελέτη των πολιτευμάτων, στο έργο αυτό εκθέτει και τις απόψεις του για τις σχέσεις μεταξύ οίκου και πόλεως, για τις σχέσεις μεταξύ των μελών ενός οίκου, αλλά και για την οικονομία. Διακρίνει την οικονομία που είναι απαραίτητη για την αυτονομία του οίκου ή του κράτους, την οποία ονομάζει χρηματιστική, από εκείνη που οδηγεί στο κέρδος και την ονομάζει είδος της χρηματιστικής καπηλικόν. Για την τεκμηρίωση των απόψεών του ο Αριστοτέλης παραθέτει στο βιβλίο του πολύτιμες για μας πληροφορίες σχετικά με τις κοινωνικές αντιθέσεις, τους κοινωνικούς αγώνες, αλλά και τις άλλες κυρίαρχες απόψεις της εποχής του. Εκθέτει ακόμα τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που έγιναν σε διάφορες πόλεις, όχι μόνον της Ελλάδας, από τους αρχαιότερους χρόνους μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ.

Hθικά: Στα Hθικά περιλαμβάνονται οι μελέτες Hθικά Ευδήμια, Ηθικά Μεγάλα και Ηθικά Νικομάχεια. Στο τελευταίο αυτό έργο ο φιλόσοφος υποστηρίζει ότι σκοπός κάθε ατόμου είναι η ευτυχία, την οποία ο καθένας αντιλαμβάνεται με διαφορετικό τρόπο. Θεωρεί, χωρίς να απορρίπτει τα άλλα αγαθά, ότι τη μεγαλύτερη αξία έχουν τα πνευματικά αγαθά, που μας τα χαρίζει η καλλιέργεια της αρετής. Κατά το φιλόσοφο η αρετή δεν επιβάλλεται, αλλά εξαρτάται από την ελεύθερη βούληση του ατόμου. Στις κυριότερες αρετές κατέτασσε ο Aριστοτέλης τη μεγαλοψυχία και τη φιλία, μορφή της οποίας ήταν και ο έρωτας.

Aισθητικά: Kατά τον Aριστοτέλη τέχνη ήταν η δημιουργική απεικόνιση της πραγματικότητας με τη βοήθεια των αισθήσεων. Ως ανώτερο είδος τέχνης αναγνώριζε την τραγωδία, ενώ χαρακτήριζε ως βάναυση κάθε χειρωνακτική εργασία. Tα σωζόμενα έργα που πραγματεύονται αισθητικά θέματα είναι η Ποιητική, όπου περιέχεται και ο ορισμός της τραγωδίας, και η Ρητορική, στην οποία περιέχονται γενικοί κανόνες καλλιέπειας και υποδείξεις για τα εκφραστικά μέσα, με τα οποία ο ρήτορας μπορεί να πείσει τους συνομιλητές του.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ

ΝΑΟΣ ΑΓΡΟΤΕΡΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ

Προς τον
Πρόεδρο της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Κύριον Κ. Παπούλια
Προεδρικό Μέγαρο
Β. Γεωργίου Β΄ 2
Αθήνα Τ.Κ. 100.28

Αθήνα 19.1.2009

ΘΕΜΑ: ΝΑΟΣ ΑΓΡΟΤΕΡΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ

Κύριε Πρόεδρε,

Απευθυνόμαστε σε εσάς ως τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της χώρας προκειμένου να σας καταγγείλουμε την επαπειλούμενη καταστροφή ενός σημαντικού αρχαιολογικού χώρου των Αθηνών που επιχειρείται με μία σαφή και μεθοδευμένη απόπειρα καταστρατηγήσεως του άρθρου 24 του Ελληνικού Συντάγματος αλλά και του Αρχ. Νόμου 3028 /2002 αρθ. 2γ. και επ. από ιδιωτικά συμφέροντα συνδυαζόμενα με πράξεις και παραλείψεις πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων του Ελληνικού Κράτους.

Όπως γνωρίζετε, στην αριστερή όχθη του Ιλισού ευρίσκεται ο Αρχαιολογικός Χώρος (ΦΕΚ 94 ΤΒ 27.2.1960) του Ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος, το σημαντικότερο διασωθέν σήμερα τοπόσημο του αρχαίου παριλισίου τοπίου που περιβάλλεται από τις οδούς Αρδηττού - Κούτουλα - Θωμοπούλου - Κεφάλου.

