ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥ ΚΡΑΤΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ.

Μακεδονία είναι η βορείως του Ολύμπου και δυτι­κώς του Αίμου περιοχή της Ελλαδικής χερσονήσου. Μέχρι που, όμως, φθάνει αυτή προς βορράν; Γεωγραφικά σύνορα δεν υπάρχουν προς βορ­ράν, αλλά μόνον εθνολογικά. Ιδιαίτερη "μακεδονική" εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ και ούτε είναι δυνατόν να γεννηθεί τώρα. Τα κράτη είναι γεννήματα των ιστορικών συνθηκών και μπορούν να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Τα έθνη όμως όχι. Τα έθνη είναι διαχρονικές οντότητες, δεν δημιουργούνται όποτε θέλουν. «Μακεδονικό έθνος» δεν υπήρξε ποτέ. Μακεδονικό κράτος υπήρξε βεβαίως στην αρχαιότητα, αλλά το κυριότερο χαρακτηριστικό του ήταν ο Πανελλήνιος Ενωτισμός του και κατά τούτο υπήρξε ελληνικότερο από τα άλλα Ελληνικά κράτη - πόλεις. Οι Μακεδόνες ως Έλληνες, κατάφεραν τότε να ενώσουν όλο τον Ελληνισμό και να τον οδηγήσουν μέχρι τα βάθη της Ασίας…

Μέσα στην καθημερινή αγωνία των Σκοπιανών για την μελλοντική τους ύπαρξη και την αποκατάσταση κρατικής οντότητας, έφτασαν στο σημείο να παραδεχτούν οι ίδιοι δια στόματος του τέως προέδρου τους Κίρο Γκλικόρωφ, ότι η καταγωγή τους δεν είναι από τους αρχαίους Μακεδόνες αλλά είναι απόγονοι των Σλάβων.

Ο μακεδονικός ήλιος το έμβλημα του μακεδονικού βασιλικού οίκου ανακαλύφτηκε το 1977 από τον καθηγητή Μανόλη Ανδρόνικο. Πριν από το 1977 το έμβλημα των σκοπιανών ήταν κάτι λιοντάρια... το ένα απέναντι από το άλλο... σχεδόν σαν το έμβλημα της Βουλγαρίας. Ισχυρίζονται λοιπόν οι φίλοι μας ότι οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες αλλά Φιλέλληνες.... άρα τότε και αυτοί σαν δήθεν απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων είναι Φιλέλληνες... και με το να θέλουν να κάνουν τον μακεδονικό ήλιο σημαία τους το δηλώνουν ακόμα πιο καθαρά... μόνο εμείς και οι Κυβερνήσεις μας δεν μπορούν να το καταλάβουν, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν κατά βάθος να είναι Βούλγαροι, Σέρβοι, Τούρκοι ή Αλβανοί... θέλουν να είναι Έλληνες... Η Ελλάδα λοιπόν έπρεπε να χρησιμοποιήσει επιδέξια αυτή την μέθοδό τους σε μπούμερανγκ και να εκμεταλλευτεί την υπόθεση διαφορετικά... αλλά ο Σιωνισμός δεν αφήνει να γίνουν τέτοια πράγματα και χρησιμοποιεί τα δικά μας για δικά του συμφέροντα...

Στην διάρκεια των πρώτων αιώνων της Τουρκοκρατίας πέρασαν πολλοί Ευρωπαίοι περιηγητές από τον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας. Όλοι συνάντησαν και έγραψαν για Τούρκους, Έλληνες, Βούλγαρους, Αλβανούς, Σέρβους, Τσιγγάνους, Βλάχους και άλλους... μα κανένας δεν έγραψε για Μακεδόνες σαν αυτούς που παρουσιάστηκαν ξαφνικά εδώ και 100 χρόνια...

Από τα τελευταία γεγονότα βλέπουμε πόσο ρευστό είναι το αυταρχικό καθεστώς τους και με πόση βία προσπαθούν οι λίγοι «Μακεδονιστές» και οι ισχυροί υποστηρικτές τους να επιβληθούν έτσι ώστε ούτε τα δημοψηφίσματα των Αλβανών, που αποτελούν το 30% του πληθυσμού, δεν έγιναν αποδεκτά από τους Σκοπιανούς και κηρύχθηκαν παράνομα...

Η προπαγάνδα τους, έξω από τα σύνορά τους έχει φτάσει στο απροχώρητο. Πολλοί Έλληνες ντόπιοι Μακεδόνες, με το ιδίωμα το σλαβικό, παρασύρθηκαν, αφού βέβαια δεν είχαν ποτέ την υποστήριξη και ενημέρωση από κάποια κυβέρνηση κάποια αρχή, έτσι και αλλιώς στιγματισμένοι σαν Βούλγαροι... (οι μόνοι στον Ελληνικό χώρο που μιλούν κάποιο ιδίωμα και δεν τους παραδέχεται κανένας ότι είναι Έλληνες... ενώ ο Βλάχος, ο Αρβανίτης, ο Μπαφραλης και όλοι οι άλλοι που μιλούν κάποιο ιδίωμα και κάποια άλλη γλώσσα είναι Έλληνες)... πίστεψαν σε ψέματα και νόμισαν ότι θα έχουν μια δικιά τους πατρίδα που να τους τιμά και να τους αναγνωρίζει... κούνια που τους κούναγε... Πρέπει λοιπόν να καταλάβουν ότι είναι απόγονοι του Κώτα, του Γκονου, του Γλεκε, του Κυρου, του Μητρουση, του Δούκα, του Νται και όλων των άλλων ντόπιων ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ με το ιδίωμα σαν δεύτερη μητρική γλώσσα, που πολέμησαν και πέθαναν για την ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και την ΕΛΛΑΔΑ... ας διαβάσουν... ας μάθουν... να νοιώθουν Έλληνες... και ας μιλάνε ό,τι θέλουν...

Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά με τα τρομερά λάθη τών κατά καιρούς Ελλαδικών κυβερνήσεων. Δίχως πρόγραμμα και δομή, κατακρεούργησαν την Ελληνικότητα των Ντόπιων Μακεδόνων και τον αγώνα που πρόσφεραν για την Μακεδονία, την γλωσσική ενσωμάτωσή τους στο Ελληνικό κράτος και την ιστορική τους συνέχεια με αυτό και έδωσαν έτσι το δικαίωμα και την ικανότητα σε άλλους μη Μακεδόνες να ονομάζονται Μακεδόνες.

Στις επόμενες ενότητες παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου... «Η απαγορευμένη γλώσσα». Τρομακτικά στοιχεία αλλά δεν προσφέρει λύση, αλλά ούτε υπενθυμίζει πουθενά την Ελληνικότητα αυτών των ανθρώπων. Έτσι παρατηρώ έναν κίνδυνο όσον αφορά την χρησιμοποίηση αυτών των στοιχείων.