Πρόκειται για σημαντικότατο Μνημείο της Ευρωπαϊκής Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Η ιστορική σημασία του Μνημείου είναι τεράστια διότι εκεί εορτάζετο κάθε χρόνο κατά την αρχαιότητα η νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα. Η νίκη δηλαδή που σταμάτησε την πρώτη απόπειρα του ασιατικού βαρβαρισμού να εξαπλωθεί στην Ευρώπη.

Η πανανθρώπινη πολιτιστική αξία του Μνημείου είναι επίσης σημαντικότατη και απολύτως επίκαιρη, διότι εκεί ετελούντο ως γνωστόν τα «Μικρά ή εν Αγραις Μυστήρια» ως πρώτη βαθμίδα των Ελευσινίων. Ενώ όμως από τα Ελευσίνια απεκλείοντο οι βάρβαροι δηλ. «οι μη την φωνήν, την ψυχήν, Έλληνας είναι» η Αθήνα με το πνεύμα πραότητος, φιλοξενίας και ανθρωπισμού που την διέκρινε επέτρεπε στα εν Αγραις Μυστήρια να γίνονται δεκτοί Ελληνες και Ξένοι, Ανδρες και Γυναίκες, Ελεύθεροι και Δούλοι ( Δημοσθ. «Κατά Νεαίρας») δηλ. άνθρωποι ανεξαρτήτως καταγωγής, φύλου ή κοινωνικής τάξεως. Διατυπώθηκαν δηλαδή εκεί για πρώτη φορά παγκοσμίως οι αξίες που αποκαλούνται σήμερα «ανθρώπινα δικαιώματα» και «αντιρρατσισμός» οι οποίες έχουν ενσωματωθεί τόσο στο Ελληνικό Σύνταγμα όσο και στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη για την Θέσπιση Συντάγματος της Ευρώπης και την οποία έχει επικυρώσει το Ελληνικό Κοινοβούλιο από το 2005.

Ο χώρος είναι μνημειακά υπαρκτός, έστω και αν σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλια και ο αναλημματικός τοίχος. Λεπτομερή σχέδια του Ναού ( έργο του Καλλικράτη) έχουν αποτυπωθεί, προ της κατεδαφίσεώς του από τους τούρκους, από τους αρχιτέκτονες J. Stewart, και Ν. Revett, το 1751. Ι. Τραυλό το 1946. Επίσης έχουν αναφερθεί σε αυτόν, λόγω της σπουδαιότητός του, αρχαιολόγοι μεγάλου κύρους όπως οι Doerpfeld, Dismor, Kerenyi, Ορλάνδος, Σκιάς και Σβορώνος. Μέλη του Ναού σώζονται σε διάφορα Μουσεία ( Αρχ. Αθηνών, Βενετίας, Βερολίνου) πρόσφατα δε κατά την μερική κατεδάφιση-ανασκαφή μικρού μέρους των παλαιών οικιών του χώρου κατόπιν της υπ' αρ. ΥΠΠΟ/ΓΔΑΠΚ/ΑΡΧ/Α1Φ3/884/3/4359/31.10.2005 Υ.Α. εντοπίστηκε και περισυνελέγη αρχαίο αρχιτεκτονικό υλικό το οποίο φυλάσσεται στις αποθήκες της Γ΄ΕΠΚΑ.

Λόγω της σπουδαιότητος του χώρου, το ΚΑΣ έχει γνωμοδοτήσει από το 1964 έως το 2003 επτά φορές υπέρ της απαλλοτριώσεως και αναδείξεώς του. Η κοινή υπουργική απόφαση (ΥΠΠΟ και ΥΠΕΘΟ) του 1995 (ΦΕΚ 431/22.7.1995) περί απαλλοτριώσεως ουδέποτε υλοποιήθηκε. Η τελευταία γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (40/19.10.2005 θέμα 5ον) και η σχετική Υ.Α (ως άνω) προέβλεπε την καθαίρεση όλων των κτισμάτων του χώρου με δαπάνες του ΥΠΠΟ και υπό την επίβλεψη της Γ΄ΕΠΚΑ και αφού «περισυλλεγή το εντοιχισμένο υλικό στα υπό καθαίρεση ακίνητα» το θέμα να επανέλθει στό ΚΑΣ. Για προφανείς λόγους η ανασκαφή σταμάτησε λίγες ημέρες μετά την έναρξή της (12.12.06) έκπληκτοι δε πληροφορηθήκαμε πρόσφατα από δημοσιεύματα του τύπου ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ παραβαίνοντας τον Ν 3028/2002 αρθ. 6 παρ. 10 και παρακάμπτοντας εν επιγνώσει του την ως άνω Υ.Α του ΥΠΠΟ περί ανασκαφικής έρευνας με φροντίδα, επίβλεψη και δαπάνες του, έδωσε την 23.12.2008 (!!) έγκριση κατεδαφίσεως σε κατασκευαστική εταιρεία που εμφανίστηκε όψιμα (κατά παράβαση του Ν 3028/2002 αρθ.7 παρ.1 και 2 περί πραγμάτων εκτός συναλλαγής) ως ιδιοκτήτης του αρχαιολογικού χώρου (!)

Αντί λοιπόν ο χώρος να αναδειχθεί σε πανευρωπαϊκό προσκύνημα για τους ιστορικούς και πολιτιστικούς λόγους που προαναφέραμε ευρίσκεται Ελληνικό Υπουργείο (ΥΠΕΧΩΔΕ) να περιφρονεί απόφαση άλλου (ΥΠΠΟ) καθιστάμενο έτσι συνένοχο και ταυτιζόμενο με τις μεθοδεύσεις ιδιωτικών οικονομικών συμφερόντων που σκοπό έχουν την καταστροφή της ιστορικής μνήμης και της πολιτιστικής κληρονομιάς του Ελληνικού Λαού!

Κύριε Πρόεδρε, τα ανωτέρω αποτελούν ανησυχητικά σημεία αλαζονείας της εξουσίας και παντελούς ελλείψεως σεβασμού της ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της πατρίδος μας, τυχόν δε υλοποίηση των σχεδίων καταστροφής του Μνημείου είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσει νέο διεθνή διασυρμό της Χώρας. Γνωρίζοντας την ευαισθησία σας σε θέματα πολιτισμού, σας παρακαλούμε να παρέμβετε με το προσωπικό σας κύρος αλλά και με το κύρος του αξιώματός σας για την σωτηρία του Μνημείου.

Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΟΥ	ΤΟ ΜΕΛΟΣ
Σωκράτης Χριστοδουλαρής	Ιωάννης Στεργίου

Υ.Γ.: Το ΕΑΡ παρακολουθεί προσεκτικά το σημαντικό αυτό θέμα σύμφωνα με σχετική πρόβλεψη του Καταστατικού του και έχει εγγράφως δηλώσει παράσταση ( ΑΠ. ΥΠΠΟ/ΚΑΣ 321/6.3.07) σε κάθε Συνεδρίαση του ΚΑΣ σχετική με αυτό.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ:

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Κύριον Κων. Καραμανλή
Μέγαρο Μαξίμου
Ηρώδου Αττικού 19
Αθήνα 106.74

ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΕΡΙΒ/ΝΤΟΣ ΧΩΡΟΤΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜ. ΕΡΓΩΝ
Κύριον Γ. Σουφλιά
Αμαλιάδος 17
Αθήνα 115.23

ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Κύριον Α. Σαμαρά
Μπουμπουλίνας 22
Αθήνα 106.82

ΠΗΓΗ: ΕΑΡ

ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ...