Η κάθοδος των Σλάβων στην διάρκεια της βυζαντινής εποχής εξεσλάβισε γλωσσικά τους διναρικούς πληθυσμούς της τέως Γιουγκοσλαβίας -όχι όμως και τον μεσογειακό πληθυσμό της Ελλά­δας. Ο διαχωρισμός των πληθυσμών πού μιλούσε σλαβικά και εκείνων πού παρέμειναν ελληνόφωνοι δεν υπήρξε βεβαίως απόλυτος. Κάπου ανάμεσα δημιουργήθηκε μία στενή μεταβατική ζώνη, ή περιοχή δηλαδή των αποκαλουμένων "Σλαβομακεδόνων". Και είναι φυσικό να μην ήταν και να μην είναι απόλυτος ο διαχωρισμός των γλωσσών, αφού αυτός έλαβε χώρα χωρίς οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση η κρατική Παιδεία, σε μία εποχή δηλαδή πολυεθνική μέσα στα πλαίσια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Παρά τις κάποιες εξαιρέσεις, "το Βυζάντιο ούτε εσκέφθη ούτε επεδίωξε την εξελλήνισιν των Σλάβων, τουναντίον η ομοθρησκεία επέτεινε την εκσλάβισιν και πολλών Ελλήνων ή ελληνικών κοινοτήτων κειμένων μεταξύ σλαβογλώσσων πληθυσμών εν τε τη Θράκη και τη Μακεδονία" (Κεραμόπουλος Αντ. Οι Ελληνες και οι βόρειοι γείτονες, Αθηνά 1945). Εκεί λοιπόν, στην μεταβατική ζώνη, δημιουργήθηκε ένα ανάμεικτο γλωσσικό ιδίωμα, πού είναι κράμα λέξεων ελληνικών, σλαβικών, βλάχικων και τουρκικών. Το ποσοστό μάλιστα κάθε μίας γλώσσης μέσα στο Ανάμεικτο 'Ιδίωμα είναι διαφορετικό σε κάθε περιοχή. Όπως παρατηρεί ο Σινόπουλος, "στην Ελληνική Μακεδονία πλεονάζουν oι ελληνικές λέξεις, στις βορειότερες περιοχές οι σλαβικές και στις περιοχές Αλμωπίας-Γιαννιτσών, όπου είχε εγκατασταθεί συμπαγής τουρκικός πληθυσμός, oι τουρκικές λέξεις". Οι σλαβικές λέξεις είναι βουλγαρικής μάλλον υφής.

Ο Νικ. Μάρτης εξηγεί: "Oι σπουδαιότεροι λόγοι πού συντέλεσαν στη διαμόρφωση του σλαβικού αυτού ιδιώματος ανάγονται στη Βυζαντινή περίοδο, όταν αριθμός βουλγάρων αιχμαλώτων μεταφέρθηκε για δουλειά στα μεγάλα αγροκτήματα των βυζαντινών τιμαριούχων. Με την επακολουθήσασα τουρκοκρατία πολλοί άποροι σλάβοι λόγω ελλείψεως ουσιαστικών συνόρων στην ελληνική χερσόνησο μετακινήθηκαν για δουλειά στις βόρειες περιοχές του ελληνικού χώρου. Το πρόβλημα της συνεννόησής τους λύθηκε μέ τη χρη­σιμοποίηση λέξεων ελληνικών, βουλγαρικών, τουρκικών, αλβανικών και βλάχικων. Αποτέλεσε αυτό κοινό μέσο συνεννόησης όλων. Ο ελληνικός δε πληθυσμός αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει το ιδίωμα αυτό και για συνεννόηση, αλλά και για να αποφεύγει το μίσος των τoύρ­κων, καθώς και το παιδομάζωμα από τoυς τούρκους, πού γινόταν κυρίως για 'Ελληνόπουλα". Πίσω όμως από την βουλγαροφανή μορφή χιλιάδων λέξεων αυτού του γλωσσικού ιδιώματος κρύβεται η ελληνική γλωσσική καταβολή, ακόμα και ομηρική, όπως αποκάλυψε ή ερεύνα του Κ. Τσιούλκα ( «Συμβολαί εις την διγλωσσίαν των Μακεδόνων», 1907.).

Πρόβλημα έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια στην περιοχή, που τείνει να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, με την δημιουργία «Μα­κεδονικής» πολιτείας πρώτα μέσα στο ομόσπονδο Γιουγκοσλαβικό κράτος, την καθιέρωση εκεί σαν επίσημης γλώσσας αυτού του Ανάμεικτου Ιδιώματος και, το κυριότερο, με την ανακήρυξη τελευταία αυτόνομου Κράτους "Μακεδονίας", το οποίο οραματίζεται μάλιστα να περιλάβει επί πλέον και την Ελληνική Μακεδονία και την Βουλγαρι­κή περιοχή του Πιρίν.

Γι' αυτό επιβάλλεται νά ξεκαθαρίσουμε το θέμα από πλευράς εθνολογικής.

Μακεδονία γνωρίζουμε ότι είναι ή βορείως του 'Ολύμπου και δυτι­κώς του Αίμου περιοχή της Ελλαδικής χερσονήσου. Μέχρι που, όμως, φθάνει αυτή προς βορρά; Γεωγραφικά σύνορα δεν υπάρχουν προς βορ­ρά, αλλά μόνον εθνολογικά. Μακεδονία είναι ή περιοχή, ή οποία κατοικείται από Έλληνες - Έλληνες στο γένος και στην συνείδηση. Ιδιαίτερη "μακεδονική" εθνότητα δεν υπήρξε ποτέ και ούτε είναι δυνατόν νά γεννηθεί τώρα. Τα κράτη είναι γεννήματα των ιστορικών συνθηκών και μπορούν να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Τα έθνη όμως όχι. Τα έθνη είναι διαχρονικές οντότητες, δεν δημιουργούνται όποτε θέλουν. Μακεδονικό έθνος δεν υπήρξε ποτέ. Μακεδονικό κράτος υπήρξε βεβαίως στην αρχαιότητα, αλλά το κυριότερο χαρακτηριστικό του Μακεδονικού εκείνου κράτους ήταν ο Πανελλήνιος Ενωτισμός του και κατά τούτο υπήρξε ελληνικότερο από τα άλλα ελληνικά κράτη. Οι Μακεδόνες ένιωσαν τόσο Έλληνες, πού κατάφεραν τότε να ενώσουν όλον τον Ελληνισμό. Η ελληνικότητα των αρχαίων Μακεδόνων φαίνεται ήδη από την προϊστορία μέσα από τους μύθους. Όπως ξέρουμε σύμφωνα με την 'Ελλη­νική Μυθολογία ο Μακεδών ήταν γιος της Πανδώρας, άρα εγγονός του πρώτου ανδρός των Πελασγών, του Δευκαλίωνος. Ο Παίων (εξου και οι Παίονες) εξ άλλου, μυθικός βασιλιάς της Μακεδονίας, θεωρούταν γιος του Ενδυ­μίωνος, του Δωριέως βασιλέα της Ηλείας. Με τους μύθους αυτούς αποδίδεται συμβολικά ή συγγένεια Πελασγών, Δωριέων και Μακεδόνων, που και ο 'Ηρόδοτος επισημαίνει (Α.56) και ο Αισχύλος υμνεί (Ικέτιδες 250-259).

Oι Μακεδόνες υπήρξαν το Ελληνικό φύλο, πού έμεινε τελευταίο στην προς νότο πίεση των Διναρικών και αποτέλεσε την οπισθοφυλακή του Ελληνισμού στην φοβερή Διναρική πίεση.