Ο μέσος εκπαιδευτικός του 2007 εισέρχεται στην τάξη με χαλαρό ύφος και διεκπεραιώνει τυπικά την διαδικασία. Απαγγέλλει το μάθημα της ημέρας, ανταλλάσσει μερικές κοινοτυπίες με τα παιδιά και εξέρχεται. Υπάρχει φυσικά και η χειρότερη εκδοχή: ο δημοσιοϋπαλληλοποιημένος εκπαιδευτικός που, αισθανόμενος ασφαλής και κατοχυρωμένος στην θανατηφόρα και πνευματοκτόνα μονιμότητά του, αργεί εσκεμμένα να πάει στο μάθημα και μάλιστα επιπλήττει με ύφος «παληού» τους νεώτερους που σπεύδουν, υπο-απασχολεί τα παιδιά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι εφησυχασμένος ότι το φροντιστήριο θα καλύψει τα κενά, υπολειτουργεί στο σχολείο ώστε να έχει περίσσευμα ενέργειας για το φροντιστήριο που δουλεύει ο ίδιος, συνδικαλίζεται με σκοπό να απεργεί παραμονές επετείων ώστε να επεκταθεί η σχόλη του με «γεφυρούλες».
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο παλαιός δάσκαλος ιεραπόστολος ή και ο παλαιού τύπου ιδεολόγος-συνδικαλιστής αποτελούν είδη εν ανεπαρκεία.

Σε τι συνίσταται, όμως, η αυθεντική έννοια του δασκάλου;

Κατ’ αρχήν πρέπει να έχει επιλέξει την ιδιότητα του εκπαιδευτικoύ λόγω έφεσης και αγάπης προς αυτήν.

Δεύτερον, πρέπει να την θεωρεί λειτούργημα, και όχι επάγγελμα. Δηλαδή προσφορά προς την κοινωνία, και μάλιστα με μεγάλο βαθμό ανιδιοτέλειας.

Τρίτον, πρέπει να αποφεύγει τους μαθητοπατερικούς λαϊκισμούς, που αποφέρουν εύκολη δημοτικότητα, και, αντιθέτως, να είναι αυστηρός και δίκαιος. Η αυστηρότητα είναι ο μηχανισμός εκείνος που εμπεδώνει τον σεβασμό του μαθητή στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Τέταρτον, πρέπει να είναι επιστημονικά ενημερωμένος —ας μην χρησιμοποιήσω την βαρειά λέξη «σοφός». Η παιδεία του δασκάλου —θα ήθελα να πω η «σοφία»— γεννά τον σεβασμό του μαθητή στο πρόσωπο του δασκάλου.

Πέμπτον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι δίκαιος, για παράδειγμα η βαθμολογία του πρέπει να είναι το γινόμενο ενός σύνθετου πολυώνυμου, που να συνυπολογίζει όχι μόνον την επίδοση αλλά και το ήθος, όχι μόνον το αποτέλεσμα αλλά και την προσπάθεια, όχι μόνον την συμμετοχή αλλά και την οικογενειακή κατάσταση του μαθητή. Για παράδειγμα, ο βαθμός λειτουργεί όχι μόνον ως αμοιβή αλλά και ως ενθάρρυνση και ψυχολογική στήριξη.

Έκτον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι παιδαγωγός και ψυχαναλυτής, δηλαδή να προσεγγίζει τον ψυχικό κόσμο του μαθητή και να χρησιμοποιεί την εκπαιδευτική διαδικασία ως μηχανισμό έμμεσης ψυχοθεραπείας. Δύσκολο, βεβαίως.

Έβδομον, ο δάσκαλος πρέπει να διδάσκει ήθος, διότι γνώση χωρίς ήθος είναι κύμβαλον αλλαλάζον.

Όγδοον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι συναρπαστικός, να είναι ρήτωρ, εύγλωττος, απροσδόκητος, οικείος αλλά και εμβληματικός μαζί, συναισθηματικός μά και πρότυπο, αφηγητής αλλά και μαιευτικός.

Μπορεί όλ’ αυτά να ηχούν ανέφικτα στην καθημερινή συλλογική αθλιότητα, αλλά από πού θα ξεκινήσει το ξήλωμα της αθλιότητας παρά από το Σχολείο. Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι όλοι μας είχαμε έναν τέτοιον δάσκαλο στα σχολικά μας χρόνια, που εγκαταστάθηκε διά παντός στην συνείδησή μας και λειτουργεί ως κριτήριο, γνώμονας και πυξίδα.

Εξ άλλου ο Πλάτων είχε πει ότι «η διδασκαλία είναι το επάγγελμα των αρίστων».

ΠΗΓΗ: Μελέτης Μελετόπουλος