Ο Günther H. F. στο βιβλίο του «Lebensgeschichte des hellenischen Volkes», 1965 γράφει και πιστοποιεί: "Oι Μακεδόνες μπορούν να θεωρηθούν ως ένα Ελληνικό φύλο, πού παρέμεινε πίσω κατά την διαδρομή μετακινή­σεως από τον Δoύvαβη. Αυτό έχει πια καταστεί βεβαιότητα στην σύγ­χρονη έρευνα της Προϊστορίας και 'Ιστορίας".

Γι' αυτό και ο Απ. Δασκαλάκης («Ο Ελληνισμός της Αρχαίας Μακεδονίας») γράφει: "Μπορεί να θεωρηθεί σήμερα αναμφισβήτητο ότι, αν οι Μακεδόνες δεν χρησίμευαν πράγματι σαν πρόφραγμα κατά των πάσης φύσεως νοτίως του 'Ολύμπου επιδρομών των βαρβάρων, ο Ελληνισμός δεν θα έμενε επί τόσους αιώνες απερίσπαστος να θεμελίωση τα δόγματα της ελευθερίας και νά φθάσει στα περίλαμπρα δημιουργή­ματα της σκέψεως και της τέχνης".

Είναι ακριβώς αυτό, πού είχε τονίσει ο ιστορικός Πολύβιος (θ.35). Βεβαίως οι γεωγραφικές αποστάσεις τότε και τα φυσικά εμπόδια εμπόδισαν όπως ανάφερα και αλλού την στενή επικοινωνία μεταξύ Νοτιοελλαδιτών, Μακεδόνων και Θρακών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν και κάποιες γλωσσικές δια­φορές, όπως και διαφορές συνειδήσεως. Τέτοιες άλλωστε διαφορές υπήρχαν, ως γνωστόν, ακόμη και μεταξύ των άλλων περιοχών της Νοτί­ου 'Ελλάδος. Διατηρούνταν όμως άσβεστη σ' ολόκληρο τον Ελληνισμό μέσα από τους μύθους ή μνήμη της κοινής καταγωγής και συγγενείας, όπως και ή κοινή Ελληνική Γλώσσα - μάρτυρας αυτής της εθνικής συγ­γενείας. Γι' αυτό, όταν ωρίμασαν οι ιστορικές συνθήκες, ολόκληρος ο Ελληνισμός ενοποιήθηκε με τους Μακεδόνες βασιλιάδες, Φί­λιππο και Μέγα 'Αλέξανδρο. "Εστί μέν ούν Ελλάς καί ή Μακεδο­νία", δέχεται επιγραμματικά ο Στράβων.

Η κοινότητα των ηθών μεταξύ Μακεδόνων καί Νοτιοελλαδιτών καταφάνηκε πρόσφατα καί μέ τα ευρήματα της Βεργίνας, όπου οι μέθοδοι ταφής αποδείχτηκαν γνήσια ελληνικές, καί μάλιστα μέ αρχαϊκή συντηρητι­κότητα, τύπου ομηρικού. 'Επί πλέον oι χρυσές νεκρικές μάσκες των τάφων Σίνδου καί Τρεμπένιστε δείχνουν άμεσο επηρεασμό οπό τις Μυ­κήνες.

"Αχαϊκό φύλο" θεωρούσε ο Hoffmann τους Μακεδόνες πράγμα πού επαναλαμβάνει κι ο Καλλέργης συγκρίνοντας τις γλωσσικές ιδιο­μορφίες Μακεδόνων καί Αχαιών. Μετά την αποκρυπτογράφηση μάλι­στα της Μυκηναϊκής γραμμικής γραφής Β αποκαλύφτηκε ότι σε μυκηναϊκά κείμενα υπήρχαν λέξεις, πού μέχρι πρότινος θεωρούνταν μακεδονικοί ιδιωματισμοί.

Παρά την κάποια ιδιαιτερότητά της, η γλώσσα στην Μακεδονία ήταν διάλεκτος Ελληνική, πιθανόν πλησιέστερη προς την αρχική πελα­σγική (0 Φίλιππος λεγόταν "Βίλιππος", οι γνάθοι "κάναδοι" κλπ. Αλλά μακεδονική ήταν και η λέξη "πέληος" κατά τον Στράβωνα (C.329. Βατικανού), πού σήμαινε "παλαιός", απ' όπου προήλθε και το άνομα των Πελασγών). Κατά τον Ρωμαίο ιστορικό Τίτο Λίβιο, οι Μακεδόνες ήταν όντως ομόγλωσσοι με τους άλλους Έλληνες.

Κατά δε τον ιστορικό του -5ου αιώνος 'Ελλάνικο, τόσο οι Μακεδόνες όσο καί oι Θεσσαλοί μιλούσαν διάλεκτο αιολική. Οι αναθηματικές στήλες των τάφων της Βεργίνας αναφέρουν 75 ονόματα Μακεδόνων πολιτών , όλα Ελληνικά (το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών άλλωστε έχει αποθησαυρίσει 10.000 ονόματα Μακε­δόνων και 5.000 περίπου επιγραφές της περιοχής, όλα σε καθαρή Ελληνική.

0 Ανδρόνικος («Βεργίνα»,1984), τονίζει σχετικά: "Στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα οι Μακεδόνες πού ζούσαν στην πρώτη πρωτεύουσα του μακεδονικού βασι­λείου, στην κοιτίδα δηλαδή του κράτους των Μακεδόνων, είχαν ελληνικά ονόματα. Μία τέτοια μαρτυρία επιβεβαιώνει με τον πιο αναμφίβολο τρόπο τη γνώμη των ιστορικών, πού υποστηρίζουν πώς οι Μακεδόνες ήταν ένα Ελληνικό φύλο, όπως όλα τα υπόλοιπα πού ζούσαν στον Ελληνικό χώρο". Μπορεί βεβαίως νά είχαν μπει στην μακεδονική διάλεκτο καί λέξεις ιλλυρικές, αλλά "οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, κι όχι 'Ιλλυριοί" παρατηρεί ο Άμπελ.

0 δε Γερμανός γλωσσολόγος Kretschmer τονίζει, πώς ή μακεδονική ήταν διά­λεκτος ελληνική, η οποία διέφερε από τις άλλες "όπως ή τευτονική από την Γερμανική". Και προσθέτει: "Η μακεδονική γλώσσα παρέμει­νε στάσιμη σε μία βαθμίδα, την οποία είχε εγκαταλείψει ή ελληνική πριν λίγο χρόνο. Είναι λοιπόν βέβαιο, ότι οι Μακεδόνες ήταν ένας λαός στενά συγγενής των 'Ελλήνων, ο οποίος, αν μετανάστευε προς νότο, θα γινόταν τόσο Ελληνικός, όσο και οι Δωριείς και oι Θεσσαλοί και οι Βοιωτοί".

Αν σημείωσα ορισμένα στοιχεία για την ελληνικότητα της αρχαίας Μακεδονίας, επειδή ίσως δεν είναι σε μερικούς γνωστά, θα αποτε­λούσε περιττολογία να ασχοληθούμε με την ελληνική συνείδηση των νεωτέρων καί συγχρόνων Μακεδόνων. Σ' όλη την διάρκεια της μεσαιω­νικής ιστορίας ή Μακεδονία ακολούθησε τις τύχες της λοιπής 'Ελλά­δας, καί μέσα στα πλαίσια της 'Ελληνικής Αυτοκρατορίας του Βυζαν­τίου μέ τον Χριστιανισμό καί στην νεώτερη εποχή μέ την τουρκοκρα­τία καί την εθνική παλιγγενεσία, Μακεδονία καί 'Ελληνισμός είναι έννοιες αξεχώριστες.

'Αλλά και στην Βόρειο Μακεδονία ή δημιουργία εκεί αυτού του ανά­μεικτου γλωσσικού ιδιώματος, «τα ντόπια» που λέμε, δεν μπορεί νά θεμελιώσει ποτέ αιτία χαλκεύσεως νέου έθνους. Για την ύπαρξη έθνους απαιτείται κοινή καταγωγή και κοινή συνείδηση ενός πληθυσμού, oι όποιες να διαφο­ροποιούνται από την καταγωγή και την συνείδηση άλλων λαών. Η γλώσσα μπορεί μεν ως παράγων να επηρεάζει την συνείδηση ενός πλη­θυσμού, ποτέ όμως δεν αποτελεί αυτή μόνη της αιτία δημιουργίας Έθνους. Πολύ περισσότερο ένα Ανάμεικτο Γλωσσικό Ιδίωμα δεν μπο­ρεί, ως περιστασιακό γλωσσικό μείγμα, να αποτελέσει ούτε καν πα­ράγοντα επηρεασμού της συνείδησης ενός πληθυσμού. Στην περίπτωση λοιπόν της Βορείου Μακεδονίας, αλλά και όλης σχεδόν της Μακεδονίας, αλλού πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία των διακηρύξεων περί "Μακεδονικής εθνότητας".

Στον τομέα κατά πρώτο της Καταγωγής, δεν παρατηρείται καμία φυλε­τική ιδιαιτερότητα στην Μακεδονία, που υπαγόταν ανέκαθεν και υπάγεται και σήμερα στο Μεσογειακό φύλο. Η διαφοροποίηση των Μα­κεδόνων από τους βόρειους γείτονες, τους Διναρικούς, ήταν πάντοτε σαφής. Ελάχιστη επιμειξία μέ Διναρικούς υπάρχει βέβαια σε ολό­κληρη την Ελλάδα, αυτή όμως δεν είναι μεγαλύτερη στην Μακεδονία - όπως είναι στην Ήπειρο. Παραδείγματος χάριν, ο κεφαλικός δεί­κτης Π/Μ, πού στην Σερβία καί το Μαυροβούνιο υπερβαίνει το 85,6 (υπερβραχυκεφαλία), στην Ελληνική Μακεδονία είναι μόλις 83, ενώ η πλατυιvία, πού αποτελεί καθολικό διναρικό γνώρισμα, στην Μακεδονία ανευρίσκεται σε ποσοστό 9%. Ούτε "ανάμειξη Ανατολικο­ευρωπιδών υπάρχει στην Βόρειο Ελλάδα", γράφει ο ανθρωπολόγος Ξη­ροτύρης, "κι ότι σχετικώς λέγεται, είναι ανακριβές ή ανεπαρκές" (Ο Ξηροτύρης, μέ βάση δική του έρευνα, αρνείται τέτοια ιδιαιτερότητα στην Δυτ. Μακεδονία). Θέμα δημιουργήθηκε για το τρίγωνο της Δυτικής Μακεδονίας, όπου ο Πουλιανός είχε επισημάνει: "Τα πιο ανοιχτά χρώματα (στην 'Ελλάδα) παρουσιάζουν οι ομάδες 'Ελληνοφώνων της Δυτικής Μακεδονίας κι ώς ένα βαθμό της βόρειας Θεσσαλίας καί οι Βλαχόφωνοι καί Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας. Γενικά, ο χρωματισμός επιβεβαιώνει την ύπαρξη επιμειξίας στις ομάδες αυτές". Η ανοιχτοχρωμία όμως μόνη της δεν μπορεί νά θεωρηθεί τεκμήριο επιμειξίας μέ ξένο φύλο. Άλλωστε το Βορειομεσογειακό φύλο, πού κινήθηκε προς νότο (σλαβική κάθοδος), είχε διατηρήσει κάποια παλιά Μεσογειακά γνωρίσματα (δολιχοκεφαλία, λεπτοπροσωπία) καί ήταν φυσικά πιο α­νοιχτόχρωμο, αλλά πάντως υπήρξε ανθρωπομετρικώς Μεσογειακό. Αυτό επιβεβαιώθηκε τελευταία καί άπό το μοναδικό σλαβικό μεσαιωνικό νεκροταφείο, πού βρέθηκε στην 'Ελλάδα (σε νησίδα των Πρεσπών): Τα σχετικά κρανία είχαν μικρό πλάτος ζυγωματικών καί μικρό σχετικά υψος κρανίου, ο δε Πουλιανός τα θεώρησε Μεσογειακά. Σ' αυτό λοιπόν το γεωγραφικό τρίγωνο της Δυτ. Μακεδονίας, πέραν της σχε­τικής ανοιχτοχρωμίας, παρατηρείται καί μεγαλύτερη λεπτοπροσωπία καί στενότερο κρανίο (ύποβραχυκεφαλία), στοιχεία πού αποκλείουν βαλτική η διναρική επιμειξία καί συνηγορούν σε μία μείξη με τον βόρειο κλάδο της Μεσογειακής φυλής. Η ίδια εικόνα υπάρχει καί στον ορεινό Ταΰγετο. Αυτό όμως δεν λέγεται "επιμειξία", αφού δεν πρόκειται για μείξη με ξένο φύλο. Oι Πρωτοσλάβοι ήσαν Μεσογειακοί. Άρα "επιμειξία" δεν θα μπορούσε νά υπάρχει ούτε στην Μακεδονία ούτε σ' άλλο μέρος της Ελλάδος. Ειδικότερα επίσης για τους Σλαβομακεδόνες, δηλαδή για τους Ελλη­νες πού μιλούν το Ανάμεικτο Ιδίωμα, ο Πουλιανός δεν βρήκε νά διαφοροποιούνται φυλετικώς από τους υπόλοιπους Ελληνες. Αντιθέ­τως μάλιστα, "ο μέσος συνολικός τύπος των Σλαβόφωνων της 'Ελληνι­κής Μακεδονίας ξεχωρίζει έντονα οπό τους ανθρωπολογικούς τύπους, πού διέκριναν στους άλλους σλαβικούς λαούς οι Σοβιετικοί επιστήμονες", δηλαδή τους Βαλτικούς καί Ανατολικοευρωπαϊκούς. Δεν υπάρχει επομένως ούτε ανθρωπολογική ιδιαιτερότητα στην Μακεδονία η τμήμα της Μακεδονίας τέτοια, πού νά στοιχειοθετείται ισχυρισμός για "μακεδονική εθνότητα", σαν κι αυτήν πού προβάλλεται στα Σκό­πια.

Μήπως όμως υπάρχει τέτοια αφορμή στην Βόρειο Μακεδονία, σε αυτήν πού κατείχε ή Γιουγκοσλαβία; Από ανθρωπολογικής απόψεως γράφει ο Γιουγκοσλάβος ανθρωπολόγος Ζ. Γαβρίλοβιτς, ότι οι εκεί κάτοικοι "έχουν μεταξύ τους ορισμένες ομοιότητες, διαφο­ροποιούνται δε από τους γειτονικούς πληθυσμούς της Γιουγκοσλαβίας καί της Βουλγαρίας κατά το ότι έχουν μεγαλύτερο ποσοστό Μεσογεια­κών χαρακτηριστικών". Επί παραδείγματι, ενώ στο Διναρικό επίκεντρο (Μαυροβούνιο, Βοσνία καί Ερζεγοβίνη) το σωματικό ανάστημα είναι τυπικά υψηλό (μέσος όρος 1,73), στην πολιτεία της Μακεδονί­ας είναι 1,66 περίπου. Ενώ επίσης στην ίδια Διναρική περιοχή ο κεφαλικός δείκτης είναι της τάξεως του 86, στην πολιτεία των Σκοπίων κυμαίνεται στο 81-83,5. Καί στο χρώμα των ματιών οι κάτοικοι των Σκοπίων διαφοροποιούνται, κατά το ότι έχουν μικρότερο ποσοστό ανοιχτόχρωμης ίριδας από όλους τους άλλους πληθυσμούς της τέως Γιουγκοσλαβίας - πράγμα πού αποδεικνύει πλήρη σχεδόν έλλειψη σλαβικότητος. Στα ίδια συμπεράσματα, ότι οι κάτοικοι των Σκοπίων είναι κατά βάση Μεσογειακοί, άλλά και μέ Διναρική επιμειξία, έχουν καταλήξει καί ο Γερμανός ανθρωπολόγος Schade H. καί ο Βούλγαρος Μεθόδιος Ποπόφ.

Εδώ θα πρέπει όμως να τονισθεί ένα σοβαρό στοιχείο. Η ονομασθείσα "Μακεδονία" στην Γιουγκοσλαβία αποτελεί μία ευρεία περιοχή, διπλάσια σχεδόν σε μέγεθος από την πραγματική Βόρειο Μακεδονία την κατοικούμενη από Μακεδόνες. Όλη η ζώνη Σκοπίων-Κουμάνοβου δεν αποτελούσε στο ιστορικό παρελθόν τμήμα της ελληνικής Μακεδο­νίας και ασφαλώς δεν κατοικείται μόνον από Μεσογειακούς ανθρώπους. Τελευταία μάλιστα έχουν διεισδύσει και χιλιάδες Αλβανοί, oι ό­ποιοι ξεπερνούν σήμερα το μισό του εκεί πληθυσμού. Έτσι, κάθε ανθρωπολογική έρευνα σε αυτήν την γιουγκοσλαβική "Μακεδονία" πε­ριλαμβάνει κατ' ανάγκην καί πραγματικούς Διναρικούς, oι όποίοι αλλοιώνουν τα αποτελέσματα. Αντιθέτως, ή ζώνη Μοναστηρίου-Γευγελής-Στρωμνίτσας, η πραγματική δηλαδή Βόρειος Μακεδονία, κατοικείται σε μέγιστο ποσοστό από Με­σογειακούς, από ανθρώπους άρα Ελληνικής καταγωγής.

Αυτή ή Βόρειος Μακεδονία, η αρχαία Πελαγονία (Η μακεδονική Πελαγονία ετυμολογείται, όπως καί οι Πελασγοί, δηλ. ή χώρα των παλαιών γόνων, των προγόνων). Σ' αυτήν διέπρεπαν ελληνικές πόλεις, όπως η Ειδομένη, ή Ηράκλεια (Λυγκηστίς), oι Στόβοι κ.α, έπεκτείνεται καί ανατολικότερα, μέσα στην Βουλγαρία: Είναι η λεγομένη σήμερα "Μακεδονία του Πιρίν" (περιοχή Πετριτσίου, Τζουμαγιάς, Νευροκοπίου), μέχρι του όρους της Ροδόπης.

Ας έλθουμε τώρα στον άλλο βασικό κίονα της Εθνικότητος, την Συν­είδηση. Κατ' αρχήν πρέπει νά θυμίσουμε ότι οι Οθωμανοί, όταν δι­οικούσαν την περιοχή, την είχαν χωρίσει σε τρία "βιλαέτια", της Θεσσαλονίκης, του Μοναστηρίου καί των Σκοπίων. Tο άλλοτε "Βιλαέτι Θεσσαλονίκης" υπάγεται μέχρι σήμερα στην 'Ελλάδα, ενώ oι περι­οχές της Στρωμνίτσας καί Νευροκοπίου κατέχονται αντιστοίχως άπό το κρατίδιο των Σκοπίων καί την Βουλγαρία. Tο άλλοτε "Βιλαέτι Μο­ναστηρίου" κατέχεται σχεδόν ολόκληρο από το κρατίδιο των Σκοπίων - με εξαίρεση την Φλώρινα. Καί όμως, ο λαμπρός Μακεδονικός 'Αγώνας έλαβε χώρα σε ολόκληρο τον χώρο αυτών των δύο "βιλαετίων".

Σύμφωνα μέ τα τελευταία οθωμανικά στοιχεία (του 1904), στο "Βιλαέτι Μονηστηρίου" κατοικούσαν 261.000 Έλληνες, 178.000 Βούλγαροι καί μερικές μικρομειονότητες. Λέγοντας όμως "Βούλγαρους", oι Τούρκοι εννοούσαν τους ομιλούντες το Ανάμεικτο Γλωσσικό Ιδίωμα (το "σλαβομακεδονικό"). Tο έτος 1903 φοιτούσαν 27.000 μαθητές στα ελληνικά σχολεία αυτού του "βιλαετίου" καί μόνον 8.000 σε βουλγα­ρικά. Προοδευτικά όμως, μέ την επικράτηση του Μακεδονικού Αγώ­να, ή διαφορά αυξήθηκε ακόμα περισσότερο. Η πόλη του Μοναστηρί­ου, μάλιστα, είχε ακόμη καί Διδασκαλείο, όπως καί ή Θεσσαλονίκη. Αυτές οι δύο πόλεις, Θεσσαλονίκη και Μοναστήρι, υπήρξαν οι μεγά­λες επάλξεις του Ελληνισμού της Μακεδονίας, στις οποίες στηρί­χθηκε ο Μακεδονικός 'Αγώνας. Στο Μοναστήρι δεν ομιλείτο καθόλου η "σλαβομακεδονική" - μόνον η Ελληνική καί λιγότερο η βλάχικη.

Ό­ταν ομιλούμε για τον Μακεδονικό Αγώνα, αυτόν πρέπει νά τον αντιλαμβανόμαστε σωστά, όχι τόσο σαν ένοπλο αγώνα, όσο σαν Εθναπο­στολή. Oι Μακεδονομάχοι είχαν μέν νά αντιμετωπίσουν τους κομιτα­τζήδες, τους αιμοσταγείς πράκτορες της Σόφιας, προστατεύοντας τους Ελληνόφωνους της περιοχής, κυρίως όμως αποσκοπούσαν στο νά κερδίσουν εθνικά τις ψυχές των ομιλούντων το Ανάμεικτο Γλωσσικό Ιδίωμα. Μετά από τόσους αιώνες σκλαβιάς oι πληθυσμοί εκείνης της περιοχής, ιδίως δε όσοι ομιλούσαν το Ανάμεικτο Ιδίωμα, δεν εί­χαν ξεκαθαρισμένη εθνική συνείδηση. Ο 19ος αιώνας, ο αιώνας πού σάρωσε μέ τους εθνικισμούς την Ευρώπη, βρήκε τους λεγόμενους Σλαβομακεδόνες μέ εσωτερική ανασφάλεια και εθνική ανωριμότητα. Το Ιδίωμα πού μιλούσαν δεν μπορούσε να τους κατατάξει - νόμιζαν - σε κάποιο Έθνος και έμειναν εθνικά αδιάπλαστοι. Έτσι τους βρήκε η βουλγαρική προπαγάνδα, πού προσπάθησε να τους κερδίσει υπέρ της Σόφιας.

Ο Μακεδονικός Αγώνας, η αντίδραση δηλαδή του 'Ελληνισμού, αυτόν είχε σαν κύριο στόχο: Να βεβαιώσει τους ομιλούντες αυτό το γλωσ­σικό Ιδίωμα ότι έχουν Ελληνική καταγωγή και ότι ή γλώσσα δεν αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της εθνικότητος. Και ο Μακεδονικός Α­γώνας στέφθηκε άπό επιτυχία. Όχι μόνον διακεκριμένα στελέχη των "Σλαβομακεδόνων" έγιναν πρωταγωνιστές του Μακεδονικού 'Αγώνα, (Κώτας, Γκέλεφ, Γκογκολάκης, Κύρου, Νικοτσάρος κ.ά.), αλλά ολόκληρα χωριά προσχωρούσαν το ένα μετά το άλλο στον ενσυνείδητο Ελληνισμό. "Γραικομάνους" αποκαλούσαν από τότε oι Βούλγα­ροι αυτούς τους πληθυσμούς, τους οποίους μισούν περισσότερο των Ελληνόφωνων. Όταν λέγουμε ότι ο Μακεδονικός Αγώνας τελικά πέτυ­χε, αυτό εννοούμε, ότι εξελληνίσθηκε στην συνείδηση του ο πληθυ­σμός πού μιλάει το Ανάμεικτο Ιδίωμα. Είναι άλλωστε γνωστό, ότι κανένα αντάρτικο δεν έχει ελπίδα επιτυχίας, αν δεν στηρίζεται στον λαό.

Ο Μακεδονικός Αγώνας πέτυχε, γιατί στηρίχθηκε σ' ολόκληρο τον λαό, ελληνόφωνο και μη. Το περίεργο στον Βαλκανικό Πόλεμο, πού ακολούθησε, ήταν ότι ή 'Ελλάδα αναγκάσθηκε να συμμαχήσει με την Σερβία και την Βουλγαρία, για να απελευθερωθούν από τον τουρκικό ζυγό εδάφη, όλα σχεδόν αποκλειστικά Ελληνικά. Και το αποτέλεσμα υπήρξε, oι τρεις σύμμαχες χώρες νά διαμοιράσουν στα τρία αυτά τα ελληνικά εδάφη. Έτσι κα­τακυρώθηκε η Βόρειος Μακεδονία (με το Μοναστήρι, την Γευγελή και την Στρώμνιτσα) στην Σερβία. Κάθε σύμμαχος χώρα κατακράτησε, όσα εδάφη πρόφθασε ο στρατός της να κυριεύσει. Και τα μεν εδάφη, πού κυρίευσε ή Βουλγαρία, σε μεγάλο βαθμό ανακατέλαβε αργότερα ή Ελλάδα μέ τον Β ' Βαλκανικό και τον Α ' Παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά το Μοναστήρι καί η Βόρειος Μακεδονία έμειναν στην Σερβία και την κατοπινή Γιουγκοσλαβία.

(.....Είναι λυπηρό να σκέπτεται κανείς ότι η τύχη του Μοναστηρίου κρίθηκε για δύο μόνον ημέρες πού άργησε να φθάσει εκεί ο Ελληνικός στρατός. Είναι λοιπόν λυπηρό, γιατί τότε ή Σερβία δεν ενδιαφερόταν για το Μοναστήρι, στρέφοντας όλη της την προσπάθεια στην έξοδο της στην Αδριατική. Αλλά και ή Ελλάδα κινδυνεύοντας να χάσει την Θεσσαλονίκη από τον προελαύνοντα βουλγαρικό στρατό έριξε όλο το βάρος της προς τα εκεί, αφήνοντας μία μόνο μεραρχία να κατευθυνθεί στο αφύλακτο Μοναστήρι. Έτσι, σχεδόν τυχαία, χάθηκε ή Βόρειος Μακεδονία. Όταν οι Μεγάλες δυνάμεις επέμεναν στην ίδρυση της Αλβανίας, (καθοδηγημένες από τον Σιωνισμό και τα σιωνιστικά σχέδια, το αποτέλεσμα το βλέπουμε σήμερα ζωντανά και φανερά...) αποκλείοντας πάλι την Σερβία από την 'Αδριατική αναγκάστηκε ή τελευταία να επιμείνει στην κυριότητα της Βορείου Μακεδονίας, για να έχει κερδίσει κι αυτή κάτι από τον πόλεμο. Η Ελλάς, ευρισκόμενη τότε εν όψει του Β' Βαλκανικού πολέμου με την Βουλγαρία, δεν ή­θελε να διακινδυνεύσει τις αγαθές της σχέσεις με την Σερβία - και το Μοναστήρι θυσιάστηκε...).

Έτσι, από το σύνολο της Μακεδονικής γης το 38% έμεινε στην Γιουγκοσλαβία, το 10% στην Βουλγαρία και μόνον το 52% έμεινε στην Ελληνική κυριαρχία.

Η πρώτη ιδέα για ιδιαίτερη δήθεν "μακεδονική εθνότητα" γεννήθηκε στα πρακτορεία της Σόφιας γύρω στο 1890. Είχε προηγηθεί το επιτυχημένο για την Σόφια εγχείρημα της Ανατολικής Ρωμυλίας, της άλλης αυτής ελληνικότατης περιοχής, η οποία το 1881 είχε κατ' αρχήν αυτονομηθεί, για να απορροφηθεί κατόπιν εύκολα, και με κατάλληλο εθνικό «καθαρισμό», από το Βουλγαρικό Κράτος. Σκέφθηκαν λοιπόν να κάνουν κάτι παρόμοιο και με την Μα­κεδονία, παρέχοντας σ' αυτήν πρώτα "αυτόνομη" ύπαρξη, για να την απορροφήσουν αργότερα. Έτσι ξεκίνησε τότε ή βουλγαρική προπαγάν­δα περί "μακεδονικής εθνότητας", μολονότι αυτή σύντομα συντρίφτηκε από την πίεση και της Ελληνικής αντίδρασης και του βουλγαρικού μαξιμαλισμού.

Η επιτυχία του Ελληνικού Μακεδονικού Αγώνα στηρίχθηκε στην απομόνωση των βουλγαριζόντων και "ανεξαρτητομοκεδονιζόντων" κατοίκων. Η με­γάλη μάζα του ελληνόφωνου, βλαχόφωνου, αρβανιτόφωνου καί σλαβόφωνου πληθυσμού της Μακεδονίας στήριξε και κάλυψε τους αγωνιστές του Μακεδονικού Αγώνα, Μακεδόνες και μη, και των διαδόχων του. Η ανταρσία ήδη του 1903 των "ανεξαρτητομοκεδονιζόντων", η λεγομένη ανταρ­σία του Ιλιντεν, απέτυχε, διότι δεν υποστηρίχτηκε από τους πληθυ­σμούς της περιοχής. Πολύ περισσότερο αργότερα, μετά το εθναποστο­λικό έργο των αγωνιστών του Μακεδονικού Αγώνα, οι πληθυσμοί της Βορείου Μακεδονίας, με ενσυνείδητη πια Ελληνικότητα, περίμεναν την απε­λευθέρωσή τους από τον οθωμανικό ζυγό και την ένταξή τους στην ελεύθερη Ελλάδα. Κι όμως, η ένταξη αυτή από άτυχα ιστορικά γεγο­νότα δεν πραγματοποιήθηκε το 1912. Το χειρότερο ήταν ότι η επίσημη Ελλάδα έκτοτε ξέχασε τον Ελληνισμό της Βορείου Μακεδονί­ας, τον απαρνήθηκε καί τον έσπρωξε έτσι έμμεσα στον σλαβισμό. Στους κατοίκους της Βορείου Μακεδονίας έμεινε η αίσθηση, ότι η Ελλάδα τους χρησιμοποίησε απλώς στον Μακεδονικό Αγώνα, για να επιτύχει την προσάρτηση της Θεσσαλονίκης. Oι ίδιοι, ξέροντας πώς δεν είναι Σέρβοι ή Βούλγαροι, υποχρεώθηκαν να πιστεύουν σε "μακεδονική" εθνότητα. Ti άλλο τους έμενε νά είναι;

Η Βουλγαρία ποτέ δεν απαρνήθηκε τις βλέψεις της στην Βόρειο Μακε­δονία, είτε άμεσα είτε με το προστάδιο του "μακεδονισμού". Είναι χαρακτηριστικό, ότι και το 1912 είχε προτείνει στον Βενιζέλο την αυτονόμηση της Μακεδονίας, αλλά και το 1941 επιτέθηκε κατά της Ελ­λάδας "χάριν των αδελφών Μακεδόνων", όπως διακήρυξε. Διοικώντας δε την περιοχή των Σκοπίων από το 1941 μέχρι το 1944 είχε την ευκαιρία να εμπεδώσει στον λαό την "μακεδονική" ιδέα και να ενδυναμώσει τα φιλο­βουλγαρικά του αισθήματα. Φαίνεται έτσι, πώς το πρόβλημα της Βο­ρείου Μακεδονίας δεν θα είναι στο μέλλον πρόβλημα Ελληνο-Σκοπια­νό, αλλά Ελληνο-Βουλγαρικό. Η Σερβία ποτέ δεν προσπάθησε στο πα­ρελθόν νά "εκσερβίσει" την περιοχή.

Η Σερβία κατ' ουσία δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ζωηρά για την Βόρειο Μακεδονία. Στην διάρκεια μόνον της κομμουνιστικής περιόδου δέχτηκε ευχαρίστως κι προώθησε την ιδέα της "αυτόνομης Μακεδονίας", για να αποσταθεροποιήσει την Ελλάδα (όλα πάλι σύμφωνα με τα σχέδια του Σιωνισμού... Αλλά το 1991 η ίδια ήταν πού πρότεινε στην Ελλάδα τον διαμελισμό της σκοπιανής πολιτείας μεταξύ τους, πρόταση πού παράδοξα αρνήθηκε ή Ελλάδα… (....για την σερβική πρόταση και την ελληνική απόρριψη έγραψε η εφημ. "Ελληνικός Κόσμος" της 12.4.92...).

Μετά το 1922 η Ελλάς, με κομμένα τα φτερά, έπαψε να έχει εξωτερικές διεκδικήσεις. Εγκατέλειψε όχι μόνον την Ιωνία, αλλά και την Ανατολική Ρωμυλία και την Βόρειο Ήπειρο και την Βόρειο Μα­κεδονία. Ξέγραψε τους ελληνόγλωσσους η αλλόγλωσσους Έλληνες, πού ζουν πέρα από τα σύνορα μας. Τους ομιλούντες το Ανάμεικτο Ι­δίωμα, μέσα η έξω των συνόρων, τους αναγνώριζε άλλοτε σαν "βουλγαρική μειονότητα" (πρωτόκολλο Καλφώφ-Πολίτη, 1924), άλλοτε σαν "σερβική" (Πάγκαλος, 1926), τους δε κατοίκους της Βορείου Μα­κεδονίας σαν "σλάβους": "Οι κάτοικοί της δεν είχαν καμία σχέση με τους Μακεδόνες, αφού ήταν Σλάβοι" (Μάρτης) .... ...τεραστία λάθη για την Ελλάδα.

Αυτή η ενδοστρέφεια της Ελλάδος μετά το 1922 - για να μην πούμε, ή αποστροφή της προς τα προβλήματα των αλύτρωτων πατρίδων μας - ανάγκασε πολλούς ελληνόφωνους από την περιοχή του Μοναστηρίου να μετοικήσουν στην ελεύθερη Ελλάδα (..Με την ανταλλαγή πληθυσμών της συνθήκης του Νειγύ, μόνον 10.000 Έλληνες δέχθηκαν να εγκαταλείψουν τα προγονικά τους εδάφη), πολλούς όμως "σλαβόφωνους" τους ώθησε και πάλι στον αφελληνισμό. Είναι γνωστό, ότι χιλιάδες "σλαβόφωνων" Ελλήνων, απάτριδων πια στην συνείδηση, επάνδρωσαν τον ανταρτικό κομμουνιστικό στρατό της περιόδου 1946-49. Πώς όμως κατάντησαν όλοι αυτοί τότε να γίνουν απάτριδες ανθέλληνες ή να πιστέψουν στην τεχνητή "μακεδονική εθνότητα"; Ο κομμουνισμός τους έκανε απάτριδες καί εθνοκτόνους ή, μάλλον, η εθνική ορφάνια τους έκανε κομμουνιστές;

Το Ελληνικό Κράτος έχει σοβαρό μερίδιο ευθύνης για την κατάστα­ση, πού είχε δημιουργηθεί τότε στους "σλαβόφωνους". Η ομιλία στο Ανάμεικτο Ιδίωμα θεωρούνταν αμάρτημα - σαν δείγμα "σλαβισμού". Κι αυτοί πού το μιλούσαν, κάτοικοι κυρίως της Βορείου Μακεδονίας, αυτοί πού παλαιότερα είχαν πιστέψει, πώς είναι πράγματι Έλληνες Μακεδόνες, ένιωθαν παραγκωνισμένοι, αποκομμένοι από την ίδια τους την πατρίδα. Ψυχολογική διέξοδος δεν υπήρχε πια γι' αυτούς άλλη -μιάς και δεν έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν επήλυδες- από το να πιστέψουν στην τεχνητή "μακεδονική" εθνότητα: Μία έννοια πού τους συνδέει, αν όχι με το έθνος τους, τουλάχιστον με τον τόπο!

Αυτή είναι ή ουσία του προβλήματος. Δεν είναι άμοιρο ευθυνών το Ελληνικό κράτος για την κατάσταση πού έχει δημιουργηθεί σήμερα εκεί. Η ευθύνη του είναι στο ότι δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον γι' αυτήν την Ελληνική περιοχή και τους κατοίκους της. Τους γύρισε τα μούτρα και τους ξέχασε τελείως. Κι αυτοί έμειναν χω­ρίς εθνικό προσανατολισμό. Τι ήταν λοιπόν; Λαός χωρίς εθνική κα­ταγωγή; Κάτι έπρεπε να είναι. Κι έτσι δέχθηκαν τον μύθο του "μα­κεδονικού έθνους". Η ανάγκη για Εθνισμό είναι ή ισχυρότερη α­νάγκη της ζωής. Δεχόμενοι δε τον "μακεδονισμό", καί όχι τον βουλ­γαρισμό, έδειξαν άτι ακόμη ελπίζουν κατά βάθος στην 'Ελλάδα!

"Το Ελληνικόν πνεύμα και ο Ελληνικός βυζαντινός πολιτισμός", γράφει ο Στ. Κυριακίδης, "εξακολουθεί νά πνέη ακόμη είς τήν γήν, τήν όποίαν οι Έλληνες εξημέρωσαν καί εξεπολίτισαν, άφθονον δ' Ελλη­νικόν αίμα ρέει εις τάς φλέβας τών σήμερον αλλόγλωσσων και εθνικώς εν πολλοίς άπλαστων κατοίκων".

Από Ελληνική χαζομάρα και βλακεία (ή σιωνιστική φροντίδα…) έχει πάντως παγιωθεί μία νέα πράγματι "μακεδονική εθνότητα" στην πολιτεία τών Σκοπίων. Αν για την δημιουργία της "βουλγαρικής συνείδησης" τον περασμένο αιώνα ή Ελλάδα ίσως δεν είχε ευχέρεια αποτροπής της, για τήν τώρα χαλκευμένη "μακεδονική" έχει. Οφείλει να την αποτρέψει με επί τόπου επέμβασή της - επέμβαση όχι κατακτητική, αλλά απελευθερωτική. Βλέποντας, λοιπόν, από σκοπιάς εθνολογικής το Μακεδονικό πρόβλημα, αντιλαμβανόμαστε την ουσία του. Όχι μόνον δεν μπαίνει θέμα "μακεδονικής εθνότητας", όπως υποστηρίζουν οι Σκοπιανοί, αλλά αντίθετα μπαίνει πελώριο θέμα Επανελληνισμού της Βορείου Μακεδονίας.

Η προβολή της "μακεδονικής εθνότητας" από την σκοπιανή "νομεν­κλατούρα" αποτελεί μία ενέργεια θρασύτητας. "Εδώ δεν έχουμε απλά ένα πογκρόμ σε βάρος μίας εθνολογικής ομάδας, πού στο κάτω είναι ορατό και μπορεί να αντιδράσει κανείς", γράφει για τήν Βό­ρειο Μακεδονία ο Μουσταιρας. "Εδώ έχουμε μπροστά μας την με μανδύα "επιστημονικής κάλυψης" απεθνοποίηση ατόμων και την παρουσία μίας νέας "εθνότητας", πού όχι μόνο δια των εφευρετών της έχει α­παιτήσεις αποδοχής καί ύπαρξης, άλλά καί μέ περισσό θράσος εμφανίζεται καί μέ εδαφικές διεκδικήσεις σε εκτός της Γιουγκοσλαβίας περιοχές".

Και ο Παν. Γυιόκας τονίζει: "Μεγαλυτέρα καί θρασυτέρα κακοποίησις τής Ιστορίας δεν είναι δυνατόν να νοηθή. Οτι τα πλείστα των εδαφών, εις τα οποία εκτείνεται τó κρατίδιον τούτο, ήσαν Μακεδονικά, ήτοι από καταβολής κόσμου Ελληνικά, ουδεμία γεννάται αμφιβολία. Αλλά επειδή παραδέχονται και οι οψιγενείς ούτοι Μακεδόνες ότι κατοικούν μέρος τής αρχαίας Παιονίας, τής αρχαίας Πελαγονίας, τής αρχαίας Λυγκήστιδος και τής αρχαίας Δασαρτίας, οφείλουν να διδαχθούν ότι οι αρχαίοι κάτοικοι τών περιοχών αυτών ήσαν Έλληνες και ηγωνίσθησαν ανέκαθεν εναντίον παντός βαρβάρου χάριν τής ασφαλείας και τής ελευθερίας τών Ελλήνων. Επομένως αυτοί, εάν μέν θεωρούν τον εαυτόν των Μακεδόνα, οφείλουν ως Μακε­δόνες να διδαχθούν τήν Ελληνικήν Ιστορίαν τών προγόνων των".

Πώς όμως θα μπορούσαν να εκφράσουν την Ελληνικότητά τους οι κά­τοικοι της Βορείου Μακεδονίας, όταν ή ίδια ή 'Ελλάδα τους αρνείται την Ελληνικότητα; "Πρόκειται περί καθαρόαιμων Ελληνομακεδόνων", τονίζει ο Λίβας. "Δεν είναι ουδεμία υπερβολή εάν λεχθή, ότι όσοι ωμίλησαν ποτέ ή ομιλούν ακόμη το Μακεδονικόν ιδίωμα - και συμβαί­νει τούτο εις μεγάλην έκτασιν πρός βορράν, μέχρι των πηγών του Αξιού και του Στρυμόνος και πέραν αυτών - όλοι αυτοί υπήρξαν αναμφισβητήτως και αναντιρρήτως Έλληνες, μετά πολύ μεγαλυτέρας μάλιστα βεβαιότητος - παρ' ότι δι' οιονδήποτε άλλον σημερινόν Έλληνα".

Η στρατηγική τής Ελλάδος στο Μακεδονικό πρόβλημα δεν έπρεπε να συγκεντρωθεί στο όνομα του νεοπαγούς κρατιδίου, αλλά στο να μην παγιωθεί συνείδηση "μακεδονικής εθνότητας", επομένως στο να μην δημιουργηθεί εκεί κανένα αυτόνομο κρατίδιο. Η ονομασία "Μακεδο­νία" πάντως, που την θέλουν τώρα οι γείτονές μας στην πολιτεία τών Σκοπίων, μπορεί να ενοχλεί το επίσημο Ελληνικό Κράτος, διότι του υπενθυμίζει ότι δεν έχει κάνει το καθήκον του απέναντι μίας ιστορικά Ελληνικής περιοχής.

Η ονομασία όμως αυτή, αντί να λει­τουργήσει επεκτατικά εις βάρος τής Ελλάδος, μπορεί να μετατραπεί σε "μπούμερανγκ" εναντίον τών εμπνευστών της. Αρκεί η Ελλάδα να ξεφύγει από την κακομοιριά της, να διακηρύξει την Ελληνικότητα των εδαφών και των πληθυσμών τής Βορείου Μακεδονίας, και κάθε χαμένης Ελληνικής Πατρίδας, και να απαι­τήσει την προσάρτηση τους.-

ΠΗΓΗ:

Ανώνυμος Έλλην

από την διαδικτυακή διεύθυνση (με μικρές γλωσσικές διορθώσεις):

http://www.alistrati-makedonia.de/MAKSLAV/MAKSLAV-EllSlavIdiom.html